บทที่ 11

เมื่อส่งทุกคนกลับไปแล้วจือหลินก็เดินหน้าเรียบเฉยเข้าไปในเรือน ชาวบ้านพวกนี้ช่างทำให้นางเสียอารมณ์ยิ่งนัก

“ท่านแม่ หรือว่าพวกเราจะออกไปอยู่ที่อื่นดีเจ้าคะ” จือหลินเอ่ยถามมารดา

“จะไปอยู่ที่ใดเล่า” เรื่องนี้ไม่ใช่ว่านางไม่เคยคิด

นางต้องทนอยู่ในหมู่บ้านให้คนนินทารังเกียจมานับสิบปี ที่ไปไหนไม่ได้เพราะไม่มีเงิน แต่เมื่อมีเงินก็ไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ใด นางเคยไปไหนไกลจากหมู่บ้านนอกจากในเมืองครั้งนั้นเสียที่ไหนเล่า

“เอาไว้ค่อยว่ากันเจ้าค่ะ” จือหลินก็ไม่รู้ถึงความเป็นอยู่แต่ละเมืองเสียด้วย และไม่รู้ว่าจะไปถามผู้ใดดี

สองแม่ลูกแยกย้ายกันเข้านอน จือหลินที่กำลังจะเข้าสู่ห้วงความฝันก็ได้ยินเสียงสัญญาณที่นางไม่ได้ยินมานานแล้วขึ้น

“ระบบกำลังประมวลผล” จือหลินเด้งตัวขึ้นจากที่นอนทันที

“โปรดยืนยันตัวตน”

“จือหลิน” นางรีบร้องตอบทันที

“ยืนยันตัวตน ยินดีต้อนรับการกลับมาจือหลิน” นางไม่รู้ว่าในตอนนี้รู้สึกดีใจมากเพียงใดเมื่อได้ยินเสียงสวรรค์อีกครั้ว

แต่ก่อนที่จือหลินจะเข้าไปสำรวจภายในห้วงมิติของนาง ด้านนอกก็มีเสียงค้นหาสิ่งของดังขึ้น จือหลินรีบนำถุงใส่ตั๋วเงินและเห็ดหลินจือที่ยังเหลืออยู่เก็บเข้าไปในมิติทันที

นางเรียกมีดทำครัวที่อยู่ในมิติออกมาถือไว้ในมือ แล้วค่อยๆ เปิดประตูอย่างเบามือที่สุด ออกไปด้านนอก

“หาอะไรอยู่รึ” จือหลินที่เดินออกมาจากห้องเงียบๆ ก็อยู่ที่ด้านหลังของผู้บุกรุกเสียแล้ว

นางจำได้ว่าเขาเป็นหนึ่งในชาวบ้านที่มาต่อว่านางอยู่ที่หน้าเรือนวันนี้

ต้าจูกำมือในมือแน่นพร้อมทั้งชี้มาที่จือหลินอย่างข่มขู่ แต่แทนที่เขาจะได้เห็นแววตาหวาดกลัวจากเด็กน้อยตรงหน้านางกลับเดินเข้ามาหาเข้าช้าๆ แทน

“จะแทงข้าหรือเจ้าคะ” นางเอ่ยถามอย่างยียวน

“เอาเห็ดหลินจือมาให้ข้าประเดี๋ยวนี้” ต้าจูเอ่ยอย่างลนลาน

“ก็ข้าบอกไปแล้วว่าข้ากินไปแล้ว ท่านก็ไม่เชื่อ” นางเอียงคอพูดพร้อมทั้งยิ้มเย็นอย่างน่าหวาดกลัว

“มีอันใดหรือหลินเออร์” ลี่อินที่ได้ยินเสียงบุตรสาวพูดกับผู้อื่นก็เปิดประตูออกมาถามอย่างมึนงง

“ต้าจู เจ้าเข้ามาทำอันใดที่เรือนข้า” ลี่อินร้องถามอย่างตื่นตระหนก

“ท่านแม่ท่านไปตามชาวบ้านมาเถิดเจ้าค่ะ” จือหลินกลอกตาก่อนจะบอกมารดาให้ไปร้องเรียกคนมาช่วย

ต้าจูที่เห็นลี่อินจะวิ่งไปตามชาวบ้านก็พุ่งเข้าหานางหมายจะใช้มีดในมือแทงลี่อิน แต่เป็นจือหลินที่ไวกว่า นางใช้มีดในมือ แทงไปที่ขาของต้าจูจนล้มลง

ลี่อินหวาดกลัวจนไม่รู้จะทำสิ่งใด เมื่อเห็นบุตรสาวร้องบอกให้นางไปตามคนอีกครั้งก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว นางมองไม่ทันด้วยซ้ำว่าเหตุใดต้าจูที่กำลังจะถึงตัวนางกลับล้มไปกองกับพื้นแล้วส่งเสียงร้องออกมาอย่างเจ็บปวด

“ท่านเข้าเรือนผิดเสียแล้ว” จือหลินดึงมีดออกมา ก่อนจะหมุนมีดในมือเล่นต่อหน้าต้าจู

“เจ้า เจ้า ปีศาจ” ต้าจูร้องเสียงดังลั่นอย่างเจ็บปวดเมื่อถูกจือหลินนางใช้มีดในมือแทงซ้ำลงไปที่แผลเดิมอีกครั้ง ก่อนนางจะดึงออกมาถืออย่างใจเย็น

ต้าจูถอยหลังอย่างหวาดกลัว ยิ่งได้เห็นรอยิ้มของจือหลินที่มองมีดในมืออย่างพอใจ เขาก็แทบจะอยากให้ตนเองหมดสติไปเลยยิ่งดี

จือหลินเดินเข้าไปแย่งมีดในมือของต้าจูมาไว้ในมือของนางก่อนที่จะแทงซ้ำลงไปที่แผลเดิมแล้วปักทิ้งไว้อย่างนั้น เมื่อชาวบ้านมามีดของจือหลินนางก็เก็บเข้ามิติไปเสียแล้ว

สิ่งที่ชาวบ้านเห็นก็คือต้าจูที่ถูกมีดปักอยู่ที่ขา แล้วมีจือหลินที่ผมเผ้ายุ่งเหยิงนั่งตัวสั่นหลบอยู่ที่มุมบ้านอย่างน่าสงสาร

ลี่อินรีบวิ่งเข้ามาดูบุตรสาวทันที ชาวบ้านต่างก็พสกันจับตัวต้าจูลากไปที่ลานเรือนอย่างรวดเร็ว

“นาง นางเป็นปีศาจ นางแทงข้า” เสียงต้าจูร้องบอกทุกคนว่าเป็นจือหลินที่ทำร้ายเขาดังไปทั่ว

“เจ้าเสียสติไปแล้วหรือ แล้วเข้ามาทำอันใดในเรือนของอาอิน” จางอู๋เข้ามาถีบที่ต้าจูซ้ำอย่างโมโห

“ก็เมียของเจ้ายุให้ข้ามาขโมยเห็ดของสองแม่ลูกที่เรือนของนาง หากข้าไม่มาก็ไม่ต้องเจ็บตัวเช่นนี้” ต้าจูที่เจ็บจนแทบสิ้นสติ เรื่องที่เขาทำทั้งหมดก็ถูกพูดออกมา

“เจ้าพูดเรื่องอันใด ข้า ข้าจะไปรู้เรื่องได้อย่างไร” จินฮวาตวาดต้าจูเสียงแหลม ในเวลานี้ชาวบ้านมองทั้งหมดสลับกันไปมา

จือหลินจ้องมองไปที่จินฮวาด้วยแววตาสังหารอย่างลืมตัว ลี่อินต้องสะกิดเตือนบุตรสาว แม้นางจะตกใจกับสิ่งที่ต้าจูพูดก็ตาม

“บุตรสาวข้าเพียงสิบหนาวเท่านั้น นางจะทำร้ายผู้ใดได้” ลี่อินเอ่ยเสียงสะอื้นอย่างน่าสงสาร

นางบอกเล่าเรื่องที่ต้าจูจะเข้ามาทำร้ายนางแต่ก็ล้มลงจนมีดที่เขาถือปักไปที่ขาของเขาเอง แม้ต้าจูจะโต้แย้งมากเพียงใดก็ล้วนแต่ไม่มีผู้ใดเชื่อเขา

“เจ้าจะทำเช่นไรอาอิน” ผู้นำหมู่บ้านที่เพิ่งได้สติก็เอ่ยถามเสียงเข้ม หากลี่อินคิดจะแจ้งทางการเรื่องที่ลูกสะใภ้ของเขาอยู่เบื้องหลังต้าจูต้องพูดออกมาอย่างแน่นอน

เรื่องของบุตรชายกับลูกสะใภ้เขาก็รับรู้มาโดยตลอด ถึงอย่างไรก็แต่งนางเข้ามาแล้วไม่อาจจะขับไล่ได้ ไม่ว่าจะพูดอันใดบุตรชายก็ไม่ยอมหลับนอนกับนาง เขาที่อยากได้หลานผู้ชายมาสืบทอดตระกูลก็ไม่อาจสมหวัง

ลี่อินก็ไม่รู้ว่าต้องทำเช่นไร นางก้มหน้าลงอย่างคิดไม่ตก เหตุการณ์ในวันนั้นที่นางถูกชาวบ้านรุมต่อว่าปรากฏขึ้นอีกครั้งในใจนาง

จือหลินเอื้อมมือของนางไปจับมือของมารดาไว้ เพราะรู้ว่าในยามนี้มารดาคงกำลังนึกหวาดกลัวที่พบเจอผู้คนมากมายเช่นนี้ นางที่เป็นหมอเพียงมองจากท่าทางก็รับรู้ได้ทันที

“ข้า ข้ากลัวยิ่งนักเจ้าค่ะท่านผู้นำหมู่บ้าน ส่งคนร้ายให้ทางการได้หรือไม่เจ้าคะ” จือหลินแสร้งทำใบหน้าหวาดกลัวออกมา