ตอนที่ 3 ดูถูก

ตอนที่ 3

ดูถูก

"พะ พี่อาทิตย์!" ฉันเรียกคนตรงหน้าเพราะเขาดูเมามายและทรงตัวแทบไม่อยู่ ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้ก็ยังไม่ถึงหนึ่งทุ่มเลยด้วยซ้ำ

"เดี๋ยวฉันช่วยเองค่ะ" ฉันเดินเข้าไปใกล้ ๆ แล้วบอกผู้หญิงที่กอดคอกันมากับพี่อาทิตย์

"ไม่ต้อง! เธอเป็นใครยะ!" แต่เธอก็ปัดมือฉันออกจากพี่อาทิตย์ด้วยท่าทีไม่พอใจ 

"ฉันเป็นคะ..."

"ยัยนี่ไม่ได้เป็นอะไรกับผม" ยังพูดไม่จบพี่อาทิตย์ก็แทรกขึ้นมาพร้อมกับมองหน้าฉันราวกับว่าฉันทำอะไรผิดจนทำให้เขาไม่พอใจ

"พี่อาทิตย์..." ฉันเรียกเขาเสียงแผ่ว

"พาผมขึ้นห้องเถอะ อย่ามาเสียเวลาอยู่ตรงนี้เลย เรารีบ...ไปสนุกกันดีกว่า" เขาบอกผู้หญิงคนนั้นแต่ว่าประโยคสุดท้ายสายตาคู่นั้นเหมือนจงใจหันมามองฉัน

ไปสนุกกันงั้นเหรอ

"พี่อาทิตย์หมายความว่าไงคะ พี่จะขึ้นไปทำอะไรกัน" ฉันถามออกไปทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็ไม่ได้โง่พอที่จะไม่รู้ว่าเขาหมายความว่ายังไง แต่ฉัน...ก็ยังถาม

"หึ นี่ไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าอาทิตย์เขาหมายความว่ายังไง ยัยเด็กเมื่อวานซืนเอ๊ย" ว่าแล้วผู้หญิงตรงหน้าก็มองฉันอย่างเย้ยหยัน ก่อนจะไล่สายตามองร่างกายฉันตั้งแต่ศีรษะลงไปจนถึงปลายเท้า

"ฉันไม่ใช่เด็กเมื่อวานซืนนะ อีกอย่างฉันก็เป็นคู่หมั้นของพี่อาทิตย์!" ฉันมองยัยผู้หญิงคนนี้อย่างไม่พอใจ

"เธอเลิกพูดสักทีทานตะวัน! ฉันไม่ใช่คู่หมั้นเธอ!" คราวนี้พี่อาทิตย์ปล่อยมือจากยัยนั่นแล้วเดินมาเผชิญหน้ากับฉันตรง ๆ แต่สายตากลับแข็งกระด้างและเย็นชาไม่เปลี่ยน

"พะ พี่อาทิตย์"

"ทำไม ฉันพูดผิดตรงไหน คู่หมั้นแค่ลมปากฉันไม่เรียกว่าคู่หมั้นหรอกนะ แหวนหมั้นสักวงเธอมีไหม  แล้วฉันเคยพาพ่อกับแม่ไปขอหมั้นเธอรึเปล่า มีแต่พ่อเธอไม่ใช่เหรอที่ยกเธอให้ฉันเอง!" พี่อาทิตย์ตะคอกใส่ฉันจนหน้าแดงไปหมด ไม่รู้ว่าเขาเมาหรือว่าโกรธฉันกันแน่

"พี่อะ..."

"เลิกเรียกฉันสักที! อยากเป็นนักใช่ไหมคู่หมั้นอะ อยากเป็นแล้วเธอเคยให้อะไรฉันบ้างรึยัง"

"มะ หมายความว่ายังไงคะ"

"หึ อย่าทำเป็นไร้เดียงสาหน่อยเลย มานี่!"

หมับ!

พูดจบพี่อาทิตย์ก็กระชากแขนฉันข้างหนึ่งให้เดินตามเขาเข้ามาในคอนโด

"ปล่อยตะวันนะ พี่อาทิตย์เมามากแล้วนะคะ" ฉันพยายามสะบัดมือเขาออก

"อาทิตย์คะ! แล้วหวานตาล่ะคะ!" ยัยผู้หญิงคนนั้นรีบวิ่งตามมาติด ๆ

"เธอกลับไปก่อน! ส่วนเธอตามฉันมา!" พี่อาทิตย์บอกยัยคนนั้นแล้วหันกลับมากระชากฉันให้เดินตามเขาเข้าไปข้างในต่อ

"พี่อาทิตย์ปล่อยตะวันนะคะ พี่เมามากแล้วนะ" ฉันพยายามเกลี้ยกล่อมแต่พี่อาทิตย์ก็ไม่ฟัง พอเห็นสายตาของคนอื่น ๆ ที่เดินสวนกันไปมารวมถึงพี่ยามเขาก็ส่งสายตาดุ ๆ มาให้ฉัน ฉันเลยจำเป็นต้องเงียบแล้วยอมเดินตามเขาเข้ามาในลิฟต์ที่มีแค่เราสองคน

"พี่อาทิตย์เมามากแล้วนะคะ ตะวันจะพาไปส่งห้องแล้วก็จะกลับเลย ไม่งั้นเราก็คุยกันไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ"

"ฉันไม่ได้เมา! ทำไมอยากกลับเร็วจังล่ะ ตั้งใจจะมาหาฉันไม่ใช่เหรอ มาแล้วก็อย่าให้เสียเที่ยวสิ" ว่าแล้วเขาก็มองสำรวจฉันตั้งแต่ศีรษะไปจนถึงปลายเท้า

"พะ พี่มองตะวันแบบนั้นทำไมคะ" ฉันเริ่มมองเขาอย่างไม่น่าไว้ใจ เพราะคนตรงหน้าเอาแต่มองแล้วกระตุกยิ้ม

ติ๊ง!

"มองทำไมเดี๋ยวเธอก็รู้ มานี่!" สิ้นเสียงนั้นลิฟต์ก็เปิดออกพอดี พี่อาทิตย์เลยกระชากแขนฉันให้เดินตามเขาอีก ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องแล้วร่างสูงก็หยิบคีย์การ์ดออกมาเปิดประตูเข้าไป

"เข้าไป!" พี่อาทิตย์ผลักฉันเข้ามาก่อนและเขาก็ตามเข้ามาอีกที

"ตะวันเจ็บนะคะพี่อาทิตย์ ตะวันแค่จะเอาข้าวผัดไข่มาให้พี่เองนะ ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย" ฉันมองเขาแล้วลูบข้อมือตัวเองเบา ๆ ในขณะที่ยังถือถุงกระดาษใส่กล่องข้าวผัดอยู่

"เหอะ ข้าวผัดงั้นเหรอ ทำไมฉันต้องทำแบบนี้งั้นเหรอ" พี่อาทิตย์มองฉันพร้อมกับกระตุกยิ้ม

"พี่...ยิ้มแบบนี้หมายความว่าไงคะ"

"หึ ก็หมายความว่าฉันไม่เชื่อเธอไง เธอไม่ได้จะเอาแค่ข้าวผัดมาให้ฉันหรอกทานตะวัน แต่เธอจงใจจะมาหาฉันถึงห้อง แล้วที่ฉันลากเธอขึ้นมาแบบนี้ก็เพราะจะสนองให้เธอไง เธออยากได้ฉันไม่ใช่เหรอ อยากให้ฉันรักเธอไม่ใช่เหรอ ก็ดีนะ เผื่อฉันได้เธอแล้วฉันอาจจะรู้สึกดีกับเธอขึ้นมาบ้าง" พี่อาทิตย์ไม่ได้แค่กระตุกยิ้ม แต่คราวนี้เขาแสยะยิ้มแล้วมองฉันอย่างดูถูกดูแคลน ไหนจะคำพูดที่ไม่ให้เกียรติฉันอีก

"มะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ ตะวันแค่จะเอาข้าวผัดมาให้พี่จริง ๆ นะ ก็พี่อาทิตย์ไม่ยอมกลับบ้านเอง" ฉันพยายามมองข้ามสิ่งที่เขาพูดแล้วเถียงเขากลับ

"หึ ที่ฉันไม่กลับก็เพราะรำคาญเธอไง ฉันพูดไปแล้วไล่ไปก็หลายครั้งแล้วแต่เธอก็ยังตามมาหาฉันถึงที่ จะมาอ่อยฉันก็บอกมาตรง ๆ เถอะอย่ามาแอ๊บ!"

"พี่อาทิตย์!"

"ทำไม! หรือมันไม่จริง!"

"ก็มันไม่จริงไงคะ! แต่ก็ดีเหมือนกันที่ตะวันมาหาพี่ ไม่งั้นก็คงไม่รู้ว่าพี่ลากผู้หญิงขึ้นห้อง!"

"แล้วเธอจะทำไม มันเป็นสิทธิ์ของฉันฉันจะเอากับใครก็ได้!"

"แต่พี่อาทิตย์ปะ..."

"เลิกพูดสักทีว่าฉันเป็นคู่หมั้นเธอ! บอกแล้วไงว่าฉันไม่ได้เป็น! และก็จะไม่มีวันเป็น!"

"พะ พี่อาทิตย์"

"หึ เธอคิดเหรอว่าผู้ชายอย่างฉันจะรอเธอและมีแค่เธอ ฉันไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะทานตะวัน!"

"นี่พี่...ไม่ได้มีแค่ยัยผู้หญิงคนนั้นอย่างนั้นเหรอคะ พี่ทำแบบนี้มาตลอดเลยเหรอ" ฉันเริ่มมองเขาด้วยสายตาพร่ามัวเพราะน้ำตามันเริ่มเอ่อออกมา เพราะไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ ที่ผ่านมาพี่อาทิตย์ไม่ได้ดูเจ้าชู้อะไรเลย

"หึ ก็ใช่ไง แต่เลิกเสียเวลาได้แล้ว มาอ่อยฉันไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวฉันจะสนองให้สมใจเลย"

หมับ!

พี่อาทิตย์กระชากข้อมือฉันอีกครั้งจนฉันตกใจแล้วเผลอทิ้งถุงกล่องข้าวผัดลงพื้น

"ปล่อยตะวันนะ! ตะวันบอกแล้วไงว่าไม่ได้มาอ่อย!"

"ฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่เชื่อ! อยากได้ฉันอยากให้ฉันรักฉันก็จะสนองให้นี่ไง เผื่อฉันจะรักเธอกลับไง"

"โอ๊ย!" ฉันร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อพี่อาทิตย์ลากฉันเข้ามาในห้องนอนแล้วผลักลงบนเตียงอย่างแรง

"พี่อาทิตย์เมามากแล้วเราคุยกันไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ ตะวันจะกลับ" ว่าแล้วฉันก็กำลังจะลุกขึ้นแต่พี่อาทิตย์ก็ขึ้นมาคร่อมฉันไว้

"จะไปไหน ทำเป็นเล่นตัวก็ได้ด้วยเหรอ แสดงเก่งดีเหมือนกันนี่ ปกติเห็นจีบฉันหยอดฉันไม่เคยจะอายเลย"

"พี่อาทิตย์!"

"ทำไม! ไม่อยากยอมรับเหรอว่าตัวเองแรด!"

"พี่อาทิตย์!"

เพียะ!

สิ้นสุดคำพูดดูถูกดูแคลนของเขาฉันก็ฟาดฝ่ามืิอลงบนแก้มของเขาทันที

"ทำไมดูถูกตะวันขนาดนี้! ตะวันไม่ได้เป็นแบบนั้นนะ!" ฉันมองเขาทั้งน้ำตาที่มันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ที่ผ่านมาเขาไล่ฉันสารพัดก็จริง แต่นอกจากบอกว่าน่ารำคาญหรือแก่แดดพี่อาทิตย์ก็ไม่เคยว่าฉันแรงขนาดนี้เลย

ครั้งนี้มันมากเกินไปสำหรับฉันจริง ๆ

"หึ แค่นี้ยังน้อยไป เพราะนอกจากเธอจะแรดแล้ว เธอก็ยังหน้าด้านหน้าทน! ไร้ยางอายที่ฉันไล่แค่ไหนก็ไม่ยอมไปจากชีวิตฉันสักที!" พี่อาทิตย์เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มก่อนจะหันหน้ามาต่อว่าฉันอีกครั้ง

ทำไมฉันถึงได้เจ็บขนาดนี้นะ ฉันทั้งโกรธทั้งสั่นจนพูดอะไรไม่ออกเลย

"หึ ทำไมล่ะ ยอมรับไม่ได้เหรอว่าตัวเองเป็นแบบนั้นจริง..."

เพียะ!

"มันจะมากไปแล้วนะคะ! เลิกดูถูกตะวันสักที!" ฉันตบหน้าเขาอีกครั้งซ้ำรอยเดิมที่แก้ม

"ทานตะวัน!" คราวนี้พี่อาทิตย์หันมามองฉันด้วยสายตาโกรธจัดยิ่งกว่าเดิมจนฉันเริ่มกลัว

"ตะ ตะวะ..."

หมับ!

"อื้อ!"