บทที่ 3

บทที่ 2

“หลังจากผ่านด่านตม.แล้ว เราจะเดินทางไปยังโรงแรมรอยัลคาลาส์ โรงแรมห้าดาวของที่นี่ จากนั้นแสนรักจะให้ทุกท่านได้พักผ่อนตามอัธยาศัย เวลา 18:00 นาฬิกา ทุกท่านพร้อมกันที่ล็อบบี้ของโรงแรม เพื่อไปรับประทานอาหารมื้อค่ำ ซึ่งเป็นอาหารพื้นเมืองขึ้นชื่อของประเทศคาลาส์ค่ะ”

แสนรักเอ่ยบอกลูกทัวร์ ขณะเข้าแถวเพื่อผ่านด่านตำรวจตรวจคนเข้าเมือง หญิงสาวคลี่ยิ้มให้กับลูกทัวร์ ซึ่งมีทุกระดับอายุ เด็กสุดก็สิบขวบและลูกทัวร์ที่อายุมากที่สุดก็ราวๆ หกสิบปี แต่อายุไม่ใช่ปัญหาสำหรับการเดินทาง ขอแค่เพียงมีใจรักในการท่องเที่ยวก็เพียงพอแล้ว

แสนรักผ่านด่านตำรวจตรวจคนเข้าเมืองเป็นคนแรก จากนั้นก็ยืนรอลูกทัวร์ซึ่งมีทั้งหมดสิบสองคนด้วยกัน ผ่านขั้นตอนการตรวจคนเข้าเมืองครบเรียบร้อยแล้ว ก็ไปรับกระเป๋าเดินทาง ก่อนจะพาลูกทัวร์ไปขึ้นรถตู้ ซึ่งจอดรอรับอยู่ด้านหน้าสนามบิน

ขณะรถตู้กำลังขับเคลื่อนตรงไปยังโรงแรมที่พัก แสนรักก็ให้ข้อมูลเกี่ยวกับประเทศคาลาส์แก่ลูกทัวร์ ซึ่งโปรแกรมการท่องเที่ยวจะเริ่มขึ้นในวันพรุ่งนี้ตั้งแต่เช้าตรู่

“ตอนนี้เรามาถึงประเทศคาลาส์แล้วนะคะ ซึ่งตอนนี้ประเทศคาลาส์เป็นที่รู้จักของนักท่องเที่ยวจากทั่วโลก เพราะมีทะเลทรายและโอเอซิสที่ขึ้นชื่อว่าสวยติดอันดับโลก โปรแกรมการท่องเที่ยวของเราในวันพรุ่งนี้คือ ไปขี่อูฐชมความงดงามของทะเลทรายสีทอง พักทานอาหารกลางวันที่โอเอซิส ปิดท้ายโปรแกรมด้วยการไปชิมผลอินทผาลัมสดๆ หวานกรอบจากไร่ค่ะ”

“เราจะไปซื้อทองคำวันไหนจ๊ะหนูแสนรัก ป้าได้ยินมาว่าทองคำในประเทศคาลาส์ เนื้อทองบริสุทธิ์ ลวดลายก็สวย

งาม ทำประณีตพอๆ กับทองสุโขทัยบ้านเราเลย”

แสนรักคลี่ยิ้มให้กับลูกทัวร์ ซึ่งใจร้อนอยากหอบหิ้วทองคำจากประเทศคาลาส์กลับประเทศไทย เพื่อไปสวมใส่และเก่งกำไรด้วย จากนั้นก็เอ่ยบอกว่า

“เราจะเข้าชมโรงงานผลิตทอง และเลือกซื้อทองคำรวมทั้งเครื่องประดับต่างๆ ที่เลื่องชื่อของประเทศนี้ในวันสุดท้ายของทริปค่ะ”

“โธ่...ทำไมไม่ไปวันพรุ่งนี้ล่ะคะ หรือเลื่อนมาเป็นวันที่สองของทริปก็ได้ ป้าอยากซื้อทองใจจะขาดแล้ว”

คุณป้าท่านเดิมซึ่งเป็นนักค้าทองคำร้องโอดครวญ อยากเปลี่ยนโปรแกรมการท่องเที่ยวยังดินแดนทะเลทรายเสียใหม่ โดยไม่สนใจว่าเพื่อนร่วมการเดินทางจะเห็นด้วยหรือไม่

และแสนรักก็ต้องใจแข็ง ไม่เปลี่ยนโปรแกรมทัวร์เพื่อตามใจลูกทัวร์แค่เพียงคนเดียว “ไว้ซื้อวันสุดท้ายของทริปดีแล้วค่ะ วันรุ่งขึ้นก็เดินทางกลับประเทศไทย เราจะได้ไม่ต้องเก็บทองคำหรืออัญมณีแพงๆ ไว้ในโรงแรมยังไงล่ะคะ”

“ซื้อวันสุดท้ายก็ได้” คุณป้าจำต้องยอมจำนน แต่น้ำเสียงบ่งบอกว่าไม่พอใจสักเท่าไร

แสนรักคลี่ยิ้มหวานให้คุณป้า จากนั้นก็เอ่ยแนะนำให้ข้อมูลเกี่ยวกับประเทศคาลาส์ต่อ กระทั่งรถตู้แล่นมาถึงด้าน

หน้าโรงแรมหรูระดับห้าดาว ซึ่งหญิงสาวรู้ว่ามาโรงแรมแห่งนี้เป็นของท่านชีคมาคิม เดอาร์ คาริม ประมุขผู้ปกครองประเทศคาลาส์

“ถึงโรงแรมแล้วค่ะ เดี๋ยวแสนรักขอพาสปอร์ตของทุกท่านเพื่อไปเช็คอินเข้าพักด้วยค่ะ”

แสนรักรับพาสปอร์ตมาจากลูกทัวร์ทุกคน ใช้เวลาในการเช็คอินไม่ถึงสิบนาที ก็นำกุญแจห้องมาแจกจ่ายให้กับลูกทัวร์ ซึ่งต่างก็รีบไปยังห้องพักของตนเองเพื่อพักผ่อน หลังจากเดินทางไกลข้ามทวีปนานนับสิบๆ ชั่วโมง

“คุณแสนรัก”

แสนรักกำลังจะตามไปดูแลลูกทัวร์ที่ทยอยเข้าพักในห้องพักแล้ว แต่ก็ถูกคนขับรถตู้ ซึ่งทำหน้าที่เป็นทั้งสารภีและไกด์ท้องถิ่นได้เอ่ยเรียกเธอไว้ซะก่อน

“ค่ะ คุณไซนัน” แสนรักหันมามองอีกฝ่าย พลางเอ่ยถามต่อ “มีอะไรหรือเปล่าคะ”

ไซนันผายมือไปยังเก้าอี้ตรงบริเวณล็อบบี้ของโรงแรม พลางเอ่ยบอกว่า “เชิญนั่งก่อนไหมครับ เรามีเรื่องต้องคุยกันยาวหน่อยครับ”

แสนรักอยากปฏิเสธ เพราะเหนื่อยจากการเดินทาง อยากไปนอนพักสักชั่วโมงสองชั่วโมง ก่อนจะตื่นมาเตรียมตัวดูแลลูกทัวร์ในตอนหัวค่ำ แต่พอเห็นสายตาของไซนัน ซึ่งเผยแววกังวลให้เห็นชั่วขณะ จึงจำต้องพยักหน้ารับในที่สุด

“ก็ได้ค่ะ”

“รับกาแฟสักแก้วไหมครับ” ไซนันเอ่ยถามหลังจากแสนรักทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้แล้ว

“ไม่ค่ะ” แสนรักปฏิเสธ ใจร้อนอยากรู้เรื่องที่ไซนันจะพูดกับเธอ “เริ่มเรื่องของคุณเลยดีกว่าค่ะ บอกตามตรงว่าฉันเหนื่อยนิดหน่อย อยากไปพักผ่อน และก็ดูแลลูกทัวร์ด้วยค่ะ”

“ได้ครับ” ไซนันพยักหน้า เอ่ยบอกถึงเรื่องสำคัญที่ตนเองได้รับแจ้งมาจากหน่วยความมั่นคงของชาติว่า “คุณคงรู้แล้วว่าตอนนี้ประเทศของเรามีปัญหาเรื่องโจรทะเลทราย ที่คอยดักปล้นนักท่องเที่ยว”

“เดี๋ยวๆ ค่ะ” แสนรักร้องห้ามก่อนไซนันจะทันพูดจบ “เมื่อสักครู่ฉันฟังผิดไปหรือเปล่าคะ ที่ได้ยินคุณพูดถึงเรื่องโจรทะเลทราย”

“ครับ ผมพูดเช่นนั้นจริงๆ” ไซนันรับคำ พลางเอ่ยถามกลับด้วยความสงสัย “นี่คุณแสนรักไม่รู้เรื่องโจรทะเลทรายเลยหรือครับ ผมได้แจ้งเรื่องนี้ไปยังบริษัทของคุณแล้วนะครับ”

“ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย” แสนรักส่ายหน้าปฏิเสธอย่างงุนงง แล้วเอ่ยถามต่อว่า “คุณแจ้งข่าวเรื่องโจรทะเลทรายไปตั้งแต่เมื่อไรคะ”