บทที่ 3 สามีชั่วขอหย่า

สายตาทุกคู่จับจ้องไปยังสร้อยมุกที่ลอยอยู่กลางอากาศ แรงเหวี่ยงเช่นนั้นหากมันตกลงพื้นคงได้แตกกระจายออกเป็นเสี่ยงๆ อย่างแน่นอน

ทว่าในตอนนั้นเอง...

หมั่บ!

ทุกคนตกตะลึงจนตาค้างเมื่อเห็นร่างบางของเจียวเจียงเจียงปีนเหยียบขึ้นไปบนโต๊ะด้วยความคล่องแคล่ว จากนั้นนางก็กระโดดคว้าหมับไปที่สร้อยมุกเส้นนั้น ก่อนที่จะหยุดยืนอยู่บนพื้นอย่างสวยงาม

"มองอะไรกัน ข้าทำอะไรผิดไปงั้นหรือ ข้าแค่เห็นว่าพี่สาวทำสร้อยมุกหลุดมือ กลัวของจะเสียหาย จึงรีบวิ่งไปคว้ามันเอาไว้เท่านั้นเอง" นางถามกลับด้วยใบหน้าเรียบเฉย

เจียวจื่ออิงอยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ แต่ต้องพยายามสะกดกลั้นอารมณ์นั้นเอาไว้ เพราะจวิ้นอ๋องยังอยู่ตรงนี้

"หมดธุระแล้วข้าคงต้องขอตัวก่อน" นางเอ่ยก่อนจะหันไปสบตากับโหวหงชาง ท่าทางดูอาลัยอาวรณ์เป็นอย่างมาก

"เช่นนั้นข้าจะไปส่งเจ้าขึ้นรถม้า" ชายหนุ่มตอบ ในขณะที่กำลังเดินผ่านเจียวเจียงเจียง เขาก็จงใจใช้ไหล่กระแทกร่างบางจนนางล้มลง ท่ามกลางรอยยิ้มสะใจของเจียวจื่ออิง

"พระชายาเป็นอะไรหรือเปล่าเพคะ" ชิวชิวรีบปรี่เข้ามาประคองร่างบาง

"ข้าไม่เป็นไร" นางตอบ ทว่าสายตากลับจับจ้องไปที่หีบไม้ในมือไม่วางตา เมื่อเปิดออกเห็นว่าสร้อยไข่มุกยังอยู่ดีก็พลันโล่งใจ

"ชิงชิงเจ้านำสร้อยไข่มุกไปเก็บไว้ในหีบสมบัติให้ข้าเถอะ" เจียวเจียงเจียงเอ่ย พลางยื่นกล่องใส่ของให้ชิงชิง

หลังจากประเมินสถานการณ์ที่เกิดขึ้นแล้ว นางพบว่าตัวของนางกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ยากลำบาก โหวหงชางดูท่าจะรักใคร่เจียวจื่ออิงมาก เห็นทีว่าตำแหน่งชายาเอกของนางจะเริ่มสั่นคลอนเสียแล้ว

ช่างเถิด! ใครสนสามีชั่วผู้นี้กัน คนหน้าตางดงามเช่นนางคงหาสามีใหม่ได้ไม่ยาก แต่ระหว่างที่ยังอยู่ที่นี่นางควรพยายามเก็บสะสมของและเงินเอาไว้ให้ได้มากที่สุด เผื่อในวันหน้า หลังจากโดนสามีทอดทิ้ง จะได้ไม่มีชีวิตที่ยากลำบาก

เจียวเจียงเจียงนอนแช่น้ำอุ่นในห้องอาบน้ำอย่างมีความสุข หากตัดเรื่องสามีใจร้ายไป ชีวิตนี้ก็มีความสุขไม่น้อย ในโลกยุคสองพันที่จากมา นางเป็นเด็กกำพร้า หัวหน้าสำนักฝูเต้าจึงรับมาเลี้ยงดูเป็นบุตรบุญธรรม นางจึงต้องเดินสายทำอาชีพนักฆ่าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

"พี่ชิวชิวข้าเป็นห่วงพระชายาเหลือเกิน" ชิงชิงกระซิบพี่สาวฝาแฝดของตนเสียงแผ่ว

"ไม่เป็นอะไรหรอก อย่างน้อยวันนี้นางก็ไม่ได้ร้องไห้เหมือนทุกวันที่ผ่านมา" ชิวชิวตอบพลางลอบมองคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ในอ่างน้ำ

เจียวเจียงเจียงได้ยินทุกถ้อยคำของคนทั้งสองจึงเอ่ยขึ้น

"พวกเจ้าไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก ข้าไม่ใช่คนอ่อนแอเช่นเดิมแล้ว"

"พระชายาไม่เสียใจเรื่องที่จวิ้นอ๋องกับคุณหนูอิงอิงคุยกันวันนี้หรือเพคะ" ชิวชิวถามด้วยความสงสัย

"ไม่เลยสักนิดเดียว" นางตอบ พลางหันมาหานางกำนัลคนสนิท

"จะว่าไปข้าคิดว่าพวกเขาเหมาะสมกันดี อย่างกับ... "

"อย่างกับอะไรหรือเพคะ" ชิงชิงถามขึ้นเมื่อเห็นเจียวเจียงเจียงเงียบไป

"ผีเน่ากับโลงผุอย่างไรเล่า"

คำตอบของเจียวเจียงเจียงทำให้นางกำนัลทั้งสองรีบยกมือขึ้นปิดปาก แม้จะพยายามอดกลั้นเอาไว้แต่ก็ไม่สามารถทำได้ สุดท้ายจึงระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น

"หัวเราะเช่นนี้ พวกเจ้าเห็นด้วยกับวาจาที่ข้าเอ่ยใช่หรือไม่"

ปัง!

เสียงประตูกระแทกผนังดังลั่นเรือน พร้อมปรากฏร่างสูงของใครบางคนยืนหน้าตาถมึงทึงอยู่

"เจ้ากล้าด่าข้ากับอิงอิงว่าเป็นผีเน่ากับโลงผุเชียวหรือ บังอาจมากเกินไปแล้วนะ!"

สีหน้าของชิงชิงกับชิวชิวซีดเผือดลงทันใด พวกนางสองคนรีบคุกเข่าโขกศีรษะลงกับพื้นด้วยความหวาดกลัว โทษของคนที่พูดจาให้ร้ายจวิ้นอ๋องคือประหารเท่านั้น!

ในขณะที่เจียวเจียงเจียงอึ้งไปเล็กน้อย ไม่นึกว่าจะมีคนอยู่หน้าประตู นับว่าเขาได้รับการฝึกฝนการต่อสู้มาอย่างดี จึงทำให้นักฆ่าอย่างนางไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของเขา

"พวกเจ้าทั้งสองคนออกไปก่อน!" โหวหงชางหันไปมองนางกำนัลสองคนที่นั่งตัวสั่นน้ำตาไหลพราก

"แต่ว่า..." ชิวชิวหันมามองพระชายาของตนด้วยความเป็นห่วง ท่าทางละล้าละลังของนางทำให้โหวหงชางรู้สึกหงิดหงุดอย่างมาก

"พวกเจ้าออกไปเถอะ ข้าไม่เป็นอะไรหรอก" เจียวเจียงเจียงบอกพวกนาง เกรงว่าหากชักช้ากว่านี้ พวกนางอาจโดนท่านอ๋องใจร้ายลงโทษเป็นได้

คล้อยหลังจากที่นางกำนัลน้อยเดินออกไปแล้ว เท้าหนาก็ถีบประตูปิดเสียงดัง ก่อนจะหันมามองคนที่แช่กายอยู่ในน้ำด้วยความโกรธ

"จวิ้นอ๋องมาหาข้าถึงที่นี่ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าเพคะ" ร่างบางว่ายเข้ามาเกาะขอบอ่างไม้

"หรือว่าคิดถึง... อยากทำเช่นนั้นกับข้าอีก" นางถามพลางส่งสายตายั่วยวนไปให้

"หน้าไม่อาย! สตรีเช่นเจ้าน่ารังเกียจยิ่งนัก" ชายหนุ่มคุกเข่าลง มือหนาเอื้อมไปกำรอบคอบางเอาไว้

แต่คนใต้น้ำกลับไม่รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย ซ้ำยังส่งเสียงหัวเราะเยาะ

"จวิ้นอ๋องโกรธจนอยากจะฆ่าข้าเลยหรือเพคะ"

วาจาท้าทายของนางทำให้โหวหงชางเปี่ยมไปด้วยโทสะ ประกายไฟในตาเจิดจ้า มือหนาออกแรงบีบเพิ่มมากขึ้น

"จะทำข้าได้ลงคอจริงๆ หรือเพคะ สามีเจ้าขา" เจียวเจียงเจียงเรียกเขาเสียงหวาน พลางลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เผยให้เห็นทรวงอกอวบอิ่มที่เต็มไปด้วยหยดน้ำเกาะพราว

โหวหงชางหลุบสายตาลงต่ำ กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ เมื่อเผลอมองก้อนซาลาเปาสองลูกที่ปรากฏรอยแดงจากการร่วมรักเมื่อคืนตรงหน้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ

เมื่อเห็นว่าเขากำลังเผลอ โหวหงชางทุ่มความสนใจไปที่หน้าอกของตนจนหมด นางจึงจัดการปัดมือของเขาออกพร้อมว่ายน้ำหนีไปอีกฝั่งด้วยความรวดเร็ว

สติของอ๋องหนุ่มกลับคืนมา เขากระแอมขึ้นเบาๆ สองสามหน ก่อนจะยืดตัวขึ้น ครั้งนี้ให้อภัยที่นางปากพล่อยใส่เขาก่อนก็แล้วกัน เพราะยังมีเรื่องสำคัญกว่านั้นที่ต้องพูดคุยกับนาง

"เจียวเจียงเจียง เราสองคนหย่ากันเถอะ เจ้ารู้ดีแก่ใจว่าข้ารักอิงอิงพี่สาวของเจ้า ในเมื่อข้าไม่ได้รักเจ้า อยู่ด้วยกันไปก็ไม่มีความสุข จะทนฝืนไปเพื่ออะไรกัน" โหวหงชางกล่าวพลางจ้องหน้านางนิ่ง คาดว่าอีกไม่นาน เจียวเจียงเจียงคงจะรีบวิ่งมาคุกเข่าอ้อนวอนทั้งน้ำตา ขอร้องไม่ให้เขาหย่ากับนางเป็นแน่

เจียวเจียงเจียงนิ่งไปครู่หนึ่ง หากนางหย่ากับเขา ข้อดีคือนางจะเป็นอิสระ แต่ข้อเสียคือต้องยอมสละตำแหน่งชายาเอก มันจะเป็นเรื่องดีต่อชีวิตของนางในภายภาคหน้าหรือไม่

"ว่าอย่างไรเล่า"

"ตกลง" เอาเถอะ หย่าก็หย่า ดีเหมือนกันในเมื่อคนไม่ได้รักกัน อยู่ด้วยกันไปก็มีแต่จะทุกข์ทรมานใจเสียเปล่า

โหวหงชางอึ้งไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าจะได้ยินคำตอบกลับง่ายดายของนางเช่นนั้น นี่มันผิดจากที่เขาคาดการณ์ไว้มาก นอกจากนางจะตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉยแล้ว น้ำตาสักหยดยังไม่มีให้เห็น

"ข้ายอมหย่าให้ท่านก็ได้ แต่ว่า..."

นั่นไง! คิดแล้วไม่มีผิด เจียวเจียงเจียงไม่ยอมหย่าให้เขาง่ายๆ เช่นนั้นหรอก นางรักเขามากจะตายไป ชายหนุ่มคิดในใจพลางยิ้มหยัน

"แต่อะไรกัน เจ้าจะรั้งข้าไว้เพราะเหตุใด มันไม่มีประโยชน์หรอกนะ"

เจียวเจียงเจียงกลอกตามองบนด้วยความหมั่นไส้ในความหลงตัวเองของสามีชั่ว

"ใครว่าข้าจะรั้งท่านไว้กัน ข้ายอมหย่าให้ท่านแต่โดยดีแลกกับเงินหนึ่งหมื่นตำลึงทอง"

"เจ้าต้องการเงินมากมายเช่นนั้นไปเพื่ออะไรกัน" เขาถามด้วยความไม่เข้าใจ ถึงเจียวเจียงเจียงจะเป็นบุตรสาวที่เกิดจากอนุแต่บิดาเป็นถึงเสนาบดี ไม่ได้มีชีวิตลำบากยากแค้นแม้แต่น้อย

"ท่านจะอยากรู้ไปทำไมกัน สรุปจะยอมจ่ายหรือไม่ยอมจ่าย"

"ได้ ข้ารับปาก หลังจากลงชื่อในหนังสือหย่าเรียบร้อย ข้าจะนำเงินมามอบให้เจ้าทันที"

โหวหงชางยอมตกลงอย่างง่ายดาย เขาเป็นถึงทายาทของโอรสสวรรค์ เงินเพียงเท่านั้นขนหน้าแข้งเขาไม่ร่วงหรอก

เจียวเจียงเจียงผงกศีรษะรับด้วยความพึงพอใจ ดวงตาทอประกายสดใส ริมฝีปากแย้มยิ้มกว้างอย่างพึงพอใจยามที่นึกถึงเงินมหาศาล ถึงแม้ไม่ทำงานอะไร ใช้ประหยัดๆ หน่อยก็มีกินมีใช้ไปทั้งชาติ

จากคำบอกเล่าของชิงชิงกับชิวชิวทำให้นางรู้ว่าแม่เลี้ยงกับพี่สาวต่างมารดามักกลั่นแกล้งรังแกนางอยู่บ่อยๆ ถึงบิดาจะรักใคร่ แต่เขาก็เกรงใจภรรยาอยู่มากทีเดียว

เจียวเจียงเจียงตัดสินใจแล้วว่าหลังจากหย่าขาดจากจวิ้นอ๋อง นางจะย้ายออกไปอยู่ต่างเมือง และเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นั่น พร้อมหาสามีใหม่สักคน เอาให้หล่อเหลาฟ้าประทานกว่าโหวหงชางให้ได้!