2 รักแรกพบ ยามสบตา (1)

“จีบมาตั้งนาน มีนา เมษา พฤษภา ก็อย่าหวังว่าจะได้แอ้มผู้ชายของฉัน” วริยาบ่นอย่างหงุดหงิดขณะเก็บของออกจากกระเป๋าจัดเข้าตู้ให้เรียบร้อย ใจอยากหลบไปซะเดี๋ยวนี้แต่ก็กลัวโดนพี่ชายเทศนา พร้อมกับคิดไปถึงตอนที่ได้รู้จักกับสาธุ

และเป็นครั้งแรกที่ได้พูดคุยกันแบบจริงๆ จังๆ เมื่อสามปีที่แล้ว

“ดูท่าพี่ชายเราจะกลัวเมียนะเนี่ย” วริยามองตามพี่ชายที่วิ่งตามหลังแฟนสาวเอ่ยขึ้นลอยๆ ยิ้มๆ

“ดีแล้วละครับ เขาว่าคนกลัวเมียจะเจริญ” สาธุที่ยืนอยู่ข้างๆ เอ่ยสนับสนุน

“จริงเหรอคะ” ถามพลางเลิกคิ้วมองชายหนุ่มหน้าตาดีที่เบญจาแนะนำให้เธอรู้จักเมื่อเช้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ

“จริงสิครับ คนแถวนี้กลัวเมียทั้งนั้น” ชายหนุ่มตอบเสียงกลั้วหัวเราะ

“แล้วคุณล่ะคะกลัวเมียไหม”

คำถามพาซื่อของวริยาทำเอาหนุ่มโสดสนิทอย่างสาธุถึงกับสำลักน้ำลายตัวเอง “ผมโสดครับ ไม่งั้นป้าจาคงไม่ทาบทามให้ผมไปเป็นลูกเขยหรอกครับ”

“จริงด้วย ขอโทษนะคะ เผลอคิดไปว่าหน้าตาอย่างคุณไม่น่าโสด” วริยาที่ปล่อยไก่ตัวเบ้อเร่อหันมายิ้มแหยๆ ให้อีกฝ่ายเขินๆ

“โสดสนิทเลยละ สนใจสมัครเป็นคนทำให้ผมเลิกโสดไหมล่ะครับ” สาธุอมยิ้มขำๆ เมื่ออีกฝ่ายถึงกับยืนแข็งทื่ออ้าปากหวอ ใบหน้านวลเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด มันเป็นปฏิกิริยาตอบรับที่ทั้งน่ารักและน่าขำ

“ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้ ผมแค่ล้อเล่น” ชายหนุ่มกระซิบแล้วตบไหล่บางเบาๆ ก่อนจะเดินผละออกไปพลางอมยิ้ม

“คุณล้อเล่น แต่ฉันจะเอาจริงนะจะบอกให้” วริยาที่มองตามแผ่นกว้างที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ พูดกับตัวเองอย่างหมายมาด

หลังจากที่ได้คุยเรื่องของวายุและเบญจาเรียบร้อย นางบุษกรกับสามีก็ขอตัวกลับกรุงเทพฯ ในวันรุ่งขึ้นทันที ตอนแรกวริยาว่าจะกลับด้วย แต่จู่ๆ ก็มาเปลี่ยนใจเอาเมื่อคืน

“จะไม่กลับพร้อมแม่จริงๆ เหรอ” นางบุษกรถามลูกสาวคนเล็กอีกครั้ง

“ไม่ค่ะ มีภารกิจนิดหน่อย” หญิงสาวตอบพลางฉีกยิ้มกว้าง เมื่อคิดถึงภารกิจที่ตัวเองเอ่ยถึงก็อดไม่ได้ที่จะอมยิ้มเขินเล็กๆ

“เพิ่งมา จะมีภารกิจอะไร แปลกจริงลูกคนนี้” นางบ่นอย่างไม่ค่อยชอบใจนัก แต่ก็ขัดไม่ได้จึงพยักหน้ารับแล้วขึ้นไปนั่งบนรถ

“เดินทางปลอดภัยค่ะ” เธอยกมือไหว้บุพการีทั้งสองแล้วปิดประตูรถให้ เมื่อมันเคลื่อนออกไปจึงยกมือขึ้นโบกลาพวกท่านเล็กน้อย

“ไหนบอกพี่มาซิว่าภารกิจที่ว่ามันคืออะไร”

วริยาที่ยืนโยกตัวมองท้ายรถตู้ที่บุพการีนั่งกลับกรุงเทพหันมามองพี่ชายแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย แต่ไม่ตอบคำถามนั้น กลับหันไปคุยกับว่าที่พี่สะใภ้ “พี่เบญคะ คุณธุนี่โสดจริงๆ ใช่ไหมคะ”

“น่าจะเป็นอย่างนั้นนะจ๊ะ” เบญจาตอบอย่างงงๆ เล็กน้อย

“ถามทำไมเนี่ย” วายุหรี่ตามองน้องสาวอย่างจับผิด ก่อนหน้าเหวอเมื่อเจอคำตอบห่ามๆ

“ยาชอบเขาค่ะ”

“ยายยา!” วายุอุทานเสียงหลง “พูดอะไรน่ะ”

“ก็พูดความจริงไงคะ” วริยามองหน้าพี่ชายอย่างงงๆ ว่าทำไมต้องทำหน้าตาตื่นขนาดนี้ด้วย กับอีแค่เธอบอกว่าชอบผู้ชายสักคนมันผิดนักเหรอ

“เราเพิ่งเจอเขาเมื่อวานนี้ไม่ใช่เหรอ”

“ค่ะ แล้วทำไมคะ เจอเมื่อวานแล้วชอบไม่ได้หรือไงคะ”

“แล้วภารกิจที่ว่า...” วายุถามอย่างเริ่มรู้สึกละว่าน้องสาวจอมเซี้ยวกำลังจะทำเรื่องที่เขาไม่คาดคิดแน่ๆ

“ยาจะไปจีบเขาค่ะ”

“ยายยา!” คราวนี้วายุอุทานเสียงดังกว่าเดิม ขณะเบญจาที่แม้จะตกใจไม่แพ้กันแต่เธอก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างชอบใจ และกำลังคิดถึงเรื่องป่วนๆ ที่สาธุจะเจอในอีกไม่ช้านี้

“อะไรอีกคะเนี่ย” วริยาถามเสียงอ่อน

“เราเป็นผู้หญิง”

“รู้มาตั้งแต่เกิดแล้วค่ะ”

“มันไม่ควร”

“อะไรคือไม่ควร ยาไม่ได้ทำอะไรผิด แค่จะไปบอกความรู้สึกกับเขา และหาทางสานสัมพันธ์ต่อ อะไรคือไม่ควรคะ”

“ที่เราจะทำนั่นแหละ รอให้ผู้ชายเป็นคนเริ่มไม่ดีกว่าเหรอ” วายุบอกอย่างจนใจ ไอ้เรื่องชอบน่ะไม่ผิดหรอก แต่ถ้าวริยาเป็นคนเริ่มก่อน ทางนั้นอาจจะมองน้องสาวเขาในทางที่ไม่ดีหรือเปล่า หากโดนอีกฝ่ายเหยียดหยามมา บอกเลยว่าเจ็บยิ่งกว่าอกหักหลายเท่าเลยละ

“ไม่ดีค่ะ เขาไม่รู้ เขาจะเริ่มยังไง และอีกอย่าง ยาไม่ได้อยู่ที่นี่จะติดต่อเขาทางไหนล่ะคะ ยาต้องการเปิดโอกาสให้ตัวเองค่ะ” วริยาให้เหตุผล ซึ่งพอฟังแล้วเบญจาถึงกับพยักหน้าหงึกหงัก ในขณะที่วายุแย้งไม่ออก

“แกจะไม่ปล้ำเขาใช่ไหม” คนเป็นพี่ชายถามอย่างระแวง คือตอนนี้เขาไม่ไว้ใจในตัวน้องสาวคนนี้เลยจริงๆ

“ก็ถ้ามีโอกาสมันก็ไม่แน่ค่ะ” วริยายอมรับหน้าตาเฉย ก่อนจะหัวเราะชอบใจเมื่อเห็นปฏิกิริยาของพี่ชาย

“ยายยา!”

“ล้อเล่นค่ะ แหม...ดูทำหน้าเข้าสิ เนาะพี่เบญ คุณธุโอเคไหมคะ” ตอนท้ายเธอหันมาคุยกับเบญจาที่น่าจะรู้จักสาธุดีกว่าใคร

“พี่ว่าโอเคมากๆ เลยละ” เบญจาสนับสนุนเต็มที่

“งั้นยาไปนะคะ”

“เดี๋ยวๆ จะไปเลยเหรอ” วายุถลาเข้าไปรั้งแขนน้องสาวจอมใจร้อนเอาไว้ แล้วถอนหายใจแรงๆ

“ถ้ามัวแต่สนิมสร้อย จะทันกินเหรอคะ ไม่มีเวลามากมายขนาดหรอกค่ะ” ว่าแล้วก็ดึงแขนออกจากมือของพี่ชาย และเดินออกไปครู่หนึ่งก็เดินยิ้มแหยๆ กลับมา

“อะไรอีกล่ะ” วายุถามอย่างหงุดหงิด เริ่มเดาอารมณ์ของคนเป็นน้องสาวไม่ถูกละ

“บ้านคุณธุหลังไหนคะ” หญิงสาวหันไปถามเบญจาเขินๆ ซึ่งอีกฝ่ายก็หัวเราะก่อนจะบอกพร้อมกับชี้ให้ดู

“เดินไปอยู่ฝั่งขวามือ บ้านสองชั้นสีเปลือกไข่ คนจะเยอะๆ หน่อย”

“โอเค ไปละ” วริยาเดินสอดส่ายสายตามมองหาบ้านของสาธุมาตามถนนไม่ไกลนักก็เจอ เธอยิ้มก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปด้านใน “สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้ผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังจะเดินผ่านหน้าไป แล้วถาม “บ้านคุณธุไหมคะ”

“ครับผม”

“แล้วคุณธุอยู่ไหมคะ” วริยาถามพลางชะเง้อคอมองหาเจ้าของบ้าน ก่อนจะเปิดยิ้มพร้อมๆ กับคนที่เธอถามตะโกนเรียกอีกฝ่ายให้มาหา

“ธุ มีสาวคนมาหาแน่ะ”

“ใครครับ” สาธุร้องถาม แล้วเขาก็ต้องแปลกใจ เพราะตอนแรกคิดว่าอาจจะเป็นลูกค้าที่มาติดต่อเรื่องซื้อขายดอกดาวเรือง ทว่าพอมาเห็นกลับเป็นน้องสาวของวายุเสียอย่างนั้น “คุณนั่นเอง นึกว่ากลับกรุงเทพไปแล้วเสียอีก”