39 วาเลนไทน์แรก

สตรอว์เบอร์รี่จำนวนมากถูกล้างอย่างสะอาดและเก็บใสจานพลาสติกใบใหญ่สีสันของมั่นช่างสดใสและน่ารับประทาน พุดพิชชาชอบผลไม้ชนิดนี้มากเธอกับรัญภาคย์ซื้อมาจากเชียงใหม่หลายกล่องใหญ่ พุดพิชชานำมาทำเป็นเครื่องดื่มทั้งที่ร้าน พุด – ชา และที่ Healthy bar ส่วนตัวเองก็เหลือไว้จำนวนหนึ่ง

“พี่ไม่เห็นชอบเลย” รัญภาคย์มองหญิงสาวที่กำลังนั่งตรวจรายการสินค้าของ Healthy bar และในมืออีกข้างที่ไม่ได้หยิบปากกาก็หยิบสตรอว์เบอร์รี่เข้าปากไปเรื่อยๆ

“ก็พี่รัญเป็นผู้ชายนี่คะ ผลไม้แบบนี้มันคู่กับผู้หญิง”

“เหรอ พี่ว่าพุดน่าจะชอบกว่าผู้หญิงคนอื่นนะครับ พี่เห็นทานไปต้องเยอะแล้ว ไม่กลัวท้องเสียเหรอ”

“ไม่หรอคะ ลองชิมลูกนี้สิคะ ลูกโตอย่างนี้หวานมากๆ ค่ะ” เธอหยิบผลไม้ลูกสีแดงมาป้อนเขา

รัญภาคย์กัดไปเพียงครึ่งเขาก็ส่ายหน้า เพราะที่เธอบอกว่าหวานสำหรับเขานั้นมันยังห่างไกลอยู่มาก เขาทำงานของตัวเองเสร็จแล้วเลยมารับเธอกลับไปที่บ้านพร้อมกัน

“วันนี้จะทำอะไรทานกันดีครับ” เขาถือกระเป๋าเดินนำหญิงสาวไปที่รถ

“ที่คิดไว้ก็เป็นกุ้งอบวุ้นเส้น ปลาทับทิมนึ่ง ต้มจืดเต้าหู้หมูสับ ไข่เจียวปู พุดให้ลียา เตรียมไว้แล้วค่ะ พอไปถึงก็ทำได้ทันทีค่ะ”

“ผมอยากทานต้มยำกุ้งด้วยได้ไหมครับ”

“ได้สิคะ มีอย่างอื่นอีกไหม”

“ไม่ละครับ”

*****

“ทำไมทานแค่นิดเดียวเองคะ น้องพุด” ฐิตาภามองว่าที่น้องสะใภ้ที่ทานข้าวไปไม่ถึงครึ่งจาน

“ก่อนมาที่นี่พุดทานสตรอว์เบอร์รี่ไปเยอะมากๆ ค่ะ”

“จริงเหรอคะพี่รัญ” เธอหันมาถามพี่ชาย

“จริงครับ พี่เห็นนั่งทานคนเดียวทั้งจาน”

“ก็มันอร่อยนี่ค่ะ ใช่ไหมคะพี่ริน” พุดพิชชาหาพวก

“ใช่จะ พี่เองก็ชอบมากๆ เหมือนกันยิ่งตอนท้องนะ พี่กินคนเดียววันหนึ่งเป็นกิโลฯ เลยล่ะค่ะ”

“ไม่รู้กินเข้าไปได้ยังไงเหมือนกัน ดีนะที่พอคลอดแล้วไม่อ้วนเป็นหมู”

“แม่ว่ารินอ้วนกว่านี้อีกหน่อยก็ดีนะลูก หุ่นแบบนี้แม่ว่าผอมไปหน่อย พุดเองก็เหมือนกัน แม่ไม่ได้เจอเกือบเดือนตัวยังเท่าเดิมเลย สงสัยว่าตารัญของแม่เลี้ยงไม่ดีหรือเปล่าจ๊ะ”

“อ้าว แม่ครับทำไมมาลงที่ผมล่ะ หนูพุดของแม่นั่นแหละทำงานหนักทุกวัน ผมเองยังคิดเลยนะครับว่าจะเพิ่มค่าจ้างให้หน่อย”

“อย่าเลยค่ะ แค่นี้พุดก็เกรงใจมากแล้ว”

“น้องพุดไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ พี่ว่าต้องเรียกเงินเดือนเพิ่มถึงจะถูก ถ้าเป็นพี่รินโดนใช้งานแบบนี้มีหวังได้ลาออกไปก่อนแน่เลย”

“รินอย่าพูดชี้โพรงให้กระรอกสิ ถ้าพุดหนีพี่ไปจริงๆ พี่คงแย่แน่เลย”

“ที่แย่นี่เพราะไม่มีคนช่วยทำงานใช่ไหมคะ” พุดพิชชาพูดอย่างรู้ทัน

“ไม่ใช่อย่างนั้นสักหน่อย ที่ว่าแย่หมายถึงพี่คงคิดถึงแย่ พี่ว่าพุดอย่าอยู่ใกล้รินมากนะครับ เดี๋ยวติดนิสัยเพี้ยนๆ มา”

“แหม ที่อย่างนี้ล่ะมาว่าน้อง ไม่คุยด้วยแล้วค่ะ รินไปดูน้องอัยย์ดีกว่า” แล้วฐิตาภาก็ขอตัวขึ้นไปดูลูกสาวที่ตอนนี้ทิ้งให้อยู่กับพี่เลี้ยงอยู่บนห้องนอนกับพี่เลี้ยง

“เห็นลูกๆ อยู่พร้อมหน้าอย่างนี้แม่มีความสุขมากเลย ถ้าแต่งงานแล้วแม่อยากให้เราทั้งสองคนรีบๆ มีลูกนะจะได้มาเป็นเพื่อนเล่นกับหนูอัยย์หรือว่าจะมีตอนนี้เลยแม่ก็ไม่ว่าอะไร เพราะยังไงก็จะแต่งงานกันอยู่แล้ว”

“แม่ใจร้อนจังเลยนะครับ ถ้ามีต้อนนี้สำหรับผมก็ดีเลยสิครับ แต่ไม่อยากให้ใครต้องมานินทาเจ้าสาวในวันแต่งงานเท่านั้นล่ะครับแม่”

“ก็จริงอย่างตารัญว่าอีกเหมือนกัน ครอบครัวหนูพุดเองก็คงจะไม่ชอบใจนัก แม่ขอโทษนะจ้ะที่พูดแบบนั้นออกไป” ลดาลืมคิดไปว่าในมุมมองของคนอื่นนั้นคงจะไม่สวยงามอย่างคนในครอบครัว

“ไม่เป็นไรค่ะแม่ พุดรู้ว่าแม่ดาเอ็นดูพุด แค่นี้พุดก็พอใจแล้วค่ะ” เธอไม่เคยคิดถึงเรืองนั้นเลย เพราะไม่ว่ายังไงเธอกับรัญภาคย์ก็จะต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว

วาเลนไทน์ที่จะถึงนี้เป็นวาเลนไทน์แรกของพุดพิชชาและรัญภาคย์ หญิงสาวเตรียมของขวัญให้กับเขาด้วยความยากลำบากเพราะเขามารับเธอที่บ้านเพื่อไปทำงานและตอนเย็นก็ยังจะกลับบ้านพร้อมกันอีก กว่าเธอจะปลีกตัวออกมาหาซื้อของขวัญให้เขาได้ก็แทบแย่

วันนี้รัญภาคย์มีประชุมกับหัวหน้าสาขาที่กรุงเทพฯ พุดพิชชาเลยบอกว่าครั้งนี้เธอจะไม่ไปด้วยเพราะรู้สึกไม่ค่อยสบาย หญิงสาวไปส่งเขาที่สนามบินแล้วบอกเขาว่าจะกลับไปนอนพัก

เธอไปเดินเลือกซื้อของให้เขาที่ห้างสรรพสินค้าที่มีสาขาอยู่ในหลายๆ จังหวัด เธอเดินเลือกอยู่นานกว่าจะตัดสินใจได้ว่าจะซื้ออะไรให้เขา เพราะชายหนุ่มมีทุกอย่างเพียบพร้อมอยู่แล้ว ของมีค่าต่างๆ เธอจึงตัดทิ้งไป หญิงสาวเดินวนอยู่เกือบชั่วโมง แล้วเธอก็ได้ของขวัญที่คิดว่าเหมาะสำหรับเขาที่สุด

แล้ววันวาเลนไทน์ก็มาถึง พุดพิชชาขอขับรถไปที่ทำงานเองในตอนเช้าเพราะเธอจะได้แอบกลับมาซื้อของสำหรับเตรียมทำอาหารในตอนเย็น

“ทำไมไม่ไปด้วยกันล่ะครับ” รัญภาคย์ไม่อยากขับรถไปคนละคัน เพราะช่วงเวลาที่นั่งรถไปด้วยกันในและวันเขามีความสุขที่ได้คุยกันก่อนที่ต่างคนต่างจะแยกย้ายกันไปทำงาน บางวันเธอก็มาช่วยเขาดูเอกสารต่างๆ ในห้องทำงาน บางวันก็อยู่ที่ Healthy bar เกือบทั้งวัน

“พุดจะไปซื้อของเข้าร้านหน่อยค่ะ พี่เบญบอกว่าช่วงนี้ขายดีเลยต้องซื้อของบ่อยหน่อย” หญิงสาวไม่ได้โกหกเพียงแต่บอกเขาไม่หมดว่าจากนั้นจะทำอะไรต่อ

“ให้พี่ขับรถให้ก็ได้นี่ครับ”

“อย่าเลยค่ะ พุดต้องไปหลายที่ พี่รัญไปทำงานเถอะคะ แล้วตอนเย็นเจอกันที่บ้านนะคะ อยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม”

“อะไรก็ได้ครับ”

“เมนูนี้พุดทำไม่เป็นหรอกค่ะ พี่รัญบอกมาเลยว่าอยากทานอะไร เพราะพุดจะไปตลาดสดด้วยถ้าซื้อของเสร็จเร็ว”

“ถ้าอย่างนั้นพี่ขอเป็นยำถั่วพูกับต้มยำกุ้งนะครับ”

“ไม่เบื่อเหรอคะ”

“ไม่ครับ พี่ชอบต้มย้ำกุ้งโดยเฉพาะต้มยำกุ้งที่พุดเป็นคนทำ” เขาไม่ได้พูดเกินจริงเพราะทุกครั้งที่ได้ทานเขาก็ต้องตักข้าวเพิ่มตลอด

รัญภาคย์รีบขับรถมาหาพุดพิชชาทันทีที่เลิกงาน พอมาถึงก็พบว่าหญิงสาวกำลังเตรียมอาหารเย็นให้เขา

“หิวไหมคะ”

“ไม่หิวครับ แต่คิดถึงคนทำ” เขาสวมกอดเธอจากด้ายหลังส่งผ่านความคิดถึงมาให้

พุดพิชชาหันมายิ้มมองหน้าของเขาด้วยสายตาแทนคำตอบว่าเธอก็คิดถึงเขาเหมือนกัน แล้วเธอก็ให้เขาไปนั่งรอที่ห้องรับแขก

“พี่ช่วยจัดโต๊ะดีกว่า” เขาไม่อยากไปนั่งรอเฉยๆ เหมือนเป็นแขก การได้ช่วยเธอหยิบจับอะไรในครัวทำให้บรรยากาศดูเหมือนครอบครัวมากกว่ากันเยอะ

หลังมื้ออาหารพุดพิชชาขอตัวไปอาบน้ำทิ้งให้รัญภาคย์นั่งดูทีวีอยู่ที่กลางห้อง เขามองไปรอบๆ บ้านแล้วคิดว่าเขาจะให้เธอย้ายออกไปอยู่กับเขาทันทีแต่งงาน เพราะมารดาของเขาเกริ่นๆ กับเขาไว้ว่าถ้าเขาแต่งงานแล้วเธอจะไปอยู่ที่เชียงใหม่กับฐิตาภา รัญภาคย์นั่งคิดอะไรเพลินๆ พุดพิชชาก็อาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมาพอดี

“แฮปปี้วาเลนไทน์ค่ะ” เธอยื่นกล่องของขวัญให้ชายหนุ่ม รัญภาคย์รับกล่องไปวางแล้วดึงตัวหญิงสาวมานั่งที่ตักของตนเอง พร้อมหอมแก้มเป็นการขอบคุณ

“ขอบคุณครับ”

“พี่นึกว่าพุดจะจำไม่ได้ซะแล้วว่าวันนี้เป็นวันอะไร”

“จำได้สิคะ แต่พุดขอบอกก่อนนะคะว่าของขวัญของพุดไม่ใช่ของมีค่า ของมีราคาอะไรมาก แต่พุดคิดว่าเป็นของที่จำเป็นสำหรับพี่รัญค่ะ” หญิงสาวรีบออกตัวเพราะแม้จะได้เงินเดือนและมีเงินจากร้านขายชา รวมไปถึงส่วนแบ่งจากการขายน้ำสมุนไพร แต่เธอก็อยากเก็บเงินไว้ให้ได้มากที่สุดเพราะอย่างน้อยเธอจะได้มีเงินเก็บไว้ใช้จ่ายยามจำเป็น เพราะไม่รู้ว่าอนาคตข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น แม้จะแต่งงานกับรัญภาคย์เธอก็ไม่อยากใช้เงินของเขา

“ไหนมาดูสิ” รัญภาคย์รีบแกะของขวัญทันทีแล้วเขาก็ยิ้มกว้างเมื่อเห็นของขวัญในกล่อง เพราะมันเป็นของจำเป็นสำหรับเขาจริงๆ

“ถูกใจไหมคะ” เมื่อถามไปแล้วก็ตื่นเต้นเพราะอยากได้ยินคำตอบ

“ถูกใจครับ พี่เคยคิดจะซื้อนะครับ แต่พอเดินผ่านทีไรพนักงานก็มารุมอธิบายพี่ไม่ชอบเลยต้องเดินเลี่ยงออกมา สุดท้ายก็เลยไม่ได้ซื้อสักที” เขามองที่โกนหวดไฟฟ้าในมือด้วยสายตายินดี เพราะพุดพิชชาซื้อของที่เขาถูกใจมากมาให้เขา

“พี่รัญจะได้ประหยัดเวลา” เธอรู้ว่าในแต่ละวันเขาต้องเสียเวลาโกนหนวดวนตอนเช้าไปหลายนาที

“อย่างนี้พี่คงต้องให้รางวัลแล้วล่ะครับ” เขาปล่อยให้หญิงสาวนั่งลงแทนที่ตัวเองจากนั้นก็เดินไปหยิบถุงกระดาษใบใหญ่ที่ซ่อนไว้หวังชั้นวางทีวีออกมาให้เธอ

พุดพิชชาเปิดกล่องออกออกมาในนั้นมีกล่องเล็กอีกกล่อง เธอเห็นแล้วก็รู้ว่าข้างในคืออะไร หญิงสาวหันมายิ้มขอบคุณเขา

“พี่เห็นว่าพุดชอบอ่านอะไรในมือถือเลยคิดว่า เปลี่ยนจอใหญ่ขึ้นก็คงดี พี่ซื้อปากกามาด้วยพุดจะได้ใช้จดได้สะดวก” รัญภาคย์บอกถึงเหตุผลที่เขาเลือกซื้อไอแพดรุ่นใหม่ล่าสุดพร้อมปากกกาที่ใช้เขียนบนจอได้

“ขอบคุณนะคะพี่รัญ” หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณ

“แล้วพุดจะไม่ดูของอีกชิ้นเหรอครับ ชิ้นนี้พิเศษที่สุดเลย”

หญิงสาวหยิบของในกล่องใบใหญ่ขึ้นมาแล้วก็ต้องอายหน้าแดง เพราะที่เธอหยิบขึ้นมานั้นเป็นชุดนอนสายเดี่ยวสีครีมเนื้อผ้าบางเบา เธอเห็นสีหน้าและแววตาของชายหนุ่มแล้วก็แทบอยากจะหนีไปไกลๆ

แล้วรัญภาคย์ก็ใช้ลูกอ้อนจนพุดพิชชาใจอ่อนยอมใส่ชุดนอนให้เขาดู คืนนี้เป็นคืนพิเศษเธอเลยอนุญาตให้เขาค้างที่นี่ได้

รัญภาคย์นอนมองหญิงสาวในอ้อมกอด เขาชอบที่ตื่นมาแล้วเจอเธอเป็นคนแรกแบบนี้ เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นเพราะความเย็นของเครื่องปรับอากาศทำให้หญิงสาวพยายามมาซุกที่อกกว้างของเขา แต่เขาคงจะกอดเธอแน่นเกินไป เพราะแทนที่เธอจะนอนต่อก็กลายเป็นว่าเขาไปปลุกเธอ

“ตื่นนานแล้วเหรอคะ”

“ไม่ครับ พึ่งตื่นเอง วันนี้ไม่ไปทำงานดีไหม พี่อยากอยู่กับพุดแบบนี้ให้นานๆ หน่อย”

“ทำไมล่ะคะ”

“ยังจะมาถามอีกนะครับ ก็ใครล่ะไม่ยอมไปกับพี่” เขาต้องไปให้คำปรึกษากับลูกค้าที่จะเปิดฟิตเนสเซ็นเตอร์ในแถบภาคอีสาน แม้จะต้องไปหาลูกค้าถึงที่แต่ก็ถือว่าคุ้มค่า เพราะแผนทั้งหมดที่ลูกค้าท่านนี้ตั้งไว้คือจะเปิดทั้งหมด 5 สาขาใน 5 จังหวัดเพราะรัญภาคย์จะได้ทั้งค่าให้คำปรึกษารวมไปถึงค่าอุปกรณ์ที่จะขายได้

“ก็พุดต้องทำงานนี่คะ ห่างกันไม่กี่วันเองพุดสัญญาค่ะ ว่าจะคิดถึงพี่ทุกวันเลยนะคะ” หญิงสาวขยับตัวเพื่อให้สูงพอที่จะหอมแก้มชายหนุ่มโดยลืมคิดไปว่าตอนนี้เธอไม่ได้สวมอะไรเลย

รัญภาคย์ไม่ปล่อยโอกาสนี้หลุดลอยไป เขาพลิกตัวเองขึ้นเหนือร่างของหญิงสาวแล้วทั้งคู่ต่างก็เติมเต็มความสุขให้กันและกันโดยไม่มีใครต้องพูดอะไร