บทที่ 5 ขัดคำสั่ง

เกือบเที่ยงแล้ว ป้าขวัญเข้าไปในครัว แล้วจึงเห็นแม่ค้าหน้าหวานประจำบ้านกำลังจัดขนมหยกมณีสีเขียวสดลงในกล่องพลาสติกใส นางยืนมองจนกระทั่งฝ่ายนั้นจัดการเสร็จ จึงถามขึ้นมา

“เมื่อเช้าคุณธามเรียกไปหา มีอะไรหรือ”

“เขาบอกว่าอยากกินขนมค่ะ”

“คุณธามนี่นะ”

“ใช่ค่ะ มีอะไรหรือคะป้า”

“ประหลาดคนน่ะสิ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นคุณธามสั่งขนมกับใคร”

เรียวปากอิ่มเม้มแน่น คำพูดของป้าขวัญไม่ได้ทำให้เธอประหลาดใจ เพราะเธอก็ไม่เชื่อเหมือนกันว่าธามอยากกินขนมจริงๆ...เขาคงอยากแกล้งเธอตามประสาพวกเศรษฐีที่ว่างจากงานกระมัง

“แล้วเราทำให้เขาหรือยัง”

พอได้ยินคำถาม พวงแก้มอิ่มก็กลายเป็นสีเรื่ออีกหน

บ้าชะมัด! ไม่เกี่ยวกันสักหน่อย เขาอยากกินขนมปลากริม ไม่เกี่ยวกับเรา

“ยังค่ะ คุณธามไม่ได้บอกว่าจะกินเมื่อไร กริมจะรอให้ว่างก่อนแล้วค่อยทำขนมให้เขา”

ติรยาตั้งใจถ่วงเวลา เพราะเชื่อว่าเมื่อธามไม่ได้อยากกินขนมฝีมือเธอจริงๆ ทอดเวลาไปอีกสักวันสองวัน เขาก็จะลืมเรื่องนี้ไปเอง

“คิดจะทำขายก่อนสิท่า งกจริงๆ นะเรา”

เมื่อป้าขวัญเข้าใจว่าอย่างนั้น ติรยาก็ไม่ค้าน แถมยังอมยิ้มแก้มป่องรับสมอ้างไปเสียอีก

ติรยาไม่อยากทำขนมที่ชื่อพ้องกับตัวเองไปให้เขา ไม่ต้องมีใครถามหรอกว่าทำไม เพราะเธอก็ไม่มีเหตุผลเหมือนกัน...รู้แค่ว่าถ้าไม่อยากทำ เธอก็จะไม่ทำขนมปลากริมให้ธามรับประทาน

ผู้ประกาศข่าวหนุ่มไฟแรงที่กลับมาเนื้อหอมหลังจากผ่านพ้นวิกฤตมาได้ไม่นานเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ หลังจากการประชุมอย่างไม่เป็นทางการเสร็จสิ้นลง

“ทำไมทำหน้าเหมือนเบื่อโลกอย่างนี้วะ นายไม่พอใจยอดรายได้จากสปอนเซอร์หรือ นี่นะโว้ย! ถึงจะต่ำกว่าเป้าไป 4-5 ล้าน แต่โดยรวมก็นับว่าดีกว่าอีกหลายที่ เศรษฐกิจเพิ่งฟื้นตัว มันก็ต้องมีชะงักกันบ้าง จะให้รายได้วิ่งไม่สะดุดเหมือนช่วงภาวะปกติ มันเป็นไปไม่ได้หรอก”

นทีซึ่งทำหน้าที่เป็นผู้บริหารสูงสุดของสำนักข่าวที่ก่อตั้งมาได้กว่าสามปีประท้วงเพื่อนรัก หรืออีกนัยก็คือผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุดของบริษัทนั่นเอง

“ฉันไม่ติดใจเรื่องสปอนเซอร์ ฉันรู้ว่าหลายกิจการได้รับผลกระทบจากการระบาดของไวรัสโควิด ถ้าลูกค้าที่เคยคุยไว้ก่อนหน้านี้จะมีการเปลี่ยนแปลงหรือยกเลิกไปบ้าง ฉันก็เตรียมใจไว้แล้ว แต่ฉันคิดว่าเราควรมีช่องทางสร้างรายได้ทางอื่นด้วย สำนักข่าวของเรามีพื้นที่ใช้สอยเพียงพอ ไม่สิ เรียกว่ามีพื้นที่เหลือเฟือดีกว่า แถมยังมีอุปกรณ์ทันสมัย อย่าลืมนะว่าปีก่อนเราลงทุนกับมันไปเยอะ พอปีนี้กลับใช้ได้ไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วย บุคลากรที่เชี่ยวชาญในออฟฟิศของเราก็มีครบทุกด้าน ตอนนี้เรียกว่าคนล้นงาน ทำไมนายไม่ขยายงานไปทางอื่นบ้าง เพื่อจะใช้ทรัพยากรที่มีอยู่ให้คุ้มกว่านี้ แทนที่จะเข็นรายได้จากสปอนเซอร์ทางเดียว”

จบคำพูด แฟ้มเอกสารตรงหน้าก็ถูกเลื่อนไปไกลตัว จนสาวสวยที่นั่งฝั่งตรงกันข้ามต้องเลิกคิ้วสูงกับท่าทีนั้น ก่อนหล่อนจะเหลือบไปมองนทีอย่างต้องการรู้ความคิดเห็น

“เออ! มันก็ดี ฉันเห็นด้วยกับนาย เพราะฉันก็คิดว่ารายได้จากสปอนเซอร์ที่อยู่กับเราในช่วงนี้มันอิ่มตัวแล้ว เราสามารถขยายงานไปในด้านการให้บริการได้ เอาไว้ฉันจะเรียกประชุมลูกน้อง แล้วจะแจ้งนายอีกที”

ธามพยักหน้ารับรู้กับการตอบรับของนที ก่อนเขาจะลุกจากเก้าอี้ แล้วยืดกายตรง ยืนบิดตัวขับไล่ความเมื่อยขบอย่างไม่มีพิธีรีตอง เพราะองค์ประชุมในวันนี้มีแต่คนที่คบหาสนิทสนมกัน

“ฉันกลับก่อนแล้วกัน อ้อ! พรุ่งนี้ฉันจะเข้าสายหน่อย อาจจะก่อนเริ่มรายการสักสิบนาที”

เจ้าของคำพูดเปิดประตูออกไปแล้ว เหลือเพียงคนข้างในที่นั่งอยู่ที่เดิมสองคน

“ตกลงว่าเมื่อกี้เขาพอใจผลประกอบการของบริษัทหรือเปล่า บัวงงไปหมดแล้ว บัวดูไม่ออก”

“พอใจ แต่นิสัยมันก็เป็นอย่างนี้แหละ แก้ไม่ได้ เพราะมันถือกำเนิดมาจากพระเจ้าแกนโลกที่หก ทุกคนต้องโคจรตามมัน แล้วต้องหมุนตามมันให้ทันด้วย”

“เฮ้อ! โล่งใจ โรคระบาดก็ผ่านไปแล้ว ถ้าบริษัทนึกอยากปรับโครงสร้างพนักงาน บัวกลัวว่าตัวเองจะกระเด็นออกไปเสียก่อน”

“กระเด็นไปไหนไม่ได้หรอก เพราะบัวกับธามเป็นแม่เหล็กของช่องเรา ถ้าขาดทั้งสองคน สำนักข่าวของเราก็ขับเคลื่อนไปได้ยาก เรายังขายตัวบุคคล เพราะแบรนด์เคเอ็นเอ็นยังไม่แข็งแรงพอที่จะเดินด้วยตัวมันเอง”

“ถ้าทีคิดว่าบัวมีประโยชน์ บัวก็จะเกาะตรงนี้ไว้แน่นๆ เชียว”

“ขอบใจที่มาช่วยกัน”

“ธามเป็นคนเก่ง เขามีแฟนคลับเป็นของตัวเอง ไม่ว่าเขาจะย้ายไปที่ไหน แฟนคลับกลุ่มนี้ก็ยังติดตามฟังข่าวจากเขา เพราะเขาหล่อและมีเสน่ห์ พูดแต่ละคำก็จับใจคนฟัง แถมยังจับประเด็นข่าวได้ดี ธามพูดให้คนเข้าใจข่าวได้ง่ายขึ้น ถึงไม่มาก่อตั้งเคเอ็นเอ็นเอง เขาก็ยังมีอีกหลายที่ที่ต้องการตัวเขาไปทำงานด้วย”

“ฉันรู้ แต่คงเพราะนิสัยอย่างเมื่อกี้ที่ทำให้กระเด็น...เออ อย่าไปพูดถึงเลย”

นทีหยุดทันควันเมื่อรู้ว่าตัวเองพูดมากเกินไปแล้ว ส่วนสาวสวยคู่สนทนาก็กลั้นยิ้มขัน เพราะรู้ทันว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร

“บัวกลับก่อนแล้วกันนะ เที่ยงนี้นัดกินข้าวกับคุณป๋าไว้ที่โรงแรมใกล้ๆ นี่แหละ”

คงมีแต่คนสนิทที่รู้ว่านิโลบลเรียกคู่หมั้นที่มีวัยห่างกันไม่ถึงปีว่า ‘คุณป๋า’ ด้วยเหตุจากเจ้าตัวชอบทำท่าคล้ายผู้ปกครองของหล่อนอยู่ร่ำไป