ทานตะวันกับวันอาทิตย์

บทนำ

คุณเคยรักใครสักคนมาก ๆ จนจดจำรายละเอียดทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาได้ไหม ฉันก็เป็นคนหนึ่งนะที่มีคนที่รักและฉันก็จำรายละเอียดของเขาได้และจำได้ดีเลย

เขาคนนั้นชื่อ นายวันอาทิตย์ เตชะดำรงค์เดช

ชื่อเล่นชื่อ อาทิตย์ ที่ว่าจากคำว่า ซันเดย์ ซึ่งแปลว่า วันอาทิตย์

เกิดวันอาทิตย์ที่ 21 มิถุนายน พ.ศ.2546 อายุ 20 ปี

ส่วนสูง 181 เซนติเมตร น้ำหนัก 75 กิโลกรัม

กำลังเรียนชั้นปีที่ 3 มหาวิทยาลัย S คณะบริการธุรกิจและการจัดการ

อาหารที่ชอบคือ ข้าวผัดไข่ ผลไม้ที่ชอบคือ สับปะรด สีที่ชอบคือ สีดำและสีเทา

งานอดิเรกที่ชอบทำเวลาว่างคือ ถ่ายรูป

สิ่งที่ไม่ชอบคือ ทำอาหาร

สถานะคือ มีคู่หมั้น(ข้างเดียว)แล้วคือ ฉันเอง

ใช่ค่ะ ฉันคือคู่หมั้น(ข้างเดียว)ของพี่อาทิตย์

เรื่องมันมีอยู่ว่า พ่อกับแม่ของฉันเป็นรุ่นน้องของพ่อกับแม่พี่อาทิตย์ บ้านเราสองคนก็อยู่ติดกัน และตอนที่ฉันยังไม่เกิดธุรกิจของครอบครัวของฉันมีปัญหาทางการเงินอย่างหนัก บริษัทติดหนี้หลายล้าน แต่ก็มีพ่อของพี่อาทิตย์ที่ยื่นมือเข้ามาช่วยด้วยการให้ยืมเงินมาใช้หนี้ก่อน บริษัทตั้งหลักได้เมื่อไหร่ค่อยทยอยคืน ครอบครัวของฉันก็เลยติดหนี้บุญคุณครอบครัวของพี่อาทิตย์

ด้วยความที่ไม่รู้จะตอบแทนยังไงพ่อก็เลยเอ่ยปากบอกว่า ถ้ามีลูกสาวคนแรกท่านจะยกให้เป็นคู่หมั้นหมายของพี่อาทิตย์ ซึ่งตอนนั้นพี่อาทิตย์ก็เพิ่งเกิดได้ไม่กี่สัปดาห์เอง

และหลังจากนั้นอีกสี่ปีต่อมาครอบครัวฉันก็เริ่มตั้งหลักได้ และแม่ก็ตั้งท้องฉัน ตอนที่หมอบอกว่าฉันเป็นผู้หญิง ทั้งสองครอบครัวก็ดีใจกันยกใหญ่ เพราะไม่คิดว่าครอบครัวฉันจะมีลูกสาวเป็นคนแรก แถมยังเป็นคนเดียวอีก พวกท่านเลยเชื่อกันว่าฉันกับพี่อาทิตย์อาจจะเป็นเนื้อคู่กันจริง ๆ เพราะพี่อาทิตย์เองก็เป็นลูกคนแรกและคนเดียวเหมือนกัน

อีกอย่างแม่ฉันก็ยังตั้งชื่อฉันว่า ทานตะวัน เพื่อให้คล้องจ้องกันกับพี่อาทิตย์ที่มาจากวันอาทิตย์หรือซันเดย์ตามวันที่เขาเกิด

ซึ่งชื่อของเราสองคนในภาษาอังกฤษก็ขึ้นต้นด้วยคำว่า ซัน ซึ่งแปลว่าพระอาทิตย์เหมือนกัน แถมชื่อภาษาไทยถ้าตัดคำหน้าออกก็จะเหลือแค่คำว่า ตะวันกับอาทิตย์ ซึ่งแปลว่า พระอาทิตย์เหมือนกัน

ดูเหมือนว่าทุกอย่างของฉันกับเขาจะสอดคล้องกันไปหมดเลยใช่ไหมล่ะ แต่พี่อาทิตย์น่ะกลับไม่ดีใจเลยสักนิดที่ทุกอย่างมันเป็นอย่างนั้น

เพราะตั้งแต่จำความได้เขาก็ไม่เคยพูดดีกับฉันเลย เขาเอาแต่บอกว่าไม่ได้รักฉัน บอกว่าฉันน่ารำคาญ มีแค่ฉันที่รักเขาฝ่ายเดียว คิดแค่ว่าตัวเองเป็นคู่หมั้นของเขาแค่ข้างเดียว

ถึงมันจะเป็นแบบนั้นจริง ๆ แต่ฉันก็ไม่ยอมแพ้ง่าย ๆ หรอก เพราะฉันจะทำให้เขารักฉันเหมือนที่ฉันรักเขาให้ได้! คอยดูเถอะ!

'เย็นนี้พี่อาทิตย์จะกลับบ้านไหมคะ ตะวันจะได้ทำข้าวผัดไข่ไปให้'

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วส่งข้อความไปหาพี่อาทิตย์ เพราะตั้งแต่เรียนมหา'ลัยเขาก็ย้ายไปอยู่คอนโดกับเพื่อน แต่เขาก็มักจะกลับบ้านทุกเย็นวันศุกร์และยาวไปถึงเย็นวันอาทิตย์

แต่ก็เงียบ คนถูกถามไม่ตอบ ทั้ง ๆ ที่ออนไลน์อยู่แท้ ๆ

"โทรดีไหมนะ แต่ถ้าพี่อาทิตย์ยุ่งอยู่ล่ะ" ฉันชั่งใจครู่หนึ่งก่อนจะวางโทรศัพท์ลงบนเตียงแล้วตัดสินใจไม่โทรหาเขา จากนั้นก็พลิกตัวจากเดิมที่นอนหงายอยู่บนเตียงมาเป็นนอนคว่ำและเฝ้ารอข้อความตอบกลับของพี่อาทิตย์แทน

"เฮ้อ การรอคอยใครสักคนนี่มันทรมานเนาะฟลาวเวอร์" ฉันถอนหายใจพลางลูบหัวเจ้าหมาตัวเตี้ย อ้วนกลม และมีขนสีน้ำตาลที่นอนอยู่ข้าง ๆ กันบนเตียง

"โฮ่ง!" เจ้าฟลาวเวอร์ส่งเสียงเห่าราวกับว่าเห็นด้วย ฉันเลยลูบหัวน้องอย่างเอ็นดู

พี่อาทิตย์น่ะไม่ค่อยชอบตอบแชตฉันหรอก ตอบก็ตอบช้า บางทีอ่านแล้วไม่ตอบก็มี ก็อย่างที่บอกแหละว่าเขาไม่ได้รักฉัน

ถึงจะเจ็บอยู่บ้างที่แชตมักจะหนักขวามาโดยตลอด แต่ฉันก็ยังอดทนมาโดยตลอดเหมือนกัน บอกแล้วไงว่าฉันรักเขา ใครจะว่าฉันโง่รักคนที่ไม่ได้รักตัวเองก็ไม่เป็นไรหรอก ฉันยินดีน้อมรับคำด่าอย่างเต็มใจ

ติ๊ง!

เสียงแจ้งเตือนข้อความดังขึ้น ฉันเลยรีบหยิบโทรศัพท์มาดูพร้อมกับพลิกตัวมานอนหงาย

'เลิกตามฉันสักทีเถอะทานตะวัน บอกแล้วไงว่าฉันไม่มีวันรักเธอ'

เหอะ พี่อาทิตย์ตอบกลับมาอย่างเย็นชาและยังคงใจร้ายในแบบของเขา แต่บอกแล้วไงว่าฉันไม่ยอมแพ้หรอก

'ตะวันก็บอกแล้วไงคะว่า ตะวันจะทำให้พี่อาทิตย์รักตะวันให้ได้'

ฉันตอบกลับไปพร้อมกับส่งสติกเกอร์แลบลิ้นไปอีก

ติ๊ง!

'น่ารำคาญ ยัยเด็กแก่แดด'

อีกแล้ว เขาตอบกลับมาอย่างใจร้ายและเย็นชาอีกแล้ว

แต่ใครแก่แดดกัน ฉันอยู่มอหกแล้วนะ อีกเดี๋ยวก็จะขึ้นมหา'ลัยแล้วก็จะตามไปเรียนที่เดียวกับเขาแล้ว

'แก่ก็แก่ค่ะ แต่ตะวันอยากแก่ไปพร้อมพี่นะ'

ฉันหยอดเขาไปหนึ่งกรุบ แต่คราวนี้พี่อาทิตย์ไม่ตอบ ฉันเลยถามไปอีก

'ตกลงพี่อาทิตย์จะกลับบ้านไหมคะ ตะวันจะตั้งใจทำข้าวผัดไข่ไปให้จริง ๆ นะ

ติ๊ง!

'ไม่ รำคาญเธอ'

ชิ! คำก็รำคาญ สองคำก็รำคาญ

ได้...ไม่กลับใช่ไหม งั้นเดี๋ยวตะวันจะไปหาพี่เอง!