4 มองหาสิ่งใหม่

ปราณติญารับอาสาเป็นคนขับรถในวันนี้เพราะเธอชำนาญเส้นทางมากกว่า และอยากให้เพื่อนได้ศึกษาเส้นทางรวมถึงสำรวจสองข้างทางได้อย่างเต็มที่ ก่อนที่จะพากันมานั่งทานก๋วยเตี๋ยวที่ร้านแห่งหนึ่ง

“ร้านกาแฟที่นี่เยอะมาก” พุดพิชชาพูดก่อนที่จะใช้ตะเกียบคีบลูกชิ้นเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย

“ฉันก็ไม่เคยสังเกตมาก่อนว่ามันเยอะขนาดนี้แล้วแกคิดว่าจะเอายังไง ลุยต่อไหม”

“ฉันว่าจะลองวนดูรอบๆ อีกสักวันสองวันเพราะวันนี้วันอาทิตย์คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยจะออกจากบ้านกันคงต้องลองมาดูช่วงเที่ยงๆ ของวันทำงานว่ามีคนเข้าร้านกาแฟเยอะไหม บางทีฉันต้องลองไปนั่งหลายๆ ร้านหน่อย”

“นั่งน่ะนั่งได้นะ แต่แกคงไม่บ้าชิมทุกร้านนะพุด” ปราณติญารีบบอก

“อือ ขืนฉันไปชิมทุกร้านมีหวังได้ตาแข็งไม่ต้องหลับกันพอดี” แล้วเธอก็หัวเราะไปกับคำพูดของตัวเอง

พอทานก๋วยเตี๋ยวกันเสร็จปราณติญาก็พาเพื่อนขับรถไปเรื่อยๆ

“ทำไมแถวนี้เด็กเยอะจัง” พุดพิชชาถามขึ้น

“อ๋อ แถวนี้มีที่เรียนพิเศษเยอะ สถาบันกวดวิชาจากรุงเทพฯ ก็มาตั้งสาขากันที่นี่ ลูกเพื่อนครูที่โรงเรียนฉันก็มาเรียนที่นี่เหมือนกัน บางทีมาส่งตั้งแต่เช้าแล้วมารับอีกครั้งก็ตอนเย็น” ปราณติญาบอกเพื่อนตามที่เธอรู้มา

“แถวนี้ไม่ค่อยมีร้านกาแฟเลย คงเพราะมีแต่เด็กๆ ไม่ค่อยมีวัยทำงาน” คนช่างสังเกตบอกเพื่อน

“อือฉันเห็น มีแต่ร้านอาหารตามสั่งเต็มไปหมด ขนาดร้านสะดวกซื้อยังมีตั้งสองร้านทั้งๆ ที่ห่างกันแค่ซอยเดียว”

“ลองจอดหน่อยได้ไหม แกนั่งรอในรถก็ได้ ฉันว่าจะลองเดินแถวนี้สักหน่อย” พุดพิชชาบอกเพื่อนให้จอดข้างทางพอดีกับมีที่ว่างปราณติญาจึงรีบเข้าไปจอด

“ไม่เป็นไรฉันลงไปเดินด้วยจะได้ดูด้วยว่าโรงเรียนกวดวิชาอะไรบ้าง เผื่อเป็นข้อมูลให้เด็กมาเรียนช่วงปิดเทอม”

พุดพิชชาลงมาจากรถเป็นคนแรก หญิงสาวถ่ายรูปบริเวณรอบๆ ไว้เผื่อจะมีประโยชน์บ้าง เด็กที่มาเรียนส่วนใหญ่เป็นระดับมัธยม เพราะดูจากโรงเรียนกวดวิชาต่างๆ จะมีแต่ครอสที่เปิดสอนในระดับมัธยมทั้งนั้น บริเวณรอบๆ ของอาคารมีเป็นร้านอาหารที่ถูกแบ่งให้เช่าเป็นห้องๆ เล็กมีทั้งร้านอาหารตามสั่ง ร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านข้าวมันไก้ ร้านส้มตำ ร้านเครป ร้านลูกชิ้นปิ้ง ร้านวาฟเฟิล ร้านกาแฟโบราณที่มีน้ำอัดลมและน้ำเปล่าขายอยู่ด้วย ริมสุดเป็นร้านกาแฟขนาดใหญ่ที่ภายในมีตู้เค้กวางเรียงกันจนเต็มตู้ พุดพิชชามองเข้าไปในร้านก็เห็นมีลูกค้าอยู่เพียงแค่โต๊ะเดียว

“มีแต่นักเรียนจริงๆ ด้วยนะพุด” ปราณติญาที่ตอนนี้ในมือเต็มไปด้วยใบปลิวของสถาบันกวดวิชาต่างๆ พูดขึ้น

“ใช่บางทีฉันอาจจะลองมาเปิดร้านที่นี่”

“ก็ดีนะพุดเด็กเยอะดี”

“เด็กเยอะนั่นแหละปัญหา เพราะเด็กไม่กินกาแฟ แกเห็นร้านนั้นไหมคนเยอะเชียว” พุดพิชชาชี้ให้เพื่อนดูร้านหนึ่งที่ตอนนี้มองไม่เห็นเลยว่าขายอะไรเพราะเด็กยืนเต็มหน้าร้านไปหมด

“ร้านนั้นขายอะไรเหรอ”

“ขายน้ำ พวกโกโก้ ชาเขียว” พุดพิชชาตอบเพื่อน

“คงมีร้านเดียว แกอย่าบอกนะว่าจะเปลี่ยนจากร้านกาแฟเป็นเหมือนร้านนั้น”

“ก็กำลังคิดอยู่ ร้านกาแฟมันคือสิ่งที่ฉันรักและทำมาตลอด แต่ตอนนั้นฉันทำเพราะแม่เริ่มทำทุกอย่างไว้เป็นระบบแล้ว บางที่ฉันอาจจะขายพวกน้ำชงรสชาติต่างๆ แบบร้านนั้นก็ได้ เพราะคงลงทุนน้อยกว่าร้านกาแฟแน่ รอให้เก็บเงินได้เยอะๆ แล้วค่อยทำร้านกาแฟ แต่ถ้าฉันจะเปิดที่นี่ก็ต้องหาข้อแตกต่างเพื่อดึงลูกค้า แต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออกเลย”

“เอาน่าพุด แกอย่าพึ่งคิดมากค่อยๆ คิดนะเดี๋ยวฉันช่วยแกคิดอีกคน” ปราณติญาไม่อยากให้เพื่อนต้องเป็นทุกข์

พุดพิชชาตื่นนอนแต่เช้าเตรียมกาแฟและอาหารเช้าให้เพื่อนได้ทานก่อนไปทำงาน ส่วนตัวเองนั้นดื่มแค่กาแฟหนึ่งแก้วจากนั้นก็เริ่มทำความสะอาดห้องนอนห้องเล็กที่เพื่อนยกให้เป็นห้องของเธอนับจากนี้เป็นต้นไป

หญิงสาวปัดกวาดเช็ดถู เพียงไม่นานก็สะอาดเพราะบ้านหลังนี้เพื่อนของเธอพึ่งซื้อได้มาจากโครงการหมู่บ้านจัดสรรเพียงไม่นานฝุ่นจึงยังไม่เยอะเท่าไหร่ จากนั้นพุดพิชชาก็รีบอาบน้ำแต่งตัว วันนี้เธอต้องขับรถไปสำรวจร้านกาแฟในวันธรรมดาอีกครั้ง จากนั้นคิดว่าจะไปซื้อของใช้ส่วนตัวเพิ่มอีกเล็กน้อย พอตกเย็นก็จะวนไปดูแถวโรงเรียนกวดวิชาที่ไปเมื่อวานอีกครั้งเพื่อดูว่าในวันธรรมดาหลังเลิกเรียนนั้นมีเด็กมาที่นั่นเยอะมากแค่ไหน

พุดพิชชานั่งตรงข้ามกับเด็กผู้หญิงสองคนในร้านอาหารตามสั่ง เธอเลือกสั่งข้าวผัดไข่ 1 จาน ระหว่างรอก็เริ่มชวนเด็กสาวตรงหน้าคุย

“น้องมาเรียนที่นี่เหรอคะ”

“ค่ะ แล้วพี่ล่ะคะมาทำอะไร” เด็กสาวถามกลับ

“พี่มารอเพื่อนค่ะ แถวนี้ร้านข้าวเยอะนะคะ”

“ค่ะ ร้านนี้อร่อยสุดคนเลยเยอะหน่อย” เด็กสาวบอกกับเธอ

“แล้วเรียนกันถึงกี่โมงคะ”

“สองทุ่มค่ะ”

“โอ้โห อย่างนี้กว่าจะถึงบ้านไม่ง่วงก่อนเหรอคะ”

“พวกหนูมาอยู่หอค่ะ เลยต้องฝากท้องที่ร้านนี้ตลอด”

หญิงสาวพนักหน้ารับรู้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะเห็นว่าอาหารของเด็กนักเรียนทั้งสองคนได้แล้วเธอจึงนั่งเงียบๆ มองดูเด็กจากหลายๆ โรงเรียนที่พากันเดินให้ขวักไขว่ พอข้าวผัดไข่ของตัวเองมาถึงแล้วเธอก็เริ่มทานอย่างช้าๆ อาหารอร่อยอย่างที่เด็กสองคนตรงหน้าพูดเธอ แต่เธอก็ทานเพียงครึ่งจากเพราะต้องกลับไปทานข้าวกับปราณติญา พอออกจากร้านหญิงสาวก็ไปยังตลาดเพื่อซื้ออาหารสด เมื่อเห็นราคาผักสดแล้วเธอก็ยิ้ม เพราะที่นี่ผักราคาถูกกว่ากรุงเทพฯ อยู่มากเธอเลือกซื้อผักจากชาวบ้านที่วางขายกันเรียงราย จากนั้นก็ซื้อหมูและไข่อีกจำนวนหนึ่ง ก่อนจะรีบขับรถกลับบ้าน ระหว่างทางเธอก็รีบไลน์บอกให้ปราณติญาหุงข้าวไว้รอ ส่วนเธอจะกลับไปทำกับข้าวเอง

“เป็นยังไงบ้าง วันแรกได้เรื่องไหม” ปราณติญาเข้ามาช่วยเพื่อนถือถุงใส่ของไปวางบนโต๊ะในห้องครัว

“อือ คิดว่าร้านกาแฟคงเป็นไปได้ยากแล้วแหละป่านเพราะร้านกาแฟที่นี่เยอะมาก ลูกค้าแต่ละร้านก็ไม่เยอะเท่าไหร่ บางร้านก็แทบไม่มีลูกค้าเลยเลย” พุดพิชชาเริ่มคิดมากเพราะทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คิดไว้

“อือ เมืองมันเล็กค่อยๆ ดูไปก่อนก็ได้ เอานี่กินลำไยก่อน ครูที่โรงเรียนซื้อมาเยอะเลยแบ่งให้ฉันเอากลับบ้าน” ปราณติญายื่นจานขนาดย่อมที่มีลำไยอยู่เต็มจานมาให้เธอ

หญิงสาวหยิบลำไยมาแกะเปลือกออกแล้วส่งเข้าปาก รสชาติที่หวานของลำไยทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น

“นึกออกแล้ว” พุดพิชชาตะโกนลั่นบ้านหลังจากที่คายเมล็ดลำไยออกมา

“พุดเป็นอะไร เพี้ยนไปแล้วเหรอ” ปราณติญาตกใจกับท่าทีของเพื่อน

“ป่านแก้ว ฉันคิดออกแล้วว่าจะขายอะไรแกดูนี่นะ” เธอยื่นเมล็ดลำไยในมือให้เพื่อนดู

“เมล็ดลำไย พุดแกจะขายลำไยเหรอ” ปราณติญายังไม่เข้าใจ

“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น ป่านดูนี่สิมันเหมือนอะไร” ปราณติญาส่ายหัวอย่างคิดไม่ตก