บทที่ 2 คนที่ไม่เคยลืม 2

ทว่า...พอนางให้สองคนนั้นช่วยหญิงสาวที่ถูกจับตัวมาหนีไปได้แล้ว ก็ไม่มีคนของสำนักเมฆาตามมาช่วยอีกเลย...กระทั่งมาเจอเข้ากับฮ่องเต้ผู้นี้

ว่าแต่หมินเซียงเฉิงฮ่องเต้มาทำอะไรในสถานที่แถบชายแดนแบบนี้กัน?

“หม่อมฉันเองก็ไม่ทราบเพคะ...พวกเขาอาจจะไม่เห็นสัญญาณที่หม่อมฉันส่งไปขอความช่วยเหลือก็เป็นได้”

“เช่นนั้นก็หมายความว่า...หากเราไม่พบเจ้าและเข้าช่วยเหลือไว้ ป่านนี้เจ้าก็คงถูกคนของหวงเป่ยพาตัวออกนอกชายแดนไปขายแล้ว”

สวีถีหลันได้ยินประโยคนั้นแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ หญิงสาวทำทีเห็นหันมองซ้ายแลขวาคล้ายกับกำลังชมนกชมไม้อยู่

“ไม่ต้องมองอะไรแล้ว เวลานี้เจ้ากำลังอยู่บนแผ่นดินต้าหย่ง แผ่นดินที่เป็นบ้านเกิดเมืองนอนของเจ้า...ฮัวจื่อเวย”

หญิงสาวชะงักไปชั่วครู่เมื่อได้ยินประโยคนั้นของคนข้างหลัง ผ่านไปราวสองอึดใจจึงได้ถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ทรงจำหม่อมฉันได้อย่างไรหรือเพคะ?” สวีถีหลันเอ่ยถามอย่างกังขา

อันที่จริงใบหน้าของนางก็ไม่ได้แตกต่างไปจากเมื่อห้าปีก่อนหน้ามากนัก ห้าปีก่อนนางยังเป็นแค่ดรุณีน้อยวัยสิบห้าหนาว แต่ตอนนี้นางกลายเป็นสตรีวัยยี่สิบ แน่นอนว่านางจะต้องเติบโตขึ้น ต่างจากเมื่อห้าปีก่อนไปไม่มากก็น้อย

เช่นนั้นแล้วคนที่ไม่พบหน้ากันเลยมาตลอดห้าปีเต็ม ก็ไม่น่าจะจดจำนางได้รวดเร็วหลังการเจอหน้ากันไม่ถึงหนึ่งเค่อด้วยซ้ำสิ

อีกอย่างวิชาแพทย์ของฉินซูเหวินก็ไม่นับว่าธรรมดาสามัญ ครั้งหนึ่งเขาเคยเอาผึ้งหรือตัวอะไรสักอย่างในจำพวกมาต่อยตามใบหน้าของนาง ใช้พิษของพวกมันมาให้รูปหน้าของนางค่อยเปลี่ยนไป จนแทบจะกลายเป็นคนละคน เปลี่ยนไปชนิดที่ว่าหากคนผู้นั้นไม่เคยเห็นใบหน้าเดิมของนาง เขาก็จะไม่มีทางรู้ได้เลยว่านางเป็นใคร และก่อนหน้านี้มีหน้าตาอย่างไร

และตามความคิดเห็นส่วนตัวของนาง นางก็คิดว่าใบหน้าของตนเองนั้นเปลี่ยนไปจริงๆ ทั้งจากฝีมือแปลงโฉมของฉินซูเหวินและจากการเจริญเติบโตตามธรรมชาติของร่างกาย

“ก็ไม่อยาก...หน้าเจ้าไม่เหมือนฮัวจื่อเวยคนเดิมก็จริง แต่ก็มีส่วนคล้ายอยู่ไม่น้อย อีกอย่างที่ข้าจำเจ้าได้ในทันทีนั้นเป็นเพราะไฝเม็ดเล็กที่อยู่ตรงต้นคอด้านขวาของเจ้าต่างหาก”

“ไฝตรงต้นคอ?” หญิงสาวเอ่ยแล้วยกมือขึ้นสัมผัสบริเวณต้นคอด้านขวาของตนเอง ในใจไม่อยากเชื่อสักเท่าไหร่ว่าคนข้างหลังจะจำตัวเองได้เพียงเพราะไฝเม็ดเล็กๆ เม็ดเดียว

“อืม...เราจำไฝเม็ดนี้ได้ เคยเห็นครั้งหนึ่งตอนช่วยเจ้าขึ้นจากสระบัวในวังหลวง”

หญิงสาวพยักหน้ารับสองสามครั้ง เหตุการณ์ตอนที่นางตกลงไปในสระบัวพร้อมกับหลานหลีเกอฉายชัดเข้ามาในหัว ครั้งนั้นเป็นเขาที่ช่วยชีวิตนางเอาไว้...แม้ว่าความจริงแล้วต่อให้เขาไม่กระโดดลงไปช่วยนางก็เอาตัวรอดได้อยู่ดีเพราะนางเองก็ว่ายน้ำเป็น

“ทรงมีความจำดียิ่งเพคะ”

“จำได้เฉพาะเรื่องที่อยากจำ...และเจ้าก็เป็นคนที่เราไม่เคยลืม”

ฮ่องเต้หนุ่มเอ่ยตอบสั้นๆ และเมื่อเห็นว่าสตรีในอ้อมแขนก้มหน้างุดมองแผงคอม้า ไม่เอ่ยคำใดต่ออีก ก็หลุดยิ้มมุมปากออกมาครั้งหนึ่งก่อนจะขยับเท้าแตะลำตัวม้าเบาๆ ให้ม้าวิ่งเร็วขึ้นอีกเล็กน้อย มุ่งหน้ากลับไปยังที่พักที่อยู่ห่างออกไปราวสามถึงสี่ลี้