๒.๑ น้ำผึ้ง(ไม่)หวาน

๒

น้ำผึ้ง(ไม่)หวาน

รถยุโรปยี่ห้อดังที่แล่นมาจอดหน้าหอพักซึ่งมีสภาพค่อนข้างเก่าและทรุดโทรมในซอยลึก ตกเป็นเป้าสายตาของผู้คนที่เดินเข้าเดินออกภายในหอพักมากพอสมควร ทั้งนี้เพราะนานๆ ครั้งจะมีรถหรูขนาดนี้มาจอดให้ได้มอง

สายน้ำผึ้งเช่าอยู่ที่นี่มานานตั้งแต่เรียนปีหนึ่งจนกระทั่งเรียนจบก็ยังไม่ได้คิดจะขยับขยายหรือย้ายไปไหน แม้ว่าหอพักแห่งนี้จะตั้งอยู่ในซอยลึกก็ตาม ทั้งนี้ก็เพราะเจ้าของหอใจดีมาก ค่าเช่าก็ถูกแสนถูก จึงเหมาะกับคนที่มีรายได้น้อยเช่นเธอ แต่ตอนนี้ใครจะเชื่อว่าเธอเป็นคนมีรายได้น้อย ในเมื่อเธอตกอยู่ในฐานะภรรยาของมหาเศรษฐีไปเรียบร้อยแล้ว

“ฉันจะไม่ยุ่งเกี่ยวใดๆ กับเธอ แต่จะให้เงินเดือนเธอตามสมควรในฐานะภรรยาของฉัน แต่จำไว้ให้ขึ้นใจนะสายน้ำผึ้ง ว่าตอนนี้เธอใช้นามสกุลของฉันอยู่ เพราะฉะนั้นอย่าทำอะไรให้เสื่อมเสียเด็ดขาด”

คำสั่งของจอมทัพทำให้สายน้ำผึ้งต้องก้มลงมองชื่อตัวเองในทะเบียนสมรสอีกครั้ง ความตั้งใจเดิมของเธอพังลงไม่เป็นท่า เมื่อเขาบังคับให้เธอเปลี่ยนทั้งคำนำหน้าชื่อและนามสกุลเป็นนามสกุลของเขา ตอนนี้เธอจึงมีสถานะเป็นผู้หญิงที่สมรสแล้วตามกฎหมายโดยไม่สามารถปกปิดใครได้

“หยีสัญญาค่ะ ว่าตลอดเวลาที่หยียังใช้นามสกุลของคุณอยู่ หยีจะไม่ทำให้ชื่อเสียงของคุณเสียหายเป็นอันขาด”

สายน้ำผึ้งรับปากอย่างไม่มีปัญหาใดๆ เพราะมันไม่ใช่แค่นามสกุลของจอมทัพเท่านั้น แต่ยังเป็นนามสกุลของวงศ์ตระกูลของเขาด้วย ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือครอบครัวของอันดามันเพื่อนรักของเธอ

“ก็ดี...หวังว่าจะทำได้อย่างที่พูด ไม่อย่างนั้นเราได้เห็นดีกันแน่”

“หยีรับรองค่ะ”

“จะพยายามเชื่อ ทั้งๆ ที่คำพูดของคนอย่างเธอมันไม่ค่อยจะน่าเชื่อนักก็ตาม นี่นามบัตรฉัน มีเรื่องต้องการความช่วยเหลือก็โทร.หาได้” น้ำเสียงของเขายังฟังดูเหมือนออกคำสั่งตอนที่ยื่นกระดาษใบเล็กๆ นั้นให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ” แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ในใจกลับคิดว่าคงไม่กล้ารบกวนเขาหรอก คนหน้ายักษ์แบบเขาอยู่ห่างๆ ไว้เป็นดีที่สุด

“เธอมีอิสระในการใช้ชีวิตเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ถ้าเธอคิดจะมีผัวใหม่ ก็มาหย่ากับฉันให้เรียบร้อยเสียก่อน”

“ค่ะ...”

สายน้ำผึ้งตอบสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ก่อนจะผลักประตูรถลงไป ทว่าคนฟังนี่สิกลับหงุดหงิดพิลึกกับคำพูดสั้นๆ นั้น คำว่า ‘ค่ะ’ ของเธอหมายถึงอะไร สายน้ำผึ้งคิดจะมีผัวใหม่ทั้งๆ ที่เพิ่งจะจดทะเบียนสมรสกับเขาอย่างนั้นหรือ ผู้หญิงบ้า! เธอจงใจตอบกวนประสาทเขาหรือว่าคิดจะทำเช่นนั้นจริงๆ แต่ช่างปะไร ก็แค่ผู้หญิงที่เขาจำต้องรับผิดชอบเพียงเพราะความสัมพันธ์ข้ามคืนในห้องนอนตัวเอง จะต้องไยดีและเก็บมาคิดให้หัวเสียทำไม

จอมทัพพยายามสลัดความหงุดหงิดในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องทิ้งไป ก่อนที่จะแตะคันเร่งและหักพวงมาลัยบังคับรถมุ่งหน้าไปยังบ้านของพิชญาดาเพื่อนสนิทของเขา

ร่างสูงเดินเข้าบ้านหลังใหญ่อย่างคุ้นเคย เพราะเข้านอกออกในบ้านหลังนี้มานานกว่าสิบปี นอกจากจะเป็นเพื่อนสนิทกับพิชญาดาเจ้าของบ้านแล้ว เมื่อหลายปีก่อนเขายังเคยชอบพอกับน้องสาวของพิชญาดาด้วย แม้ว่าตอนหลังจะเลิกรากันไป แต่ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับพิชญาดาก็ยังแน่นแฟ้นเหมือนเดิม

“อะไรคะภู” พิชญาดาถามขึ้นเมื่อจอมทัพยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ ก่อนที่เขาจะทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาตัวที่ว่าง

“ดูเอาเองสิ” จอมทัพตอบเสียงเนือยๆ

หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เมื่อจำได้ว่าชื่อในทะเบียนสมรสของจอมทัพอีกชื่อคือผู้หญิงที่เธอสะกิดให้เขามองอยู่หลายครั้ง แต่จอมทัพกลับทำท่าไม่รู้สึกรู้สากับความน่ารักของเด็กสาวคนนั้น ทว่าจู่ๆ เช้านี้เขาก็เอาใบทะเบียนสมรสระหว่างเขากับเด็กสาวคนนั้นมาให้เธอดู

“ทะเบียนสมรสระหว่างคุณกับสายน้ำผึ้ง...เด็กผู้หญิงคนนั้นนี่คะ นี่พิชไม่ได้กำลังตาฝาดอยู่ใช่มั้ย”

“ไม่ฝาดหรอก...”

“เกิดอะไรขึ้นคะ ไหนว่าไม่สนไง”

“สรุปสั้นๆ ว่าผมเสียรู้เด็ก” จอมทัพตอบห้วนกึ่งกระแทกเสียง ทว่าพิชญาดากลับทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ แถมจ้องหน้าเขาเพื่อหาร่องรอยของพิรุธอีกต่างหาก

“ฉลาดๆ อย่างภูนี่นะจะเสียรู้เด็กง่ายๆ พิชว่าไม่จริงมั้ง ภูน่ะเต็มใจถูกหลอกมากกว่า”

“อย่าทำรู้มากน่าพิช” คนถูกจับผิดทำเสียงดุใส่ แต่คนที่คุ้นเคยกันมานานอย่างพิชญาดาไม่ได้กลัวเลยสักนิด เธอคลี่ยิ้มเหมือนกับขบขันท่าทางขี้เก๊กของเขาเสียมากกว่า

“พิชต้องเตรียมตัดชุดไปงานแต่งไหม”

“ไม่มีงานแต่ง จดทะเบียนแล้วก็ต่างคนต่างอยู่ สิ้นเดือนผมก็ให้เงินค่าเลี้ยงดูไปให้ตามหน้าที่”

“ทำไมล่ะ ภูไม่คิดจะจริงจังหรือไง ถ้าอย่างนั้นจะลงทุนจดทะเบียนทำไม”

“ก็บอกแล้วว่าเสียรู้เด็ก อีกอย่างเด็กนั่นเพิ่งบอกผมว่าจะหาผัวใหม่ เขาเองก็ไม่คิดจริงจังกับผมเหมือนกันนั่นล่ะ คงแค่อยากได้เงินเท่านั้น” น้ำเสียงของจอมทัพเต็มไปด้วยความหงุดหงิดอีกครา ยามเมื่อนึกถึงคำตอบรับสั้นๆ ของสายน้ำผึ้งก่อนลงรถ

“หึงหรือไง” พิชญาดาดักคอพลางยิ้มพราย

“พิชนี่ยังไงนะ วันนี้คุยไม่รู้เรื่องเลย ผมกลับดีกว่า”

ว่าแล้วจอมทัพก็ลุกขึ้นและก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องนั่งเล่นทันที ทำเอาพิชญาดาแอบยิ้มอย่างขำๆ เพราะไม่บ่อยนักหรอกที่ผู้ชายซึ่งเต็มไปด้วยความสุขุมและฉลาดหลักแหลมอย่างจอมทัพจะถูกต้อนง่ายๆ เช่นวันนี้

“เดี๋ยวก่อนสิคะภู”

“มีอะไร?” ร่างสูงหยุดเดินและหันมาตามเสียงเรียกอีกครั้ง

“จะให้พิชบอกเรื่องนี้กับยัยภัทไหม”

“ตามใจคุณสิ”

“แล้วทะเบียนสมรสของคุณล่ะ ไม่เอากลับไปด้วยเหรอ”

“ผมฝากไว้ที่บ้านพิชก่อนก็แล้วกัน”

จอมทัพพูดคล้ายกับไม่ใส่ใจกับกระดาษแผ่นนั้นเลยสักนิด ก่อนจะก้าวดุ่มๆ ออกจากบ้าน โดยไม่เปิดโอกาสให้พิชญาดาพูดอะไรเกี่ยวกับเขาหรือสายน้ำผึ้งอีก