บทที่ 21 ร้านชาจิ้งจอกน้อย (ต้น) [3/3]

“แม่พอนึกออกแล้ว เดี๋ยวแม่จะพาไปดู”

การไปดูพื้นที่ครั้งนี้มีเสวี่ยปิงติดตามมาด้วย นางก็อยากเห็นเช่นกันว่าจะเป็นพื้นที่แบบใด

“โอ๊ยยยยยยยยย สวยยยยยย สวยยยยยยมากกกกกกก” เสวี่ยหลินอยากจะกรีดร้องออกมา

เห็นอาการตื่นเต้นดีใจของเสวี่ยหลินแล้ว เหม่ยเมิ่งและเสวี่ยปิงต้องหัวเราะออกมา

“เสด็จแม่ แดนพายัพเรามีที่สวยขนาดนี้เลยเหรอเพคะ ลูกไม่อยากจะเชื่อ” เสวี่ยหลินยังคงพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

เบื้องหน้าของนางเป็นเทือกเขาอันกว้างใหญ่ทอดตัวยาวไปไกล ยอดเขามีหิมะจับตัวเป็นสีขาว แสงแดดอ่อนๆ ส่องลงบนยอดเขานั้นอย่างงดงาม ต่ำลงมาเป็นทะเลสาบ เอ ! หรือจะเรียกว่าแม่น้ำดี น้ำเป็นสีฟ้าใสเสียจนแทบจะมองเห็นลงไปถึงก้นแม่น้ำหรือก้นทะเลสาบ รอบด้านมีต้นไม้ขึ้นเขียวชอุ่มเต็มไปหมด หมอกขาวบางลอยอ้อยอิ่งอยู่ที่ยอดไม้ มองแล้วเสวี่ยหลินแทบจะบอกว่านี่มันทิวทัศน์ในฝันชัดๆ

“เสด็จแม่ อากาศแถวนี้เป็นเช่นนี้ตลอดทั้งปีหรือเพคะ”

“เป็นเช่นนี้ตลอดทั้งปี ฤดูหมอกจะอุ่นขึ้นมาหน่อย ฤดูใบไม้ร่วงจะเย็นลงกว่านี้ ส่วนฤดูหนาวย่อมต้องมีหิมะ น้ำในแม่น้ำนี้จะกลายเป็นน้ำแข็งทั้งหมด ตอนนี้พวกเราอยู่กลางฤดูหมอก อีกสองเดือนจึงจะเข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วง”

“พื้นที่แถวนี้มีเหล่าเทพเซียนสัญจรไปมาบ่อยครั้ง ทิวทัศน์แถวนี้งดงาม แต่เพราะแม่เห็นมาตั้งแต่เล็กจนโตกระมังก็เลยไม่ได้รู้สึกว่ามันสวยอะไรมากมายเหมือนที่เจ้าเห็น”

“มันสวยมากเพคะ เสด็จแม่ แต่ถ้าจะทำพื้นที่เพาะปลูก ลูกคงต้องโค่นต้นไม้ลงไม่น้อย แต่...” เสวี่ยหลินขมวดคิ้วครุ่นคิด ครู่หนึ่งก็ยิ้มออกมา

“...ลูกนึกได้แล้ว เอาต้นไม้นี่แหละมาสร้างและตกแต่งร้าน แล้วก็เอามาสร้างเรือนพักของลูก เสด็จพ่อกับเสด็จแม่ ท่านน้าเสวี่ยปิง และพี่ใหญ่ รวมทั้งเรือนพักของเหล่านางกำนัล เซียนรับใช้”

“พื้นที่แถวนี้ไม่มีผู้ใดอยู่อาศัยนะเพคะ เสด็จแม่”

“ที่นี้ค่อนข้างห่างจากเมืองพายัพ ทั้งชาวจิ้งจอกอย่างพวกเรามักชอบอยู่รวมเป็นกลุ่ม แถวนี้แม้ทิวทัศน์งดงาม แต่ในเมื่อมันห่างไกล เลยไม่มีจิ้งจอกตนใดมาอาศัย” ได้ยินเช่นนี้เสวี่ยหลินก็โล่งใจทันที

“พวกเรามีช่างที่รับสร้างเรือนพักหรือไม่”

“เจ้าคงหมายถึง เทพจิ้งจอกด้านการช่างกระมัง”

“เพคะ”

“เสวี่ยปิง เจ้าไปตามจิ้นเหอมาพบข้าที่นี่”

“เพคะ” เสวี่ยปิงรับคำก่อนจะรีบเหาะเหินจากไปอย่างรวดเร็ว

ราวสองเค่อผ่านไป เสวี่ยปิงก็กลับมาพร้อมเซียนบุรุษผู้หนึ่ง รูปร่างกำยำล่ำสัน หน้าตามีเค้าดุดันเคร่งขรึม

“คารวะองค์ราชินี องค์หญิงน้อย”

“ตามสบายเถิดจิ้นเหอ เสวี่ยปิงคงเล่าให้เจ้าฟังบ้างแล้วว่าลูกสาวข้าอยากกระทำสิ่งใด”

“พ่ะย่ะค่ะ ท่านหญิงเสวี่ยปิงเล่าให้ฟังแล้วทั้งหมด เพียงแต่ข้าต้องขอพูดคุยกับองค์หญิงน้อย จะได้เข้าใจถูกต้อง”

“ท่านจิ้นเหอ ตามข้าขึ้นมาที่กลางท้องฟ้าดีกว่าเจ้าค่ะ” เสวี่ยหลินบอกกล่าวอย่างสุภาพ

นางและจิ้นเหอเหาะเหินขึ้นสู่กลางฟ้า กวาดสายตามองพื้นที่ทั้งหมดเพื่อจดจำลักษณะต่างๆ ไว้ ในใจยามนี้พลันบังเกิดภาพของไร่นา เรือนพัก ร้านชา ขึ้นมาว่าควรตั้งอยู่ตำแหน่งใด ภาพเหล่านี้นางจินตนาการให้ละเอียดที่สุด เพราะต้องการให้จิ้นเหอเข้าใจชัดเจน เสวี่ยหลินจรดปลายนิ้วลงที่หน้าผากของจิ้นเหอให้เขาได้มองเห็นภาพที่นางจินตนาการอย่างชัดเจน

จิ้นเหอต้องนึกทึ่งอย่างยิ่งกับสิ่งที่ได้เห็น

“ต้นไม้ที่ต้องตัด ท่านอย่าตัดมันจนเหลือเพียงตอ แต่ให้ถอนมันออกมาจากพื้นดินเลยนะเจ้าคะ ไม้จากต้นไม้นั้น ให้เอาไปสร้างร้านและเรือนพัก ตัวร้านต้องกรุด้วยกระจกใสนะเจ้าคะ” เสวี่ยหลินบอกถึงรายละเอียดบางอย่าง

“ได้พ่ะย่ะค่ะ ข้าจะทำให้ตามที่องค์หญิงน้อยประสงค์เดี๋ยวนี้เลย”

เทพจิ้นเหอยกมือร่ายเวทครู่หนึ่งก่อนจะวาดมือทั้งสองข้างออกไปด้านหน้า พลันบังเกิดประกายแสงขาวเจิดจ้าครอบคลุมลงบนพื้นที่ที่เสวี่ยหลินวาดรูปไว้ในใจ แสงขาวนั้นเปล่งประกายอยู่ราวหนึ่งเค่อจึงดับวูบไป ยามนี้เบื้องหน้าของเสวี่ยหลินคือสถานที่ที่เหมือนกับภาพที่นางวาดไว้ในใจอย่างไม่ผิดเพี้ยน นางนิ่งอึ้งไปหมด คาดไม่ถึงว่าทุกสิ่งจะง่ายดายเช่นนี้

เมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เหม่ยเมิ่งและเสวี่ยปิงต้องนิ่งอึ้ง พวกนางคาดไม่ถึงว่าจะได้เห็นพื้นที่กว้างที่พร้อมสำหรับการเพาะปลูก เรือนพักอันดูงดงามเรียบง่ายหากสะดวกสบายและกว้างขวางสำหรับนางกำนัลและเซียนรับใช้ ส่วนเรือนพักของนางและบุตรสาวรวมทั้งเสวี่ยปิงกลับมีรูปทรงแปลกตาหากงดงามอย่างยิ่ง ส่วนร้านชาที่บุตรสาวของนางต้องการกลับมีรูปลักษณ์แปลกตาอย่างที่สุด ทั้งร้านแม้สร้างด้วยไม้หากก็กรุกระจกใสจนมองเห็นทิวทัศน์ภายนอก ทั้งร้านตกแต่งด้วยต้นไม้ดอกไม้อย่างงดงามน่านั่งพักผ่อนอย่างที่สุด เหนือประตูทางเข้าร้านมีป้ายร้านเขียนด้วยหมึกสีแดงว่า

ร้านชาจิ้งจอกน้อย

และยังมีรูปจิ้งจอกน้อยน่ารักอยู่ข้างๆ

ช่างเป็นร้านชาที่น่ารักเสียจริงๆ เหม่ยเมิ่งนึกในใจ

เสวี่ยหลินและจิ้นเหอร่อนลงมายืนต่อหน้าเหม่ยเมิ่งและเสวี่ยปิงก่อนจะชักชวนกันให้เข้าไปดูร้านที่เพิ่งสร้าง

เสวี่ยหลินเดินข้างจิ้นเหอเพื่อตรวจดูความเรียบร้อย นางตรวจอย่างละเอียดทุกจุด จุดใดที่ยังไม่ถูกใจ นางจะบอกกล่าวให้จิ้นเหอทราบอย่างชัดเจนที่สุดเพื่อให้เขาแก้ไขให้ตรงกับที่นางต้องการ จิ้นเหอก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าองค์หญิงน้อยวัยเพียงหมื่นสี่พันกว่าปีนี้ช่างละเอียดละออทุกจุดเหลือเกิน นั่นเพราะจิ้นเหอย่อมไม่ทราบว่ายามที่เสวี่ยหลินยังเป็นฮุ่ยหลันนั้น นางคือรองหัวหน้ากิลด์ใหญ่ที่มีหน้าที่รับผิดในการสร้างสิ่งต่างๆ เพื่ออำนวยความสะดวกให้ลูกกิลด์ ดังนั้น นางจึงต้องละเอียดละออเป็นพิเศษ

ใช้เวลาไปอีกสองชั่วยาม การแก้ไขปรับปรุงทุกสิ่งให้เป็นไปตามที่เสวี่ยหลินต้องการจึงแล้วเสร็จสมบูรณ์ เสวี่ยหลินลงมือปลูกพืชพันธุ์ต่างๆ ที่สำหรับใช้เป็นวัตถุดิบในการทำชาและขนมหวานทั้งหมดอย่างเรียบร้อย

“ขอบคุณท่านอาจิ้นเหอมากเจ้าค่ะ ไม่ทราบว่าท่านอาคิดค่าเหนื่อยครั้งนี้เท่าใดเจ้าคะ” เสวี่ยหลินถามขึ้นเมื่อทุกอย่างแล้วเสร็จ

“ได้รับใช้องค์หญิงน้อย ข้าไม่คิดพ่ะย่ะค่ะ”

“ไม่ได้เจ้าค่ะ ถ้าท่านไม่คิดแบบนี้ อีกหน่อยข้าก็ไม่กล้าขอให้ท่านอามาช่วยแล้วเจ้าค่ะ”

จิ้นเหอยังคงอ้ำอึ้ง

“เอาอย่างนี้ดีกว่า ข้าจะสร้างของวิเศษให้ท่านอาหนึ่งชิ้น เชื่อได้ว่าต้องเป็นของที่ท่านอาชอบแน่ๆ” เสวี่ยหลินกล่าวออกมาหลังจากแอบดูค่าสถานะของจิ้นเหอ

“ท่านอาจิ้นเหอ ยังไม่ถูกใจอาวุธคู่กายใช่หรือไม่เจ้าคะ”

“พ่ะย่ะค่ะ องค์หญิงน้อยทราบได้อย่างไร”

เสวี่ยหลินเพียงยิ้มน้อยๆ “ท่านอารอสักครู่นะเจ้าคะ”

มองเห็นนางวาดฝ่ามือออก หากมิได้ปรากฏสิ่งใดขึ้นในความว่างเปล่า สายตาของนางจับจ้องที่ความว่าง มือน้อยๆ ทำอาการเลื่อนดูอะไรบางอย่าง คล้ายกำลังค้นหาบางสิ่ง ผ่านไปราวหนึ่งเค่อ จึงค่อยมองเห็นนางหยิบแร่และวัตถุดิบระดับสูงล้ำค่าออกมา จิ้นเหอต้องอ้าปากค้างอย่างตกใจ เพราะแร่และวัตถุดิบเหล่านั้นหายากยิ่ง หากองค์หญิงน้อยเสวี่ยหลินกลับมีมันมากมาย

มือน้อยๆ ยกขึ้นร่ายเวท ครู่เดียวประกายแสงเรืองรองก็ครอบคลุมของเหล่านั้น ผ่านไปอีกราวห้าลมหายใจ ที่ปรากฏเบื้องหน้าของทุกคนคือขวานขนาดใหญ่เล่มหนึ่ง นางผลักขวานนั้นให้จิ้นเหอ

“ท่านอาลองใช้ดูสิเจ้าคะ”