บทที่ 5

หลังจากรับคำกับคุณหนูไปแล้ว เด็กหนุ่มก็รีบสอยเท้าเดินเข้าไปภายในคฤหาสน์หลังงาม พอเดินมาถึงห้องโถงใหญ่ ก็ทรุดตัวลงนั่งบนพื้นใกล้ๆ กับคนรับใช้คนอื่นๆ ที่ทยอยเดินเข้ามาในห้อง และอีกไม่กี่นาทีต่อมา ป้าแก้วผู้เป็นพี่เลี้ยงของคุณหนูนารากร ก็ได้พาคุณหนูมานั่งอยู่บนโซฟาภายในห้องโถงด้วย

ฮาคิมหันไปมองมารดาซึ่งเดินมานั่งใกล้ๆ กับเขา สีหน้าและแววตาของคนรับใช้ทุกคนต่างก็เต็มไปด้วยความงุนงง อยากรู้ถึงสาเหตุที่ถูกเจ้าสัวเรียกพบเป็นการเร่งด่วน แต่ก็ไม่มีใครกล้าถามใคร ได้แต่เพื่อรอฟังคำสั่งจากเจ้าสัวสารัชเท่านั้น

เมื่อคนรับใช้มานั่งหน้าสลอนกันครบทุกคนแล้ว เจ้าสัวสารัชก็เริ่มเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงโกรธขึง

“ที่ฉันเรียกทุกคนมาในวันนี้ก็เพราะมีเรื่องน่าอับอายและไม่ควรได้รับการให้อภัยเกิดขึ้นในบ้านของฉัน” เจ้าสัวสารัชหยุดพูดชั่วขณะ แล้วผายมือไปทางแม่เลี้ยงรุจิราขณะเอ่ยพูดต่อ

“แม่เลี้ยงรุจิราเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ที่ฉันเคารพ และเป็นเพื่อนรักของฉันด้วย แม่เลี้ยงให้เกียรติมาพักในบ้านของฉันด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจว่าจะได้รับการต้อนรับอย่างดีจากฉัน ดาริน และจากคนรับใช้ทุกคน แต่...พวกแกกำลังทำลายเกียรติเหล่านั้น หนึ่งในคนรับใช้ของบ้านฉัน ได้ขโมยสร้อยเพชรมูลค่าเกือบสิบล้านของแม่เลี้ยงไป”

“ฮ้า! ขโมยสร้อยเพชร”

“เปล่านะคะ ดิฉันไม่ได้ขโมย”

“เราไม่ได้ขโมยนะครับ เจ้าสัว”

คนรับใช้ต่างก็รีบปฏิเสธรัวเร็ว และเอ่ยถึงความบริสุทธิ์ของตนเอง แต่มีหรือที่เจ้าสัวสารัชจะเชื่อ

“มันต้องมีคนขโมย ไม่เช่นนั้นสร้อยเพชรจะหายไปได้ยังไงกัน มันคงไม่มีเท้าเดินออกจากกระเป๋าของแม่เลี้ยงรุจิราแน่ๆ” เจ้าสัวสารัชเหน็บแนมเสียงดัง ก่อนจะออกคำสั่งกับคนรับใช้ทุกคน

“ลุกขึ้น ฉันจะค้นตัวผู้ชาย และดารินจะค้นตัวพวกผู้หญิง”

คนรับใช้ทุกคนรีบทำตามคำสั่งโดยไม่มีอิดออด ต่างก็รีบลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ซึ่งฮาคิมได้ประคองให้มารดาลุกขึ้นยืนด้วย จากนั้นก็ยืนกางแขนออกกว้างให้เจ้าสัวสารัชได้ค้นตัว

แม่เลี้ยงรุจิรานั่งดูการค้นตัวคนรับใช้เกือบสิบนาทีจนครบทุกคนแล้ว แต่ก็ไม่ปรากฏว่ามีใครซุกซ่อนสร้อยเพชรของท่านไว้

“ค้นตัวแล้วแต่ไม่พบสร้อยเพชร ต่อไปก็ค้นห้องพักของพวกเขาทุกคน”

“ครับแม่เลี้ยง ผมจะทำตามที่แม่เลี้ยงแนะนำครับ”

เจ้าสัวสารัชหันมาเอ่ยบอกแม่เลี้ยงรุจิรา พร้อมทำตามที่ผู้เป็นเจ้าของสร้อยเพชรออกคำสั่ง เพื่อเป็นการแสดงความบริสุทธิ์ของเขาด้วย

“ถ้าค้นห้องของคนใช้แล้วไม่พบสร้อยเพชรของฉัน ต่อไปก็ต้องค้นตัวเจ้าสัวกับดาริน รวมทั้งค้นห้องนอนของเจ้าสัวด้วย” แม่เลี้ยงรุจิราออกคำสั่งเสียงเข้ม ก่อนจะคาดโทษต่อ

“บอกได้เลยว่างานนี้ฉันจะไม่ยอมกลับบ้าน หากไม่ได้สร้อยเพชรกลับคืน และฉันจะส่งคนร้ายเข้าคุกด้วยมือของฉันเอง”

“ครับ ผมพร้อมทำตามคำสั่งของแม่เลี้ยงครับ” เจ้าสัวสารัชรับคำ จากนั้นก็ออกคำสั่งกับคนรับใช้ต่อ “ไปที่ห้องของพวกแก ฉันกับดารินจะเป็นผู้ค้นห้องเอง”

“ครับ เจ้าสัว”

“ค่ะ เจ้าสัว”

คนรับใช้ต่างก็รับคำ จากนั้นก็ทยอยเดินออกจากห้องโถงกลับไปยังห้องพักของตนเอง เพื่อให้เจ้าสัวสารัชและดารินได้ค้นทุกซอกทุกมุมในห้องพัก

เจ้าสัวสารัชพร้อมด้วยดาริน เป็นผู้เข้าไปค้นห้องของคนรับใช้ทีละคน โดยมีแม่เลี้ยงรุจิราและคนใช้ที่เป็นเจ้าของห้อง ได้ยืนดูอยู่ห่างๆ เพื่อเป็นสักขีพยานด้วย

“ห้องนี้ไม่มี” เจ้าสัวสารัชเอ่ยบอกกับทุกคน ทำเอาผู้เป็นเจ้าของห้องต้องถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อตนเองเป็นผู้บริสุทธิ์ “ห้องต่อไป เป็นห้องของป้าแก้วกับไอ้ผวน”

“เชิญค้นห้องตามสบายเลยครับ เจ้าสัว”

ลุงผวน ผู้เป็นสามีคู่ทุกข์คู่ยากของป้าแก้วได้เอ่ยบอกเจ้าสัวสารัช พร้อมกับผายมือให้ทุกคนเข้าไปค้นห้องพักของตนด้วย

“เชิญค่ะ เจ้าสัว คุณดาริน”

ป้าแก้วคือพี่เลี้ยงของคุณหนูนารากร ได้ผายมือเชิญเจ้าสัวกับภรรยา ขณะเดียวกันนั้นก็ยืนรออยู่ด้านนอกห้องพักใกล้ๆ กับสามี โดยป้าแก้วได้กุมมือของคุณหนูนารากรไว้ตลอดเวลาด้วย

เวลาผ่านไปเกือบสิบนาที ดารินก็เอ่ยบอกเสียงดังกับทุกคนว่า “ห้องนี้ก็ไม่มี ป้าแก้วกับลุงผวนไม่ได้ขโมยสร้อยเพชร”

“ห้องต่อไปห้องของพรวลัยกับฮาคิม”

เจ้าสัวสารัชเอ่ยบอก ก่อนจะเดินนำหน้าตรงไปยังห้องนอนห้องเล็กของพรวลัยซึ่งพักร่วมกับลูกชายคือฮาคิมนั่นเอง แน่นอนว่าห้องของคนรับใช้ห้องนี้ เป็นห้องสุดท้ายที่จะทำการค้นหาสร้อยเพชรมูลค่าเกือบสิบล้านของแม่เลี้ยงรุจินา

ฮาคิมยืนกุมมือมารดาอยู่ตรงด้านหน้าประตูห้อง ขณะมองเจ้าสัวสารัชกับภรรยาได้ทำการค้นห้องของพวกตน แทบจะทุกซอกทุกมุมเลยก็ว่าได้

เตียงนอนเล็กๆ ผ้าปู หมอน ถูกรื้อจนกระจัดกระจาย ไม่เว้นแม้กระทั่งเสื้อผ้าที่ใส่แล้วซึ่งวางไว้ในตะกร้าก็ถูกเทเกลื่อนห้อง

“ฮาคิม...ทำไมแม่รู้สึกใจไม่ดีเอาซะเลย”

พรวลัยกระซิบพูดกับลูกชายเบาๆ ให้ได้ยินกันแค่สองคน หลังจากมองการรื้อค้นของเจ้าสัวสารัช ที่เรียกได้ว่าแทบจะพลิกห้องเล็กๆ แห่งนี้เพื่อหาสร้อยเพชร

ฮาคิมบีบมือมารดาเบาๆ ขณะเอ่ยปลอบท่าน “ไม่ต้องกลัวหรอกครับคุณแม่ เราไม่ได้ขโมยสร้อยเพชรของแม่เลี้ยงรุจิรา ต่อให้เจ้าสัวรื้อพื้นกระเบื้องออกมาทุกแผ่น ก็ไม่พบสร้อยเพรชหรอกครับ”

พรวลัยพยักหน้ารับกับคำปลอบของลูกชาย แต่แล้ว...ก็ต้องช็อกแทบสิ้นสติ เมื่อดารินเข้าไปรื้อตู้เสื้อผ้าของฮาคิม ก่อนจะชี้นิ้วไปยังตู้เสื้อผ้าเล็กๆ แล้วตะโกนเสียงดังว่า

“สร้อยเพชร! เจอสร้อยเพชรของแม่เลี้ยงรุจิราแล้ว อยู่ในตู้เสื้อผ้าของไอ้ฮาคิม!!!”