ตอนที่ 1 ไม่ได้รักไปวัน ๆ

ตอนที่ 1 ไม่ได้รักไปวัน ๆ

อาทิตย์ TALK

ติ๊ง!

'โอเคค่ะ'

ยัยทานตะวันส่งข้อความมาอีก แต่คราวนี้กลับตอบแค่โอเคค่ะแล้วก็เงียบไปเลย มันช่างผิดปกติจากทุกครั้งที่เธอทักมา

"แค่นี้จริง ๆ เหรอ" ผมยังนั่งมองแชตแล้วงงอยู่ไม่หาย เพราะยัยทานตะวันเงียบหายไปเลยจริง ๆ

"เป็นไรวะ หน้านิ่วคิ้วขมวดเชียว" ไอ้เค เพื่อนที่พักอยู่ห้องเดียวกันกับผมเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วถามอย่างคนขี้เสือก

"เปล่า" ว่าแล้วผมก็วางโทรศัพท์ลง

"เปล่าเหรอวะ กูไม่เชื่อหรอก น้องทานตะวันคนสวยทักมาอีกล่ะสิ" มันถามอย่างรู้ทัน

"เออ น่ารำคาญ" คราวนี้ผมนอนลงบนเตียงแล้วทำเป็นหลับตาลง

"หึ คำก็รำคาญ สองคำก็รำคาญ ถึงวันที่เขาไม่อยู่ให้มึงรำคาญก็อย่าคิดถึงเขาล่ะ" เสียงมันดังอยู่ใกล้ ๆ ผมก่อนจะตามมาด้วยเสียงเดินไปทางโต๊ะหน้ากระจก

"หึ ไม่มีทางหรอก รีบไปสักทีก็ดี กูรำคาญจะตายอยู่แล้ว ชีวิตกูโคตรวุ่นวายตั้งแต่ยัยนั่นลืมตาขึ้นมาดูโลก" คราวนี้ผมลืมตาขึ้นแล้วนึกย้อนไปถึงวันที่พ่อกับแม่บอกว่า ยัยทานตะวันคือคู่หมั้นของผม

คิดดูสิว่าผมมีคู่หมั้นตั้งแต่เด็ก แล้วยัยเด็กที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคู่หมั้นก็ป่าวประกาศไปทั่วตั้งแต่เด็กยันโตว่าเธอเป็นของผมและผมก็เป็นของเธอ ใครก็ห้ามยุ่ง แถมยังชอบแท็กโน่นแท็กนี่หาผมในโซเชียลอีก

เหอะ ใครบ้างจะไม่รำคาญ ผมโคตรไม่มีอิสระในชีวิตเลย พอผมบอกพ่อกับแม่ว่าผมไม่อยากได้เธอเป็นคู่หมั้น พ่อกับแม่ก็บอกว่าให้ผมทนก่อน เพราะพวกท่านไม่อยากทำให้พ่อกับแม่ยัยนั่นเสียหน้า อีกอย่างยัยเด็กนั่นก็เป็นผู้หญิง

แต่แล้วผมล่ะ ผมต้องทนอีกนานแค่ไหน ทนเท่าไหร่ยัยนี่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะหนีจากผมเลย ผมว่าเธอสารพัด แต่ยัยทานตะวันก็ทำเป็นหูทวนลม ผู้หญิงบ้าอะไรก็ไม่รู้นอกจากน่ารำคาญแล้วยังหน้าด้านหน้าทนอีก

แล้วยิ่งยัยนั่นบอกว่าจะตามผมมาเรียนให้ได้อีก ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนที่ยัยนั่นเกรดต่ำเตี้ยเรี่ยดินผมไม่เชื่อหรอกว่าเธอจะทำได้ แต่ตอนนี้ยัยนั่นเรียนเก่งมาก ผมไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเธอสอบติดชีวิตผมมันจะวุ่นวายขนาดไหน ผมเลยได้แต่ภาวนาให้เธอสอบไม่ติด

"ค้าบ กูก็จะคอยดู" ไอ้เคหันหน้ามาเบะปากให้ผม

"ไอ้เวร"

"หึ แล้วนี่มึงไม่กลับบ้านเหรอวะ ป่านนี้น้องทานตะวันคนสวยรอเก้อแล้วมั้ง" 

"ไม่กลับ อยากรอก็รอไป กูไม่สน" อีกอย่างกลับไปพ่อกับแม่ก็ไม่อยู่เพราะท่านไปคุยงานที่ต่างจังหวัดกันหมด ไม่มีใครอยู่บ้าน

"หึ เย็นชาโคตร ๆ"

"มึงเลิกว่ากูได้แล้ว คืนนี้ออกไปล่าเหยื่อกัน" คราวนี้ผมลุกขึ้นนั่งแล้วกระตุกยิ้มให้มัน

"ไอ้ห่า มึงจะนอกใจน้องทานตะวันอีกแล้วเหรอวะ"

"นอกใจอะไรวะ ก็แค่คู่หมั้นลมปาก อีกอย่างยัยนั่นก็ไม่รู้หรอกถ้ามึงกับกูไม่บอก" ผมบอกอย่างไม่คิดอะไร เพราะปกติผมก็ไปมีอะไรกับผู้หญิงคนอื่นอยู่แล้ว ผมก็ผู้ชายไหมวะ ใครมันจะทนความต้องการของตัวเองได้

"มึงแม่ง เลวสัด ๆ" ไอ้เคด่าผมเสร็จก็หันกลับไปเช็ดผมต่อ ซึ่งผมก็ไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดมันหรอกครับ นอกจากหลับตานอนต่อ เพราะคืนนี้คงได้ใช้พลังงานเยอะแน่ ๆ

หึ ๆ

อีกด้านหนึ่ง

ทานตะวัน TALK

"หนูจะไปจริง ๆ เหรอลูก แม่ว่าพรุ่งนี้ค่อยไปดีกว่านะ ตอนนี้มันก็เย็นมากแล้วนะ" แม่เกลี้ยกล่อมฉันที่ตอนนี้กำลังตักข้าวผัดไข่ที่ตั้งใจทำสุดฝีมือใส่กล่องข้าวลายมูมินที่ฉันชอบ

"ไปวันนี้แหละค่ะแม่ ตะวันจะรีบไปรีบกลับค่ะ แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ" ฉันยืนยันคำเดิมว่าจะไปหาพี่อาทิตย์ให้ได้

"เฮ้อ เรานี่นะ แม่ไม่น่าเลี้ยงแบบตามใจมาตั้งแต่เด็กเลย โตมาถึงได้หัวดื้อหัวรั้นขนาดนี้" แม่ถอนหายใจแล้วโทษตัวเอง

"โธ่ แม่คะ อย่าโทษตัวเองสิคะ หนูแค่จะเอาข้าวผัดไปให้คู่หมั้นของตัวเองเองนะ เดี๋ยวหนูก็กลับแล้วค่ะ" ฉันปิดกล่องข้าวแล้วหันมากอดแม่ตัวเองอย่างอ้อน ๆ

"ก็ได้ ๆ งั้นก็รีบไปรีบกลับนะ" แม่กอดฉันตอบและยินยอมในที่สุด ฉันเลยหอมแก้มท่านแล้วรีบวิ่งออกมาจากห้องครัว

"แกจะไปไหนยัยตะวัน" พ่อรีบถามขึ้นเมื่อเรามาปะทะกันที่หน้าประตูบ้านพอดี เพราะท่านเพิ่งกลับมาจากบริษัท

"ไปหาพี่อาทิตย์ค่ะ" ฉันตอบอย่างฉะฉาน

"หึ จะไปหาเขาถึงที่ แกไม่อายบ้างเหรอตะวัน เขาก็ดูรังเกียจแกออกปานนั้น" พ่อพูดขึ้นอย่างมีน้ำโห หน้าท่านก็แดง ๆ

จริงอยู่ว่าท่านเป็นคนเอ่ยปากยกฉันให้พี่อาทิตย์เอง แต่มันก็บ่อยครั้งที่พี่อาทิตย์แสดงออกชัดเจนต่อหน้าท่านกับแม่ว่าไม่ชอบฉัน พ่อก็เลยอยากยกเลิกคำพูดนั้นไป แต่เป็นฉันเองที่ไม่ยอม

"พี่อาทิตย์ไม่ได้รังเกียจตะวันนะคะ เขาก็แค่ยังไม่รักตะวันเหมือนที่ตะวันรักเขาก็เท่านั้นเอง อีกอย่างพ่อกับแม่พี่อาทิตย์ก็ไม่เห็นจะว่าอะไรเหมือนพ่อเลย" ฉันเถียงกลับทันควัน

"เหอะ ไม่ได้รังเกียจงั้นเหรอ แกนี่มันโง่จริง ๆ เลยนะ เขารังเกียจแกจะตายอยู่แล้ว แต่ที่พ่อกับแม่เขาไม่พูดอะไรก็เพราะไม่อยากให้แกกับครอบครัวเราเสียหน้าไง!"

"พ่อ!"

"พอเถอะตะวัน! พอได้แล้วคุณ!" แม่กับสาวใช้อีกคนรีบวิ่งเข้ามาห้ามฉันกับพ่อไว้

"เพราะคุณนั่นแหละที่ตามใจลูกจนเสียคน ดูซิจะไปหาผู้ชายถึงที่! รู้ถึงไหนอายถึงนั้น!" พ่อตะคอกใส่ฉันอย่างโกรธจัด

"แต่ผู้ชายคนนั้นก็ทำให้หนูอยากเรียนเก่ง ๆ ได้เกรดดี ๆ จะได้เข้าเรียนมหา'ลัยเดียวกันคณะเดียวกันกับเขาให้ได้นะคะ หนูไม่ได้แค่รักเขาไปวัน ๆ ซะหน่อย อีกอย่างหนูก็แค่จะเอาข้าวผัดไปให้เขาเอง ไม่ได้จะเอาตัวไปให้เขาซะหน่อย!" ฉันเองก็ยังคงเถียงท่านกลับอย่างไม่ยอมเหมือนกัน เพราะมันก็จริงอย่างที่ฉันพูด เพราะฉันไม่ได้รักพี่อาทิตย์ไปวัน ๆ แต่ฉันตั้งใจเรียน ตั้งใจอ่านหนังสือ จากเกรดที่มีเพียงน้อยนิดจนแทบจะติดศูนย์ก็เริ่มขยับขึ้นมาเรื่อย ๆ และฉันก็จะตั้งใจสอบเข้ามหา'ลัยเดียวกันกับเขาให้ได้เพราะคณะที่เขาเรียนก็เป็นความใฝ่ฝันของฉันเหมือนกัน

ถึงจะรู้ความจริงอยู่เต็มอกว่าที่เขาเลือกเรียนมหา'ลัยของรัฐก็เพราะต้องการหนีฉันเพราะคิดว่าฉันจะสอบเข้าไม่ได้ก็เถอะ

"พอได้แล้วตะวัน จะไปก็รีบไปเถอะลูก จะได้กลับมาเร็ว ๆ" แม่ที่ยืนจับแขนห้ามพ่อไว้รีบบอกฉัน  ฉันเลยพยักหน้าให้ท่านแล้วรีบวิ่งออกมา

"ยัยตะวัน! คุณก็ตามใจลูกไม่เปลี่ยน! มันจะเสียคนอยู่แล้ว!" มาถึงหน้าบ้านฉันก็ได้ยินเสียงพ่อตะโกนดังลั่น แต่ฉันก็ไม่สนใจ

"โฮ่ง ๆ"

"ฟลาวเวอร์" ฉันเรียกเจ้าหมาอ้วนที่เห่าฉันแล้วรีบวิ่งเข้ามาหา

"โฮ่ง ๆ" เจ้าฟลาวเวอร์เข้ามาคลอเคลียขาฉันอย่างอ้อน ๆ เหมือนกำลังถามว่าฉันจะไปไหน

"พี่จะไปหาพี่อาทิตย์น่ะฟลาวเวอร์ วันนี้นอนรอพี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่รีบกลับมาหา" ฉันก้มลงลูบหัวฟลาวเวอร์เบา ๆ ก่อนจะลุกขึ้น

"โฮ่ง!" แค่คราวนี้ฟลาวเวอร์เห่าเหมือนไม่อยากให้ฉันไป แถมยังทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกด้วย

"โธ่ พี่ไปแป๊บเดียวเอง แล้วพี่จะรีบกลับมานะ" ฉันก้มลงลูบหัวเจ้าหมาอ้วนตุ้ยอีกครั้งแล้วรีบวิ่งออกมาหารถแท็กซี่แถวนั้น เพราะกลัวว่าแม่จะห้ามพ่อไม่ได้แล้วท่านจะตามมาห้ามฉันอีก