บทที่ 18 เตรียมพร้อม (3/3)

เสวี่ยหลินจ้องดูค่าสถานะของมารดาด้วยความปลาบปลื้มดีใจอย่างยิ่ง นางสามารถทำให้เสด็จแม่ของนางแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมมากมายนัก และตลอดสองเดือนนี้นางยังขอร้องแกมบังคับให้มารดารับประทานอาหารที่นางทำให้ตามจำนวนที่นางกำหนด เพื่อให้มารดาได้ค่าสถานะเพิ่มขึ้นอย่างถาวร ดังนั้น เมื่อมารดาสวมใส่ของที่นางคัดสรรและสร้างให้อย่างดี เหม่ยเมิ่งจึงยิ่งแข็งแกร่งและร้ายกาจกว่าเดิมอย่างไม่น่าเชื่อ

“ลูกมั่นใจเลยว่าหากยามนี้เสด็จแม่เผชิญหน้ากับยัยฉิงเฟิ่งนั่น นางเอาชนะเสด็จแม่ไม่ได้แน่นอน เต็มที่คือเสมอ” เสวี่ยหลินบอกกล่าวอย่างมั่นใจ

“หลินเอ๋อร์ ลูกไปสนใจอะไรกับนางล่ะ”

“แหม ก็นางเคยมาชอบเสด็จพ่อของลูกนี่เพคะ พอเสด็จพ่อไม่เล่นด้วย ยังมาทำเป็นรังเกียจเผ่าจิ้งจอกเก้าหางเราอีก จะให้ลูกนึกชอบเผ่าหงส์แดง ยากส์” เสวี่ยหลินเผลอหลุดคำพูดเมื่อยามเป็นฮุ่ยหลันออกมา

“อะไรนะลูก ยากส์”

“เอ่อ...ไม่มีอะไรเพคะ เสด็จแม่”

“แล้วแม่ต้องใส่ของพวกนี้ไว้ตลอดเลยหรือ แม่ว่ามันไม่สะดวกสำหรับแม่นะ”

“ไม่ต้องหรอกเพคะ แต่เสด็จแม่ควรใส่มันไว้ในมิติเก็บของเพคะ เมื่อใดที่ต้องการสวมใส่ เสด็จแม่จะได้เรียกมันออกมาสวมใส่ได้ทันที”

“จริงของเจ้า”

“เอ่อ...เรากลับแดนพายัพกันก่อนดีกว่านะเพคะ ลูกจะได้เอาของไปส่งท่านอาจารย์ แล้วจะได้ไปพบเสด็จพ่อด้วย ลูกอยากสร้างของให้เสด็จพ่อเพคะ แล้วตอนนี้เราก็มีเวลาอีกตั้งสามเดือนกว่าลูกจะต้องกลับไปเรียนที่สถานศึกษาพายัพ”

เสวี่ยหลินเอาแร่และวัตถุดิบต่างๆ จำนวน 15 ชนิดๆ ละ 100 ชิ้น มาส่งให้อาจารย์ผู้สอนวิชาค้นหาและขุดแร่ เพียงได้เห็นของที่นางนำมาให้ อาจารย์ผู้นั้นก็ให้นางได้คะแนนเต็มในการสอบทันที เพราะของที่เสวี่ยหลินนำมานั้นอยู่ในสภาพสมบูรณ์อย่างยิ่ง

เมื่อเสวี่ยหลินและเหม่ยเมิ่งกลับมาถึงวังพายัพ ราชาเสวี่ยหมิงที่ได้พบเจอเหม่ยเมิ่งยังสัมผัสได้ชัดเจนว่าเหม่ยเมิ่งทรงพลังกว่าเดิมมากนัก

“เหม่ยเมิ่ง เจ้าไปทำอะไรมา ข้ารู้สึกได้ว่าเจ้าแข็งแกร่งกว่าเดิมยิ่งนัก”

เหม่ยเมิ่งจึงเล่าให้เขาฟังถึงเรื่องราวระหว่างที่นางกับเสวี่ยหลินออกล่าสัตว์อสูร

“ยามนี้ หลินเอ๋อร์จะมาเอาตัวท่านไปด้วย ลูกอยากทำให้ท่านแข็งแกร่งขึ้นเหมือนอย่างที่ทำให้ข้า” เหม่ยเมิ่งบอกกล่าวอย่างภาคภูมิใจในตัวบุตรสาว ก่อนจะหยิบยื่นของทั้งหมดที่เสวี่ยหลินสร้างขึ้นให้เขาได้ดู

เมื่อได้ตรวจสอบถึงคุณวิเศษของสิ่งที่เสวี่ยหลินสร้างขึ้น ราชาเสวี่ยหมิงต้องประหลาดใจ

นี่บุตรสาวข้าเก่งกาจเช่นนี้เลยรึ นี่นางอายุเพียงหมื่นสี่พันกว่าปีเองนะ เขารำพึงอยู่ในใจ

“เสด็จแม่จะดูแลแดนพายัพจนกว่าเสด็จพ่อจะกลับมาเพคะ ลูกคิดว่าไม่เกินสองเดือน ทุกอย่างจะเรียบร้อย พรุ่งนี้พวกเราค่อยออกเดินทางกัน วันนี้ลูกจะศึกษาก่อนว่าลูกควรเสริมจุดแข็งลดจุดด้อยให้เสด็จพ่ออย่างไร และเตรียมทุกอย่างให้พร้อมเสียก่อน”

“ทำตามที่ลูกบอกเถิด จะเป็นผลดีกับตัวท่านเองนะ ฟูจวิน” เหม่ยเมิ่งเอ่ยเสียงเข้ม เป็นเชิงบอกให้รู้ว่าเขาไม่สามารถปฏิเสธได้

ราชาเสวี่ยหมิงนิ่งอึ้ง

ใช้เวลาอีกสองเดือนตามที่เสวี่ยหลินคาดไว้ นางก็สามารถสร้างของวิเศษให้บิดาได้ครบถ้วน และแน่นอนว่าระหว่างสองเดือนนี้ บิดาของนางก็ต้องรับประทานอาหารเช่นเดียวกับที่นางให้มารดาของนางรับประทาน

และด้วยเลเวลของสัตว์อสูรในสองเดือนนี้ที่ยังคงสูงกว่าเลเวลของเสวี่ยหลินอยู่มาก ทำให้เลเวลของนางยังคงเพิ่มขึ้นอีก 10 เลเวล เป็น 120 จากเดิม 110 ลมปราณเพิ่มขึ้นหนึ่งช่วงชั้นใหญ่เป็นเซียนเมธีขั้นสิบจากเซียนกนกขั้นสิบ

เวลาอีกหนึ่งเดือนที่เหลือ เสวี่ยหลินใช้ไปกับการสอนทำอาหาร ขนมหวาน และเครื่องดื่มของแดนมนุษย์ทั้งหมดให้กับเหม่ยเมิ่งมารดาของนาง

เสวี่ยหลินกลับมาที่สถานศึกษาพายัพแล้ว ยามนี้นางเหลือเพียงวิชาการต่อสู้เท่านั้น เมื่อมาเข้าเรียนในวิชานี้ นางจึงทราบว่าเป็นการศึกษาในภาคปฏิบัติทั้งสิ้น มีทั้งกระบี่ ทวน ธนู ดาบใหญ่ กระบอง ง้าว แต่ไม่มีวิธีการต่อสู้ด้วยคทา ทำเอาเสวี่ยหลินต้องถอนหายใจเฮือก แต่ในเมื่อจำต้องเรียนเพื่อให้สำเร็จการศึกษาจากที่นี่ นางจึงเลือกเรียนกระบี่

ตำรากระบี่ของสถานศึกษาพายัพเหมือนเป็นตำราเบื้องต้น เพื่อสอนให้ทุกคนเข้าใจในวิถีกระบี่ เสวี่ยหลินอ่านทำความเข้าใจไปสองเที่ยวก็จดจำและเข้าใจได้ทั้งหมด เมื่อมาถึงภาคปฏิบัติ นางจึงผ่านการซ้อมได้อย่างง่ายดาย

เสวี่ยหลินขอออกจากสถานศึกษาพายัพกลับมาซ้อมกระบี่กับราชาเสวี่ยหมิง บิดาของนาง ซ้อมอยู่ราวสามเดือน จึงกลับไปสอบ ดูเหมือนครั้งนี้นางไม่ชอบกระบี่เอาเสียเลย แม้นางจะไม่ได้คะแนนเต็มเช่นที่เคยกระทำได้แต่ก็สอบผ่านได้ไม่ลำบาก

ยามนี้เสวี่ยหลินจึงหมดภาระหน้าที่ที่จะต้องเรียนที่สถานศึกษาพายัพเสียที นางตั้งใจจะสร้างที่พักใหม่แห่งหนึ่งตามแบบบ้านที่นางฝันไว้ยามที่เป็นมนุษย์ บ้านพักพร้อมสวนดอกไม้สวยๆ ริมทะเลสาบ และที่นางตั้งใจอีกอย่างคือ นางกำลังนึกอยากเล่นเกมสร้างฟาร์มและร้านชา

ตอนนี้นางมีครบทุกอย่างไม่ว่าจะสมุนไพร พืชผักผลไม้ และดอกไม้ต่างๆ ดังนั้น สิ่งที่นางต้องทำคือหาพื้นที่ในแดนพายัพที่สามารถตอบสนองความต้องการของนางได้ พื้นที่กว้างที่สามารถสร้างบ้านพัก ร้านขายชาและขนมหวาน และปลูกพืชได้ เพราะนางอยากมีร้านขายชาและขนมหวานเป็นของตนเอง ทั้งพื้นที่นี้ต้องมีทะเลสาบสวยๆ กว้างๆ ทิวทัศน์งามๆ ให้นางได้ชื่นชมเป็นส่วนตัวและเป็นจุดขายของร้านขายชาของนางด้วย

เสวี่ยหลินกำลังนั่งคิดถึงฤดูกาลในแดนพายัพ แดนพายัพมีสามฤดู เป็นฤดูหมอกสี่เดือน ฤดูใบไม้ร่วงสี่เดือน และฤดูหนาวสี่เดือน ดังนั้น ชาที่นางคิดขายต้องเน้นเป็นชาร้อน ขนมหวานนอกจากมาการองของโปรดของนางแล้ว ต้องมีขนมอื่นด้วย เพราะไม่แน่ว่าเหล่าเทพเซียนอาจอยากลิ้มลอง แต่เหนืออื่นใดทั้งหมดไม่ว่าชาหรือขนมหวาน ทั้งหมดนี้เมื่อรับประทานเข้าไปแล้ว ต้องทำให้จิตใจของทุกคนผ่อนคลาย มีความสุข

ในร้านของนางต้องมีวงดนตรีมาเล่นเพลงเบาๆ ให้ทุกคนได้ฟังอย่างผ่อนคลาย ร้านนี้ยังต้องเต็มไปด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ ของชาและส่วนประกอบของพืชและสมุนไพรต่างๆ เรียกได้ว่าเพียงก้าวเข้ามาในร้าน พวกเขาทั้งหมดต้องรู้สึกผ่อนคลายได้ทันที และยิ่งบรรยากาศของร้านที่นางตั้งใจจัดให้เหมือนนั่งอยู่ในสวนด้วยแล้วล่ะก็ พวกเขาไม่หลงอยู่ในร้านของนางก็ให้มันรู้ไป รับรองว่าจะทำให้พวกเขาสั่งชาและขนมหวานกันไม่เลิกเลยทีเดียว

แต่เหนืออื่นใด นางควรทำชา ขนมหวาน และของว่างออกมาให้คนในแดนพายัพได้ลองชิมเสียก่อน เพื่อทดสอบดูว่าพวกเขาจะชมชอบหรือไม่ และชอบมากน้อยเพียงใด เมื่อแน่ใจว่าพวกเขาชมชอบ นางจึงค่อยมองหาพื้นที่ เรื่องเหล่านี้ต้องอาศัยเวลาเตรียมการไม่น้อย เพราะหากเป็นไปตามที่คาดคิด นางต้องฝึกนางกำนัลและเซียนรับใช้ให้ชงชาและทำขนมหวานให้ได้รสชาติเดียวกับที่นางทำ ทั้งยังต้องฝึกฝนพวกเขาให้ทำหน้าที่บริกรของร้าน อีกส่วนหนึ่งต้องเป็นนักดนตรี และอีกส่วนทำหน้าที่ปลูกพืช

คิดไปคิดมา โครงการใหญ่เหมือนกันแฮะ เสวี่ยหลินคิดในใจก่อนจะค่อยๆ จดสิ่งที่นางต้องทำออกมา