8 หาที่พัก

ตอนที่ 8 หาที่พัก

สองแม่ลูกเดินเข้าไปยังเขตหมู่บ้านของเมืองฉิน ตามเส้นทางที่มืดค่ำถูกประดับไปด้วยโคมไฟ ถึงจะมีแสงไฟเว้นเป็นช่วงๆ ไป แต่ก็ทำให้สองแม่ลูกเดินทางได้อย่างสะดวกขึ้นและไม่หวาดกลัว

“ท่านแม่เราจะพักกันที่ไหนหรือเจ้าคะ”

เหยียนซินเอ๋อเอ่ยถามท่านแม่ของนางเพราะดูเหมือนว่านางจะก้าวขาไม่ออกแล้ว

เหนื่อย! ข้าเหนื่อยเหลือเกิน!!!

เด็กสาววัยแปดปีได้แต่เก็บความเมื่อยล้าไว้ในใจ เพราะในยามนี้คนที่เหนื่อยกว่านางคงจะหนีไม่พ้นมารดาที่ปาดเหงื่อไม่หยุด

“อดทนอีกหน่อยนะ ทางนั้นมีโรงเตี๊ยมเปิดอยู่เราไปที่นั่นกันเถอะ”

ซูหรานชี้มือที่เคยผ่านความลำบากมาหลายปีไปทางโคมไฟที่สว่างที่สุด

ซินเอ๋อพยักหน้าเมื่อได้ยินว่านางจะได้พักแล้วหญิงสาวตัวเล็กๆ ก็เกิดแรงฮึกเหิมขึ้นมาเสียดื้อๆ

สองแม่ลูกเดินไปถึงโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งแล้วขอเปิดห้องหนึ่งห้อง

“แม่นาง… ข้าต้องขออภัยด้วยทางโรงเตี๊ยมของเรารับเฉพาะขุนนางเข้าพักเท่านั้น”

ชายผู้ดูแลโรงเตี๊ยมกล่าวขึ้นด้วยใบหน้าสุภาพ

“พวกเราขอพักแค่สักคืนไม่ได้หรือเจ้าคะ”

ซูหรานเอ่ยถามพร้อมกับก้มลงไปมองบุตรสาวที่เหนื่อยเต็มแก่

“ไม่ได้หรอกขอรับ กฎเป็นอย่างไรข้าก็ต้องปฏิบัติตามกฎ ข้ามิอาจล่วงเกินคำสั่งของเจ้านายได้ แม่นางโปรดเห็นใจ”

ชายผู้นั้นพูดจบก็หันหน้าไปทางอื่น

“ท่านแม่…ซินเอ๋อเดินต่อไม่ไหวแล้ว”

ซินเอ๋อเบะปากเหมือนจะร้องไห้ออกมา วันนี้นางเหนื่อยมากจริงๆ เหนื่อยยิ่งกว่าไปวิ่งเล่นกับเพื่อนๆ เสียอีก

“ไม่เป็นไรนะซินเอ๋อ หากเจ้าเดินต่อไม่ไหวเดี๋ยวแม่จะแบกเจ้าขึ้นหลังเอง”

เหยียนซูหรานย่อตัวลงแล้วลูบหัวบุตรสาว

“นางมากับข้า เปิดห้องให้นางแล้วลงบัญชีไว้ที่ข้าได้เลย”

ชายผู้หนึ่งผ่านมาพอดีจึงชูป้ายให้ผู้ดูแลร้านดู

“ได้ขอรับข้าจะจัดการให้ แม่นางเชิญด้านนี้”

ผู้จัดการร้านฉีกยิ้มออกมาแล้วผายมือเชิญชายคนนั้นพร้อมกับซูหรานและลูก

“ขอบคุณคุณชายมากเจ้าค่ะ”

ซูหรานผสานมือพร้อมก้มหัว ซินเอ๋อเห็นดังนั้นก็ทำตามมารดาทันที

“ขอบคุณเจ้าค่ะพี่ชายสุดหล่อ”

เมื่อซินเอ๋อเงยหน้าขึ้นก็พบว่าชายที่อยู่ตรงหน้าหล่อเหลามากจริงๆ นางจึงส่งยิ้มให้อีกทั้งดวงตายังเปล่งประกายอย่างกับว่าได้พบเจอสมบัติ

“อืม”

ชายผู้นั้นตอบสั้นๆ แล้วเดินกลับไปทางห้องพักของตน

“เชิญแม่นางพักผ่อนให้สบาย”

ผู้ดูแลร้านที่เดินนำสองแม่ลูกมาส่งถึงห้องพักแล้วถอยหลังจากไปทันที

“ท่านแม่เจ้าคะ ชายคนเมื่อครู่หน้าตาดีมาก แถมเขายังหน้าตาเหมือนข้าด้วยเจ้าค่ะ”

ซินเอ๋อเงยหน้าขึ้นพร้อมกับดึงแขนมารดามากอด

“หน้าเหมือนซินเอ๋อหรือ?”

ซูหรานได้ยินบุตรสาวพูดเช่นนั้นก็มองตามเงาชายคนนั้นไป

จะเป็นไปได้อย่างไร ชายคนนั้นแน่นอนว่าต้องอยู่ที่ตัวเมืองหลวงสิถึงจะถูก เขาจะมาที่เมืองข้างเคียงไปเพื่ออันใด

“ซินเอ๋ออย่าพูดเพ้อเจ้อ พ่อของลูกต้องอยู่ในเมืองถึงจะถูก”

ซูหรานลูบหัวลูกสาว

“ท่านแม่แล้วเมื่อไหร่ลูกถึงจะได้พบท่านพ่อล่ะเจ้าคะ”

ซินเอ๋อแสดงสีหน้าหม่นลง

“แม่บอกเจ้าไปแล้ว ว่าแม่จำหน้าพ่อของเจ้าไม่ได้ เห้อ... ช่างเถอะๆ เราจะไม่พูดถึงคนแบบนั้นอีก มีแม่อยู่พ่อเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องถามถึง”

“แต่เสี่ยวเอ๋ออยากมีพ่อเหมือนคนอื่นๆ หนิเจ้าค่ะ แปดปีแล้วซินเอ๋อยังไม่เคยเห็นหน้าพ่อเลย”

จู่ๆ เสี่ยวเอ๋อเป็นอะไร หรือว่าจะถึงไวต่อต้านแล้วงั้นรึ! ซูหรานส่ายหัว

“เข้าห้องพักกันเถอะ ไปล้างเนื้อตัวให้สะอาดจะได้นอนหลับอย่างสบายตัว”

“หึ! เสี่ยวเอ๋อไปอาบน้ำก็ได้”

เหยียนซินเอ๋อเดินกระทืบเท้าหนึ่งทีก่อนเข้าห้องไป

“แม่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชายที่มาพรากครั้งแรกของแม่เป็นใคร แล้วจะไปตามหาพ่อของเจ้าได้ที่ไหน”

ซูหรานยืนบ่นพึมพำก่อนจะเดินตามหลังบุตรสาวเข้าไปในห้องพัก

“เด็กคนนั้นอายุแปดปี หรือว่า… นางจะเป็นคนแซ่เหยียนที่ข้าใช้แก้พิษเมื่อคราวนั้น”

ชายผู้ใจดีที่คิดว่ากลับห้องไปแล้วแอบฟังสองแม่ลูกคุยกันพลางขมวดคิ้ว เขายืนกอดอกพิงมุมกำแพงแล้วถอนหายใจออกมา

'จะว่าไปเด็กคนนั้นก็หน้าเหมือนข้ามากจริงๆ'

ซ่งเหวินถงวัยยี่สิบหกปีครุ่นคิดครู่หนึ่งก่อนจะเดินกลับไปยังที่พัก

“นายอำเภอซ่งท่านกลับมาแล้ว?”

หงเฟยหลงผู้ติดตามของซ่งเหวินถงเอ่ยแซว

คนอะไรมีบ้านอยู่ดีๆ ไม่ชอบแต่กลับหลีกหนีงานแต่งเพื่อที่จะมารับใช้ประชาชนอยู่เมืองข้างเคียงแทน

ถึงเมืองนี้จะรุ่งเรือง แต่มันจะสู้เมืองหลวงได้อย่างไร?

“อืม”

ซ่งเหวินถงพยักหน้าเมื่อกลับมาถึงห้องพัก

“ข้ามีอะไรให้เจ้าช่วยสักเรื่อง”

“เรื่องอะไรขอรับ หรือเรื่องแม่นางเหยียนที่ถูกขับไล่เพราะทำเรื่องงามหน้าอีก ไม่เอาน่านายอำเภอซ่ง หากหานางได้ง่ายนักป่านนี้เราคงจะเจอนางเข้าให้แล้ว ท่านจะไปยึดติดอะไรกับแม่นางเหยียนนักหนา ป่านนี้ไม่ใช่ว่านางจะแต่งงานมีลูกไปแล้วหรือ”

หงเฟยหลงส่ายหัว เขาเข้าใจว่านายท่านของตนกำลังตามหานางคนนั้นที่ท่านใช้แก้พิษอยู่ แต่จนถึงป่านนี้นางคงจะแต่งงานมีครอบครัวใหม่ไปแล้วกระมัง

“เหมือนกับว่าข้าเจอนางแล้ว เจ้าช่วยไปตามสืบแม่นางที่อยู่ห้องที่ห้านั่นให้ข้าที”

สายตาของซ่งเหวินถงดูเหมือนอ้อนวอนหงเฟยหลงหลายส่วน หากเป็นเมื่อก่อนเขาคงตะคอกใส่หน้าหงเฟยหลงไปแล้วว่าให้รีบไปจัดการอย่างมามัวล้อเล่น

หงเฟยหลงเห็นท่าทีของนายท่านเปลี่ยนไปจึงอะแฮ่มหนึ่งที ก่อนจะพยักหน้าแล้วถอยหลังจากไป

ก๊อกๆๆๆ

“แม่นางท่านนอนหรือยังขอรับ”

หงเฟยหลงเดินมาหยุดหน้าห้องที่ห้าตามที่คุณชายของเขาบอก ไม่นานก็ได้ยินเสียงขานร้องตอบกลับมาว่า

“รอสักครู่นะเจ้าคะ ข้ากำลังอาบน้ำให้บุตรสาวอยู่”

หงเฟยหลงที่ได้ยินคำตอบถึงกลับอ้าปากค้าง

“ดูเหมือนว่าข้ามาผิดเวลาแฮะ”

เฟยหลงจึงร้องบอกไปว่าพรุ่งนี้เขาจะมาใหม่ แล้วเดินเร็วๆ กลับไปที่ห้องทันที

“ได้ความเร็วขนาดนี้เชียว”

ซ่งเหวินถงเลิกคิ้วถาม พลางวางถ้วยชาลงบนโต๊ะ

“เร็วอะไรล่ะท่าน ข้าร้องเรียกนางอยู่หน้าห้อง แต่นางบอกว่านางอาบน้ำให้ลูกสาวอยู่”

หงเฟยหลงลูบหน้าอกตนแรงๆ ดีที่ตนเป็นคนมีมารยาท หากเมื่อครู่เขาบุ่มบ่ามเข้าไปคงได้เห็นภาพไม่ดีไม่งามอย่างแน่นอน

หงเฟยหลงรีบนั่งลงแล้วรินชาใส่ถ้วยตนเองแล้วดื่มกิน

“ไม่ได้เรื่อง!!”

ซ่งเหวินถงมองผู้ติดตามของเขาแล้วส่ายหัว

“ไม่ต้องห่วงๆ ข้าบอกนางไว้แล้วว่าพรุ่งนี้จะไปหา”

หงเฟยหลงพูดจบก็เดินไปปัดที่หลับที่นอนให้เจ้านายก่อนจะปีนขึ้นไปนอนด้านในสุดทันที

“มานอนสิขอรับ หรือท่านจะนั่งเข้าฌานอยู่ตรงนั้น”

หงเฟยหลงยิ้มกว้าง เมื่อเห็นนายท่านยกมือขึ้นมาหวังทุบตี เขาก็หันหลังใส่ผู้เป็นนายหน้าตาเฉย

“เห้อ….”

ซ่งเหวินถงถอนหายใจออกมา อีกสองวันข้างหน้าเขาก็จะเข้ารับตำแหน่งแล้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้ที่บ้านจะวุ่นวายแค่ไหน แต่ข้าก็บอกไปตั้งแต่แรกแล้วว่าข้าจะไม่แต่งงาน ไม่เข้าใจเลยจริงๆ เหตุใดท่านแม่ถึงได้ดื้อรั้นนัก ในเมื่ออยากได้นางมาเป็นสะใภ้มาก เช่นนั้นพวกท่านก็แต่งกับนางเองเถอะ!

ย้อนกลับไปเมื่อช่วงเช้าของวันนี้…

จวนซ่ง บ้านของซ่งเหิงซาน ขุนนางผู้น้อย

“เหวินถงมานี่เร็วเจ้ามาดูชุดเจ้าบ่าวนี่ก่อนสิ ลองสวมใส่ดูว่าพอดีไหม”

ซ่งอี้ชิงมารดาของซ่งเหวินถงกวักมือเรียกบุตรชายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“เร็วเข้ารีบใส่ชุดนี้แล้วไปรับตัวเจ้าสาวเสียสิ”

ซ่งอี้ชิงพูดต่อด้วยความตื่นเต้น

“ท่านแม่! ข้าบอกท่านไปแล้วว่าข้าไม่แต่ง”

ซ่งเหวินถงปฏิเสธเสียงแข็ง

“ไร้สาระ! วันนี้เป็นวันมงคลเจ้าจะไม่แต่งได้อย่างไร”

ซ่งเหิงซานผู้เป็นพ่อตะเบ็งเสียงดังออกมา

“ท่านพ่อ ข้าบอกท่านไปแล้ว ว่าข้าตามหานางผู้นั้นอยู่”

“เหวินถง! พ่อไปถามบ้านเหยียนให้แล้ว พวกเขาบอกว่าพวกเขาไล่นางออกจากบ้านไปแล้ว และเรื่องนี้ก็ผ่านมาแปดเก้าปีแล้วเจ้ายังจะหาข้ออ้างอันใดอยู่อีก เชื่อพ่อเถอะ แม่นางหลิวนางเป็นคนดีเชื่อฟังพ่อแม่ หากเจ้าแต่งกับนางเจ้ามีแต่ได้กับได้ เลิกคิดจะตามหานางได้แล้ว”

“ท่านพ่อ ข้าบอกแล้ว ว่าข้าไร้รักกับนางผู้นั้น ไยท่านต้องบีบบังคับข้าด้วย”

ซ่งเหวินถงขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ