1 บุคคลที่สามกับการพนัน (2)

“แม่ไม่คิดว่าไอ้ธุมันจะชอบหนูยาหรอกนะ” นางจารุวรรณเอ่ยถึงเรื่องนี้อีกครั้งเมื่อเจ้าตัวไม่อยู่แล้ว

“แม่รู้ได้ไงคะ” เบญจาพลางขมวดคิ้วมุ่น

นางปรายตามองลูกสาว ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ มีท่าทีลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดถึงสาเหตุที่นางคาดเดาว่าอาจจะมีผลทำให้วริยาผิดหวังในรักครั้งนี้ได้

“จริงๆ ที่ไอ้ธุมันกลับมาอยู่บ้านเพราะโดนสาวกรุงหักอกเอาน่ะสิ จากนั้นมาเหมือนมันจะฝังใจ”

“มีเรื่องแบบนั้นด้วยเหรอคะ” เบญจาขมวดคิ้ว หันไปมองคนเป็นพ่อ ท่านส่ายศีรษะทำหน้าตาว่าไม่รู้เรื่องนี้เหมือนกัน

“ตอนนั้นอาการหนักเลยละ เมาหัวเราน้ำ ไม่คิดว่ามันจะเป็นผู้เป็นคนได้อย่างทุกวันนี้ด้วย”

“เรื่องมันนานมากแล้ว พี่ธุไม่เก็บมาคิดให้เป็นปมหรอกมั้งคะ อายุก็ไม่ใช่น้อยๆ” เบญจาเอ่ยแย้งเหตุผลที่คนเป็นแม่กล่าวมา เพราะเท่าที่ดูสาธุก็ไม่ได้แสดงท่าทีรังเกียจอะไรวริยาเลย แม่เธอคิดมากไปแล้ว

“ใครจะไปรู้ล่ะ ก็แม่เห็นหนูยารุกขนาดนั้นมันยังไม่สนใจ”

“แม่ก็รู้ดี สนไม่สนมันต้องมาป่าวประกาศให้คนอื่นรู้ด้วยเหรอ” นายวันดีที่นั่งเงียบๆ เล่นกับหลานมาตลอดขัดคนเป็นภรรยาขึ้นบ้าง

“มันนานแล้วนะ แม่ว่านังมีนาท่าจะมีลุ้นกว่า ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเขาก็เห็นดีเห็นงามด้วยอยู่นะ” นางว่าไปตามที่ได้เห็นและได้ยินคนใกล้ชิดคุยกัน ดูท่าจะมีความเป็นไปได้มากเลยละ

“สุดท้ายก็คงต้องอยู่ที่คุณธุละครับ ถ้าตัดสินใจเร็วก็จะดีกับยายยา เพราะถ้าทุกอย่างยังไม่ชัดเจน ยายนั่นก็คงบ้าอยู่อย่างนี้แหละครับ” วายุได้แต่ภาวนาว่าการมารอบนี้ของวริยามันจะได้ความชัดเจนยิ่งขึ้น ก่อนหน้าเขาไม่คิดจะเข้าไปยุ่ง มีพูดแหย่น้องสาวเล่นไปเรื่อยตามประสา เมื่อตอนนี้มีบุคคลที่สามเข้ามา บางทีถ้าสาธุยังไม่ชัด เขาคงต้องไปลองคุยดูสักครั้ง เอาให้จบ ยิ่งยื้อถ้าผลสุดท้าย วริยาไม่ใช้คนที่ถูกเลือก มันคงเจ็บปวดเจียนตาย เวลาสามปีนี้เรียกได้ว่าสูญเปล่า

“แม่พนันเลย ร้อยหนึ่งเอาบาทเดียว ว่าหนูยาอกหักแน่ๆ” นางจารุวรรณยังมั่นใจ ไม่ได้เชียร์มีนานะแต่ดูตามเนื้อผ้า และสภาพแวดล้อม ทางนี้คือใกล้ชิด กองเชียร์เพียบ กับอีกคนนานๆ เจอกันที ถึงจะบอกมีติดต่อกันทางโทรศัพท์ก็ตาม สุดท้ายยังไงมันก็แพ้ความใกล้ชิดอยู่ดี ทว่าสามีของนางกลับเห็นต่าง

“พ่อรับท้าพนันเอง” นายวันดีมองภรรยายิ้มๆ เพราะมีความมั่นใจไม่แพ้กัน ในมุมของผู้ชาย “เตรียมเสียเงินได้เลย ถ้าเป็นอย่างแม่ว่าพ่อให้พันหนึ่งเลยเอ้า”

“พูดเองนะ”

“แน่นอน”

แล้วสองสามีภรรยาก็จ้องตากันอย่างท้าทาย หลานสาวตัวน้อยที่นั่งเล่นอยู่ตรงกลางเงยหน้ามองตาทียายที ก่อนจะหันไปสนใจของเล่นในมือต่อ

ไม่ต่างกับคนเป็นลูกสาวที่ได้แต่มองแล้วถอนหายใจ ส่ายหน้ายิ้มๆ พร้อมกับบ่น ในสิ่งที่เธอเห็นเป็นประจำ ถือเป็นเรื่องปกติ และเหมือนเป็นสีสันของชีวิตคู่ของทั้งสองคนเลยก็ว่าได้

“สองคนเนี่ย ชอบขัดคอกันเองอยู่เรื่อย เบญขอเอาของขึ้นไปเก็บก่อนแล้วกันนะคะ จะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย ยังไงก็ฝากยายต้นรักไว้กับพ่อกับแม่แป๊บหนึ่งนะคะ”

“ไม่ต้องห่วง คนนี้ยายจะจัดการเอง”

“อยู่กับยายนะ เดี๋ยวแม่มา” เบญจาบอกลูกสาวก่อนจะชวนสามีเอาของขึ้นไปเก็บ และแม้จะทำเหมือนไม่สนใจอะไรมากมายแต่เรื่องของวริยากับสาธุก็ทำเอาเธอเดินขมวดคิ้วอย่างครุ่นคิดมาจนถึงห้อง

“คุณว่างานนี้ใครจะแพ้พนันคะ” หญิงสาวเอ่ยถามสามีพร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งบนที่นอน

“ยังคาใจอยู่เหรอ” วายุถามยิ้มๆ ขณะลงมือเปิดกระเป๋าเดินทางและเริ่มจัดเก็บในส่วนของตัวเอง โดยไม่ต้องรอภรรยา

“ก็แน่ล่ะสิ ฉันอยากให้ยาสมหวัง นี่...อย่าหาว่าเผือก ฉันโทรถามเรื่องนี้กับพี่ธุดีไหมคะ”

“อย่าเลย ดูอยู่ห่างๆ ดีกว่า”

“ดีกว่าเหรอคะ แต่มันคาใจเนาะ”

วายุส่ายหน้าขำๆ เมื่อภรรยาเหมือนจะกังวลเรื่องนี้มากกว่าเขาซึ่งเป็นพี่ชายของวริยาเสียอีก