ทัณฑ์แค้นแสนเสน่หา

“ขอโทษนะคะขอเข้าไปนั่งข้างในหน่อย” ‘ทอปัด’ เอ่ยกับชายหนุ่มผู้ซึ่งกำลังนั่งขวางทางอยู่บนเบาะริมทางเดิน บนเครื่องบินลำหนึ่งซึ่งมีจุดหมายปลายทางยังจังหวัดสุราษฎร์ธานี เธอกำลังจะไปหาเพื่อนสาวที่นั่นเพื่อใช้ช่วงเวลาซัมเมอร์ในการท่องเที่ยวให้หนำใจ

“เชิญครับ” หนุ่มใหญ่ที่นั่งอยู่หันไปส่งยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร ก่อนจะลุกขึ้นยืนให้ทางเมื่อเจ้าหล่อนเข้าไปนั่งริมหน้าต่างแล้วเขาจึงนั่งลงอีกครั้ง

“ขอบคุณค่ะ” ทอปัดเอ่ยขอบคุณพร้อมทั้งส่งยิ้มให้ ก่อนจะหันกลับมาสนใจโทรศัพท์มือถือของตนเองต่อ เธอกำลังจะโทรบอกผู้เป็นแม่ว่าตอนนี้อยู่บนเครื่องเรียบร้อยแล้ว

‘ธาวิน’ นั่งสงบนิ่งฟังเจ้าหล่อนอย่างตั้งใจ ยังไงเสียเขาจะต้องพาสาวน้อยคนนี้กลับไปที่เกาะมินตาด้วยให้ได้ เขารอเวลานี้มาอย่างใจจดใจจ่อในที่สุดก็ได้เห็นใบของหน้าผู้หญิงที่เป็นต้นเหตุทำให้น้องชายต้องฆ่าตัวตาย ความสวยสินะที่ทำให้ผู้ชายหลงใหลได้ปลื้มเธอได้ถึงเพียงนี้ แต่สำหรับเขาแล้วเธอคนนี้ไม่ได้มีดีอะไรเลยสักอย่าง

“แม่คะตอนนี้ปัดอยู่บนเครื่องแล้วนะ”

(ถึงสุราษฎร์แล้วโทรหาแม่ด้วยนะ)

“ค่ะแม่ ถึงปุ๊บปัดจะโทรปั๊บเลยค่ะ”

(ดูแลตัวเองดี ๆ นะลูกแม่เป็นห่วง)

“ค่ะแม่งั้นปัดวางสายแล้วนะ”

(จ้า)

หลังจากวางสายแล้วเธอก็นำโทรศัพท์มือถือใส่ไว้ในกระเป๋าสะพายใบเล็ก ก่อนจะหันไปมองยังนอกหน้าต่าง ไม่ได้สนใจคนที่นั่งข้างกันเลยสักนิด

“ขอโทษนะครับคุณเป็นคนสุราษฎร์หรือเปล่า” ธาวินพยายามชวนเจ้าหล่อนพูดคุยเพื่อให้เกิดความคุ้นเคยและไว้ใจ

“เปล่าค่ะฉันเป็นคนกรุงเทพ” เธอตอบพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร

“ออ...แล้วนี่ไปเที่ยวใช่ไหมครับ”

“ค่ะ พอดีฉันมีเพื่อนที่สุราษฎร์ช่วงนี้ปิดเทอมเลยกะจะให้เพื่อนนำเที่ยว ว่าแต่คุณเป็นคนที่นั่นเหรอคะ”

“ใช่ครับผมเป็นคนสุราษฎร์” ธาวินพยายามทำตัวให้เป็นมิตรมากที่สุด แม้ว่าภายในใจจะคุกรุ่นไปด้วยไฟแค้นที่พร้อมจะแผดเผาให้อีกฝ่ายมอดไหม้

“ค่ะ”

ทอปัดไม่รู้จะชวนชายหนุ่มพูดคุยอะไรอีก แม้ว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่มีมนุษยสัมพันธ์ดีเข้ากับคนง่าย แต่ทว่ากลับรู้สึกแปลกกับผู้ชายคนนี้ เขาดูท่าทางไม่จริงใจอย่างบอกไม่บอก แต่พอมองหน้าชัด ๆ แล้วกลับนึกถึงเพื่อนรักที่ชื่อ ‘ธนา’ หลังจากเธอปฏิเสธรักอย่างไม่มีเยื่อใยอีกฝ่ายก็หายหน้าหายตาไปเลย หากเธอรู้ว่าบ้านของธนาอยู่ที่ไหนคงไม่รอช้าที่จะเข้าไปเยี่ยมเยียน แต่อีกฝ่ายไม่เคยบอกเธอเลยรู้เพียงแต่ว่าเป็นคนสุราษฎร์ธานีเท่านั้น

“มองหน้าผมแล้วทำหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไงครับ” ธาวินเอ่ยถามเมื่อหญิงสาวมองหน้าคมของเขาด้วยสายตาที่เหม่อลอยราวกับมีเรื่องคิดในใจ

“ปะ...เปล่าค่ะ พอดีคุณหน้าคล้ายกับเพื่อนคนหนึ่งของฉัน เลยทำให้นึกถึงเขานะค่ะ”

“ไม่ยักรู้ว่ามีคนหน้าเหมือนผมด้วย ครั้งแรกเลยนะครับที่มีคนทักอย่างนี้”

“ขอโทษด้วยนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่เพื่อนคุณคนนั้นเขาอยู่ที่ไหนแล้วล่ะครับ ดูคุณจะเป็นห่วงเขามากเลยนะ”

“เขาเป็นคนสุราษฎร์ค่ะ และเป็นเพื่อนที่ฉันรักมาคนหนึ่งเลยล่ะ”

“แสดงว่าวันนี้คุณกำลังจะไปหาเขางั้นสินะครับ เขาคงจะดีใจที่ได้เจอคุณ”

“เปล่าค่ะฉันไปหาเพื่อนอีกคนนึง กับคนนั้นเรามีเรื่องไม่เข้าใจกันนิดหน่อยตอนนี้เลยไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน” เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องเล่าเรื่องนี้ให้คนอื่นฟัง แต่ถือเสียว่าเป็นการระบายความทุกข์ที่มันอัดอั้นในใจจนทำให้เธอนอนหลับไม่เต็มตามาโดยตลอดก็แล้วกัน

“ออ...ถ้างั้นผมไม่รบกวนแล้วครับ”

“ค่ะ”

ธาวินสวมแว่นสีชาก่อนจะหลับตาลง นอกจากจะสวยแล้วการพูดจายังมีเสน่ห์อีกต่างหาก นี่สินะที่ทำให้น้องชายเขาหลงหัวปักหัวปำ ในชีวิตเจ้าหล่อนคงจะได้เจอแต่ผู้ชายดี ๆ ชอบมาเอาอกเอาใจ เขาจะสอนให้ทอปัดได้รู้ว่าการต้องมาอยู่กับผู้ชายป่าเถื่อนอย่างเขามันต้องทนทุกข์ทรมานมากแค่ไหน

หลังจากนอนหลับใหลอยู่นานเป็นชั่วโมงในที่สุดก็มาถึงท่าอากาศยานนานาชาติสุราษฎร์ธานี ธาวินหันไปมองที่นั่งข้างกันก็พบว่าแม่สาวน้อยหน้าสวยกำลังนอนหลับใหลอยู่จึงส่งเสียงปลุกเจ้าหล่อน

“คุณครับ ถึงแล้วครับ”

เมื่อได้ยินเสียงเรียกทอปัดก็งัวเงียลืมตาขึ้นมา ก่อนจะหรี่ตามองใบหน้าชายหนุ่มซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยหนวดเคราดกดำ นั่นยิ่งช่วยเพิ่มเสน่ห์ให้กับเขาได้มากเป็นเท่าตัว

“ขอบคุณที่ปลุกนะคะ”

“เพื่อนคุณจะมารับตอนไหนครับ”

“ยังไม่รู้เลยค่ะ”

“ไม่ทราบว่าเพื่อนคุณอยู่แถวไหนของสุราษฎร์ครับ”