๑.๕ บุษบาริมทาง

จบคำเมธินีก็โน้มคอของภาคิมลงมาหาโดยที่เขาก็ให้ความร่วมมือเต็มที่ เรียวปากนุ่มนิ่มซึ่งเคลือบด้วยลิปสติกสีแดงประกบจูบกับปากหยักอย่างเผ็ดร้อน ก่อนจะสอดปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปากอุ่นกระหวัดเข้ากับลิ้นของเขาด้วยความช่ำชองในลีลารัก

ชั่ววูบหนึ่งในสมองของภาคิมก็เกิดมโนภาพตอนที่เขากระชากวิโรษณาเข้ามาจูบ มือหนาเผลอกอดกระชับร่างอ้อนแอ้นของเมธินีแน่นขึ้นกว่าเดิมแล้วจูบตอบอย่างหนักหน่วงทำให้หญิงสาวครวญครางออกมาอย่างพอใจ หากทว่ารสจูบที่ได้รับนั้นกลับไม่หวานละมุนอย่างที่เขาคาดหวัง ชายหนุ่มจึงค่อยๆ ผ่อนปรนตัวเองจวบจนกระทั่งจุมพิตนั้นสิ้นสุดลง...

“คราวนี้หายเบื่อหรือยังคะ” เมธินีสบตาอย่างยั่วยวนปนจริตจะก้าน “หรือถ้ายังไม่หาย แพทก็มีวิธีที่ดีกว่านี้อีกนะคะ”

“หายแล้วครับ แพทเก่งและรู้ใจผมที่สุด” คาสโนวาหนุ่มหยอดคำหวาน

“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ค้างกับแพทนะคะ”

“ไม่กลัวจะไม่ได้นอนเหรอ” ภาคิมสัพยอก ดวงตาคู่คมแพรวพราวฉายประกายระยิบระยับ แต่ให้ตายเถอะ! ตอนนี้เหมือนร่างกายของเขาด้านชาจนชัดเจนว่าคืนนี้คงไม่สามารถลงเอยกับเมธินีบนเตียงได้เหมือนเคย

“กลัวที่ไหนคะ...” สาวสวยหรี่ตามองอย่างหวานเยิ้มราวกับลูกอมชุบน้ำผึ้งป่า “ถ้ากลัวคงไม่ชวน”

“แต่พรุ่งนี้ผมมีประชุมเช้าคงค้างด้วยไม่ได้นะครับคนสวย”

เมธินีทำหน้างอง้ำด้วยความผิดหวัง เพราะเธอคิดว่าคืนนี้ห้องพักที่คอนโดมิเนียมตนเองคงจะร้อนระอุด้วยไฟปรารถนาของทั้งคู่ไปจนกระทั่งถึงเช้า เธออยากจะโวยนักแต่เท่าที่คบกันมาได้ระยะหนึ่ง ทำให้เมธินีรู้ว่าภาคิมไม่ชอบผู้หญิงจู้จี้จุกจิกเรื่องมาก เขาพร้อมจะหันหลังให้ผู้หญิงทุกคนอย่างไม่แยแสหากเขาไม่พอใจ ซึ่งตอนนี้เธอยังไม่พร้อมจะรับกับสถานการณ์นั้น เพราะมีหลายๆ อย่างในตัวภาคิมที่ไม่น่าปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ

“เอาน่าแพท วันหลังผมจะมาชดเชยให้เต็มที่”

“สัญญานะคะคิม” เมธินีรีบอ้อนทันที

“โอเคครับ” ภาคิมรับปากพร้อมกับยื่นมือไปบีบจมูกเล็กๆ ของอีกฝ่ายคล้ายจะเอาใจ

และคืนนั้นก็เป็นคืนแรกที่คาสโนวาหนุ่มปล่อยให้คู่ควงสาวสวยกลับขึ้นไปบนห้องพักของเธอโดยที่เขาไม่ตามขึ้นไปด้วย

บนเตียงกลางเก่ากลางใหม่ในห้องนอนเล็กๆ ของสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้า นาฬิกาบนหัวเตียงบ่งบอกว่าตอนนี้เป็นเวลาเกือบตีหนึ่งแล้ว แต่วิโรษณายังคงลืมตาโพลงอยู่ท่ามกลางความมืดในขณะที่ครูแก้วกานดาหลับไปนานแล้ว ใบหน้าสวยหวานแดงก่ำเมื่อนึกถึงสาเหตุที่ทำให้ตัวเองนอนไม่หลับ มือบางยกขึ้นแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆ ความรู้สึกร้อนผ่าวจากการถูกจุมพิตอย่างหยาบคายเมื่อตอนกลางวันยังคงกรุ่นอยู่ ภาคิมช่างเป็นผู้ชายที่ไม่ควรจะเข้าใกล้เลยจริงๆ เขากล้าดียังไงมาจูบเธอแบบนั้น ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้ามีใครสักคนผ่านมาเห็นตอนที่เขากระชากเธอเข้าไปจูบ มันจะน่าอับอายขายหน้าสักแค่ไหน

“คุณภาคิม คนหยาบคาย! ร้ายกาจที่สุด! ฉันเกลียดคุณ!” เสียงหวานบ่นพึมพำเบาๆ กับตัวเอง

วิโรษณารู้ดีอยู่แก่ใจว่าภาคิมไม่ชอบที่อยุทธ์ให้ความเอ็นดูกับเธอเป็นพิเศษ เขาคงคิดอกุศลเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับบิดาของเขาเป็นแน่ ซึ่งเธอเองก็คงจะไม่เดือดร้อนอะไรถ้านับจากพรุ่งนี้ไปจะไม่ต้องไปทำงานที่ธนากิจกรุ๊ป การเผชิญหน้ากับภาคิมคงเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงได้ยาก และแน่นอนว่าคนพาลแบบนั้นจะต้องระรานเธออีก เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะเป็นรูปแบบไหนเท่านั้น

สาวน้อยได้แต่ระบายลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะพลิกตัวอีกครั้ง ทำให้ครูแก้วกานดารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาแล้วเอ่ยถามลูกศิษย์ที่ตัวเองรักเหมือนลูกสาวด้วยเสียงงัวเงีย

“ยังไม่หลับอีกเหรอปุ้ม”

“ปุ้มขอโทษค่ะครูที่รบกวนจนครูตื่นนอน” วิโรษณาเอ่ยอย่างเกรงใจ นึกตำหนิตัวเองที่พลิกไปพลิกมาจนพลอยทำให้ครูแก้วกานดาต้องตื่นมากลางดึกไปด้วย

“เป็นอะไรล่ะปุ้ม ตื่นเต้นที่ต้องไปทำงานพรุ่งนี้เหรอ”

“ก็มีบ้างค่ะครู”

“จะตื่นเต้นทำไมล่ะหือ...” ครูแก้วกานดาเอื้อมมือมาลูบเรือนผมสลวยของวิโรษณาอย่างเอ็นดู “ชุดที่จะใส่ไปทำงาน คุณอยุทธ์ก็อุตส่าห์เอามาฝากเมื่อเย็นแล้วนี่จ๊ะ มีแต่ชุดสวยๆ ทั้งนั้น มีอะไรที่ต้องกังวลอีกหรือปุ้ม”

“ปุ้มกลัวจะทำงานได้ไม่ดีเท่าที่คุณลุงอยุทธ์คาดหวังค่ะครู” วิโรษณาตอบไม่ตรงกับความเป็นจริงเท่าใดนัก เพราะไม่กล้าบอกในสิ่งที่ตัวเองเป็นกังวลกับครูแก้วกานดาออกไปตรงๆ

“ปุ้มของครูเก่งอยู่แล้ว ครูเชื่อว่าปุ้มต้องทำงานได้ดีอย่างแน่นอน”

“ขอบคุณครูมากค่ะที่เชื่อใจปุ้ม ปุ้มรักครูนะคะ”

วิโรษณาพลิกตัวไปหาครูแก้วกานดา แล้วซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดอันอบอุ่นอย่างเคยชิน ครูแก้วกานดากอดกระชับสาวน้อยในอ้อมแขน