35 วันเกิดที่แสนอบอุ่น

วันนี้เธอมาไม่ได้ออกไปทำงานพร้อมรัญภาคย์เพราะเขาก็เพิ่งจะได้กลับไปอาบน้ำตอนเช้าเธอเลยไม่อยากให้ชายหนุ่มเสียเวลามารับเธออีก ตลอดทั้งวันเขาก็ไม่ได้แวะไปดูเธอทำงานที่ Healthy bar ชายหนุ่มไลน์มาบอกเธอว่าเขาติดธุระอยู่ข้างนอกและจะเข้าไปทานอาหารเย็นกับเธอที่บ้ายอย่างเคย

พุดพิชชาขับรถกลับมาถึงบ้านก็ต้องแปลกใจเพราะตอนนี้ที่หน้าบ้านเช่าของเธอนั้นมีรถกระบะจอดอยู่ เธอคิดว่าคงเป็นรถจากบ้านที่อยู่ติดกัน แต่ก็ขมวดคิ้ว เพราะดูเหมือนว่าจะตอนนี้จะมีชายสองคนเดินออกมาจากบ้านของเธอแล้วก็ขับรถกระบะออกไป หญิงสาวรีบจอดรถและเดินเข้าไปในบ้าน เธอไม่รู้ว่าชายสองคนที่เห็นขึ้นรถไปนั้นมาทำอะไรที่บ้านของเธอ

“พุด มาแล้วเหรอครับ” รัญภาคย์เดินออกมาจากตัวบ้านก็เอ่ยทักทาย

“ค่ะ สองคนเมื่อกี้มาทำอะไรที่นี่คะ มีอะไรหรือเปล่า ทำไมพี่รัญแต่วงตัวแปลกจังคะ” เธอไม่เคยเห็นเขาใส่ชุดแบบนี้มาก่อน กางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดคอกลมดูเหมือนว่าเขาการแต่งตัวของเขาจะทำให้ดูอายุลดลงไปหลายปีเลยทีเดียว

“ใจเย็นๆ ครับ ไม่มีอะไรหรอก พี่ซื้อต้นไม้มาปลูกเพิ่ม”

“คะ?” เธอเลิกคิ้ว

“พอดีวันนี้พี่ไปคุยกับลูกค้า แล้วที่ร้านเค้ามีต้นไม้ขายด้วย พี่เห็นว่าพื้นที่หน้าบ้านตรงริมรั้วยังว่างอยู่ก็เลยเอาต้นไม้มาปลูก”

“ต้นอะไรคะ แล้วปลูกแบบนี้เจ้าของเค้าจะไม่ว่าเอาเหรอคะ” พุดพิชชากังวล

“ต้นพุดพิชญาครับ พี่ว่าเจ้าของบ้านคงไม่ว่าอะไรหรอกครับ ถ้า ว่าเราก็แค่ให้เค้ามาขุดออกแค่นั้นเองอย่าคิดอะไรมากเลยครับ”

“แน่นะคะ แล้วซื้อมาตั้งเยอะเลย อย่าลืมหักค่าต้นไม่ออกจากเงินเดือนด้วยนะคะ” เธอมองต้นไม้ที่เขาซื้อมาแล้วก็ยิ้มดีใจที่เขาเลือกได้ถูกใจเธอ

“ไม่หักได้ไหม แต่เปลี่ยนเป็นอาหารเย็นมื้อพิเศษได้ไหมครับ คือว่าพี่ออกแรงเยอะไปหน่อย ตอนนี้หิวมากๆ เลยครับ”

“ตายจริง เอาอย่างนี้ไหมคะ พี่รัญไปล้างเนื้อล้างตัวก่อน เดี่ยวพุดทำกับข้าวแป๊บเดียวเองค่ะ”

หญิงสาวนั่งมองโทรศัพท์อย่างชั่งใจ ว่าจะโทร .ไปถามแม่ลดาดีไหมว่าควรจะซื้ออะไรให้เป็นของจวัญวันเกิดเพราะ เธอมีโอกาสไปช่วยงานของรัญภาคย์จึงได้เห็นบัตรประชาชนของเขา นี่ก็อีกเพียง 2 วันก็จะถึงวันเกิดของเขาแล้ว เธอยังไม่ได้เตรียมของขวัญเลยสักชิ้น เธออยากให้เขาประทับใจและอยากขอบคุณที่เขาหาต้นไม้มาปลูกให้เธอที่บ้าน

“พุดคิดไม่ออกจริงๆ ค่ะ”

“อย่าคิดมากสิลูก ข้าวของเครื่องใช้ตารัญมีเยอะแล้ว แม่ว่าของที่จะให้ต้องเป็นของที่พุดทำเองน่าจะดีกว่านะ”

“พุดนึกไม่ออกเลยค่ะ พุดทำได้ก็แค่อาหาร ชา กาแฟเท่านั้นเอง”

“ทำไมไม่ทำเค้กล่ะ ครั้งก่อนที่เราช่วยกันทำแม่ว่าอร่อยใช่ได้เลยนะ ตารัญก็ยังไม่เคยชิมด้วยวิ” ลดาหมายถึงการทำเค้กของเธอกับหญิงสาวครั้งก่อน ลูกชายของเธอเอาแต่ทำงานส่วนเธอพอทำเสร็จก็แบ่งไปให้เพื่อนๆ ชิมจนไม่เหลือมาถึงลูกชาย

“ที่บ้านไม่มีเตาอบค่ะ” เธอตอบเสียงเศร้าเพราะเธอเองก็คิดจะทำเค้กให้เขาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เพียงแต่ที่บ้านเช่าไม่มีอุปกรณ์เลยสักอย่าง

“ก็ไปใช้ที่บ้านสิหนูพุด อย่าบอกนะว่าเกรงใจ” ลดาพูดอย่างรู้ทัน

“ถ้าอย่างนั้นพุดขออนุญาตแม่ดานะคะ”

“ไม่ต้องอขออนุญาตหนูจะเข้าออกบ้านนั้นตอนไหนก็ได้ อย่าเกรงใจเลย อีกหน่อยพอแต่งงานไปแล้วหนูก็ต้องย้ายเข้าไปอยู่บ้านหลังนั้น”

“ค่ะ ขอบคุณแม่ดานะคะ แล้วแม่ดาจะกลับมาฉลองวันเกิดด้วยไหมคะ”

“ปีนี้แม่ให้ลูกสองคนได้อยู่กันตามลำพังก็แล้วกัน” ลดาอยากให้ทั้งสองคนได้ใช้เวลาในวันพิเศษร่วมกัน เพราะอยากให้ทั้งคู่ได้เปิดใจคุยกันอย่างจริงจัง

รัญภาคย์รีบเคลียร์งานจนไม่มีเวลาไปหาหญิงสาวที่ร้านอาหารเลย เขาอยากทำทุกอย่างให้เรียบร้อยก่อนวันหยุดยาวที่จะถึง แม้ว่าฟิตเนสเซ็นเตอร์จะไม่ปิดเลยในช่วงปีใหม่แต่เขาก็มีแพลนที่จะพาพุดพิชชาไปกรุงเทพฯ พอเงยหน้ามาอีกทีเลยเวลาเลิกงานของใครหลายๆ คนรวมทั้งพุดพิชชาก็กลับบ้านไปแล้ว เขาไม่รู้ว่าเธอกลับไปตั้งแต่ตอนไหน เพราะเมื่อเช้าเธอบอกเขาว่าจะไปที่ร้านชาก่อนและบอกเขาว่าไม่ต้องไปรับที่บ้าน

ขณะที่กำลังจะขับรถไปยังบ้านเช่าของเธอ ลียาก็โทรศัพท์มาบอกให้เขาช่วยกลับมาที่บ้านเพราะเธอทำก๊อกน้ำแตก เธอเรียกช่างแล้วแต่เวลาแบบนี้ก็ไม่มีใครเข้ามาดูให้เลยสักคน รัญภาคย์กลัวว่าน้ำจะท่วมบ้านเสียก่อนถ้าไม่รับเข้าไปซ่อม เขาจึงจำเป็นที่จะต้องเลี้ยวรถกลับ แล้วตรงไปที่บ้านตัวเองทันทีกลับ

พอมาถึงบ้านก็มืดสนิท เขานึกตำหนิเด็กสาวว่าทำไมถึงปล่อยให้บ้านมืดอย่างนี้ พอจอดแล้วก็รับวิ่งเข้าไปในบ้านโดยที่ไม่คิดจะเปิดไฟ เพราะเขาคุ้นกับสถานที่เป็นอย่างดี แสงสว่างจึงไม่จำเป็นสำหรับเขา

“ลียา ทำไมไม่เปิดไฟล่ะ” ชายหนุ่มตะโกนเรียกลียา แล้วเขาก็หยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้องอาหารเมื่อเห็นว่าตอนนี้มีคนถือเค้กที่ปักเทียนวันเกิดยืนรอเขาอยู่

“สุขสันต์วันเกิดค่ะพี่รัญ” เสียงหวานใสทำเอาเขายิ้มแก้มปริ ก่อนที่จะเดินไปหาหญิงสาว

“อธิษฐานแล้วเป่าเลยนะคะ” เธอบอกเขาก่อนที่เทียนจะละลายไปมากกว่านี้

รัญภาคย์รีบทำตามที่เธอบอก เขาอธิษฐานในใจแล้วเป่าเทียนจนดับ

“ขอให้มีความสุขมากๆ นะคะพี่รัญ” เธออวยพรเขาอีกครั้ง จากนั้นก็เดินไปเปิดไฟกลางห้อง

“ขอบคุณครับ นี่วางแผนดับลียาใช่ไหม” เขาถามแล้วกันมองไปรอบห้อง

“ก็นิดหน่อยค่ะ เซอร์ไพรส์ไหมคะ”

“มากครับ พี่ลืมไปเลยว่าวันนี้วันเกิดพี่”

“ก็พี่เอาแต่ทำงาน พุดว่าแล้วว่าพี่รัญต้องลืมแน่”

“ปกติพี่ก็ไม่ค่อยได้ฉลองวันเกิดหรอกครับ ทำแต่งาน แต่ปีนี้รู้สึกว่าตัวเองโชคดีจังเลย แล้วมาที่นี่ตั้งแต่บ่ายเลยใช่ไหมครับ”

“พุดออกมาตั้งแต่บ่าย เค้กนี่พุดก็ทำเองนะคะ เดี่ยวทานข้าวเสร็จค่อยทานดีไหม”

“อยากทานตอนนี้เลยไม่ได้ไหมครับ” เอาทำเสียงออ้อนเหมือนเด็กๆ จนเธอใจอ่อนยอมให้เขาทาน

“อร่อยจัง พุดก็มาทานด้วยกันสิครับ”

“พี่รัญทานไปก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวพุดไปเตรียมอาหารต่ออีกแป๊บนะคะ ระหว่างรอพี่รัญอย่าลืมโทร .หาป้าดาด้วยนะคะ”

รัญภาคย์ทานเค้กไปครึ่งชิ้นเล็กแล้วก็รีบโทรศัพท์ไปหามารดาเพื่อขอให้เธออวยพรวันเกิดให้

วันเกิดปีนี้เป็นปีที่เขามีความสุขมากที่สุดเลยก็ว่าได้ แม้มารดาจะไม่ได้อยู่ด้วยแต่เขาก็มีคนพิเศษอยู่เคียงข้าง หลังจากทานอาหารเสร็จแล้วเขาก็ขอให้เธออยู่ต่อกับเขาอีกสักพักก่อนที่จะขับรถตามไปส่งเธอที่บ้าน

เสียงกรี๊ดกร๊าดดังมาอย่างต่อเนื่องเมื่อพุดพิชชาประกาศรายชื่อของคนที่ได้รางวัล แม้บางคนไม่ได้มารับเองเพราะกลับบ้านกันไปบ้างแล้วก็ยังฝากให้เพื่อนไลน์ไปบอกว่าตัวเองได้รางวัล หญิงสาวมีความสุขที่ได้เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของเด็กๆ กว่าจะจับสลากจนครับทั่ง 21 รางวัลเธอคงแทบจะหมดแรง ยังดีที่ตอนท้ายๆ มีรัญภาคย์มาคอยช่วย หญิงสาวมองรัญภาคย์ที่ตัวสูงใหญ่อยู่ท่ามกลางเด็กสาวแล้วก็แอบชื่นชม ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน หรือทำอะไรก็ดูดีไปหมด ตอนนี้เขาพับแขนเสื้อขึ้นไปถึงข้อศอกเหงื่อไหล่ท่วมตัว แต่ใบหน้านั้นยิ้มแย้ม พุดพิชชาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเก็บภาพของเขาและบรรยากาศในการจับสลากไว้ เธอจะได้โพสต์ลงเพจของร้านเพื่อเป็นการยืนยันว่ามีการจับรางวัลจริงๆ

“เหนื่อยไหมคะ ดื่มน้ำก่อนค่ะ” พุดพิชชาส่งขวดน้ำให้เขา

“ไม่ครับ สนุกดี” เขารับน้ำมาดื่มแล้วนั่งพัก แม้จะบอกว่าไม่เหนื่อยแต่ก็ยืนนานจนรู้สึกเมื่อย

“แล้วหิวไหมคะ เย็นนี้พุดว่าจะชวนไปหาอะไรกินข้างนอกสักหน่อย”

“ก็เริ่มหิวแล้วเหมือน ว่าแต่นึกยังไงถึงอยากไปทานข้าวข้างนอกครับ” รัญภาคย์แปลกใจเพราะปกติแล้วพุดพิชชาจะเป็นคนชอบทำอาหารทานเองมากกว่า

“วันนี้ยืนทั้งวันก็เลยเมื่อยนิดหน่อย อีกอย่างของสดก็ไม่ได้เตรียมไว้ด้วยค่ะ” เธอไม่ได้เตรียมของสดติดครัวไว้เพราะคิดว่าระหว่างนี้จะหาอะไรทานแบบง่าย เนื่องจากไม่แน่ใจว่ารัญภาคย์จะมาทานด้วยหรือเปล่า เธอคิดว่าบางทีเขาอาจอยากไปเที่ยวช่วงปีใหม่กับเพื่อนๆ บ้าง

“พุด ปีใหม่จะไปเที่ยวไหนหรือเปล่าครับ” เขาชวนเธอคุยระหว่างที่รออาหาร

“คงไม่ไปค่ะ คนเยอะพุดไม่ค่อยชอบเท่าไหร่”

“พี่รัญล่ะคะ จะไปเที่ยวกับเพื่อนที่ไหนหรือเปล่า”

“พี่ว่าจะเข้ากรุงเทพฯ สักหน่อยพุดไปด้วยกันนะครับ”

“พี่รัญไปเที่ยวกับเพื่อนเถอะค่ะ”

“พี่ยังไม่ได้บอกเลยนะรับว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อน”

“ก็พุดคิดว่าเพื่อนพี่รัญรอยู่ที่นั่น”

“ไม่มีใครรอที่ไหนหรอกครับ พี่ว่าจะชวนพุดนั่นแหละไปด้วยกัน”

“ก็ไม่บอกตั้งแต่แรกนี่คะ” เธอดีใจที่จะได้ใช้ช่วงเวลาวันหยุดอยู่กับเขา

“แต่ว่าพี่ตั้งใจไปเที่ยวหรือว่าจะให้พุดไปช่วยงานกันแน่คะ”

“พุดพูดอย่างนี้พี่รู้สึกผิดเลยนะครับ พี่ไม่ได้ไปทำงานหรอก แค่อยากพาพุดไปคุยเรื่องชุดกับเรื่องถ่ายรูปครับ”

“อ๋อ ถ้าอย่างนั้นก็โอเคค่ะ แล้วจะไปวันไหนคะ แล้วไปกี่วันคะ พุดจะได้จัดกระเป๋าถูก”

“พรุ่งนี้เช้าครับเรา ไปทำธุระกันก่อนจากนั้นก็คงอยู่กรุงเทพฯ อีกสัก 2-3 วันครับ ส่วนเรื่องเที่ยวพี่พูดจริงๆ นะครับแต่คงไปหลังแต่งงาน จะได้ถือโอกาสไปฮันนีมูนเลย พูดอยากไปที่ไหนเตรียมคิดไว้เลยครับ จะในประเทศหรือต่างประเทศได้หมดครับ พี่ว่าจะไปสัก 10 วัน” เขาวางแผนวันหยุดไว้ล่วงหน้าแล้วเพียงแต่ให้เธอเป็นคนเลือกว่าจะไปเที่ยวที่ไหน

“ขอคิดดูก่อนนะคะ อีกนานเลยใกล้ๆ แล้วจะบอกพี่รัญอีกทีนะคะ อาหารมาแล้วค่ะทานก่อนเถอะค่ะพุดหิวแล้ว” แล้วทั้งสองคนก็นั่งทานอาหารพร้อมกับคุยเรื่องทั่วไป