ตอนที่ 1 ลูกรัก หลานชัง (3)

“แม่คะ วันนี้วันเกิดเพื่อนแพนนะคะ ต้องมีของขวัญให้หน่อย ไปมือเปล่าอายเขาตาย เร็ว ๆ ค่ะ คนรอเขาเร่งแล้ว”

“แกนี่มันจริง ๆ เลย” ถึงจะบ่นแต่นางก็หยิบกระเป๋ามาเปิดดึงเงินห้าพันออกมาให้ลูกสาวอย่างขัดไม่ได้

“รักแม่ที่สุด ไปนะคะ” พิมพ์มาดาหอมแก้มคนเป็นอย่างฟอดใหญ่แล้วรีบวิ่งหน้าบานออกจากบ้านไปพร้อมกับเงินห้าพันในกระเป๋า

ผิดกับนางพิมพ์ทองที่หน้าเครียดหนักกว่าเดิม เพราะตอนสามีจากไปไม่ได้ทิ้งไว้เฉพาะเงินประกันก้อนใหญ่ แต่ก็ทิ้งหนี้ก้อนใหญ่ที่ไปลงทุนทำธุรกิจกับเพื่อนแล้วเจ๊งไว้ด้วยเหมือนกัน มีการใช้หนี้ไปบางส่วนแล้ว แต่ก็ไม่ได้ใช้ทั้งหมด เพราะนางกลัวว่าตนกับลูกจะไม่มีเงินใช้จ่าย

เมื่อก่อนลูกยังเด็กใช้เงินไม่เป็นการจ่ายหนี้ก็ยังพอไปได้เรื่อย ๆ แต่ยิ่งโตการใช้จ่ายก็ยิ่งเปลือง อีกทั้งมีเด็กตั้งสองคน จากที่จ่ายไม่เคยขาดก็มีจ่ายบ้างติดขัดไปบ้าง จนมาในช่วงที่พิมพ์มาดาเข้ามหาวิทยาลัยนี่แหละที่การเงินของครอบครัวติดขัดมาก ลูกสาวของนางใช้เงินมือเติบมาก ด้วยความรักนางจึงให้ทุกอย่างไม่เคยขัด ในขณะที่ไอริณก็เริ่มทำงานและมาแบ่งเบาภาระเรื่องค่าน้ำค่าไฟพอได้บ้างแต่เมื่อรายรับกับรายจ่ายไม่สมดุลกันการใช้หนี้จากที่จ่ายบ้างไม่จ่ายบ้างกลับกลายเป็นว่าไม่ได้จ่ายเลยเป็นเวลาสองปีเข้าไปแล้ว

และวันนี้เมื่อตอนกลางวัน ซึ่งนางหยุดงานเพราะรู้สึกไม่สบาย เจ้าหนี้ก็ได้ให้คนมาทวงถามถึงหนี้ที่ติดค้างอยู่ล้านกว่าบาท โดยทางนั้นบอกว่าเห็นแก่ที่รู้จักกับสามีของนางที่ตายไปแล้ว จะเอาแค่ต้นที่เหลือส่วนดอกยกให้ แต่ถึงอย่างนั้นจำนวนมันก็ยังเยอะอยู่ดี นางจะเอาที่ไหนมาจ่ายล่ะ

“ฉันไม่มีหรอก ขอทยอยจ่ายเหมือนเดิมได้ไหมคะ” นางพิมพ์ทองต่อรองผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีดำราวกับมาเฟีย

“แต่เจ้านายผมให้โอกาสคุณมาสองปีแล้วนะครับ ถ้าจะจ่ายคุณคงจ่ายไปนานแล้วมั้ง” อีกฝ่ายย้อนพลางแสยะยิ้ม นั่นทำให้นางพิมพ์ทองถึงกับกลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคออย่างยากเย็นจนต้องยกน้ำในแก้วขึ้นดื่ม

“แต่ฉันจะเอาเงินก้อนจากไหนมาให้คุณล่ะคะ” นางยังคงร้องขอความเห็นใจ แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้มีมันเลยแม้แต่น้อย

“ไม่มีก็ต้องหา”

“หาจากไหนล่ะคะคุณ” นางพิมพ์ทองเริ่มเสียงขึ้นมาแรงอารมณ์ที่คุกรุ่นขึ้น แต่เมื่อหันไปมองอีกฝ่ายตัวที่ใหญ่และกำลังทำหน้าถมึงทึงก็ค่อย ๆ ทำตัวให้เล็กลง

“เจ้านายผมมีข้อเสนอมาให้คุณด้วย จะลองพิจารณาดูหน่อยไหม”

ได้ยินอย่างนั้นนางพิมพ์ทองรีบพยักหน้ารับรัว ๆ

“คือหาเงินมาคืนเจ้านายผมทั้งหมดล้านห้าแสน หรือยกลูกสาวของคุณป้าให้เจ้านายผมเป็นคนดูแล ที่สำคัญถ้าคุณเลือกอย่างหลังเจ้านายผมท่านจะให้เงินคุณมาใช้อีกห้าแสนเลยนะ” ตอนท้ายชายร่างใหญ่ก้มลงมากระซิบราวกับเป็นความลับแล้วแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัย

“ดูแล ดูแลยังไง” นางพิมพ์ทองถามเสียงสั่น บีบมือของตัวเองที่สั่นเทาไม่แพ้กันอย่างต้องการสงบสติอารมณ์ที่มันเดือดพล่าน

“ดูแลยังไงล่ะครับ แล้วแต่คุณจะคิด” ชายร่างสูงบอกเสียงกลั้วหัวเราะ เพียงแค่นั้นนางพิมพ์ทองก็รู้แล้วว่านางไม่ได้เข้าใจผิดหรือคิดไปเอง “จะบ้าหรือไง จะให้ฉันขายลูกสาวใช้หนี้เนี่ยนะ” นางตะคอกกลับอย่างเหลืออด ลูกสาวของนางคือแก้วตาดวงใจเลี้ยงมาอย่างทะนุถนอมยุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม งานหนักงานเบาไม่เคยจับต้องแล้วจู่ ๆ จะให้มาทำเรื่องสกปรกแบบนี้ได้ยังไง

“ศักดิ์ศรีกินไม่ได้นะครับ คิดดูแล้วกันอีกสามวันผมจะมาเอาคำตอบพร้อมกับเงินหรือไม่ก็ลูกสาวของคุณนะครับ” พูดจบชายร่างสูงสองคนก็เดินออกจากบ้านไป

นางพิมพ์ทองคิดถึงเหตุการณ์เมื่อกลางวันนี้แล้วถอนหายใจพลางยกมือกุมขมับ “ทำยังไงดีเนี่ย หนี้ก็ต้องใช้ มือถือใหม่ให้ลูกก็ต้องซื้อ”

ไม่ได้นางต้องทำอะไรสักอย่าง จะลูกสาวคนเดียวของนางต้องไปตกอยู่ในกำมือไอ้แก่ตัณหากลับคนนั้นได้ยังไง แม้จะไม่เคยเห็นหน้าตารู้แค่ว่าเจ้าหนี้ของนางชื่อ ‘นายอรัญ’ เท่านั้น แต่นางก็คาดเดาได้ว่าคนคนนั้นต้องเป็นแค่คนแก่ตัณหากลับแน่นอน เพราะรู้จักสามีของนางซึ่งอายุอานามก็คงจะไม่ห่างกันมาก อีกทั้งยังหาผู้หญิงไปปรนเปรอตัวเองด้วยวิธีการสกปรกแบบนี้ ก็คงเป็นแค่ตาแก่ลงพุงตัณหากลับเท่านั้น