ตอนที่ 4 มันอยู่ในมือเธอแล้ว

“ไม่ไปใช่ไหม! ด้ายยย!!!!”

ว่าแล้วนายหัวหนุ่มหล่อผู้ป่าเถื่อนก็แบกหญิงสาวร่างเล็กผอมเพรียวขึ้นบนบ่าหน้า ก่อนจะยกมือหนาขึ้นฟาดที่แก้มก้นงอนงามสองสามครั้งจนเกิดเสียงดัง

“กรี๊ดดดด!!! ปล่อยฉันนะไอ้บ้า ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้”

เจ้าหล่อนร้องสุดเสียง พยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นจากการกระทำของชายหนุ่ม มือน้อยๆ กำไว้แน่นก่อนจะทุบไปที่แผ่นหลังกว้างระรัว แต่ทว่าธาวินกลับไม่สะทกสะท้านเลยสักนิด เอาแต่ยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะพาเจ้าหล่อนเดินตรงไปยังกระท่อม ก่อนที่อาทิตย์จะลาลับขอบฟ้าไปเสียก่อน

“คนอย่างเธอต้องเจออย่างฉัน หยุดร้องหยุดดิ้นไม่งั้นฉันเอาเธอตายแน่” ธาวินขู่หญิงสาวด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่ทว่าเจ้าหล่อนกลับไม่ได้เกรงกลัวเลยสักนิด

เดินมาถึงหน้ากระท่อมธาวินก็วางเธอลงบนพื้นก่อนจะลากตัวเข้าไปในกระท่อม ผลักตัวจนเจ้าหล่อนจนเซถลาล้มลงกับพื้นไม้อย่างไร้ความปรานี ทอปัดเงยหน้าขึ้นมาถลึงตาใส่อีกฝ่ายด้วยความโกรธแค้น

“ไอ้สารเลวทำอย่างนี้กับผู้หญิงได้ยังไงกัน ฉันเป็นเพศแม่แกนะ”

“แล้วไง! เธอเป็นแม่ฉันเหรอ” ธาวินยืนกอดอกทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ขวางประตูเอาไว้

“ใช่สินะ คนป่าเถื่อนอย่างแกคงไม่มีแม่สั่งสอนสินะ ถึงได้ทำตัวป่าเถื่อนอย่างนี้”

“หยุดลามปามถึงแม่ฉันเดี๋ยวนี้นะยัยบ้า ไม่งั้นเธอได้เจ็บตัวแน่” เมื่อโดนด่าลามปามถึงบุพการีธาวินก็เลือดขึ้นหน้าขบกรามแน่น จ้องมองหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงหน้าราวจะกินเลือดกินเนื้อเสียให้ได้

“เอาเลยสิ! จะฆ่าจะแกงก็เอาเลย ฉันหนีไปไหนไม่ได้แล้วนี่” ทอปัดท้าทายอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว

“เธอตายไปก็ไม่สนุกสิ คนอย่างเธอมันต้องมีชีวิตอยู่อย่างทรมานกับฉันที่นี่ไปจนวันตาย”

“ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต! แกต้องการอะไรกันแน่บอกฉันมาสิ บอกมา! ฮือๆๆ” ทอปัดร้องไห้ออกมาอีกครั้ง เธอรู้สึกน้อยใจกับโชคชะตาของตัวเอง ทำไมต้องมาเจอเรื่องอย่างนี้ด้วยก็ไม่รู้ ทั้งที่เธอก็ทำดีมาตลอดชีวิตไม่เคยเบียดเบียนหรือคิดร้ายกับใครมาก่อนเลย มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตเธอกันแน่

“ฉันต้องการให้เธออยู่อย่างทรมานแบบนี้ยังไงล่ะสะใจฉิบหาย เธอคงไม่รู้หรอกว่าคำพูดของเธอมันได้ฆ่าคนอื่นให้ตายไปแล้ว ฉันจะทำให้เธอทรมานไม่มีความสุขไปตลอดชีวิต” เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ขึ้นมาอีกก็ทำให้อารมณ์ของธาวินเดือดดาลขึ้นมาทันที ความโศกเศร้าจากการสูญเสียน้องชายสุดที่รักยังคงไม่เลือนหายไปจากใจเขาเลย

“แกพูดอย่างนี้หมายความว่าไง ฉันไม่ได้รู้จักแกมาก่อนเลยนะ” ทอปัดเริ่มจะปะติดปะต่อเรื่องราวได้บ้างแล้ว เธอมั่นใจว่าผู้ชายคนนี้ต้องรู้จักกับคนรอบตัวเธอแน่นอนแต่ก็ยังไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ทว่าที่นี่คือเขตพื้นที่จังหวัดสุราษฎร์ธานี คนสุราษฎร์ที่เธอรู้จักก็มีแต่อินทิราเพื่อนสนิทสมัยเรียนมัธยมในกรุงเทพ และธนาเพื่อนสนิทที่มหาวิทยาลัยเท่านั้นเอง

ใช่สิ! ถ้าเธอหายตัวไปทุกคนจะต้องออกตามหาตัวเธอแน่นอน โดยเฉพาะอินทราที่ตอนนี้คงจะร้อนใจอยู่เป็นแน่ที่ยังไม่เห็นเธอติดต่อไป อีกไม่นานตำรวจก็จะต้องตามหาตัวเธอ คิดได้อย่างนั้นเจ้าหล่อนก็ยิ้มออก

“แต่ฉันรู้จักเธอ และรู้จักดีด้วย” ว่าแล้วธาวินก็เดินย่างสามขุมเข้าไปหาหญิงสาว ดวงตาคมที่จ้องมองนั้นแข็งกร้าวราวกับจะเข้าไปกระชากวิญญาณเธอออกจากร่างเสียให้ได้

“อย่ามาทำเป็นปากดีหน่อยเลย ตอนนี้ตำรวจจะต้องตามหาตัวฉันอยู่แน่ อีกไม่นานแกจะต้องโดนตำรวจลากตัวเข้าคุก ถ้าแกยังพอมีสมองอยู่ก็รีบพาฉันกลับขึ้นฝั่งเดี๋ยวนี้ ฉันสัญญาว่าจะไม่เอาเรื่องแกแน่นอน” ทอปัดมั่นใจว่าสิ่งที่ตัวเองกล่าวมานั้นจะช่วยให้ธาวินยอมพาเธอกลับไปส่งแน่นอน

“ดูท่าทางเธอจะมั่นใจมากเลยนะ ถ้าได้ยินสิ่งที่ฉันจะบอกอย่าหัวใจวายตายไปก่อนล่ะ” ว่าแล้วธาวินก็นั่งชันเข่าข้างหนึ่งลงตรงหน้าเธอ ส่งรอยยิ้มเหี้ยมให้สื่อว่าเขาไม่ได้กลัวเลยสักนิด

“อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะไอ้บ้าออกไป๊!”ทอปัดเขยิบตัวถอยห่างออกไป แต่ทว่าธาวินกลับรั้งข้อมือเธอเอาไว้ดึงให้เข้ามาประชิดตัว ก่อนจะสอดมืออีกข้างไปด้านหลังรั้งเอวคอดเอาไว้

“มือถือเธอมันอยู่ที่ฉันแล้ว คงไม่มีใครออกตามหาเธอไม่ว่าจะเป็นที่นี่หรือที่ไหนก็ตาม เพราะฉันได้ส่งข้อความไปบอกเพื่อนเและแม่ของเธอแล้วว่า ตอนนี้เธอเปลี่ยนใจอยากจะสะพายเป้เที่ยวคนเดียวไปเรื่อยๆ คงไม่มีใครอยากจะตามหาตัวเธอแล้วล่ะหึๆ” ธาวินหัวเราะเยาะเย้ยเจ้าหล่อนอย่างน่าหมั่นไส้ แต่ทว่า