๑.๓ ภรรยาที่ไม่รัก

“เลิกเรียกฉันว่าอาเสียที ฉันไม่ได้อยากนับญาติกับเธอ”

จอมทัพตวาดเสียงดังทำเอาคนที่กำลังจะเริ่มพูดถึงกับสะดุ้งโหยง ความเป็นผู้หญิงปากกล้าเมื่อครู่นี้หายวับไปทันที ตอนนี้เธอกลับเป็นคนเดิมที่มีแต่ความหวาดหวั่นยามที่ต้องเผชิญหน้ากับอะไรซึ่งน่าสะพรึงเช่นเขา

“คือหยี...”

“ขึ้นเตียง!”

“อะ...อะไรนะคะ” สายน้ำผึ้งอ้าปากค้าง นี่เขาจะนั่นนี่กับเธออีกเหรอ ทั้งๆ ที่มันเพิ่งจะจบลงแท้ๆ เธอรับไม่ไหวแน่ๆ

“ฉันบอกให้ขึ้นเตียง เธอหูหนวกหรือไงสายน้ำผึ้ง หรือต้องให้ฉันอุ้มแล้วโยนขึ้นไป” จอมทัพย้ำเสียงเข้ม แววตาขึ้งจัดนั้นบอกชัดว่าเขาไม่ได้แค่ขู่ แต่คนประเภทเขาเป็นพวกคนจริง คำไหนคำนั้น และอย่าริอ่านที่จะขัดใจยามที่เขาอยู่ในอารมณ์โกรธเกรี้ยวเช่นนี้เด็ดขาด

“แต่ว่าคุณภูเพิ่งจะ...”

หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้าอย่างท้อแท้ เรื่องเซ็กซ์มันยังเป็นเรื่องใหม่และร้อนแรงเกินไปสำหรับเธอ เธอยังไม่พร้อมจะลองมันอีกในตอนนี้หรอก เขาน่าจะเห็นใจกันบ้าง แต่ดูท่าแล้วจอมทัพคงจะไม่ปรานีเธอ เขาคงโกรธมากที่เธอบีบบังคับให้ต้องรับผิดชอบด้วยการแต่งงานด้วย ไม่แน่ว่ารอบนี้เขาอาจจะทำรุนแรงกับเธอเพื่อระบายอารมณ์ก็ได้ ยิ่งคิดสายน้ำผึ้งก็ยิ่งเคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิม

“น่ารำคาญชะมัด”

เขาสบถอย่างหงุดหงิด แล้วร่างสูงก็ก้าวพรวดเข้าไปหา สายน้ำผึ้งซึ่งไม่ได้หาทางหนีทีไล่เตรียมไว้จึงลอยหวือขึ้นไปในวงแขนของเขาอย่างง่ายดาย พริบตาเดียวร่างเล็กก็ขึ้นมานอนหงายอยู่บนเตียงกว้าง โดยมีเจ้าของเตียงเบียดกายอยู่แนบชิด

“หันหลังไป” เขาสั่งเสียงเข้มอีก

ใบหน้าเนียนแดงด้วยความว้าวุ่น หัวใจเต้นแรงโครมคราม เมื่อผิวเนื้อนุ่มๆ ถูกเสียดสีด้วยมัดกล้ามกำยำของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีทางพฤตินัยของตัวเอง

“อย่าทำอะไรหยีอีกเลยนะคะคุณภู หยีคงรับไม่ไหวแน่ๆ” เสียงหวานสั่นนิดๆ ขณะเอ่ยขอความปรานี

“มารยา! เมื่อกี้เธอยังปากกล้าอยู่นี่ ตอนนี้มาทำเสียงสั่น”

“หยีแค่...”

“หุบปาก! แล้วทำตามที่ฉันสั่งซะสายน้ำผึ้ง! หรืออยากลองดีกับฉัน!”

จอมทัพตวาดเสียงดังจนสายน้ำผึ้งสะดุ้งโหยง รีบพลิกร่างหันหลังให้เขาอย่างที่เขาสั่ง พร้อมกับหลับตาเพื่อตั้งรับความโหดร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้น

ลำแขนแข็งแรงสอดเข้าที่เอวเล็กแล้วลากให้แผ่นหลังไปแนบสนิทกับแผงอกกำยำของเขา ก่อนที่ขาแข็งแรงจะยกขึ้นพาดบนต้นขาขาวอวบ ทำเอาสายน้ำผึ้งตัวเกร็งไปหมด เธอคิดว่าเขาจะต้องกระชากเสื้อผ้าของเธอแล้วฉีกทึ้งเป็นลำดับต่อไปแน่ๆ แต่ผิดคาดเพราะจอมทัพแค่กอดกระชับเอวแน่นๆ แค่นั้น

“ทำไมคุณภูไม่...” สายน้ำผึ้งไม่กล้าถามจนจบประโยค

“คิดว่าฉันจะทำอะไรเธอล่ะ อึ๊บเธออีกอย่างนั้นเหรอ” เขาย้อนถามอย่างเย้ยหยัน

“ค่ะ...” หญิงสาวยอมรับอายๆ ที่ตัวเองคิดผิด

“อย่าหวังว่าฉันจะทำแบบนั้นอีก แค่ครั้งเดียวฉันก็โง่เกินพอแล้ว ที่ฉันพาเธอเข้ามานอนและต้องกอดเธอไว้แบบนี้ ก็เพราะฉันไม่อยากให้เธอออกไปก่อเรื่องให้ฉันเดือดร้อนกลางดึกอีกก็เท่านั้น”

“ไม่ต้องกอดก็ได้ค่ะ หยีสัญญาว่าจะไม่หนีไปไหน”

“สำหรับฉัน...คำพูดของผู้หญิงแบบเธอไม่มีความน่าเชื่อถือใดๆ สักนิด หุบปากของเธอแล้วนอนซะสายน้ำผึ้ง ฉันง่วงและรำคาญเสียงของเธอเต็มทน”

จอมทัพพ่นวาจาอันเผ็ดร้อนใส่อย่างเจ็บแสบก่อนที่จะเงียบเสียงลง แต่ก็ยังแกล้งทำให้เธอใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ เล่นด้วยการพ่นลมหายใจอุ่นๆ รวยรดลงบนซอกคอของเธอ จนสายน้ำผึ้งนอนตัวเกร็งไปหมด กว่าสิบนาทีลมหายใจจอมทัพก็เปลี่ยนเป็นจังหวะเข้าออกเป็นสม่ำเสมอ บ่งบอกว่าเจ้าตัวหลับไปแล้ว ในขณะที่สายน้ำผึ้งยังคงนอนตัวเกร็งอยู่ในอ้อมกอดที่แสนน่ากลัวของเขา เธอไม่อาจข่มตาหลับได้ง่ายๆ ความคิดทั้งหมดทั้งมวลย้อนไปถึงเหตุการณ์เริ่มต้นที่ทำให้ตัวเองต้องมาถูกจองจำอยู่บนเตียงของจอมทัพในตอนนี้...

งานแต่งงานตอนเช้าระหว่างอันดามันกับภีมภัทรผ่านไปด้วยความชื่นมื่น เจ้าสาวและเพื่อนเจ้าสาวทั้งสี่คนเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องนั่งเล่นซึ่งถูกใช้เป็นห้องแต่งตัวชั่วคราว หลังจากนั้นแชมเปญสองขวดก็ถูกเปิดในเวลาไล่กันเพื่อฉลองให้กับอันดามันที่สละโสดก่อนใคร เพื่อนทุกคนดื่มหมด และครั้งนี้เธอก็หลีกเลี่ยงไม่ได้เพราะถูกอันดามันคะยั้นคะยอ ทั้งขอร้องแกมบังคับ ทว่าตัวเจ้าสาวเองกลับดื่มได้แค่แก้วเดียวก็ถูกเจ้าบ่าวชิงตัวไปเสียก่อน ดังนั้นส่วนที่เหลือจึงเป็นเธอกับเพื่อนๆ อีกสามคนที่ต้องรับผิดชอบร่วมกัน แต่มันไม่จบแค่นั้นเพราะหลังจากแชมเปญสองขวดหมดไป กนกลดาก็ไปหยิบเอาไวน์ที่อยู่หลังรถของเธอมาเปิดให้เพื่อนๆ ดื่มต่อ

“พอแล้วนะกวาง หยีไม่ไหวแล้ว” เธอพยายามปฏิเสธเพราะแค่แชมเปญเธอก็รู้สึกว่าพื้นหมุนโคลงเคลงแล้ว

“เถอะน่าหยี กวางขอวันหนึ่ง ไม่รู้อีกนานแค่ไหนจะได้มาดื่มด้วยกันแบบนี้อีก ตอนนี้เราก็โตเป็นผู้ใหญ่แล้วนะ เรียนจบกันแล้ว ดื่มสักหน่อยไม่เป็นไรหรอก”

ในเมื่อกนกลดาพูดแบบนั้นเธอก็ไม่สามารถปฏิเสธได้อีก เวลาหลังจากนั้นจึงเป็นเวลาของการลิ้มลองแอลกอฮอล์รสหวานละมุนลิ้นนั้นกับเพื่อนๆ จนกระทั่งถึงเย็นจึงแยกย้ายไปแต่งตัวเพื่อร่วมงานในตอนค่ำ

เธอกับเพื่อนๆ นั่งประจำโต๊ะหน้างานเพื่อดูแลเรื่องสมุดลงชื่ออวยพรและของชำร่วย เพื่อนทั้งสามคนดูเหมือนจะเป็นปกติ ในขณะที่เธอนั่งพะอืดพะอม แต่ก็ยังพยายามทำหน้าที่ของตัวเองอย่างดีที่สุด กระทั่งแขกทยอยเข้ามาในงานจนเกือบครบ สิ่งที่พยายามกล้ำกลืนเอาไว้ก็เริ่มจะไม่ไหว ต้องเดินโซซัดโซเซเข้าห้องน้ำ โดยมีอันดามันตามไปดูแลด้วยความเป็นห่วง