บทที่ 30 หุบเขาบูรพานิรันดร์ (3/3)

มหาเทพหยางหลงยังคงแวะเวียนมาที่ร้านชาจิ้งจอกน้อยทุกสิบห้าวัน และมาเพียงผู้เดียว มิได้พาหย่งเสียนเซียนกวนมาด้วย คล้ายว่าการมาพักผ่อนที่ร้านชาจิ้งจอกน้อยเป็นความพอใจส่วนตัวที่เขาชมชอบอย่างยิ่งและไม่ต้องการให้ผู้ใดมารบกวน ที่นั่งในร้านชาจิ้งจอกน้อยสำหรับเขา เสวี่ยหลินจะคอยเปลี่ยนที่ให้ตลอดเพื่อมิให้เขาเบื่อหน่าย

เขาเองก็พบว่าทุกหนึ่งร้อยปี เสวี่ยหลินจะเปลี่ยนการตกแต่งในร้านชาใหม่ทั้งหมด พร้อมกับมีชา ขนมหวาน และของว่างชนิดใหม่เพิ่มขึ้นหนึ่งอย่างเสมอ เพื่อมิให้เกิดความซ้ำซากเบื่อหน่ายจำเจ ทั้งๆ ที่ชาและของว่างเหล่านี้ก็สร้างความพึงพอใจสูงสุดให้ลูกค้าทุกคนอยู่แล้ว เขาต้องนึกทึ่งกับการกระทำนี้ของนางที่ช่างเอาอกเอาใจลูกค้าอย่างดียิ่ง และนี่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้เขาแวะมาที่ร้านชาจิ้งจอกน้อยเสมอ คล้ายว่าร้านชาแห่งนี้เป็นที่พักผ่อนอีกแห่งของเขา

เสวี่ยหลินที่คอยต้อนรับยามเขามาถึง เมื่อนางนำชาและของว่างไปให้เขาแล้ว นางจะเลี่ยงหลบไปอยู่ห่างๆ เพื่อไม่รบกวนการพักผ่อนของเขา นางจะเข้าไปหาเขาก็ต่อเมื่อเขาเรียกหาเท่านั้น

ผ่านไปอีกเจ็ดพันปีเสวี่ยหลินก็อายุสองหมื่นห้าพันปี นางถึงเวลาที่ต้องไปศึกษาเล่าเรียนที่บูรพานิรันดร์แล้ว เลเวลของนางยามนี้อยู่ที่ 155 จากเดิมเลเวล 140 ลมปราณอยู่ที่จอมเซียนขั้นห้าจากเดิมอยู่ที่เซียนนภาขั้นสิบ ขณะที่เซียนเด็กที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับนางอยู่ในเลเวล 138-145 เทียบเป็นระดับลมปราณคือ มีลมปราณอยู่ระหว่างเซียนนภาขั้นแปดถึงเจ้าเซียนขั้นห้า

“เจ้าไปเรียนที่บูรพานิรันดร์ แล้วร้านชาแห่งนี้ ใครจะดูแล” มหาเทพหยางหลงถามขึ้นระหว่างนั่งรับประทานขนมหวานและจิบชาอย่างสบายอารมณ์

“เป็นเสด็จแม่กับท่านน้าเสวี่ยปิงเจ้าค่ะ ร้านชานี้แรกเริ่มเดิมทีข้าตั้งใจสร้างขึ้นมาเพราะเพื่อให้ตนเองมีอะไรทำในระหว่างที่รอให้อายุครบสองหมื่นห้าพันปี กับเพราะต้องการให้เสด็จแม่ เสด็จพ่อ และท่านน้าเสวี่ยปิงไม่เงียบเหงา เพราะเมื่อใดที่เสด็จพ่อให้พี่ใหญ่ซานขึ้นรับตำแหน่งราชาแทนท่าน เสด็จพ่อก็จะว่าง ท่านจะได้มาช่วยเสด็จแม่ดูแลร้านชานี้เพคะ”

“ท่านอาคงไม่ทราบว่าเสด็จพ่อมีสหายในร้านชานี้เพิ่มขึ้น ยามใดที่ท่านมาที่ร้านชานี้ ท่านก็มักมานั่งคุยกับสหาย หลายครั้งก็ยังมาช่วยดูแลลูกค้าในร้านด้วยเพคะ”

เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ ร้านชาจิ้งจอกน้อยจะได้รับการดูแลอย่างดีจากราชาและราชินีแห่งเผ่าจิ้งจอกเก้าหาง

“เช่นนี้ ครั้งหน้าที่ข้ามาที่นี่ ก็คงไม่ได้พบเจ้าแล้ว?”

“เพคะ อีกสามวันข้างหน้าข้าต้องไปที่บูรพานิรันดร์ จะเป็นท่านน้าเสวี่ยปิงมาดูแลท่านอาแทนข้าเพคะ”

มหาเทพหยางหลงพยักหน้ารับรู้

การเข้าเรียนที่หุบเขาบูรพานิรันดร์นั้น มิได้มีการคัดเลือกแต่อย่างใด เพียงอายุถึงเกณฑ์ก็สามารถเข้าศึกษาได้ และจะสำเร็จการศึกษาเมื่ออายุ 60,000 ปี ยามนี้เสวี่ยซาน พี่ชายของนางอายุ 55,000 ปีแล้ว อีกห้าพันปีข้างหน้า เขาก็จะจบการศึกษาที่บูรพานิรันดร์ นั่นคือ บูรพานิรันดร์ให้เวลาในการศึกษา 35,000 ปี

เพราะสี่ทะเลแปดดินแดนมีถึงเจ็ดเผ่า ดังนั้น บูรพานิรันดร์จึงแยกเจ็ดเผ่าออกเป็นสามกลุ่ม ได้แก่ กลุ่มเขี้ยวอสูร กลุ่มกรงเล็บมังกร และกลุ่มปีกหงสา

กลุ่มเขี้ยวอสูรจะเป็นการรวมกันของเผ่าเสือขาว จิ้งจอกเก้าหาง และเต่ามังกร กลุ่มกรงเล็บมังกรย่อมเป็นเผ่ามังกรและเผ่ากิเลน กลุ่มปีกหงสาคือเผ่าหงส์แดงและเผ่าสิงโต เสวี่ยหลินที่มาจากเผ่าจิ้งจอกเก้าหางจึงอยู่ในกลุ่มเขี้ยวอสูร

ที่พักของแต่ละกลุ่มจะแบ่งออกเป็นที่พักสตรีและบุรุษ ที่พักจะเป็นอาคารไม้สูง 100 ชั้น แต่ละชั้นมีห้องพัก 20 ห้อง เป็นที่พักสตรีจำนวน 20 อาคาร และบุรุษ 20 อาคาร

“กฎสำคัญที่สุดมีเพียงข้อเดียวคือ ห้ามศิษย์บุรุษเข้าเขตที่พักของศิษย์สตรี และที่พักของศิษย์บุรุษก็ห้ามศิษย์สตรีเข้าไปเช่นกัน หากศิษย์คนใดฝ่าฝืน มีโทษเพียงสถานเดียวคือไล่ออก”

“หากศิษย์บุรุษและสตรีต้องการพบเพราะมีธุระ เจ้าสามารถส่งจดหมายขออนุญาตอาจารย์ผู้ดูแลเรือนพักได้ จากนั้นต้องรอให้อาจารย์ผู้ดูแลตอบกลับ เมื่ออาจารย์ผู้ดูแลอนุญาต จึงจะสามารถไปที่ห้องรับรองของเรือนกลางของอาจารย์ผู้ดูแลเพื่อรอพบ การพบปะจะมีอาจารย์ผู้ดูแลอยู่รับฟังตลอดเวลา”

“สำหรับเครื่องแบบนักเรียน หุบเขาจะมอบให้เจ้าทั้งสิ้นสิบชุดเพื่อให้สามารถผลัดเปลี่ยนได้ หากไม่พอ เจ้าสามารถไปซื้อหาได้ที่หอกลางอันเป็นสถานที่ทำงานของอาจารย์ทั้งหมด เจ้าเพียงนำเสื้อผ้าที่ใช้แล้วมาใส่ตะกร้าไม้ไผ่แล้วเขียนชื่อของเจ้าไว้บนตะกร้านั้น ทุกสามวันจะมีผู้รับใช้จากเรือนกลางมานำไปซักและดูแลให้จนเรียบร้อย แล้วพวกเขาจะนำตะกร้านั้นมาวางไว้ที่หน้าห้องพักของเจ้าในอีกสามวันถัดไป เจ้าก็จัดสรรเสื้อผ้าของเจ้าให้ดี”

“ส่วนอาหาร ศิษย์สตรีทุกคนจะรับประทานอาหารทั้งสามมื้อที่โรงอาหารตะวันตก ศิษย์บุรุษจะเป็นโรงอาหารตะวันออก เวลารับประทานกำหนดเพียงครึ่งชั่วยามจะต้องรับประทานให้เสร็จเรียบร้อย”

“ในห้องพักของเจ้าจะมีห้องอาบน้ำอยู่แล้ว เจ้าอายุสองหมื่นสองพันปี สมควรใช้เวทธาตุน้ำทำความสะอาดตนเองได้”

“การศึกษาในบูรพานิรันดร์ จะแบ่งออกเป็นสามระดับ ได้แก่ ระดับต้น ระดับกลาง ระดับสูง ระดับต้นและระดับกลางจะใช้เวลาศึกษาระดับละหนึ่งหมื่นหนึ่งพันปี ระดับปลายจะใช้เวลาหนึ่งหมื่นสามพันปี ดังนั้น ตำราเรียนทั้งหมดที่เจ้าได้รับในเวลานี้จะเป็นของระดับเริ่มต้น หากต้องการศึกษาให้ลึกซึ้งมากกว่านี้ หออักษรนิรันดร์จะเป็นหอสมุดให้เจ้าไปศึกษาค้นคว้าได้ตลอดเวลา”

“นี่เป็นตารางเรียนของเจ้าในช่วงหนึ่งหมื่นหนึ่งพันปีนี้” อาจารย์ฝ่ายปกครองยื่นกระดาษที่เขียนตารางเรียนมาให้เสวี่ยหลิน

“ในชั้นเรียน ศิษย์บุรุษและสตรีสามารถเรียนร่วมกันได้ นั่นจะเป็นช่วงเวลาเดียวที่ศิษย์บุรุษและสตรีสามารถพบเจอกัน แต่เมื่อหมดเวลาเรียนหรือทำภารกิจต่างๆ ต้องแยกกันโดยเด็ดขาด หากหุบเขาบูรพานิรันดร์จับได้ว่าลักลอบนัดพบกัน โทษคือไล่ออกทั้งคู่ ไม่มีการยกเว้นแก่ผู้ใดทั้งสิ้น”

เสวี่ยหลินฟังอาจารย์ฝ่ายปกครองอย่างตั้งใจกับกฎระเบียบในหุบเขาบูรพานิรันดร์ ยามนี้เสวี่ยหลินและศิษย์สตรีที่เพิ่งเข้าศึกษาที่นี่อีกสิบคนเดินตามอาจารย์หญิงผู้หนึ่งมาที่หอพักของศิษย์สตรี

“นี่เป็นหอลำดับที่ยี่สิบ ห้องพักของพวกเจ้าทั้งหมดจะอยู่ชั้นสอง ห้องพักที่อยู่ชั้นสูงกว่าพวกเจ้าจะเป็นห้องของศิษย์พี่ของพวกเจ้า เมื่อใดที่พวกนางสำเร็จการศึกษา ห้องจึงจะว่าง ศิษย์น้องในลำดับถัดมาก็จะเลื่อนไปอยู่ที่ห้องในชั้นนั้นแทน ในห้องนั้นพวกเจ้าสามารถตกแต่งได้ตามความพอใจ”

“เสวี่ยหลิน หมายเลขห้องของเจ้าคือสิบแปด” อาจารย์หญิงที่ดูแลหอลำดับที่ยี่สิบบอกกล่าว

เข้ามาภายในห้องแล้ว เสวี่ยหลินรู้สึกได้ว่าห้องกว้างขวางไม่น้อย คะเนด้วยสายตาแล้ว ห้องนี้น่าจะมีพื้นที่ราว 80 ตารางเมตร ทั้งห้องว่างเปล่าให้นางได้ตกแต่งได้ตามใจ เสวี่ยหลินยกมือร่ายเวทครู่หนึ่งก่อนวาดมือออก พริบตาห้องว่างเปล่านั้นก็ถูกตกแต่งอย่างทันสมัย เป็นการตกแต่งอย่างที่นางเคยฝันไว้ยามเป็นมนุษย์ หากนางตกแต่งให้เป็นเพียงห้องนอนและห้องนั่งเล่นเท่านั้น ส่วนห้องอาบน้ำนางก็ตกแต่งให้ทันสมัยเช่นกัน