Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
17 สนิทสนม
รัญภาคย์มองตามแล้วยิ้ม กับอาการของเธอหญิงสาวคนนี้ดูเหมือนจะเป็นสาวเก่งไม่กลัวใครแต่พอถูกเขาจับมือแค่นี้เธอถึงกับอายหน้าแดงเลยทีเดียว
“ไปไหนต่อไหม” รัญภาคย์ถามเมื่อจัดการชำระเงินเรียบร้อยแล้ว
“ไม่ค่ะ กลับเลยก็ได้”
“ไปช่วยผมเลือกซื้อของใช้หน่อยได้ไหม”
“คะ?” เธอเลิกคิ้วสงสัย
“ผมอยากให้คุณไปช่วยผมเลือกซื้อของใช้หน่อยครับ ปกติแม่จะเป็นคนมาซื้อแต่ผมไม่อยากให้ท่านต้องมาเดินนานๆ” เขารู้ว่าหญิงสาวจะยอมไปกับเขาถ้าเขาเอาเรื่องมารดามาอ้าง แต่ก็ไม่ไม่ผิดอะไรเพราะมันก็เป็นจริงอย่างที่เขาพูด
“ก็ได้ค่ะ”
“ขอบคุณครับผมขอเอาของไปเก็บที่รถก่อนนะครับคุณรอผมตรงนี้แหละ” รัญภาคย์รีบเข็นรถไปยังประตูทางออกที่รถของเขาจอดอยู่รอเพียงไม่นานเขาก็วิ่งกลับมา
ชุดที่เขาใส่ดูไม่เหมาะเลยที่จะวิ่งแต่พอมันอยู่บนตัวเขาทุกอย่างก็ดูจะเข้ากันได้ดีจนหญิงสาวแอบชื่นชมกับรูปร่างของเขา พุดพิชชาพึ่งสังเกตว่าชายหนุ่มมักจะแต่งตัวอย่างเป็นทางการอยู่เสมอ เขามักจะสวมเสื้อเชิ้ตกับกางแกงผ้าหรือกางเกงสแล็คเสมอๆ เธอไม่รู้ว่าเขาทำงานอะไรเพราะป้าลดาไม่เคยเล่าให้ฟัง หรืออาจจะเล่าแต่เธอไม่ทันฟังหรือเปล่าพุดพิชชาก็ไม่แน่ใจตัวเองเหมือนกัน
“ผมอยากได้พวกครีมอาบน้ำ แชมพู อะไรพวกนี้แหละ” เขาบอกพุดพิชชา
“ซื้อเยอะไหมคะ ถ้าเยอะจะได้เอารถเข็น”
“ก็ดีครับ” แล้วเขาก็เป็นคนเดินไปเข็นรถมาหาเธอที่ยืนรออยู่
พุดพิชชาเดินนำชายหนุ่มไปซื้อของใช้ ดูเขาจะเลือกเก่งมากกว่าเธอเสียอีก ทำให้เธอสงสัยว่าผู้ชายที่ไหนจะเลือกอ่านฉลากครีมอาบน้ำแต่ละยี่ห้อเปรียบเทียบส่วนผสมและคุณสมบัตินานอย่างเขา และเธอก็คิดไปถึงครั้งที่เคยคุยกับปราณติญาว่าชายหนุ่มอาจจะเป็นเก้งกวางหรือเปล่า
“คุณรัญ มาได้ยังไงครับนี่” เสียงชายคนหนึ่งทักทายทำให้หญิงสาวต้องหันไปดูก็เห็นว่าคนที่เข้ามาทักทายรัญภาคย์นั้นดูยังไงก็ไม่ใช่ชายแท้อย่างแน่นอน
“คุณเอก” รัญภาคย์ดีใจที่เจอคนรู้จักที่นี่
“คุณรัญมาทำไรที่นี่ครับ”
“ผมย้ายมาอยู่ที่นี่ครับ นี่ก็กำลังจะเปิดสาขาที่นี่ยู่เหมือนกัน”
“ดีเลยครับผมเองก็ต้องมาดูทำงานที่นี่สักปีจะได้มีที่ออกกำลังกาย”
“แล้วเปิดที่ไหนครับ” รัญภาคย์บอกที่ตั้งของสาขาที่เขาจะเปิดให้กับลูกค้าประจำที่เคยใช้บริการที่กรุงเทพฯ จากนั้นก็บอกลาเพราะเขารู้สึกว่าผู้หญิงที่มากับเขานั้นเดินหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
“คุณ อยู่นี่เอง ผมนึกว่าหนีกลับแล้ว”
“เปล่าค่ะ ฉันกำลังดูแชมพูอยู่”
“พอดีผมเจอลูกค้าเก่าเลยทักทายกันเพลินไปหน่อย แล้วนี่คุณจะซื้อของคุณด้วยไหม จะได้ซื้อพร้อมกันเลย คุณเลือกให้ผมด้วยนะครับผมเลือกแชมพูไม่เป็น”
“แล้วคุณชอบแบบไหนล่ะ”
“แบบไหนก็ได้ ผมไม่มียี่ห้อประจำหรอก”
“ปกติคุณสระผมทุกวันหรือเปล่าล่ะคะ”
“ทุกวันครับ” เขาเป็นคนชอบออกกำลังกายจึงต้องสระผมเกือบทุกวัน
พุดพิชชาหยิบแชมพูขวดใหญ่ที่ข้างขวดเขียนว่าใช้สำหรับผมที่สระบ่อยให้เขาหนึ่งขวด และหยิบครีมนวดผมอีกหนึ่งขวด
“ผมไม่ใช้ครีมนวดนะครับ” เขารีบปฏิเสธเพราะไม่อยากเสียเวลาและผมของเขาก็สั้นนิดเดียว
“ทำไมล่ะคะ”
“ก็คุณดูสิ ผมสั่นอย่างนี้จะใช้ทำไม”
แล้วพุดพิชชาก็หัวเราะเพราะลืมนึกไปว่าเขานั้นผมสั้นกว่าเธอหลายเท่าตัว
“ฉันลืมนึกไปค่ะ”
“ผมไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย ซื้ออย่างอื่นต่อเถอะ ผมเริ่มหิวแล้ว”
เมื่อมาถึงชั้นครีมโกนหนวดชายหนุ่มก็ต้องกุมขมับเพราะจำไม่ได้ว่าเคยใช้แบบไหน แม้จะหยิบใช้ทุกวันแต่ไม่เคยสังเกตเลยว่าเป็นยี่ห้ออะไร
“คุณเอาขวดไหนดีล่ะ” เขาหันมาถาม
“ก็เอาแบบที่เคยใช้ไงคะ”
“ผมไม่ได้สังเกตสักครั้งว่าแบบไหน คุณเลือกให้ผมเลยดีกว่าเพราะผมใช้อะไรก็ได้”
“แปลกนะคะ ทีครีมอาบน้ำคุณเลือกซะนานเลย”
“ก็ผมชอบออกกำลังกายนี่ครับ เลยอยากได้อะไรที่สดชื่นและลดแบคทีเรีย เวลาเหงื่ออกเยอะๆ จะได้ไม่เหม็น”
พุดพิชชาพยักหน้าเข้าใจแล้วเธอก็ครีมโกนหนวดและอาฟเตอร์เชฟที่มีกลิ่นสดชื่นให้เขาอีกอย่างละขวด เมื่อเห็นเขาไปหยุดที่ชั้นแปรงสีฟันและยาสีฟันพุดพิชชาก็ไม่ได้ถามอะไร เธอหยิบแปรงสีฟัน ยาสีฟันรวมไปถึงน้ำยาบ้วนปากใส่รถเข็น รัญภาคย์เข็นรถนำเธอไปที่ชั้นวางครีมทาผิวและหยุดเป็นสัญญาณว่าเธอต้องเลือกสิ่งนี้ให้เขาด้วย พอได้ของครบเขาก็เข็นรถเข็นไปชำระเงิน แต่คนต่อคิวยังมีอีกหลายคน
“คุณไปรอที่รถไหม”
พุดพิชชาเห็นว่าคงอีกสักพักกว่าที่ชายหนุ่มจะถึงคิวชำระเงินเธอจึงบอกเขาว่าจะไปรอที่ร้านหนังสือใกล้ๆ กับทางออก เพราะไม่อยากไปรอเขาที่รถ
กว่าชายหนุ่มจะตามมาที่ร้านหนังสือก็นานพอดู
“ผมเอาของไปเก็บที่รถมาครับ คุณเลือกหนังสือได้หรือยัง”
“ได้แล้วค่ะ” เธอชูหนังสือคู่มือการทำอาหารเพื่อสุขภาพในมือให้เขาดู รัญภาคย์หยิบหนังสือในมือของหญิงสาวแล้วเดินไปซื้อหนังสือของตัวเองอีกหนึ่งเล่มก่อนจะตรงไปเค้าน์เตอร์ชำระเงิน พุดพิชชาไม่ได้ว่าอะไรเพราะรู้ว่าถ้าเธอจะจ่ายเงินเองเขาก็คงจะหาเหตุผลมาหักล้างอีกเป็นแน่
“ผมหิวแล้ว หาอะไรทานก่อนเข้าบ้านนะครับ”
“แล้วป้าลดาล่ะคะ ท่านจะไม่รอคุณทานข้าวเหรอ”
“แม่โทร. มาว่าท่านทานข้าวกับป่านไปแล้ว ป้าใจทำให้น่ะครับ ท่านให้เราหาอะไรทานก่อนเข้าบ้าน”
พุดพิชชาดูนาฬิกา เป็นเวลา 3 ทุ่มแล้วเธอเองก็เริ่มหิวเหมือนกัน
“ก็ได้ค่ะ”
“คุณอยากทานอะไรเป็นพิเศษไหม”
“ไม่ค่ะ ทานอะไรก็ได้”
“ครับ” เขาพูดแล้วเดินนำเธอมายังรถของเขา พุดพิชชาไม่รีรอให้เขาเปิดประตูรถให้อย่างตอนแรก เธอรีบเดินไปเปิดประตูรถทันทีที่เขาปลดล็อค
รัญภาคย์ขับรถพาเธอมายังร้านอาหารแห่งหนึ่ง ดูแล้วคนมาใช้บริการค่อนข้างเยอะ แต่ก็ยังพอมีโต๊ะว่างอยู่บ้าง พนักงานรีบนำเมนูมาให้ทั้งสองคนดูทันที
“สั่งเลยนะครับ ร้านนี้อร่อย แต่อาจจะสู้ฝีมือคุณไม่ได้” เขาแอบกระซิบ
“ต้มยำปลากด หมึกผัดไข่เค็ม น้ำพริกไข่ปูครับ” รัญภาคย์หันไปบอกพนักงานแล้วก็หันมาถามหญิงสาว
“คุณล่ะ อยากทานอะไร”
“ขอเป็นผัดผักรวมกุ้งสดค่ะ”
“อย่างเดียวเหรอครับ”
“ค่ะ แค่นี้คงพอฉันทานมื้อเย็นไม่ค่อยเยอะค่ะ”
ระหว่างรอทานอาหารเขาก็ชวนหญิงสาวคุย
“ร้านคุณอยู่ตรงไหนเหรอครับ”
“อยู่ตรงข้างตึกที่มีโรงเรียนกวดวิชาเยอะๆ ค่ะ” แล้วเธอก็อธิบายให้เขาฟังถึงลักษณะและที่ตั้งร้าน พุด-ชา ของเธอ
“อ๋อ ใกล้กับตึกที่ผมจะทำเป็นฟิตเนสฯ ถ้าเปิดแล้วเชิญไปใช้บริการนะครับ เดี๋ยวผมจะเบาบัตรสมาชิกมาให้คุณกับป่านแก้ว”
“ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ” หญิงสาวมองหน้าเขาแล้วยิ้มยินดีที่เขามีน้ำใจ
พออาหารมาวางจนครบทั้งสองคนก็นั่งทานกันไปเรื่อยๆ พุดพิชชาแอบมองดูท่าทางของชายตรงหน้าดูเหมือนเขาจะทานอาหารเรียบร้อยกว่าผู้ชายหลายคนที่เธอเคยรู้จัก ทุกการเคลื่อนไหวของเขาดูเป็นธรรมชาติและน่ามอง
“มีอะไรติดหน้าผมหรือเปล่า ทำไมจ้องอย่างนั้น”
“เปล่าค่ะ ฉันกำลังคิดว่าคุณหน้าตาเหมือนป้าดามากๆ” เธอรีบบอกเพราะกลัวว่าเขาจะจับได้ว่าเธอนั้นแอบมองเขาอยู่นานแล้ว
“เหรอครับ ผมก็ไม่ได้สังเกตตัวเองเหมือนกัน” รัญภาคย์ตอบแบบนั้นเพราะเขาไม่ได้สนใจหน้าตาตัวเองเท่าไหร่
“ค่ะ” พุดพิชชาตอบเขาจากนั้นก็รวบช้อนและซ้อม
“คุณอิ่มแล้วเหรอครับ”
“ค่ะ แต่ฉันไม่รีบไปไหน คุณทานได้ตามสบายเลยค่ะ” เธอยินดีที่ได้นั่งมองใบหน้าเกลี้ยงเกลาของเขา
“ผมชักจะเขินแล้วสิ นั่งทานคนเดียวคุณสั่งของหวานหรือผลไม้เพิ่มระหว่างรอก็ได้นะ ร้านนี้สละลอยแก้วอร่อย สั่งเผื่อผมด้วย” เมื่อชายหนุ่มบอกมาแบบนั้นหญิงสาวเลยต้องสั่งสละลอยแก้วตามที่เขาแนะนำเพราะดูแล้วเขาเองก็คงอยากทานด้วยเหมือนกัน
เมื่อสละลอยแก้วมาเสิร์ฟรัญภาคย์ก็ทานข้าวอิ่มพอดี
“อร่อยจริงๆ ด้วยค่ะ” เธอบอกกับชายหนุ่มที่ยิ้มอย่างภูมิใจกับเมนูที่ตัวเองแนะนำ
“วันหลังมาทานกันอีกนะครับ” เขาชวนเพราะมีเพื่อนนั่งทานอาหารก็ทำให้เขาทานได้เยอะกว่าปกติมาก
“ค่ะ” พุดพิชชารับคำไปอย่างนั้นเพราะคิดว่าคงไม่มีโอกาสออกมาทานกับเขาอย่างแน่นอน
หลังจากชายหนุ่มข้างบ้านมาส่งและช่วยกันเอาของที่เธอซื้อมาลงจากรถแล้วเขาก็กลับไปยังบ้านของตัวเองโดยลืมเอาหนังสือที่ซื้อมากลับไปด้วย พุดพิชชามองถุงหนังสือแล้วคิดว่าพรุ่งนี้เช้าตอนไปทำอาหารให้ป้าลดาเธอจะเอาไปคืนให้เขา
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
