ตอนที่ 3 ฉันจะนอนตรงนี้

เสียงคลื่นซัดสาดน้ำทะเลขึ้นมาบนฝั่งดังขึ้นเป็นระลอก ทำให้หญิงสาวที่นอนหลับใหลมานานหลายชั่วโมงค่อยๆ ขยับตัว เปลือกตาสวยที่ถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาค่อยๆ คลี่ขึ้นมาอย่างช้าๆ ภาพแรกที่เห็นตรงหน้ามันคือหลังคามุงจาก เมื่อหันไปมองรอบตัวก็พบว่าตัวเองอยู่ในกระท่อมหลังเล็กๆ ที่สร้างมาจากไม้ไผ่สาน ตอนนี้เจ้าหล่อนถูกนำตัวมาที่เกาะมินตรา ซึ่งเป็นเกาะเล็กๆ ในเขตพื้นที่จังหวัดสุราษฎร์ธานี

“ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วไอ้บ้านั่นล่ะ” สาวสวยรูปร่างสมส่วนรีบลุกขึ้นนั่งก่อนจะลูบคลำตามตัวเพื่อสำรวจให้มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ถูกล่วงละเมิดขณะกำลังหมดสติ

ทอปัดลุกขึ้นเดินไปนั่งเกาะขอบหน้าต่างกวาดสายตามองบรรยากาศภายนอกกระท่อม พบว่ามันอยู่ติดชายทะเล ตอนนี้ใกล้จะพลบค่ำแล้วทอปัดจึงตั้งใจว่าจะหนีออกไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ เผื่อว่าอาจจะเจอใครที่พอจะช่วยเหลือเธอได้ คิดได้อย่างนั้นเจ้าหล่อนก็กวาดสายตามองหาประตูก่อนจะยิ้มอย่างมีความหวัง ลุกขึ้นเดินเร็วไปยังทางออกเอื้อมมือไปเปิดประตูที่ทำจากไม้อัดแผ่นบางๆ เดินออกไปจากกระท่อม

“จะไปไหนเหรอยัยตัวแสบ”

เสียงเข้มที่คุ้นหูเอ่ยขึ้นจากข้างกระท่อม ทำเอาทอปัดแทบก้าวขาไม่ออก เจ้าหล่อนหยุดชะงักก่อนจะหันไปมองยังต้นเสียง ก็เจอกับนายหัวธาวินยืนกอดอกเปลือยท่อนบนสวมกางเกงเลย์ตามฉบับหนุ่มใต้ เผยให้เห็นรูปร่างกำยำสมส่วนที่เต็มแน่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ ผิวสีแทนของเขาขับให้ชายหนุ่มที่มีหนวดเคราดกดำดูมีเสน่ห์ขึ้นเป็นเท่าตัว สาวคนใดที่ได้เห็นความคมสันของนายหัวธาวินจำต้องใจละลายไปทุกราย แต่คงไม่รวมกับทอปัดเป็นแน่ เพราะตอนนี้เจ้าหล่อนจ้องมองธาวินตาเขม็งราวกับโกรธแค้นมาเป็นสิบชาติ

“แก! ไอ้โรคจิต” ว่าแล้วเจ้าหล่อนก็รีบวิ่งหนีออกไป แต่ทว่านายหัวหนุ่มใหญ่กลับยกยิ้มแล้ววิ่งตามไปติดๆ

“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย! ช่วยฉันด้วย” เธอตะโกนจนเสียงแสบแห้งบนชายทะเล แต่ทว่ากลับไร้เงาสิ่งมีชีวิตในสถานที่แห่งนี้ นั่นเพราะมันคือเกาะส่วนตัวของธาวินนั่นเอง

“แหกปากให้ตายก็ไม่มีใครมาช่วยเธอหรอก อย่าพยายามให้เสียเวลาเลย เพราะที่นี่มันคือเกาะส่วนตัวของฉันเอง ไม่มีใครออกไปจากที่นี่ได้ถ้าฉันไม่อนุญาต” ธาวินตะโกนมาจากข้างหลังให้อีกฝ่ายรับรู้และทำใจว่าตอนนี้ไม่สามารถหนีไปไหนได้แล้ว

“ยะ...อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะไอ้โรคจิต” ทอปัดเดินถอยหลังพร้อมทั้งเอ่ยกับเขาไปด้วย

“อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลย คนอย่างเธอมันไม่ได้มีค่าอะไรมากมายขนาดนั้นหรอก คนสวยกว่าเธอก็เคยโดนฉันปฏิเสธมานักต่อนักแล้ว”

“หน็อย! ตัวก็ดำนิสัยยังป่าเถื่อนอย่างนี้ยังจะกล้าหลงตัวเองอีก ถึงฉันจะสวยหรือไม่สวยแกก็ไม่มีสิทธิ์ลักพาตัวฉันมาอย่างนี้”

“ดำๆ อย่างฉันนี่ล่ะเร้าใจกว่าหนุ่มกรุงเทพเยอะ ไม่แน่ว่าต่อไปเธออาจจะขอร้องให้ฉันคบกับเธอเองก็ได้” ธาวินยืนกอดอกยกยิ้มเยาะอย่างพอใจ

“ไม่มีทาง! บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าแกจับตัวฉันมาทำไม”

“ไม่บอก! อยู่ที่นี่เป็นเมียฉันซะดีๆ ยังไงเธอก็หนีไม่พ้นหรอก”

“กรี๊ดดดด!!! ถ้าจะให้ฉันเป็นเมียแกฉันยอมตายดีกว่า”

พูดจบทอปัดก็ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาบนแก้มขาวออกจนเกลี้ยง เธอร้องไห้ราวกับเด็กน้อยที่กำลังโดนรังแก คนอย่างเธอยอมตายดีกว่าต้องเสียศักดิ์ศรี คิดได้อย่างนั้นก็วิ่งลงไปในทะเลทันที

แม้ว่าตอนนี้ทอปัดจะจมหายไปในทะเลแล้วแต่ธาวินยังคงยืนนิ่งมองดูอย่างใจเย็น เขาคิดว่าคุณหนูอย่างทอปัดคงไม่กล้าฆ่าตัวตายแน่ แต่ทว่าเขารู้จักผู้หญิงคนนี้น้อยไปเสียแล้ว

“ยัยบ้าเอ๊ย!” ธาวินสบถเสียงดังก่อนจะรีบวิ่งตามลงไปควานหาตัวเจ้าหล่อน

ชายหนุ่มร่างกำยำจมผุดจมว่ายอยู่สักพักก็เจอตัวทอปัด ตอนนี้เจ้าหล่อนหมดสติจากการขาดอากาศหายใจใต้ผืนน้ำ เขาจึงอุ้มร่างบอบบางขึ้นมาจากน้ำในท่าเจ้าสาว วางตัวทอฝันให้นอนราบลงบนพื้นทรายสีขาวบีบจมูกเรียวเพื่อจะเป่าปากช่วยชีวิตแต่ทว่า

“แค่กๆๆ”

ทอปัดสำลักน้ำออกมาพุ่งเข้าไปที่ใบหน้าของธาวินเต็มๆ ทำเอาชายหนุ่มต้องรีบยกมือขึ้นมาเช็ดหยดน้ำพวกนั้นออกไปด้วยความรังเกียจ

“อี๋...ยัยบ้าเอ๊ย! ฉันไม่น่าช่วยเธอเลย” เขาบ่นอุบนั่งคุกเข่ามองทอปัดที่ตอนนี้กำลังรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมามองเขาอีกครั้ง

“นี่ฉันตายแล้วยังมาเจอแกในนรกอีกงั้นเหรอ” ทอปัดเอ่ยกับตัวเองเบาๆ เพราะนึกว่าตัวเองได้ตายไปแล้ว

“ยัยบ้าเธอยังไม่ตาย และที่นี่ก็ไม่ใช่นรกอย่างที่เธอเข้าใจ ลุกขึ้นแล้วกลับเข้าไปในกระท่อมเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวก็ได้ตายจริงๆ ซะหรอก”

“ไม่! ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น พาฉันกลับบ้านเถอะนะฉันไหว้ล่ะ” ทอปัดเอ่ยขอร้องพลางยกมือไหว้เขา การที่เธอโดนจับตัวมาที่นี่โดยไม่รู้สาเหตุมันทำให้ทุกอย่างดูมืดมนไปหมดทุกทาง หากเธอรู้สาเหตุก็จะพอหาทางออกให้กับตัวเองได้บ้าง

“ขอร้องให้ตายฉันก็ไม่ยอมปล่อยเธอไปหรอก กลับไปที่กระท่อมเดี๋ยวนี้”

“ไม่ไป! ฉันจะนอนอยู่ตรงนี้ให้ตายไปเลย”