19 หายเหงาเมื่อเขามาอยู่ใกล้

“พุด สัปดาห์หน้าฉันจะต้องไปดูงานกับทางโรงเรียนแกคงต้องอยู่บ้านคนเดียว” ปราณติญาเป็นห่วงเพราะตั้งแต่ย้ายอยู่ที่นี่พุดพิชชาก็ยังไม่เคยต้องอยู่บ้านคนเดียวเลยสักครั้ง

“ได้สิ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันอยู่คนเดียวได้ สบายมาก”

“ฉันไม่ได้ห่วงว่าแกจะอยู่คนเดียวไม่ได้ ฉันห่วงว่าแกจำทำงานเยอะจนไม่ได้พักเสียมากกว่า” ปราณติญารู้ดีว่าเพื่อนมักจะทำงานจนลืมทานข้าวอยู่บ่อยครั้งจนเธอต้องคอยเตือนอยู่เสมอ

“ฉันสัญญาจะทานข้าวให้ตรงเวลาทุกมื้อดีไหม”

“ไม่ต้องขนาดนั้นเพราะฉันรู้ว่าแกทำไม่ได้หรอก แค่ทานให้มันครบก็พอ” เธอรู้นิสัยเพื่อนคนนี้ดี

“จ้ะ ฉันรู้ว่าแกเป็นห่วง แล้วป่านไปกี่วัน แล้วจะไปจังหวัดไหน”

“ไป 3 วันเอง ไปดูงานที่โรงเรียนแถวๆ เพชรบุรี แล้วก็ไปทะเลต่อ แกไปด้วยกันไหมเพราะมีที่ว่างเหลือนะ ฉันบอกครูใหญ่ให้ได้”

“ไม่หรอก ช่วงนี้ร้านกำลังขายดีเลย แล้วอีกอย่างถ้าเราไปกันหมดใครจะดูแลบ้านล่ะ บ้านป้าดาก็ไม่มีคนอยู่เสียด้วย”

“นั้นสิ ป้าดาไปนานเลยนะ”

“อือ” คำพูดของเพื่อนทำให้เธอคิดไปถึงลูกชายของป้าลดา คนที่เธอเริ่มมีความรู้สึกดีๆ ให้แต่ก็รู้ดีว่าความเป็นไปได้เท่ากับศูนย์เพราะเขาไม่ใช้ผู้ชายที่ชอบผู้หญิง

หลังจากที่โทรศัพท์ไปหาพุดพิชชาเมื่อวันก่อนเขาก็พอจะรู้แล้วว่าเวลาไหนเป็นเวลาที่เธอว่างพอจะคุยกับเขาได้ รัญภาคย์โทร. มาคุยกับเธอเกือบทุกวันในตอนหัวค่ำ ส่วนตอนกลางวันก็แค่ส่งข้อความมาทางไลน์และก็รอลุ้นว่าเธอจะอ่านตอนไหน ข้อความซ้ำเดิมๆ ที่ส่งมาทุกวันนั้นทำให้คนได้รับยิ้มและมีกำลังใจในการทำงานในวัน

พุดพิชชานั่งมองโทรศัพท์แล้วก็ยิ้มคนเดียว เมื่อไล่อ่านข้อความต่างๆ ที่เขาส่งมาในแต่ละวัน เธอไม่รู้ว่าที่เขาทำแบบนี้เพราะเห็นว่าเธอเป็นเพื่อนเพียงคนหนึ่งแค่นั้นหรือเปล่า แต่เธอก็ไม่อยากได้คำตอบสักเท่าไหร่เพราะกลัวว่าคำตอบนั้นจะทำให้ตัวเองหมดกำลังใจ วันนี้เธอพอจะมีเวลาว่างเลยมีเวลาส่งข้อความหาเขาก่อนบ้าง

‘อากาศที่เชียงใหม่เป็นยังไงบ้างคะ’ เมื่อวานเขาบอกกับเธอว่าวันนี้จะไปเชียงใหม่ตั้งแต่เช้า เมื่อส่งข้อความไปแล้วก็ได้แต่รอลุ้นว่าเขาจะอ่านทันทีอย่างที่ใจเธอต้องการหรือเปล่า

‘อากาศดีมากครับ คราวหน้ามาด้วยกันนะครับ’ จากนั้นเขาก็ส่งภาพภูเขาหลังบ้านมาให้เธอ

‘สวยจังค่ะ’

‘หลังบ้านน้องสาวผมเองครับ’ จากนั้นก็มีสายเรียกเข้าจากเขาตามมา

พอคุยกันได้สักพักเธอก็ต้องรีบวางสายเพราะมีลูกค้ารออยู่

ปราณติญาออกเดินทางตั้งแต่ตี 4 โดยให้พุดพิชชาขับรถไปส่งที่โรงเรียน ขากลับหญิงสาวแวะที่ตลาดสดเพื่อซื้อของอย่างเคยแต่วันนี้เธอมาเช้ากว่าปกติเล็กน้อย ตลาดเช้าที่นี่เปิดตั้งแต่เที่ยงคืนเพราะลูกค้าส่วนใหญ่จะเป็นพ่อค้าแม่ค้าที่ซื้อไปทำขายอีกทีหญิงสาวเลือกซื้อเนื้อสัตว์และผักสด การเดินตลาดสดบางคนอาจไม่ชอบเพราะดูแล้วไม่ค่อยน่าเดินเท่าไหร่ เพราะกลิ่นของอาหารสดหลายชนิดที่ปนกันนั้นค่อนข้างเอาเรื่องเหมือนกัน อีกทั้งพื้นก็ชื้นแฉะคนส่วนใหญ่จึงนิยมไปเลือกซื้อกันที่ห้างสรรพสินค้ามากกว่า

พุดพิชชานึกไปถึงวันที่เธอพาชายหนุ่มลูกชายป้าลดามาครั้งแรก เธอคิดว่าเขาคงไม่ชอบเพราะดูเขาเป็นผู้ชายเจ้าสำอางรักความสะอาดแต่ก็ผิดคาดเพราะจากวันนั้นเขาก็มักจะตามเธอมาที่ตลาดอีกหลายครั้ง

พอกลับถึงบ้านขณะที่กำลังเอาของที่ซื้อมาลงจากรถ ก็ได้ยินเสียงเรียกมาจากทางด้านหลัง พอหันไปมองก็ยิ้มอย่างดีใจที่เห็นว่าคนที่เรียกเธอนั้นเป็นคนที่เธอกำลังคิดถึง

“กลับมาตั้งแต่ตอนไหนคะ” เธอถามออกไปด้วยน้ำเสียงดีใจจนปิดไม่มิด

“เมื่อคืนครับ แต่คงถึงดึกไปหน่อยเพราะบ้านคุณปิดไฟหมดแล้ว”

“ค่ะ เมื่อคืนเราเข้านอนกันเร็วเพราะเช้านี้ป่านแก้วต้องไปขึ้นรถที่โรงเรียนตั้งแต่เช้ามืดค่ะ”

“ป่านแก้วไปไหนเหรอครับ”

“ไปดูงานกับทางโรงเรียนค่ะ ป้าลดากลับมาด้วยไหมคะ” เธอถามเพราะจะได้ไปทำอาหารให้อย่างที่เคยทำ

“แม่ยังไม่กลับครับ เพราะน้องผมใกล้คลอดเต็มทีท่านเลยว่าจะอยู่รอเลี้ยงหลานก่อน”

“ค่ะ แล้วนี้คุณใส่ชุดนี้วิ่งเหรอคะ” เธอมองชายหนุ่มที่สวมกางเกงผ้าขายาวสีน้ำตาลกับเสื้อโปโลสีขาวดูยังไงก็ไม่ใช่ชุดออกกำลังกาย

“เปล่าครับ ผมมารอคุณไปตลาด แต่เหมือนว่าคุณจะซื้อมาแล้วนะครับ” เขามองถุงหลังรถจำนวนมากก็พอจะรู้ว่าเธอคงไปตลาดมาแต่เช้า

“ค่ะ ฉันส่งป่านแก้วแล้วแวะที่ตลาดเลยค่ะ ถ้าคุณไม่รีบไปไหนทานอาหารเช้าด้วยกันไหมคะ” หญิงสาวชวนเขาเพราะ เธอมีความสุขที่ได้ทานอาหารกับผู้ชายคนนี้ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะอะไรก็ตาม

“นึกว่าจะไม่ชวนซะแล้ว ผมอยู่บ้านคนเดียวคงต้องฝากท้องมือเช้าที่นี่นะครับ” เขาหาโอกาสที่จะอยู่กับเธอสองต่อสองหลังจากที่ทนคิดถึงมานานเกือบ 10 วัน

“ได้ค่ะ วันนี้ทานอะไรดี”

“อะไรก็ได้ครับ ง่ายๆ ก็พอผมรู้ว่าคุณต้องทำข้าวกล่องเดี๋ยวผมกลับไปที่บ้านแป๊บหนึ่งนะครับแล้วจะมาช่วย”

“ไม่ต้องหรอกค่ะ” เธอไม่รู้ว่าเขาได้ยินสิ่งที่เธอพูดหรือเปล่าเพราะเห็นอีกทีเขาก็เดินตัวปลิวออกไปจากบ้านแล้ว

พุดพิชชาเตรียมไส้กรอก ไข่ดาวกับขนมปังโฮลวีทปิ้งไว้รอเขา ขณะที่กำลังรอน้ำร้อนเพื่อชงกาแฟชายหนุ่มก็เดินกลับเข้ามาพร้อมถุงหลายใบในมือ

“อะไรคะ” หญิงสาวถามเขาเมื่อเห็นเขาว่างถุงทั้งหมดลงบนโต๊ะเตรียมอาหารในห้องครัว

“ของฝากครับ ส่วนนี่กาแฟ” เขาเลื่อนถุงทั้งหมดให้กับหญิงสาว

“ขอบคุณค่ะ ไม่น่าลำบากเลย” เธอมองอย่างเกรงใจ

“ไม่ลำบากครับ ผมเองก็จะได้ดื่มกาแฟอร่อยๆ ด้วย ส่วนนี่ผมเห็นว่าลายมันน่ารักดีน่าจะเหมาะกับคุณ” รัญภาคย์หยิบถุงใส่หน้ากากอนามัยกับผ้ากันเปื้อนลายการ์ตูนส่งให้หญิงสาว

“น่ารักจังเลยค่ะ” เธอหยิบผ้ากันเปื้อนมาทาบกับตัวเองแล้วก็ยิ้มไม่คิดว่าเขาจะกล้าซื้อของแบบนี้เพราะถ้ามีคนอื่นเห็นคงจะรู้ถึงเพศสภาพของเขาอย่างแน่นอน

“ผมดีใจที่คุณชอบ” ชายหนุ่มมองหญิงสาวแล้วที่ดูมีความสุขกับสิ่งที่เขาซื้อมาฝาก แม้จะเป็นเพียงของเล็กๆ น้อยๆ รอยยิ้มที่เขาได้กลับมานั้นมีค่ามากกว่าราคาสินค้านับล้านเท่า

“คุณรัญนี่เข้าใจผู้หญิงนะคะ” เธอพูดแล้วก็อมยิ้มก่อนจะหันไปชงกาแฟให้เขา

รัญภาคย์ฟังสิ่งที่เธอพูดแล้วก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะ เขามีน้องสาวจึงพอจะรู้ว่าผู้หญิงชอบหรือไม่ชอบอะไร ผิดกับอีกคนที่พูดเพราะคิดว่าที่ชายหนุ่มเข้าใจผู้หญิงก็เพราะเขามีความละเอียดอ่อนจากสภาพจิตใจที่ไม่ใช่ชายแท้

“ตอนเช้าผมขอกาแฟดำนะครับ”

“ได้เลยค่ะ” เธอรีบชงให้เขาก่อนที่จะชงให้ตัวเอง แล้วยกทั้งสองแก้วมาวางใกล้ๆ กับจานไส้กรอก ไข่ดาวที่ทำเสร็จก่อนที่เขาจะมา

“อาหารเช้า แบบง่ายๆ ค่ะ ป่านแก้วไม่อยู่ฉันเลยไม่ได้เตรียมอะไรมาก”

“ครับ ผมทานเลยนะ ทานเสร็จคุณจะได้ทำข้าวกล่อง” รัญภาคย์ไม่อยากทำให้เธอต้องเสียเวลาเพราะตัวเอง

“ค่ะ”

ชายหนุ่มไม่ได้ช่วยเธอทำอาหารอย่างที่คิดไว้ เพราะดูแล้วเขาจะเข้าไปช่วยให้เธอช้ามากกว่า เขาทำได้แค่เพียงช่วยปิดกล่องพลาสติกหลังจากที่เธอใส่ข้าวและกับข้าวลงไปแล้ว ไม่นานข้าวกล่องทั้ง 30 กล่องก็เสร็จเรียบร้อย

“เสร็จแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วย” เธอหันมาขอบคุณเขาอย่างจริงใจ

“ผมแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย”

พุดพิชชายิ้มให้เขา เธอมีความสุขที่มีเขามาคอยช่วยอยู่ใกล้ๆ เธอรู้สึกว่าหัวใจดวงน้อยมันจะสูบฉีดแรงกว่าปกติ

“คุณจะเอาข้าวไปส่งตอนกี่โมงครับ”

“ก็ประมาณ 10 โมงค่ะ มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“ผมว่าเราน่าจะออกไปพร้อมกันเลยดีไหมครับ ผมต้องไปทำงานที่ตึกนั่นอยู่แล้ว ตอนกลับจะได้หาอะไรทานก่อนเข้าบ้านเลย เพราะยังไงที่บ้านก็ไม่มีใครอยู่แล้ว” เขาหาเหตุผลใกล้ชิดเธอ

“ฉันไม่อยากรบกวนคุณเลย แทนที่คุณจะได้ไปทำงาน ยังต้องไปส่งข้าวกับฉันอีก”

“ไม่รบกวนหรอก เพราะถ้าพูดถึงการรบกวน ผมเองต่างหากที่มารบกวนคุณ และก็คงมารบกวนบ่อยๆ ระหว่างที่แม่ยังไม่กลับมาจากเชียงใหม่”

“ก็ได้ค่ะ” เธอรับคำอย่างง่าย เพราะถ้าจะไปไหนมาชายคนนี้เธอก็ไม่ต้องระแวงหรือกลัวอะไรเลยสักนิด

ชายหนุ่มขอตัวกลับไปบ้านเพราะอยากให้เวลาส่วนตัวกับเธอบ้างก่อนที่จะเอารถกลับมาที่บ้านนี้อีกครั้งตอน 10 โมงเช้าตามที่เธอบอก

พุดพิชชาไลน์ไปถามปราณติญาว่าเดินทางถึงไหนแล้ว เพื่อนสาวก็รีบตอบกลับมาทันที เธอเลยเล่าเรื่องที่รัญภาคย์มาทานอาหารเช้าที่บ้านให้เพื่อนฟังอย่างเกรงใจที่เธอชวนเขามาโดยที่เจ้าของบ้านไม่อยู่ ปราณติญาไม่ได้ว่าอะไรสักนิดและยังดีใจอีกด้วยเพราะเธอไม่อยากให้พุดพิชชาเหงาที่ต้องอยู่คนเดียว

ระหว่างรอให้ถึงเวลานัด หญิงสาวก็เอาหน้ากากอนามัยออกมาดูแล้วก็ไม่ลืมที่จะหยิบใส่กล่องของใช้เพื่อเตรียมเอาไปที่ร้านในวันนี้ด้วย

เสียงรถที่เข้ามาจอดทำให้เธอมองไปที่นาฬิกา เหมือนว่ารัญภาคย์จะมาก่อนเวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมง

“พร้อมหรือยังครับ ผมมาเร็วไปหรือเปล่า”

“ก็เร็วไปนิดหน่อยค่ะ แต่ฉันพร้อมค่ะ แล้วนี่คุณเอารถมาทำไมคะ” เธอมองไปที่รถของเขา ซึ่งตอนนี้มันจอดขวางทางรถของเธออยู่

“ก็เราจะไปรถผมไงครับ มาครับ มีอะไรต้องเอาไปบ้างผมช่วย” พุดพิชชายังไม่ทันได้ห้ามเขา เพราะชายหนุ่มเดินเข้าไปในครัวแล้วยกถุงข้าวกล่องเดินนำไปที่รถของเขาซึ่งจอดอยู่หน้าบ้านเขาวางกล่องข้าวที่เบาะหลัง

“เอารถฉันไปดีไหม” เธอมองหน้าเหมือนอยากจะขอร้องให้เขาเปลี่ยนใจ

“ทำไมละครับ”

“ฉันกลัวกลิ่นอาหารจะติดในรถของคุณ ย้ายไปไว้หลังรถดีไหม” เธอรู้ดีว่าคนส่วนใหญ่จะไม่ชอบที่มีกลิ่นอาหารอบอวนอยู่ในรถ

“ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ซีเรียส รีบไปกันเถอะครับ”

“แต่ฉันขอเอากล่องมุกไว้ที่ประโปรงหลังรถได้ไหมคะ เพราะถ้ามันหกขึ้นมาคุณจะเสียเวลาต้องไปคาร์แคร์แน่ๆ เลยค่ะ”

“ก็ได้ครับ”

หญิงสาวถือกล่องใส่มุกที่ต้มแล้วเดินตามไปใส่หลังรถของเขา

“มีอีกไหมครับ”

“มีอีกกล่องค่ะ” เธอบอกกับชายหนุ่ม กล่องสุดท้ายที่เขาเข้ามายกคือกล่องแซนวิช ขนมปัง น้ำสลัด และผักสดซึ่งเธอเตรียมไปทำเพิ่มที่ร้าน

“เรียบร้อยครับ” เขาปิดฝากระโปรงหลังแล้วเดินมายังตำแหน่งคนขับ

“ขอบคุณค่ะ” เธอเดินไปปิดประตูบ้านจากนั้นก็บอกให้เขาขับรถออกไปรอด้านนอกก่อนที่เธอจะปิดประตูรั้วแล้วนั่งรถออกไปพร้อมกัน พุดพิชชานั่งไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยายเพราะเป็นภาพในความฝันของเธอเลยที่เดียว ที่ได้นั่งรถออกไปทำงานกับชายหนุ่ม