Chapter 2 ยั่วให้อยาก 2

คุณชายเหวินถึงกับตะลึงงันกับท่าทางที่สุดแสนจะเย้ายวนตรงหน้า กดข่มความปรารถนาเอาไว้ลึกสุดใจ ก่อนจะรีบเบือนหน้าหนี แล้วยื่นมือไปเปิดม่านหน้าต่างเพื่อรับลมจากภายนอก

รั่วอิงยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นอาการกระสับกระส่ายของเขา คนเคยเป็นเมียผัว มีหรือจะไม่รู้ว่าอาการเช่นนี้ของสามีหมายถึงสิ่งใด

“ปะ...เปียกหมดเลยเจ้าค่ะ”

เสียงสั่นเครือคล้ายตกใจของหญิงสาวทำให้เหวินถิงเว่ยหันกลับมา แล้วสายตาของเข้าก็กระแทกเข้ากับทรวงอกอวบอิ่มของนาง ที่บัดนี้เสื้อผ้าที่ขาดวิ่นได้เปียกลู่แนบไปกับทรวงอกอิ่มชูชันจนเห็นปลายถันสีชมพูทะลุออกมาจากเนื้อผ้า

“เอาผ้านี่ไปเช็ดเถอะ”

ชายหนุ่มควักผ้าเช็ดหน้าสีขาวขอบกุ๊นสีน้ำเงินส่งให้หญิงสาว นางรับมาถือไว้ก่อนจะคลี่ออกด้วยความรู้สึกหลากหลาย

ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ เป็นผ้าที่นางปักเองกับมือ หญิงชาวบ้านอย่างนางวันๆ คลุกตัวอยู่แต่ในสวนผัก ไม่เคยเรียนรู้เรื่องวิชาเย็บปักถักร้อยอย่างสตรีลูกชาติลูกตระกูล ดังนั้นผ้าเช็ดหน้าผืนนี้จึงเป็นความตั้งใจอย่างสุดความสามารถที่จะมอบให้แก่สามี

ดวงตาคู่สวยหลุบลงต่ำ มองไปยังขอบขวาล่างของผ้าเช็ดหน้าที่ปักเป็นตัวอักษรโย้เย้ว่า

‘ท่านพี่ของน้อง’

สำหรับคนที่ไม่รู้หนังสือ อ่านไม่ออก เขียนไม่ได้ ด้อยการศึกษา นางใช้เวลากว่าหลายราตรีเพื่อที่จะปักตัวอักษรทีละตัวอย่างตั้งใจ

นี่ไม่ใช่ผืนแรกที่นางปัก แต่เป็นผืนแรกที่สามารถส่งมอบให้กับสามี นั่นก็เพราะว่าก่อนหน้านี้นางถูกกลั่นแกล้งจากเหล่าอนุภรรยา บ้างก็เอาไปซ่อนซุกไว้กับโคลนตม บ้างก็เอาไปเผาทิ้ง

นางทำได้เพียงปาดน้ำตาแล้วอดหลับอดนอนปักมันขึ้นมาใหม่อย่างไม่ย่อท้อ

‘หึ’ หญิงสาวแค่นหัวเราะในลำคอเมื่อคิดถึงตนเองในชาติที่แล้ว ที่พร้อมจะก้มหน้ายอมรับทุกสิ่งโดยไม่คิดสู้ ลองเป็นชาตินี้ดูสิคงได้เห็นดี ตาต่อตาฟันต่อฟัน ไอ้อีตนใดที่เคยทำร้ายนางและลูกจะต้องได้รับผลกรรมอย่างสาสม

ไม่มีอีกแล้ว ‘เจิ้งรั่วอิง’ คนเก่าที่อ่อนแอและไร้ค่า นางได้ตายไปพร้อมกับลูกน้อยในครรภ์ที่ไม่มีแม้โอกาสจะได้ลืมตาดูโลก มาวันนี้นางเกิดใหม่อีกครั้งในชื่อเดิมแต่แซ่ใหม่ ‘เซี่ยรั่วอิง’ นางปิดจุดบกพร่องและเติมเต็มสิ่งที่ขาดจนหมดสิ้น

สี่ปีที่กลับมาเกิดใหม่อีกครั้งนางพากเพียรเขียนอ่าน ไม่ว่าจะเป็นการเมืองหรือบทกวีล้วนคล่องแคล่ว งานเย็บปัก งานครัว งานฝีมือต่างๆ อีกทั้งงานขับร้องร่ายรำ และที่สำคัญนางฝึกปรือเพลงดาบจนชำนาญไม่ต่างจากชายชาตรี

ดังนั้นเวลานี้เซี่ยรั่วอิงเป็นหญิงที่งามพร้อมทั้งรูปสมบัติ และทรัพย์สมบัติ นางเพียบพร้อมที่จะยืนข้างสามีโดยไม่มีใครบังอาจมากังขาได้อีกต่อไป

“เสร็จแล้วเจ้าค่ะ”

นางรอจนเขาหันกลับมาแล้วจึงบรรจงใช้ผ้าเช็ดหน้าสีขาวเช็ดไปตามทรวงอกอิ่ม จากนั้นจึงส่งผ้าเช็ดหน้าคืนให้แก่เขา

“อะ..อืม”

เหวินถิงเว่ยรับผ้าเช็ดหน้ามาถือไว้ เขารู้สึกได้ว่ามือของเขาสั่นน้อยๆ จนแทบไม่อาจควบคุม