3 เก็บใบชา

ตอนที่ 3 เก็บใบชา

เหยียนซูหรานเก็บของเข้าที่เสร็จ นางก็เดินถือตะกร้าคู่ใจกลับบ้านไปอย่างเงียบๆ พอกลับมาถึงบ้าน นางก็แบกถังไม้ขึ้นบ่าด้วยไม้หาม แล้วเดินไปที่บ่อน้ำกลางหมู่บ้านทันที

เนื่องด้วยสถานที่ที่นางมาหลบซ่อนตัว เป็นเพียงหมูบ้านบนเขาธรรมดา ชาวบ้านของที่นี่จึงค่อนข้างมีความเป็นมิตร อาหารก็หากินง่ายๆ เก็บได้จากริมรั้วหรือในภูเขา การทำงานก็ไม่ได้ยุ่งยาก เพียงแต่ต้องทนตรากตรำมุ่งมานะซักหน่อย ร่างกายนี้…เมื่อก่อนก็อ่อนแอมาก ไม่รู้เลยว่าที่ผ่านมาเจ้าของร่างใช้ชีวิตซ้ำซากจำเจในตระกูลเหยียนมาได้อย่างไร

ข้าจำได้ว่า ตอนที่วิญญาณของข้าเข้ามาสิงสู่ร่างนี้ ในตอนนั้นร่างกายของข้าเหนื่อยล้าและอ่อนแอเป็นอย่างมาก ข้านอนอยู่ข้างถนนไร้ผู้คนเห็นใจ เงินทองหรือแม้แต่เสื้อผ้าดีๆ ของข้าก็ถูกขโมยไปทุกสิ่งอย่าง เหมือนกับว่าข้ากำลังรอคอยความตายและไร้สิ้นหนทางให้เดินต่อ

เอาชีวิตไปฝากไว้กับผู้อื่นมากเกินไปก็เป็นเช่นนี้!

คิดไปคิดมาข้าก็ไม่เข้าใจว่านางจะซื่อตรงต่อครอบครัวที่ไม่เคยเห็นค่าของตนไปเพื่ออะไร?

จิ่วชิงหญิงสาวที่มาอยู่ในร่างนี้เก้าปีกว่าได้แต่ถอนหายใจออกมา

“อ้าวซูหรานเจ้าจะไปตักน้ำหรือ”

เสียงท่านป้าคนหนึ่งเอ่ยทักเมื่อซูหรานเดินผ่านหน้าบ้านไป

“เจ้าค่ะป้าเสวี่ย ข้าว่าจะตักน้ำไปซักผ้าสักหน่อย”

เหยียนซูหรานยิ้มตอบไป แล้วเดินเร็วๆ เพื่อแข่งกับเวลา

“เจ้าไม่ทำงานหรือซูหราน เหตุใดถึงได้มาที่บ่อน้ำตอนเที่ยงวันเช่นนี้”

ป้าท่านหนึ่งที่บ้านอยู่ติดกับบ่อน้ำเอ่ยถาม พลางยกมือขึ้นมาบังแสงแดดที่แยงตา

“ป้าหวังตอนนี้ข้าพักกลางวันเจ้าค่ะ เลยว่าจะใช้เวลาว่างนี้ตักน้ำไปซักผ้าเสียหน่อย”

ซูหรานปาดเหงื่อที่หน้าผากออกลวกๆ ด้วยหลังมือ ก่อนจะส่งยิ้มให้อีกฝ่าย

“ร้อนขนาดนี้เจ้ายังจะมาตักน้ำท่าอยู่อีก เดี๋ยวก็ได้เป็นลมเป็นแล้งไปเสียหรอก มาๆ รีบเข้ามาหลบแดดบ้านข้าก่อน”

ป้าหวังกวักมือเรียกซูหราน

“ไม่ดีกว่าเจ้าค่ะ ข้าจะรีบไปรีบกลับ ซักผ้าเสร็จข้าก็ยังมีงานที่บ้านป้าจางต่อ”

“นี่เจ้ารับงานเก็บใบชา แต่ยังกลับมาซักผ้าช่วงพักกลางวันอีกหรือ เฮ้อ ข้าล่ะยอมใจความขยันของเจ้าจริงๆ”

ป้าหวังบ่นเสียงดังตามหลังซูหราน

ใครว่าข้าขยันกัน! หากข้าไม่ทำจะให้ซินเอ๋อมาแบกหาบน้ำแทนก็ไม่ได้ด้วย ข้าขี้เกียจจะตายอยู่แล้ว แต่ถ้าไม่ซักผ้าเลยเสื้อผ้าของข้ากับลูกคงจะเหม็นเปรี้ยว แบบนั้นใครจะอยากจ้างวาน

ซูหรานเดินไปถึงบ่อน้ำกลางหมู่บ้านแล้วก้มตักน้ำในบ่อจนเต็มทั้งสองถัง

ขามาก็เดินตัวปลิวอยู่หรอก แต่ขากลับนี่สิ! ซูหรานระบายลมหายใจก่อนจะฮึดสู้

อดทนอีกนิดนะร่างกายพอข้าเก็บเงินได้มากกว่านี้ ข้าจะไปทำการค้าในเมือง รับรองว่าอาหารที่ข้าทำจะเปิดหูเปิดตาให้กับใครหลายๆ คน ซูหรานย่อตัวลงก่อนจะค่อยๆ ยืนขึ้นช้าๆ เพื่อไม่ให้น้ำในถังไม้กระเซ็นออกมา

“เอาล่ะ ทีนี้ก็กลับบ้านกัน”

ซูหรานใช้มือทั้งสองข้างยึดไม้หาบน้ำไว้แน่นแล้วเดินเร็วๆ เพื่อหวังจะถึงบ้านอย่างราบรื่น

“อ้าว! นั่นไม่ใช่ซูหรานหรอกหรือ งานแบกหามเช่นนี้เหตุใดไม่เรียกจงอี้ฟงมาช่วยล่ะ”

“เจ้าจะให้นางเรียกหาจงอี้ฟงมาด้วยเหตุใด?”

“ก็พวกเขากำลังคบหาดูใจกันอยู่ไม่ใช่หรือ?”

“เจ้าไปได้ยินมาจากที่ใดกัน จงอี้ฟงคนนั้นเป็นแค่เจ้าหนี้ ไม่สิต้องเรียกว่าอดีตเจ้าหนี้ เพราะเมื่อก่อนซูหรานเคยไปหยิบยืมเงินมาจากเขาทั้งสองจึงไปมาหาสู่กัน แต่ก็เป็นที่รู้ๆ กันว่า ซูหรานมีลูกติดและนางไม่ได้สนใจผู้ชายเลยซักคน”

“เป็นเช่นนั้นหรอกหรือ แบบนี้ข้าก็เข้าใจนางผิดไปเสียสิ”

“เป็นเช่นนั้นแหละ ในเมื่อเข้าใจผิดก็อย่าพูดมั่วไปทั่วเข้าใจหรือไม่”

“แหะๆ ทำอย่างไรดี ดูเหมือนข้าจะพูดไปเสียแล้ว”

หญิงสาวอีกนางเกาหน้าผากอย่างอายๆ

“เจ้านี่นะ ก่อนจะพูดไม่รู้จักคิด ในเมื่อเจ้าพูดไปแล้วก็ตามไปพูดแก้ข่าวให้นางเสีย”

“อ้อๆ ข้าเข้าใจแล้วเช่นนั้นข้าไปก่อนนะ”

หญิงสาวพยักหน้าหงึกๆ เดินเร็วๆ หนีไป แต่ว่าคนอย่างนางมีหรือจะไปตามแก้ข่าวลือเสื่อมเสียให้ผู้อื่น

“ดีนะที่เสื้อผ้าของข้ากับลูกมีไม่มาก ไม่เช่นนั้นล่ะก็ข้าคงได้ซักไปบ่นไปแน่นอน”

เหยียนซูหรานกลับมาถึงบ้านนางก็เทน้ำใส่ตุ่มข้างห้องครัว ก่อนจะนั่งซักผ้าสี่ชุดที่สีซีดจนจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อก่อนมันเคยเป็นสีอะไร

หลังจากนำผ้าไปตากผึ่งแดด ซูหรานก็เดินมาดูตุ่มน้ำที่มีน้ำเหลืออยู่ไม่ถึงครึ่ง

“ตอนเย็นค่อยไปตักน้ำมาใส่ตุ่มเพิ่มอีกสักรอบแล้วกัน”

ซูหรานใช้แขนเสื้อซับเหงื่อแล้วบีบนวดหัวไหล่ของตนเอง

ข้าหาบน้ำทุกวันจนไหล่ระบมไปหมด แต่ข้าก็ยังไม่ชินกับการแบกหามของหนักอยู่ดี

ซูหรานนั่งพักหน้าบ้านเดี่ยวที่สร้างจากไม้ไผ่ บ้านที่นางพักอาศัยอยู่มันเหมือนกระท่อมหลังเล็กๆ แต่ยกสูงเหนือพื้นดินหนึ่งช่วงเอว

“สาวน้อยของข้า ป่านนี้นางคงช่วยท่านป้าจางให้อาหารสัตว์อยู่กระมัง”

ซูหรานหันไปหยิบเอากระบวยที่ทำจากน้ำเต้ามาตักน้ำดื่มกิน พลางคิดถึงใบหน้าน้อยๆ ของบุตรสาว

“เหนื่อยจัง ถึงข้าจะเริ่มชินกับมันแล้ว แต่ใจข้าก็ยังคิดถึงสิ่งอำนวยความสะดวกในยุคปัจจุบันอยู่ดี”

ซูหรานคิดถึงเครื่องซักผ้า ที่นอนนุ่มๆ น้ำโค้กแช่เย็น และสิ่งต่างๆ แม้ว่านางจะมาอยู่ในร่างนี้นานแล้ว แต่ความทรงจำเดิมๆ ยังคงเด่นชัดฝังลึกอยู่ในใจไม่มีวันจางหาย

“ข้าจะมัวโอ้เอ้อยู่นี่ไม่ได้ด้วยสิ ซินเอ๋อกับป้าจางยังรอข้าอยู่”

เหยียนซูหรานยืนขึ้นพลางบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยล้า และเดินเร็วๆ กลับไปที่ไร่บ้านจาง

“ท่านป้ากับเสี่ยวเอ๋อไปให้อาหารสัตว์ยังไม่กลับมาอีกหรือ?”

เหยียนซูหรานเดินมาถึงไร่ชา นางก็ชะเง้อหาบุตรสาว แต่พอได้ยินเสียงหัวเราะสดใสของซินเอ๋อดังแว่วมานางก็เบาใจ

“ในเมื่อเสี่ยวเอ๋ออยู่กับป้าจาง เช่นนั้นข้าจะทำงานล่วงเวลาสักหน่อยก็แล้วกัน”

ซูหรานนึกถึงใบหน้าชราของป้าจางที่เอาอกเอาใจบุตรสาวของนาง จึงอยากจะทำงานให้หนักขึ้น เพื่อเป็นการตอบแทนป้าจางที่มีน้ำใจเอื้อเฟื้อต่อซินเอ๋อ

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม (หนึ่งชั่วโมง)

หลังจากแดดร้อนๆ คลายตัวลง ป้าจางก็พาซินเอ๋อมาที่ไร่ชาของนาง และได้พบว่ามีเงาตะคุ่มๆ ของซูหรานก้มๆ เงยๆ อยู่ จางหลิงเยว่ได้แต่ถอนหายใจออกมา

“ก็เพราะเจ้าเป็นแบบนี้ไง ใครๆ ถึงได้อยากเอาเปรียบเจ้ากันนัก”

“ซินเอ๋อ ดูแม่ของเจ้าสิ แดดไม่ทันร่มดี นางก็ไปยืนกลางแดดจ้าทำงานหนักเสียแล้ว แบบนี้จะไม่ให้หญิงชราเช่นข้าเป็นกังวลได้อย่างไร”

ป้าจางยืนส่ายหน้าแล้วพาเด็กน้อยไปที่ไร่ชาในทันที

“ซูหรานเจ้ากลับไปซักผ้าไม่ใช่หรือเหตุใดถึงกลับมาไวนัก”

จางหลิงเยว่ขมวดคิ้ว นางไม่คิดจะพักเลยหรืออย่างไร ทำงานงกๆ เหมือนหุ่นไล่กาไปได้ เดี๋ยวก็ได้เจ็บไข้ขึ้นมาอีกหรอก

“ป้าจางข้าซักผ้าเสร็จแล้วเจ้าค่ะ”

ซูหรานเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปส่งยิ้มให้กับจางหลิงเยว่วัยหกสิบสองปีที่ยังดูแข็งแรงดีอยู่

“มานี่เลย มานี่! เจ้ามานั่งพักก่อน ถึงจะมีคนต้องการใบชาของข้ามาก แต่เจ้าเก็บตอนแดดจ้าเช่นนี้ใบชาของข้าก็เหี่ยวกันหมดพอดี”

จางหลิงเยว่กวักมือเรียกซูหรานให้เข้ามาในร่ม

“บ้านพี่จงไม่เห็นว่าอะไรเลยหนิเจ้าคะ เขาบอกว่าเก็บมาแล้วก็ต้องนำไปคั่วกระทะอีกอยู่ดี”

“บ้านนั้นเขาไม่ว่า แต่บ้านข้านี่แหละจะว่า เจ้ามานี่เดี๋ยวนี้เลย ใบชาของข้าหน่ะต้องได้รสชาติที่ดี ไม่ฝาดขม ดังนั้นขั้นตอนทุกอย่างเจ้าต้องเอาตามข้า หาได้ยึดตามคนอื่นไม่”

ป้าจงชี้นิ้วไปทางซูหรานแล้วเรียกนางเข้ามาหลบแดดใต้ต้นไม้ใหญ่

“ข้าไม่ทราบมาก่อนว่าท่านป้าจะมีวิธีทำงานแบบนี้ แต่ครั้งก่อนๆ ที่ข้ามาช่วยท่านเก็บกับคนอื่นๆ ก็ไม่เห็นจะเป็นไรนี่เจ้าคะ”