บทที่ 12

พ่อแม่ของต้าจูต่างเข้ามาขอร้องสองแม่ลูกไม่ให้ส่งเรื่องให้ทางการ ต้าจูในยามนี้ได้ยินสิ่งที่จือหลินพูดก็เป็นลมหมดสติไปเสียแล้ว

จินฮวานางก็แข้งขาอ่อนเมื่อได้ยินว่าจะส่งตัวต้าจูให้ทางการ หากเขาถูกจับไปจริงนางก็คงไม่พ้นความผิดเป็นแน่

เป็นนางที่พูดยุยงให้ต้าจูที่กำลังหาเงินไปใช้หนี้พนันมาขโมยเห็ดหลินจือที่เรือนของสองแม่นาง นางอิจฉาในความโชคดีที่สองแม่ลูกได้รับ แต่ไม่คิดว่าต้าจูจะโง่ถึงขั้นล้มจนมีแทงตัวเองได้เช่นนี้

อี้เฉินก็เดินเข้ามาประคองมารดาไว้ จางอู๋จ้องมองจินฮวาอย่างดุดัน หากต้าจูไม่โง่ล้มลงเสียก่อนเข้าไม่อยากจะนึกว่าสองคนแม่สองที่อ่อนแอจะเป็นเช่นใด

ลี่อินที่เห็นสายตาห่วงใยของจางอู๋นางก็ก้มหน้าลงโดยไม่กล้ามอง นางรู้ว่าเพราะความหึงหวงจึงทำจินฮวาทำเรื่องเช่นนี้ขึ้นมา

แม้ว่านางกับจางอู๋จะไม่ได้พบเจอหรือพูดคุยกันแล้ว แต่จินฮวานนางก็ยังไม่ยอมเลิกรา ลี่อินจึงคิดเรื่องที่บุตรสาวถามเรื่องที่ย้ายไปอยู่อีกครั้งขึ้นมา

“ช่างเถิดเจ้าค่ะ ข้ากับหลินเออร์จะย้ายไปอยู่ที่อื่น” ลี่อินเอ่ยออกมาด้วยเสียงอันเบา

“อาอิน” ชาวบ้านรวมทั้งจางอู๋เอ่ยเรียกนางอย่างไม่อยากเชื่อหูตนเอง

“ท่านพาต้าจูกลับไปรักษาตัวเถิด ส่วนเรื่องที่จินฮวานางเป็นผู้ยุยงหรือไม่ ท่านผู้นำหมู่บ้านข้าหวังว่าท่านจะสอบถามเรื่องนี้ให้ข้าด้วยเจ้าคะ” ลี่อินเงยหน้าไปมองสบตาผู้นำหมู่บ้านอย่างอ้อนวอน

“ได้ข้าจะสอบสวนด้วยตนเอง หากนางผิดจริง ข้าจะให้นางหย่าขาดกับอาอู๋เสีย” ผู้นำหมู่บ้านพูดด้วยเสียงอันดัง

“ท่านพ่อ ไม่ ไม่นะเจ้าค่ะ ข้า ข้าไม่ได้ทำ” จินฮวาคลานเข่าเข้าไปหาพ่อสามีอย่างไม่อยากเชื่อหู

“เป็นเจ้าที่ลอบคบชู้กับสามีข้าใช่หรือไม่ จึงได้ใส่ร้ายข้าเช่นนี้” จินฮวาที่จวนตัวก็กล่าวโทษลี่อินกับจางอู๋ทันที

“เจ้าพูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็ดี ข้าจะได้พูดเรื่องทั้งหมด” ลี่อินมองไปที่จินฮวาอยากไม่อยากเชื่อ นางต้องเริ่มที่จะตอบโต้ได้แล้ว จึงเอ่ยออกมาเช่นนี้

“เจ้าจะพูดเรื่องอันใด” จินฮวาหันมามองที่ลี่อินอย่างข่มขู่

“เรื่องเมื่อสิบปีที่แล้วอย่างไรเล่าพี่หญิง” ลี่อินไม่ได้เรียกจินฮวาเช่นนี้มานานแล้ว

“หยุดปากเสีย หากเจ้าพูดออกมาข้าจะฆ่าเจ้าทิ้ง” จินฮวาโวยวายอย่างคนเสียสติ

ชาวบ้านช่วยกันจับตัวนางไว้ เพื่อไม่ให้เข้ามาทำร้ายลี่อินได้ แต่จือหลินอยากให้นางเดินเข้ามาเสียจริงจะได้จัดการนางเสียเลย ยาพิษที่นางทำขึ้นในมิติมีอยู่มากนัก จะทำให้เป็นใบ้หรือเป็นอัมพาตก็ย่อมได้ ด้วยความเร็วของนางแล้วย่อมไม่มีผู้ใดพบเห็นแน่นอน

ลี่อินสูดหายใจเข้าก่อนจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสิบปีที่แล้วโดยที่นางไม่เคยได้มีโอกาสโต้แย้งมาก่อน ป้าจงก็เดินเข้ามาใกล้นางเพื่อช่วยประคองตัวนางไว้

เสียงสะอื้นอย่างเจ็บปวดของลี่อิน และแววตาที่เจ็บปวดของจางอู๋ทำให้ชาวบ้านได้แต่ถอดถอนใจ ไม่คิดว่าสิ่งที่พวกตนกล่าวโทษมาตลอดจะลงเอ่ยเช่นนี้

“อาอิน” จางอู๋เอ่ยเรียกนางเสียงแผ่วเบา เขาเจ็บปวดไม่ต่างจากนางที่ต้องมาฟังเรื่องในหนนั้นอีกครั้ง

“ฮ่า ฮ่า แล้วอย่างไรเล่า ต่อให้พวกเจ้ารักกันมากเพียงใด ในที่สุดข้าก็ไม่ครอบครองพี่อู๋” จินฮวาหัวเราะและร้องไห้ราวคนเสียสติ

“ข้าไม่เคยรักเจ้าเลยสักนิด” จางอู๋กัดฟันพูดออกมาอย่างโกรธแค้น

“ท่านพ่อ” อี้เฉินเรียกบิดาอย่างไม่อยากเชื่อหู แม้นางจะรับรู้ทุกสิ่งจากมารดา แต่ไม่คิดว่าบิดาจะพูดออกมาต่อหน้าทุกคน

“เฉินเออร์ไม่ใช่ความผิดของเจ้า เป็นมารดาเจ้าที่ชั่วช้านัก” จางอู๋หันไปพูดกับบุตรสาว ถึงนางจะเกิดมาจากเล่ห์ของจินฮวา แต่เขาก็เลี้ยงดูนางมาอย่างดี

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าคนของบุรุษแปลกหน้ามาถามหาเจ้ากับข้า ลี่อินเอ่ยลี่อิน เพราะเขามีฐานะข้ากลัวว่าเจ้าจะได้ดีจึงบอกว่าเจ้ากระโดดน้ำหนีความอับอายไปแล้ว” จินฮวาเอ่ยออกมาอย่างยินดี ราวกับว่าสิ่งที่นางทำเป็นเรื่องถูกต้อง

“เจ้ามันเสียสติไปแล้ว จิตใจโหดเหี้ยมยิ่งนัก” ชาวบ้านต่างตะโกนด่าทอจินฮวาอย่างหนาหู

ลี่อินไม่คิดว่าบุรุษผู้นั้นจะส่งคนออกตามหานาง จือหลินก็ขมวดคิ้วอย่างแปลกใจเช่นกัน

อี้เฉินที่ทนอับอายไม่ไหวก็วิ่งหนีกลับเรือนโดยทิ้งมารดาไว้ข้างหลัง นางรับรู้มาโดยตลอดแต่ไม่คิดว่ามารดาจะโง่เขลาจนกล้าพูดเรื่องทั้งหมดออกมาในยามนี้

กว่าลานเรือนของลี่อินจะเงียบสงบก็เกือบฟ้าสาง จินฮวาถูกลากตัวกลับไปที่เรือนของผู้นำหมู่บ้าน เขาจัดการเขียนหนังสือหย่าให้บุตรชายด้วยตนเองในคืนนั้นเลย เพราะเขาก็ทนรับความอับอายที่ลูกสะใภ้ทำไว้ไม่ได้เช่นกัน

บุตรชายของเขายังหนุ่มแน่นจะแต่งงานอีกรอบก็ยังได้ ต่อให้จางอู๋คิดจะแต่งลี่อินเขาก็จะไม่เอ่ยห้ามอีกแล้ว ตอนนี้ได้แต่โทษตัวเองที่ไม่สืบสาวราวเรื่องเหตุการณ์ในครั้งนั้นให้ดีเสียก่อน จึงทำให้ชีวิตของสองแม่ลูกต้องเป็นเช่นนี้

ตอนนี้สวรรค์ได้ลงโทษเขาแล้ว โดยการที่ทำให้เรือนลุกเป็นไฟโดยสะใภ้ที่มีปากเสียงกับบุตรชายทุกวันมาตลอดสิบปี

จือหลินนางประคองมารดาเข้าไปพักในห้อง โดยมีป้าจงเข้ามาช่วยดูแล เมื่อเห็นมารดาหลับสนิทแล้วนางจึงส่งป้าจงกลับเรือน

จือหลินจึงได้มีเวลาส่วนตัวของนางเสียที นางยังไม่ได้ตรวจสอบห้วงมิติของนางเลยว่าสิ่งที่อยู่ภายในติดตามนางมาด้วยหรือไม่