ตื่นขึ้นมาพร้อมโลกใบใหม่ : [1]

"อืม"

เสียงครางเบา ๆ ดังคลอขึ้น เปลือกตาที่ปิดสนิทขยับไปมาคล้ายคนกำลังจะตื่นนอน

"คุณหนู! คุณหนูฟื้นแล้ว"

เสียงเล็ก ๆ ใส ๆ ดังขึ้นข้าง ๆ เธอ

แผ่นหลังรู้สึกเหมือนมีใครกำลังพยุงช่วยให้เธอลุกขึ้นนั่ง ทันทีที่ตาเปิดเต็มที่ปากเป็นกระจับก็ขยับร้องลั่น

"กรี๊ด!!"

"คุณหนูเป็นอะไรเจ้าคะ?"

หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มทว่ากลับเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเกรอะกรังของดินโคลนจนปกปิดความน่ารักเอ่ยถามด้วยความตกใจ

"เธอเป็นใคร!?"

ตื่นขึ้นมาเจอใครก็ไม่รู้แม้จะเป็นหญิงสาวเหมือนกันทว่าแปลกหน้ามีอันต้องตกอกอกใจบ้างละ

"คุณหนู คุณหนูจำบ่าวไม่ได้หรือเจ้าคะ นี่เสี่ยวโหรวเอง โหรวโหรวของคุณหนูไงเจ้าคะ"

คนที่เธอเพิ่งเคยพบพานเจอหน้าคาดตาครั้งแรกแนะนำตัว

"อะไรโหล ๆ นะ?"

คอน้อย ๆ เอียงมองสาวงามที่เคยเพียบพร้อมทุกอย่างแถมเป็นถึงหญิงงามอันดับต้น ๆ ของเมืองถังเหลียนทว่าเพียงแค่คืนเดียวที่นางหมดสติไปกลับฟื้นขึ้นมาด้วยท่าทางพิลึกพิลั่นแปลกประหลาดไปจนเสี่ยวโหรวตั้งรับไม่ทัน

"เสี่ยวโหรว บ่าวชื่อเสี่ยวโหรว ข้ารับใช้ข้างกายคุณหนูไงเจ้าคะ"

พูดไปเสียงสะอื้นไปเมื่ออีกคนทำท่าทางเหมือนไม่รู้จักตน โดยเฉพาะสายตาที่มองเหมือนตนนั้นเป็นคนแปลกหน้า เสี่ยวโหรวยิ่งรู้สึกใจหาย ปวดไปหมดทั้งใจ

"ฉันไม่มีคนรับใช้ นี่เล่นอะไรกันเนี่ย แล้วทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ ไม่สิ! ฉันถูกรถชน..."

คิ้วสวยขมวดมุ่นนึกคิดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้างขึ้นทันทีที่จำเรื่องราวทั้งหมดได้

"เอ๋... ทำไมไม่รู้สึกเจ็บเลยล่ะ แผลก็ไม่มี"

คิ้วสวยขมวดมุ่นพลางขบคิดถึงเรื่องราวก่อนหน้าที่จะตื่นขึ้นมา จินเยว่จำได้ว่าตนเองกำลังข้ามถนนตัดหน้ารถคันหนึ่ง แถมจำได้อีกว่ารถคันนั้นชนเธอเข้าอย่างจัง แต่ทำไมครั้นตื่นขึ้นมาถึงไร้บาดแผลและความเจ็บปวดเช่นนี้

"เอ๊ะ! ทำไมฉันใส่ชุดนี้ล่ะ?"

หลันจินเยว่จับชายแขนเสื้อที่บางพริ้วสลับกับถกชายกระโปรงขึ้นสำรวจดูชุดที่ไม่เคยเห็น ไม่สิ ต้องบอกว่าเคยเห็นบ่อยครั้งในซีรีส์ที่เธอดู แต่ไม่เคยสวมใส่มันเท่านั้นเอง

หมับ!

"คุณหนูทำอันใดรึเจ้าคะ?"

เสี่ยวโหรวรีบดึงชายกระโปรงนั้นลงพลางมองซ้ายมองขวาดูว่ามีใครเห็นเหตุการณ์เมื่อครู่หรือไม่

"ก็จะสำรวจชุดนี้ไง เธอเปลี่ยนมันให้ฉันเหรอ แล้วคนที่ขับรถชนฉันหนีไปไหนแล้ว"

หลันจินเยว่ที่ยังไม่รู้ตัวว่าบัดนี้ดวงจิตของเธอได้ข้ามมิติมาอยู่ในร่างคนอื่นแล้ว นางมองซ้ายมองขวาหาคนที่ขับรถชนเธอในความทรงจำสุดท้ายทว่ากลับไม่เจอ พบเพียงห้องสี่เหลี่ยมห้องหนึ่งที่มีไม้ท่อนล้อมรอบช่องเว้นช่องให้พอมือน้อย ๆ สอดออกไปได้

"ที่นี่ที่ไหน นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน!"

"คุณหนู! ช่วยด้วย ทหาร! มีใครอยู่ไหม? ช่วยคุณหนูข้าด้วย"

คนที่เพิ่งฟื้นสลบไปอีกครั้งเมื่อสภาพจิตใจเธอกำลังสับสนแถมดวงจิตที่มาโผล่อีกร่างยังเข้ากันได้ไม่ดีพอ

"คุณหนู ท่านฟื้นแล้ว"

คนที่คอยดูแล เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้คุณหนูที่สลบไปรอบที่สองเอ่ยด้วยความดีใจ

"เธออีกแล้ว! ตกลงว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน?"

ดวงตาสวยมองสำรวจภายในสถานที่คับแคบมีเพียงแสงไฟจากคบไฟที่อยู่ด้านนอกสาดส่องเข้ามา

ตรงประตูมีโซ่เส้นใหญ่คล้องไว้ดูแล้วไม่จรรโลงใจเลยสักนิดเดียว

อากาศที่ใช้หายใจหายคอยังอับชื้นจนเธอถึงกลับต้องย่นจมูกสลัยกลั้นหายใจในบางเวลา

"คุณหนูจำบ่าวไม่ได้จริง ๆ หรือเจ้าคะ"

เสี่ยวโหรวเม้มปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น

บัดนี้แววตาคุณหนูตรงหน้าไม่มีแววเอ็นดูนางอีกต่อไปแล้ว

"ฉันจะจำเธอได้ยังไงเราเพิ่งเจอกันเมื่อกี้เองนะ"

"คุณหนู ท่านกำลังโป้ปดบ่าวอยู่ใช่ไหมเจ้าคะ เพราะว่า... เพราะว่าสี่ยวโหรวพาคุณหนูไปหานายท่านไม่ได้คุณหนูเลยโกรธเสี่ยวโหรวใช่ไหมเจ้าคะ"

เสี่ยวโหรวพูดไปก็สะอื้นไห้ไปด้วยความรู้สึกผิด

"นายท่านคือใคร?"

"คุณหนู ฮื่อ ๆ บ่าวสำนึกผิดแล้ว อย่าแกล้งบ่าวแบบนี้อีกเลยเจ้าค่ะ"

เสี่ยวโหรวรีบเข้าไปจับมือแน่งน้อยของคุณหนูนางอย่างขอความเห็นใจให้ยกโทษให้กับความผิดที่มิอาจแก้ไขได้

"ฉันไม่ได้โกรธเธอจริง ๆ นะ"

'ตกลงนี่เราอยู่ที่ไหน ทำไมสถานที่ก็ไม่คุ้นตา แถมสาวน้อยตรงหน้ายังแต่งตัวเหมือนสาวจีนย้อนยุคในซีรีส์ที่ชอบดูอีก หรือว่าฝัน? ต้องใช่แน่ ๆ ฉันกำลังฝันอยู่'