ทะลุมิติมาเป็นพระชายาตัวประกอบ

เจียวเจียงเจียงกะพริบตาปริบๆ ด้วยความงุนงง เมื่อเห็นว่าตอนนี้ตนกำลังนอนอยู่บนเตียงกว้าง ดวงตากวางหันมองรอบกายอย่างไม่เข้าใจนัก แสงตะเกียงส่องให้ความสว่างอย่างสลัวๆ ทำให้มองเห็นบรรยากาศโดยรอบ ซึ่งหากคาดเดาไม่ผิดที่นี่คงเป็นห้องนอนสินะ

'ฉันมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน' เธอคิดด้วยความสงสัย

"อ๊ะ!" หญิงสาวร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บ ก่อนจะหันลงไปมองเบื้องล่าง แลเห็นบุรุษผู้หนึ่งกำลังใช้ฟันขบกัดต้นขาของตนอยู่

"เจ็บงั้นหรือ ในเมื่อเจ้าอยากเป็นชายาของข้านักก็ต้องทนให้ได้" เขาตอบกลับมาพร้อมมุมปากหยักที่ยกยิ้มขึ้น

นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกัน!

เธอจำได้ว่ากำลังวิ่งหนีจากการไล่ล่าของพวกศัตรูจนมาถึงริมหน้าผาแห่งหนึ่ง เมื่อมองลงไปเบื้องล่างเห็นเป็นทะเลลึก หญิงสาวพลันหยุดชะงักฝีเท้าลง ตั้งใจจะหันกลับวิ่งหนีไปทางอื่น แต่ก็พบว่าหนีไม่ทันเสียแล้ว เมื่อกลุ่มชายฉกรรจ์ชุดดำวิ่งเข้ามาขวางทางเอาไว้

ศักดิ์ศรีของนักฆ่า เธอขอยอมตายดีกว่าโดนจับได้ ความลับขององค์กรนักฆ่าจะต้องเป็นความลับตลอดไป

เมื่อคิดได้ดังนั้น ร่างบางก็หมุนตัวหันหลังตัดสินใจกระโดดลงจากหน้าผา

ตู้ม! เสียงร่างคนตกกระทบสู่ผิวน้ำ ก่อนที่สติของเจียวเจียงเจียงจะดับวูบลง

เธอควรจะตายไปแล้วไม่ใช่หรือ แต่ทำไมถึงได้มาโผล่ยังที่ตรงนี้ล่ะ แถมยังมาอยู่ในเหตุการณ์ร่วมรักอันวาบหวาม หรือว่าเธออาจได้ทะลุมิติมา?

กรี๊ด! บัดซบที่สุด!

"เจียวเจียงเจียง อ้าขาออกกว้างๆ" โหวหงชางเอ่ยเสียงเข้ม ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยอารมณ์ ก่อนที่จะกระแทกกายเข้าหา ไม่สนว่าคนใต้ร่างจะรู้สึกเจ็บปวดหรือไม่

เจียวเจียงเจียงเบิกตากว้าง นางรู้สึกถึงความแข็งขืนที่สอดแทรกเข้ามาในร่างกาย อยากจะใช้มือผลักไหล่หนาออกแต่ไม่อาจทำได้ เพราะข้อมือสองข้างถูกมัดไว้กับหัวเตียง

แม้จะไม่เข้าใจว่าตนกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ไหน แล้วบุรุษที่กำลังโยกกายเข้าหานางอยู่เป็นใคร แต่อารมณ์วาบหวามที่ไม่เคยได้พบพานมาก่อนก็ทำให้เกิดความรู้สึกเสียวซ่านอย่างประหลาด

แต่เอ๊ะ! เมื่อครู่นี้เขาบอกว่านางอยากเป็นชายาของเขาไม่ใช่หรือ แสดงว่าชายผู้นี้ก็คือสามีของเจ้าของร่างนี้สินะ

ดีล่ะ ในเมื่อนางได้เข้ามาอยู่ในร่างนี้แล้ว ก็ถือว่าเขาเป็นสามีของนาง ถ้าเช่นนั้นนางขอลิ้มรสสามีผู้นี้หน่อยก็แล้วกันว่าจะเด็ดดวงได้ใจมากสักเพียงไหน

เจียวเจียงเจียงแลบลิ้นเลียริมฝีปาก จัดการคลายผ้าที่มัดข้อมือของตนออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะผลักร่างหนาที่กำลังกระแทกกายเข้าหาตนให้นอนลงแทน

"นี่เจ้า! ปลดผ้าได้อย่างไรกัน" โหวหงชางถามด้วยความไม่เข้าใจ เขามั่นใจว่ามัดมือของนางจนแน่นหนา ตั้งใจจะทรมานให้สมกับความเกลียดชังที่มี

สตรีผู้นี้ไร้ยางอายยิ่งนัก รู้ทั้งรู้ว่าเขากับพี่สาวของนางรักกัน แต่ยังกล้าวางแผนสกปรกแอบใส่ยาปลุกกำหนัดในสุราเพื่อจับเขาจนได้แต่งงานกัน

เจียวเจียงเจียงไม่ตอบ นางเป็นนักฆ่ามือดีอันดับหนึ่งของสำนักฝูเต้า เชือกเส้นใหญ่ที่มัดตัวของนางผูกติดกับต้นไม้เป็นเงื่อนตายตอนที่ปฏิบัติภารกิจ นางยังเคยปลดออกมาแล้ว นับประสาอะไรกับผ้าผืนเล็กๆ เช่นนี้ ไม่คณามือของนางหรอก!

"สามี ท่านหล่อเหลายิ่งนัก"

เจียวเจียงเจียงประคองใบหน้าหล่อเหลาขึ้น พินิจมองโดยละเอียด ดวงตาของเขาทั้งสองข้างหยักโค้งเล็กน้อยสง่างามทรงภูมิ แววตาลุ่มลึกรับกับใบหน้าคม คิ้วกระบี่องอาจผึ่งผาย สันกรามคมชัดมองไปทางไหนล้วนไม่มีที่ติ กอปรกับทรวงอกหนั่นแน่น หน้าท้องเป็นคลื่นลอนสวยงามเต็มไปด้วยมัดกล้าม เบื้องล่างกลางกายแข็งใหญ่ตั้งตรงชูชันโดนเด่น

'น่ากินที่สุดเลย'

โหวหงชางถึงกับขนลุกเกรียว เมื่อเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของคนบนร่าง เจียวเจียงเจียงคนก่อนไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าสบตากับเขา ยามร่วมรักกันก็เอาแต่หลับตานอนนิ่งแข็งเป็นท่อนไม้

แต่เหตุใดตอนนี้นางกลับเปลี่ยนไปอย่างกับเป็นคนละคน โหวหงชางรู้สึกงุนงงเป็นยิ่งนัก

"ท่านพี่..." เจียวเจียงเจียงยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จุมพิตลงบนปากหนา ดวงตาคมดุจเหยี่ยวเบิกกว้าง ไม่คิดว่านางจะกล้าจูบเขา

ตั้งแต่แต่งงานเป็นสามีภรรยากันมาก็เป็นเวลาสามเดือนแล้ว ยามร่วมรักกันเขาไม่เคยจูบนางสักหน แต่วันนี้นางกลับเป็นฝ่ายจูบเขาเอง

"ท่านพี่ ข้าจะทำให้ท่านมีความสุข" เจียวเจียงเจียงหยัดกายลุกขึ้น จับแท่งหยกร้อนผ่าวตั้งตรงและค่อยๆ ประคองร่างนั่งลง กลืนกินมันไปทีละนิด เลียนแบบหนังผู้ใหญ่ที่เคยดู

"อ่าา" ชายหนุ่มครางเสียงดังอย่างอดกลั้นไม่อยู่ มือหนายื่นไปกอบกุมเต้าทรวงใหญ่ที่กำลังกระเด้งกระดอนไปตามการขยับเคลื่อนไหว ก่อนที่จะเอื้อมไปยึดตรึงสะโพกงาม และช่วยพานางขยับอย่างเป็นจังหวะ

"อ๊าา อย่ากระแทกแรงๆ เช่นนั้นสิเจ้าคะ ข้าจุกนะ" มือบางตีเพี้ยะลงไปไหล่หนาเบาๆ อย่างไม่จริงจังนัก เมื่อเขาหยัดกายกระทุ้งสะโพกเข้าหา ทำให้นางเสียวจนน้ำตาเล็ด

โหวหงชางไม่อาจสะกัดกลั้นอารมณ์ปรารถนาได้อีกต่อไป ถึงแม้เขาจะไม่ได้รู้สึกรักใคร่นางก็ตามที

รักก็ส่วนรัก กำหนัดก็ส่วนกำหนัด ในเมื่อยามนี้นางอยู่ในฐานะชายาของเขา เขาก็มีสิทธิ์ในร่างกายของนางทุกประการ

"ท่านพี่ ขยับต่อสิเจ้าคะ" เจียวเจียงเจียงลืมตาขึ้นมองสบตากับคนใต้ร่างเมื่อเห็นเขานิ่งไป

โหวหงชางครางฮึ่มฮั่มในลำคอ ก่อนจะผลักร่างบางให้นอนลง มือหนาจับขาเรียวแยกกว้างออกจากกัน ก่อนจะกดแก่นกายกระแทกเข้าหานางอย่างบ้าคลั่ง

เจียวเจียงเจียงอ้าปากค้าง ในตอนนี้คนบนร่างไม่ต่างอะไรไปจากสัตว์ป่าดุร้าย ใบหน้าคมสันของเขาแดงก่ำ แม้จะน่ากลัวแต่ก็ดูเย้ายวนในสายตาของนางเป็นที่สุด

"กรี๊ดดด"

"อ่าา โอ้วว"

ชายหนุ่มและหญิงสาวเปล่งเสียงคำรามและกรีดร้องออกมาอย่างสุขสมพร้อมกัน เมื่อเดินทางไปเยือนวิมานชั้นฟ้าได้สำเร็จ

โหวหงชางซบใบหน้าลงบนทรวงอกอวบอิ่ม ในขณะที่เจียวเจียงเจียงนอนหอบหายใจถี่ระรัว ริมฝีปากแย้มยิ้มกว้างอย่างมีความสุข

หญิงสาวบริสุทธิ์เช่นนางถือครองพรหมจรรย์มาตลอดชีวิต เพราะอยู่ในอาชีพนักฆ่าจึงต้องเก็บซ่อนตัวตนไว้เป็นความลับ ห้ามมีปฏิสัมพันธ์กับผู้ใด อย่าว่าแต่มีแฟนเลย คนคุยสักคนยังไม่มี แต่เมื่อมาได้พบพานกับความสุขสุดยอดยามที่ได้ร่วมรักกับบุรุษเช่นนี้ทำให้รู้สึกเสียวซ่านมากเหลือเกิน

"สามี..."

"อย่ามาแตะต้องตัวข้า" โหวหงชางพลันได้สติ เมื่อสัมผัสได้ถึงฝ่ามือบางที่แตะลงมาบนไหล่กว้างของเขา

เจียวเจียงเจียงมองคนที่หยัดกายลุกขึ้น ผละออกจากนางอย่างรวดเร็วด้วยความไม่เข้าใจนัก

เมื่อครู่ยังร่วมรักกันดีๆ อยู่แท้ๆ แต่เหตุใดตอนนี้ถึงได้มีท่าทีรังเกียจนางเช่นนั้นเล่า

"หยุดอยู่ตรงนั้น อย่าเข้ามาใกล้ข้า" ชายหนุ่มกล่าวเสียงแข็งพลางใช้มือถูริมฝีปากของตนอย่างแรง ยามนึกถึงตอนที่นางจุมพิตเขาก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดที่ตนเผลอไผลไปกับนาง

"ท่านพี่รังเกียจข้าหรือ" เจียวเจียงเจียงเบะปากใส่เขาด้วยความหมั่นไส้

"ใช่ ข้ารังเกียจเจ้ายิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือพวกนั้นเสียอีก"

"ไม่จริงหรอก หากท่านรังเกียจข้าจริง ท่านจะมาร่วมรักกับข้าทำไม เมื่อกี้ท่านยังร้องครางอย่างมีความสุข แถมยังเอาหน้ามาถู... "

"สตรีไร้ยางอาย! กล้าพูดวาจาน่าเกลียดเช่นนั้นออกมาได้อย่างไรกัน!" โหวหงชางตวาดใส่คนตรงหน้าเสียงดัง ใบหน้าแดงก่ำเต็มไปด้วยความโกรธระคนอับอาย ไม่อยากยอมรับว่าการร่วมรักกับนางเมื่อครู่นี้ทำให้เขามีความสุขอย่างมากมายทีเดียวเชียว

เจียวเจียงเจียงเห็นว่าเขากำลังมีโทสะจึงหัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยความขบขัน

"เอาเถิด ท่านคงจะอับอายมากสินะ ข้าไม่พูดต่อก็ได้" เอ่ยจบ นางก็เดินนวยนาดเข้าไปใกล้ พลางใช้มือลูบไล้ไปทั่วหน้าอกแข็งตึงของเขาอย่างยั่วเย้า

"แต่ถ้าหากท่านพี่ต้องข้าเมื่อใด มาหาข้าได้เสมอนะเจ้าคะ" พูดพร้อมขยิบตาให้เขาหนึ่งข้าง

โหวหงชางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ มองเรือนกายขาวผ่องที่ปรากฏส่วนเว้าส่วนโค้งอยู่ตรงหน้า ก่อนจะพยายามอดกลั้นอารมณ์ปรารถนา ผลักนางออกด้วยมือเดียวและรีบคว้าอาภรณ์มาสวมใส่ ก้าวเดินฉับๆ ออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว

เจียวเจียงเจียงเดินไปหยุดยืนอยู่หน้ากระจก ใบหน้าของเจ้าของร่างนี้เหมือนกับนางในยุคปัจจุบันอย่างไม่ผิดเพี้ยนราวกับเป็นคนเดียวกัน เมื่อมองต่ำลงเห็นเนื้อตัวเต็มไปด้วยรอยแดงจากการร่วมรักเมื่อครู่นี้ ก่อนที่สายตาจะเห็นรอยแผลบนข้อมือบางข้างซ้ายของตน

"นี่มันอะไรกันน่ะ"

รอยบาดเป็นริ้วๆ ปรากฏอยู่บนผิวขาวเนียนละเอียด ดูก็รู้ว่าเป็นรอยบาดจากของมีคม ทว่าดูจากลักษณะของบาดแผลแล้ว คาดว่าไม่มีผู้ใดทำร้ายนาง จากประสบการณ์ที่เคยผ่านความเป็นความตายมานับไม่ถ้วนทำให้เจียวเจียงเจียงรู้ได้ทันทีว่าเจ้าของร่างนี้เป็นผู้ทำร้ายตนเอง

ทว่า... นางทำเช่นนั้นไปเพื่ออะไรกัน เจียวเจียงเจียงคิดด้วยความสงสัย