บทที่ 12 จับผิด

“ข้าต้องรู้ให้ได้ว่าพวกเจ้าทำอะไรกับปู่ของข้า ปู่ถึงยอมพวกเจ้าได้มากขนาดนี้”

เจ้าแห่งกองคาราวานเห็นสายตาของหลานสาว เขาผ่อนลมหายใจ อัลคอนซากับเดเมียนกำลังสงสัยเขา หลานทั้งสองคนไม่ใช่คนโง่ เขาดูออกว่าหลานคิดอะไร ก๊อดดาธกับนากิบต้องเป็นคนงานธรรมดาเท่านั้น

ก๊อดดาธเหลียวมองอัลคอนซา ทันทีที่เห็นหน้าหล่อน เขารู้ทันทีว่าหล่อนจับตามองเขาอยู่นานแล้ว ใบหน้าบึ้ง ริมฝีปากแบะเล็กน้อย สายตาหยามหยัน หล่อนเกลียดเขา สาเหตุมาจากการจู่โจมของเขา ในคืนวันแรกที่พบหล่อน

“เจ้าเกลียดข้ามากเท่าไหร่ ข้ายิ่งสนุกมากเท่านั้นสาวน้อย ข้าจะทำให้เจ้ารู้ว่า ข้าไม่ใช่คนงานที่เจ้าจะโขลกสับได้ง่าย ๆ” ชายหนุ่มคิดพลางส่งยิ้มหยันให้สาวน้อยที่เขาเผลอชอบหล่อนโดยไม่รู้ตัว นากิบกระแอมเมื่อเห็นนายจ้องหญิงสาวนานเกินไป

“อะแอ่ม...ไหวรึเปล่าด๊าธ”

“ไหว ข้าไหว ไปต่อได้เลย ข้าจะไม่อ่อนแอให้ใครเห็นอีก ถ้าข้าล้ม เจ้าช่วยดึงขึ้นมา ห้ามร้องขอความเห็นใจจากใคร เข้าใจไหมนอต”

“โดยเฉพาะนางใช่หรือไม่” นากิบกระซิบแล้วยิ้ม

“ใช่ นางกำลังคิดว่าเราทำอะไรท่านปู่ ท่านจึงเมตตาเราเป็นพิเศษ” ก๊อดดาธกระซิบตอบ

“รู้ใจนางขนาดนั้นเชียวรึ ข้าว่าเจ้าสนใจนางมากเกินไปหรือเปล่า” นากิบแกล้งถามทั้งที่รู้คำตอบชัดเจน

“ก็..” ก๊อดดาธตอบไม่ได้กับคำถามของนากิบ

“คุยอะไรกัน รีบเดิน” เดเมียนส่งเสียงมาจากด้านหลังของทั้งสอง พวกเขาเหลียวไปมองพร้อมกัน เดเมียนจ้องหน้าพวกเขาเขม็ง

“คงไม่เป็นลมไปอีกหรอกนะ คราวนี้ข้าทิ้งพวกเจ้าไว้ที่นี่แน่ ท่านปู่ก็คงช่วยพวกเจ้าไม่ได้ คนอ่อนแอไม่สมควรอยู่กับคาราวานของเรา”

“ครับหัวหน้า พวกเราจะไม่เป็นตัวถ่วงครับ” นากิบเอ่ยน้ำเสียงแข็งขัน ก๊อดดาธก้มศีรษะรับแทนคำตอบ เดเมียนเดินห่างออกไปด้วยอารมณ์ไม่ดีเท่าใดนัก อัลคอนซาสะบัดหน้าเดินออกไปเช่นกัน สองพี่น้องไม่พอใจปู่ที่ทำเหมือนก๊อดดาธเป็นคนสำคัญมากกว่าเป็นคนงาน

“หลานข้าไม่พอใจข้า พวกเจ้ารู้ใช่ไหม ข้าจะไม่ช่วยพวกเจ้าอีก เจ้าต้องเข้มแข็งนะด๊าธ” อัสลามุยะเอ่ยเสียงเข้ม

“ครับท่านปู่ ข้าขอโทษที่ทำให้ท่านปู่ไม่สบายใจ”

“ไม่เป็นไร ข้าต่างหากควรขอโทษเจ้า” เสียงเบาลงเมื่อเอ่ยประโยคหลัง

“ท่านปู่ อย่าพูดเช่นนั้น ข้าไม่เป็นไรจริง ๆ ข้าจะอดทนให้มาก ท่านปู่จะได้สบายใจ”

ก๊อดดาธเข้าใจความหมายของคำพูดอัสลามุยะว่าหมายถึงอะไร เขาจะไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีก จะไม่ยอมให้อัสลามุยะลำบากใจเพราะเขาเป็นต้นเหตุ อัลคอนซาเกลียดเขา หล่อนพยายามหาทางกำจัดเขาออกจากคาราวาน

สิ่งสำคัญมากไปกว่านั้น เดเมียนเชื่อน้องสาว เขาจ้องจับผิดก๊อดดาธกับนากิบ หากสองหนุ่มมีปฏิกิริยาแปลก ๆ หรือแอบพูดคุยลับตาเขาบ่อย ๆ มันคืออันตราย ก๊อดดาธอาจไม่ได้อยู่ในกองคาราวานนี้อีกต่อไปก็ได้

พลังของก๊อดดาธมีมากจนนากิบแปลกใจ นายหนุ่มไม่เคยลำบากอย่างนี้มาก่อน ครั้งนี้เป็นครั้งแรกของการเดินทางกลางทะเลทราย องค์ชายน้อยเคยออกจากพระราชวังไม่กี่ครั้งแต่ละครั้งมีขบวนนำทางและพระองค์ พระบาทมิได้แตะถึงพื้นดิน

“ด๊าธ เยี่ยมมาก” นากิบเอ่ยเสียงเบา เมื่อเดินเคียงข้างก๊อดดาธตามคนงานแข็งแกร่งอีกหลายคน นากิบไม่รู้สึกเหนื่อยล้าเพราะเขาถูกฝึกมาอย่างดีกับการเป็นองครักษ์องค์ชายที่เขาน้อมทั้งชีวิตเพื่อปกป้องพระองค์

“พลังจากแม่เรา”

ก๊อดดาธตอบโดยไม่เหลียวมามองนากิบ สายตาพุ่งตรงไปข้างหน้า ลมพายุพัดละอองทรายจางห่างออกไป อากาศรอบกายเริ่มเย็นตามแสงตะวันใกล้ลับเหลี่ยมเนินทรายด้านหน้า อีกไม่นานจะถึงจุดหมาย ไม่ใช่จุดหมายปลายทางแต่เป็นจุดหมายแห่งการนัดพบ

เดเมียนขี่ม้ารั้งท้ายขบวนคาราวานเช่นทุกครั้งที่ต้อนแกะไปขาย หัวหน้าเผ่าอยู่หน้ากองคาราวาน ด้านข้างซ้ายและขวาเป็นคนงานที่เดเมียนเลือกให้เป็นคนสนิทและไว้วางใจได้ เรื่องฝีมือการสู้รบไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าใคร

ซุฟกับฮาบาช ทำหน้าที่อย่างแข็งขัน เขาเคยผ่านการฝึกต่อสู้จากการเป็นทหารคัดเลือกรับใช้บ้านเมือง เมื่อถูกปลดประจำการ พวกเขาออกหางานทำเพื่อครอบครัว งานในเมืองไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาชอบแต่เมื่อไม่มีงานอื่นรองรับ เขาจึงต้องทำ

ขณะกำลังขนย้ายเครื่องมือทำการเกษตรให้กับเศรษฐีในเมืองเพื่อไปขายในชนบท ผ่านกองคาราวานของอัสลามุยะซึ่งพักกองในยามค่ำคืน เผอิญวันนั้นคาราวานของชนเผ่ากลุ่มน้อยถูกโจรบุกเข้าปล้นแกะ พวกเขาจึงเข้าช่วย กระทั่งกลุ่มโจรหนีกระเจิง นับจากนั้นเป็นต้นมา ซุฟและฮาบาชเปลี่ยนงานมาเป็นผู้ช่วยของหัวหน้าคนงานจนถึงทุกวันนี้ซึ่งพวกเขาพอใจกับงานใหม่นี้มาก

ซุฟต้องคอยมองก๊อดดาธและนากิบตามคำสั่งหัวหน้าส่วนฮาบาชคอยจับผิดอยู่ใกล้ ๆ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นไปเรื่อย ๆ นากิบรู้ทันทีว่าซุฟกับฮาบาชทำอย่างนั้นเพราะอะไร หากไม่ได้รับคำสั่งจากเดเมียนก็ต้องทำตามคำสั่งของอัลคอนซา

เมื่อก๊อดดาธไม่เผยความลับให้คนสนิทของเดเมียนรู้ นากิบเป็นฝ่ายรุกสองหนุ่มรุ่นพี่ด้วยการถามถึงเรื่องส่วนตัวของเดเมียนกับอัลคอนซา ซุฟไม่เผลอตอบแต่ฮาบาชเผลอบอกบางเรื่องเกี่ยวกับอัลคอนซา