ตอนที่ 1 ลูกรัก หลานชัง (2)

“ขยันจริง ๆ เงินแกคงเยอะแน่ ๆ เลยใช่ไหม ฉันเห็นแก่ทำตั้งแต่ปีหนึ่งแล้วนี่” พิมพ์มาดาที่นั่งกระดิกเท้าตักของกินใส่ปากเคี้ยวด้วยท่าทีสบายใจ ถามยั่วอารมณ์อีกฝ่ายไปอย่างนั้น เพราะรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร

“มันจะมีได้ไง ฉันต้องกินต้องใช้ ไหนจะค่าน้ำค่าไฟอีก” ว่าแล้วเธอก็ปรายตามองป้าสะใภ้ที่ย้ำนักย้ำหนาว่าท่านมีบุญคุณชุบเลี้ยงมาตลอด ทั้งที่หลัง ๆ มานี้คนออกค่าใช้จ่ายในบ้านคือเธอต่างหาก

“เหรอ” พิมพ์มาครางเสียงกลั้วหัวเราะ ชอบใจทั้งที่อยู่บ้านเดียวกัน เป็นญาติกัน แต่ไอริณด้อยกว่าเธอทุกอย่าง เห็นแล้วมันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

“เดือนนี้ล่ะ” เมื่อพูดถึงเรื่องค่าใช้จ่ายนางพิมพ์ทองก็แบมือออกมาทันที เห็นแล้วไอริณก็ได้แต่กลอกตามองบน “พรุ่งนี้เงินเดือนออกเดี๋ยวไอซ์เอาให้นะคะ” จากนั้นก็รีบขึ้นไปแต่งตัวเพื่อไปทำงานในช่วงกะดึก

เพราะตอนนี้ยังคงมีเรียนไอริณจึงเลือกทำงานแบบพาร์ทไทม์ ที่สามารถเลือกช่วงเวลาไปทำงานในแต่ละวันได้ แม้งานจะหนักไปบ้างแต่ถ้าไม่ทำเธอก็ไม่รู้ชีวิตนี้จะอยู่ยังไง ในเมื่อสองแม่ลูกนี้ใช้เงินอย่างกับผลิตเองได้ ถ้าถามว่าท่านได้ให้ค่าเทอมไหม เมื่อก่อนก็ให้ แต่ตั้งแต่เรียนมหาลัยปีหนึ่งท่านไม่ได้ให้เลย เพราะอยากทำงานหาเงินและค่าเทอมที่ไม่แพงจึงตัดสินใจเรียนมหาลัยเปิด จะได้ไม่ไปรบกวนป้าสะใภ้ แต่ไป ๆ มา ๆ กลับกลายเป็นว่านอกจากจะต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายส่วนตัวของตัวเองแล้ว ยังต้องรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในบ้านอย่างค่าน้ำค่าไฟในบ้านหลังนี้ด้วย

“ดีนะมียัยไอซ์ไม่อย่างนั้นแม่ต้องรับภาระหนักเลย” นางพิมพ์ทองบ่นพลางทำหน้าเครียด นั่นทำให้คนเป็นลูกสาวถึงกับขมวดคิ้ว “ทำไมแม่พูดเหมือนบ้านเราไม่มีเงินเลยล่ะคะ เงินประกันตอนพ่อตายได้ตั้งเยอะแยะไม่ใช่หรือไง”

“แต่มันหลายปีแล้วนะลูก” นางบอกลูกสาวที่ไม่ได้รู้อะไรเลยพลางถอนหายใจ จะว่านี่เป็นครั้งแรกที่พูดเรื่องนี้กับลูกสาวก็ว่าได้ “เงินน่ะก็ใช้ให้มันเบา ๆ มือหน่อย มือถือน่ะจะแพงไปไหม”

พิมพ์มาดาถอนหายใจปรายตามองคนเป็นแม่แล้วทิ้งช้อนลงจานแรง ๆ “ใคร ๆ เขาก็มีกัน อย่ามาพูดให้อารมณ์เสียหน่อยเลยค่ะ ไม่คุยด้วยแล้ว” พูดจบก็ยกจานยกแก้วเดินถือขึ้นไปบนห้องเพื่อตัดรำคาญทันที

“เฮ้อ!” นางพิมพ์ทองที่วันนี้ดูเครียดกว่าทุกวันถอนหายใจแล้วยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเอง

“ไปแล้วนะคะป้า” ไอริณที่อยู่ในชุดทำงานยกมือไหว้คนเป็นป้าขณะที่กำลังจะเดินเลยออกไป แต่ก็ต้องชะงัก “นี่ยัยไอซ์ ถามจริงแกมีเงินเก็บเท่าไหร่”

“ไม่มีหรอกค่ะ ป้าก็เห็นว่าค่าใช้จ่ายไอซ์เยอะแค่ไหน ว่าแต่ป้าถามทำไมคะ” ไอริณปฏิเสธทันที เพราะเธอให้เท่าที่ให้ได้แล้ว เงินบางส่วนเธอก็ต้องกันไว้สำหรับใช้ส่วนตัวบ้างเหมือนกัน ถ้าให้คนอื่นหมดเธอก็ตายสิ คนเป็นป้าใช่จะเมตตาเธอเสียเมื่อไหร่

“ไม่มีอะไรหรอก ไปทำงานไป อย่าลืมค่าน้ำค่าไฟล่ะ” นางยังคงย้ำเรื่องเดิม

“ค่ะ” ไอริณรับคำแล้วเดินออกจากบ้านไป

และนั่นก็เป็นอีกครั้งที่นางพิมพ์ทองถอนหายใจ “เฮ้อออ...” แต่ไม่ทันไรนางก็เห็นลูกสาวแต่งตัวเดินลงมาจากห้อง ซึ่งการแต่งตัวนี้ไม่ใช่การแต่งตัวที่จะอยู่ในบ้านแน่ “นั่นแกจะไปไหน”

“วันนี้แพนมีนัดไปฉลองวันเกิดกับเพื่อนที่ผับน่ะค่ะ” พิมพ์มาดาที่อยู่ชุดเปิดหลังดูเซ็กซี่เดินมานั่งลงที่โซฟาแล้วยกกระจกขึ้นมาดูความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้ง

“แต่พรุ่งนี้ไม่ใช่วันหยุด แก่ไม่มีเรียนไม่ใช่หรือไง” นางถามอย่างเป็นห่วงว่าการเที่ยวจะกระทบเรื่องสำคัญนี้มากที่สุด

“มีช่วงบ่ายค่ะ” พิมพ์มาดายิ้มหวานให้คนเป็นแม่ และในตอนนั้นเองเสียงแตรรถหน้าบ้านก็ดังขึ้น “ไปนะคะ คริสมารับแล้ว” หญิงสาวบอกพลางลุกขึ้นหยิบกระเป๋า “อ้อ ฝากเก็บจานกับแก้วน้ำในห้องให้ด้วยนะคะ” แล้วก็รีบวิ่งออกไป แต่แป๊บเดียวก็วิ่งกลับมา “ลืม ๆ”

“อะไร” นางพิมพ์ทองมองมือลูกสาวที่แบอยู่ตรงหน้า

“เงินไงคะ” พิมพ์มาดาตอบกลับด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย เหมือนเรื่องแค่นี้แม่ก็ต้องให้บอก

“แต่เมื่อเช้าแม่เพิ่งให้แกไปเองนะ” และที่ให้ก็หลายพันใช่เงินร้อยสองร้อยเสียเมื่อไหร่คิดว่าอย่างน้อย ๆ ก็ให้มันได้สักสามสี่วันก็ยังดี

“ก็แพนเอาไปจ่ายมัดจำจองมือถือหมดแล้วไงคะ เร็ว ๆ ค่ะ ห้าพัน” พิมพ์มาดาเร่งเมื่อคนที่รออยู่หน้าบ้านบีบแตรเรียกอีกครั้ง

“ห้าพัน! แค่ไปเที่ยวผับเนี่ยนะ” นางพิมพ์ทองอุทานเสียงหลงอีกครั้ง