บทที่ 8 คทาห้วงฝันแห่งจิ้งจอก (2/3)

“ไป รีบไปหาพ่อเจ้าเลย เข้าไปปลุกเขาเอง เจ้าตัวยุ่ง” มารดาตอบกลับด้วยความหมั่นไส้ปนเอ็นดู

“ขอบพระทัยเพคะ เสด็จแม่คนสวยของลูก”

ได้ยินวาจารื่นหูของบุตรสาวแล้ว เหม่ยเมิ่งได้แต่ยิ้มอย่างอ่อนใจ เสวี่ยหลินช่างออดอ้อน ประจบเอาใจ ทุกคนรอบข้างนัก คล้ายทราบดีว่าผู้คนรอบข้างล้วนแต่รักใคร่เอ็นดูนาง ตั้งแต่แบเบาะจนเติบโตมาถึงตอนนี้ ไม่เคยต้องหนักใจเพราะบุตรสาวคนนี้เลยแม้แต่นิดเดียว เสวี่ยหลินเฉลียวฉลาด รู้ความ และเข้าใจทุกสิ่งได้อย่างง่ายดายนัก ซ้ำยังมีน้ำใจกับทุกคนอย่างยิ่ง

นิ้วเล็กๆ สะกิดปลุกท่านพ่อของนางที่ยังคงหลับสนิท

“เสด็จพ่อ เสด็จพ่อ ตื่นก่อนนะเพคะ ลูกอยากขออะไรบางอย่างเพคะ” เสียงเล็กๆ บอกออกมาค่อนข้างดังเพื่อปลุกบิดาให้ตื่นขึ้น

นิ้วเล็กๆ ยังคงสะกิดปลุก ครู่หนึ่งเสวี่ยหมิงจึงค่อยลืมตาตื่น

“เสด็จพ่อตื่นแล้ว” เสวี่ยหลินกล่าวอย่างดีใจ หากเสวี่ยหมิงต้องรีบเหลือบตามองว่าตนเองห่มผ้าเรียบร้อยดีหรือไม่เพราะเขาเปลือยอยู่ก่อนจะเหลือบไปมองเหม่ยเมิ่งที่ยืนมองเขาอย่างขันๆ

“หลินเอ๋อร์มาหาพ่อแต่เช้า มีอะไรหรือลูก”

“ลูกอยากขอเข้าไปในคลังของวังพายัพเพคะ”

เสวี่ยหมิงขมวดคิ้วทันที “เจ้าอยากได้อะไร เดี๋ยวพ่อเข้าไปหยิบให้”

“เสด็จพ่อไม่รู้จักของที่ลูกอยากได้หรอกเพคะ ลูกต้องเข้าไปเอาเอง”

“เจ้าอยากได้อะไร”

“คทาเพคะ คทาห้วงฝันแห่งจิ้งจอก”

คำตอบของบุตรสาวทำให้เสวี่ยหมิงงุนงง คทาห้วงฝันแห่งจิ้งจอกคืออะไร เขาไม่รู้จัก

“เจ้ารู้จักมันได้อย่างไร”

“เอ่อ...” เสวี่ยหลินอึ้งไปทันที กรอกตาอย่างรวดเร็ว

“เมื่อคืนลูกฝันเพคะ ฝันว่ามีคทานี้อยู่ในคลังของเสด็จพ่อ เป็นคทาสำหรับจิ้งจอกอย่างลูก” เสวี่ยหลินแก้ตัวสำเร็จ

“จิ้งจอกอย่างเจ้า? หมายความว่าอย่างไร”

เวรล่ะสิ เสด็จพ่อ เสด็จแม่ ยังไม่ได้บอกเรื่องจิ้งจอกทองเก้าหาง เอาไงดีล่ะ เสวี่ยหลินนิ่งอึ้ง

“ก็...เอ่อ...ลูกทราบว่าลูกเป็นจิ้งจอกทองเก้าหางเพคะ มีอยู่หนหนึ่งลูกแอบได้ยินเสด็จพ่อกับเสด็จแม่คุยกัน” เสวี่ยหลินแก้ตัวน้ำขุ่นๆ

เสวี่ยหมิงต้องถอนหายใจ ความลับเรื่องนี้ไม่คาดเลยว่าเจ้าตัวน้อยของเขาจะทราบก่อนเวลาอันควร

“เจ้าออกไปรอพ่อข้างนอกสักครู่ ให้พ่อแต่งตัวก่อนแล้วจะพาเจ้าเข้าไปในคลัง”

“ขอบพระทัยเพคะ เสด็จพ่อน่ารักที่สุดเลย” เอ่ยชมแล้วก็ก้มลงหอมแก้มบิดาเสียหนึ่งฟอดก่อนจะรีบวิ่งไปรอนอกห้องอย่างรวดเร็ว เหม่ยเมิ่งมองตามบุตรสาวอย่างอ่อนใจกับความกระโดกกระเดกของนาง ได้แต่คิดว่าต้องรีบหาเวลาอบรมกิริยามารยาทของเจ้าตัวดีให้มากกว่านี้เสียแล้ว

ยามนี้เสวี่ยหลินเบิ่งตากว้างอย่างตกตะลึงกับคลังสมบัติของวังพายัพ นางคาดไม่ถึงเลยว่าจะมีสมบัติมากมายขนาดนี้ แผ่ปราณเซียนจิ้งจอกออกก็ได้พบว่ามีของน่าสนใจหลายสิ่งนัก แต่ตอนนี้นางต้องเอาคทาห้วงฝันแห่งจิ้งจอกมาเสียก่อน ปราณเซียนจิ้งจอกถูกปลดปล่อยมากขึ้นเพื่อค้นหาของที่นางต้องการ

เสวี่ยหมิงนึกทึ่งยิ่งนักเมื่อสัมผัสได้ถึงปราณเซียนของบุตรสาว แม้จะทราบดีอยู่แล้ว แต่เมื่อนางใช้ออกครั้งใด เขาก็ต้องนึกภูมิใจในตัวบุตรสาวคนนี้ยิ่งนัก เพราะปราณเซียนจิ้งจอกของนางกล้าแข็งและทรงพลังอย่างยิ่งเกินกว่าเซียนจิ้งจอกในวัยเดียวกันไปมากมาย

ไม่นานนักเสวี่ยหลินก็จูงมือเสวี่ยหมิงเดินตรงไปเบื้องหน้า เดินไปได้ราวสิบจั้ง (1 จั้ง = 2.5 เมตร) เบื้องหน้าของนางและบิดาคือกล่องไม้แกะสลักเรียบๆ ใบหนึ่ง กว้างราวห้าชุ่น (1 ชุ่น = 1 นิ้ว) และยาวสองฉื่อ (1 ฉื่อ = 10 นิ้ว) กับอีกสี่ชุ่น เสวี่ยหมิงจดจำได้ทันทีว่านี่เป็นกล่องที่ปรากฏอยู่ในคลังแห่งนี้มาแต่แรก เขาเคยลองเปิดอยู่หลายครั้ง หากพยายามเท่าใดก็ไม่สามารถเปิดได้

มือเล็กๆ ของบุตรสาวยื่นไปแตะที่ฝากล่องนั้น

กริ๊ก

เสียงคล้ายกลไกบางอย่างคลายออกก่อนกล่องไม้นั้นจะทอประกายสีทองวาบขึ้น บุตรสาวของเขาชักมือกลับอย่างตกใจและสงสัย แสงสีทองนั้นทอประกายอยู่ชั่วครู่ก็ดับวูบ นางยื่นมือแตะอีกครั้งก่อนจะยกเปิดฝากล่องออกท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของผู้เป็นบิดา

หลินเอ๋อร์เปิดได้อย่างไร นางแค่สัมผัสมันเองนะ ไม่ได้ใช้ปราณจิ้งจอกหรือพลังใดทั้งสิ้น เสวี่ยหมิงคิดในใจอย่างตื่นตะลึง

ภายในกล่องนั้น มีวัตถุอย่างหนึ่งวางอยู่ เสวี่ยหมิงไม่ทราบว่ามันคือสิ่งใด มันมีรูปทรงเพรียวยาว ดูแล้วสร้างขึ้นจากทองคำ มันถูกขัดมันจนเป็นประกายแวววาว ด้านบนถูกขึ้นรูปให้รองรับเพชรไร้สีขนาดราวกำปั้น เพชรเม็ดนี้ถูกเจียระไนจนได้เหลี่ยมคมไร้ตำหนิ สะท้อนประกายรุ้งอย่างงดงามอร่ามตา ด้านบนของเพชรเม็ดนี้ ทองคำยังถูกขึ้นรูปให้รองรับเพชรสีม่วงเข้มขนาดราวครึ่งกำปั้น ที่ได้รับการเจียระไนมาอย่างงดงามเช่นเดียวกับเพชรด้านล่าง เหนือเพชรสีม่วงเป็นสัญลักษณ์สี่แฉกที่ประดับด้วยเพชรเม็ดเล็ก ตรงกลางของสัญลักษณ์ฝังไว้ด้วยมรกตสีเขียวเข้มเจิดจรัส

ด้านล่างของเจ้าสิ่งนี้ประดับตกแต่งไว้ด้วยทองคำแกะสลักอย่างอ่อนช้อยและฝังด้วยเพชรสีขาวเม็ดเล็กอย่างงดงาม

เสวี่ยหลินรับรู้ได้ทันทีว่านี่คือ คทาห้วงฝันแห่งจิ้งจอก คทาที่มีแต่นางเท่านั้นที่ใช้ได้

มือเล็กยื่นไปหยิบคทานี้ไว้ทันที เพียงคทาอยู่ในมือนาง มันก็ทอประกายแสงสีทองเจิดจ้าไปทั้งคลัง แสงสีทองเจิดจ้าเสียจนต้องหลับตาลง คล้ายดั่งคทานี้มีชีวิต มันรับรู้แล้วว่ามันพบเจอเจ้าของที่แท้จริงแล้ว ครู่ใหญ่กว่าที่แสงสีทองนั้นจะมอดดับลง

เบื้องหน้าของเสวี่ยหลินปรากฏหน้าต่างขึ้นมาบานหนึ่ง มีคำว่า ‘ติดตั้ง’ ขึ้นมาให้เห็น

นางเหลือบตามองบิดานิดหนึ่งก็พบว่าดูเหมือนเสวี่ยหมิง บิดาของนางจะไม่เห็นหน้าต่างนี้

ยามนี้เสวี่ยหมิงจึงได้เห็นบุตรทาบฝ่ามือเล็กลงไปกลางอากาศ พริบตาคทาในมือนางก็กลายเป็นกลุ่มละอองดาวพุ่งเข้าสู่ร่างของนาง

ติดตั้งเรียบร้อย

เสียงไร้ที่มาดังขึ้นในหูของเสวี่ยหลิน นางพลันรู้สึกได้ทันทีว่าร่างของนางทรงพลังขึ้น แน่นอนว่านี่เป็นผลจากคทาห้วงฝันแห่งจิ้งจอกที่มอบค่าสถานะให้นางมากมาย

“หลินเอ๋อร์ เจ้าทราบหรือไม่ กล่องใบนี้ พ่อพยายามเปิดมาหลายครั้ง แต่เปิดไม่ได้เลย แต่เจ้าแค่สัมผัสมันก็เปิดได้แล้ว แสดงว่าของในกล่องนี้เป็นของเจ้าจริงๆ”

“เพคะ มันคือคทาห้วงฝันแห่งจิ้งจอก เป็นคทาที่ลูกใช้ได้เพียงคนเดียว”

“เอามันออกมาให้พ่อดูหน่อย”

มือเล็กแบออกก็ปรากฏคทาทองคำขึ้นอีกครั้ง เสวี่ยหมิงยื่นมือไปหยิบมา หากเพียงคทาอยู่ในมือของเขา ร่างสูงสง่าล้มลงไปนั่งแปะกับพื้นทันที น้ำหนักของคทาพลันเพิ่มขึ้นราวบรรพตหมื่นจั้งทับลงบนมือของเขา

“เสด็จพ่อ ! !”

เสวี่ยหลินอุทานเรียกอย่างตกใจ นางรีบยื่นมือไปหยิบคทามาถือไว้ นั่นจึงทำให้บิดาของนางค่อยยืดตัวตรงนั่งได้

“เสด็จพ่อเป็นอย่างไรบ้างเพคะ”

“พ่อไม่เป็นไรแล้วลูก คทานั่นเป็นของเจ้าคนเดียวจริงๆ กระทั่งถือ มันยังไม่ยอมให้พ่อถือเลย” เขาบ่นออกมา

“หลินเอ๋อร์ เจ้าถือคทาไว้ ขอพ่อดูให้ชัดๆ หน่อย”

“เพคะ”

เสวี่ยหมิงจับจ้องมองคทานั้นอย่างพินิจพิจารณาก่อนจะแผ่ปราณจิ้งจอกออกตรวจสอบ หากก็ไม่พบถึงความมหัศจรรย์ของมัน

“หลินเอ๋อร์ คทานี้มีคุณวิเศษอย่างไรรึ”