ตอนที่ 3 พบหน้า

ตอนที่ 3 พบหน้า

@ห้องนั่งเล่น

ช่วงสายๆของวัน ฉัน ปะป๊าและคุณแม่ พากันมานั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน ตอนนี้บ้านหลังนี้ก็มีแค่ฉันที่เป็นลูก ตอนนี้พี่อาชิย้ายไปอยู่กับอลิซแล้ว ส่วนพี่กัปตันกลับไปทำงานอยู่ที่อังกฤษต่อ จนกว่างานนั้นจะเสร็จ ตอนนี้ฉันรู้สึกเหงาจังเลย

"พรุ่งนี้ลูกสาวป๊าจะได้เข้าไปเรียนรู้งานกับพี่แล้ว พร้อมหรือยังลูก"

"พร้อมแล้วค่ะ"

"แม่หาคนขับรถให้อุ่นได้แล้วนะลูก"

"ขอบคุณค่ะ"

"ใครเหรอคุณ ทำไมเรื่องนี้ผมไม่รู้"

"เดี๋ยวเล่าให้ฟัง บังเอิญได้มาค่ะ"

"บังเอิญได้มา ยังไงเหรอคะ"

"ไม่มีอะไรหรอกลูก แม่เห็นว่าพี่เขาอายุมากกว่าอุ่นนิดหน่อย น่าจะเป็นเพื่อนคุยกันได้ อุ่นจะได้ไม่เหงายังไงล่ะ"

"อ๋อค่ะ" ฉันเชื่อว่าคนที่คุณแม่เลือกให้จะต้องไว้ใจได้อย่างแน่นอน ฉันจึงไม่ถามอะไรมาก

"อุ่นขอตัวไปชวนหนูดีดูซีรีส์ดีกว่าค่ะ" พูดจบฉันก็ลุกขึ้นจากโซฟาตัวที่นั่งอยู่ แล้วเดินออกไปจากห้องนั่งเล่น ตรงไปหาหนูดีทันที

"หนูดีทำอะไรอยู่น่ะ"

"ทำการบ้านค่ะ"

"ใกล้เสร็จหรือยัง"

"เสร็จแล้วค่ะ พี่อุ่นจะใช้หนูดีทำอะไรหรือเปล่าคะ"

"ไปนอนดูซีรีส์ที่ห้องพี่กัน" ประโยชน์นี้ฉันกระซิบได้ยินกับน้องแค่สองคน กลัวน้าแก้วแม่ของหนูดีจะบ่นเอา

"อื้อๆ ไปค่ะ" หนูดีฉีกยิ้มหวานพร้อมกับพยักหน้าตอบรับทันที

"น้าแก้วคะ อุ่นเหงาขอยืมหนูดีสักวันได้มั้ยคะ"

"ได้ค่ะ คุณหนู"

"ป่ะ" หนูดีรีบเก็บสมุดและหนังสือที่เธอกำลังทำอยู่ทันที จากนั้นฉันจึงจูงมือน้องเดินขึ้นห้องไป โดยที่ไม่ลืมหยิบเอาขนมถือติดมือเอาขึ้นไปเคี้ยวในระหว่างนอนดูซีรีส์ด้วย

"หนูดีชอบดูแนวไหน" ฉันหันไปถามน้อง

"หนูดีดูได้หมดเลยค่ะ แนวไหนก็ได้ พี่อุ่นเลือกเลยเดี๋ยวหนูดีดูเป็นเพื่อน"

"งั้นเอาเรื่องนี้แล้วกันน่าจะสนุก" ซีรีส์จีนย้อนยุคนางเอกปลอมตัวเป็นเมียพระเอกเพื่อไปช่วยกันสืบคดีบางอย่าง

ในขณะที่ฉันกับน้องกำลังนั่งดูซีรีส์ด้วยกันอยู่นั้น ฉันก็เริ่มชวนน้องคุย

"หนูดี"

"คะ"

"พระเอกหล่อเนอะ"

"แบบนี้สเปคหนูดีเลยค่ะ"

"มีสเปคที่ชอบด้วยเหรอ ไหนลองเล่าให้พี่ฟังหน่อยซิ ชอบแบบไหน" ฉันหมายถึงผู้ชายในชีวิตจริง

"แน่นอนว่าต้องหล่อ ขายาว หุ่นดี ตัวสูงโปร่ง มีความเป็นสุภาพบุรุษ สุขุม เป็นผู้ใหญ่ พึ่งพาได้และต้องมีสมอง"

"ฮ่าๆๆ มีสมอง! ข้อนี้ดีพี่ชอบด้วย สงสัยเห็นทีว่าพี่จะต้องมีสเปคที่ตัวเองชอบบ้างซะแล้ว"

"พี่อุ่นไม่เคยมีสเปคที่ชอบเหรอคะ"

"น่าจะลืมคิดไปน่ะ เอาแบบพระเอกในซีรีส์เรื่องนี้เลยแล้วกัน" ถ้าได้แฟนแบบพระเอกคนนี้คงดีไม่น้อย แค่คิดความสุขก็มาแล้ว

"พี่อุ่นคะ" ดูทำหน้าเข้าเหมือนอยากจะพูดอะไร

"ทำไมทำหน้าแบบนี้ล่ะ เขาไม่หล่อเหรอ"

"เปล่าค่ะ หนูดีแค่คิดว่า ถ้าสเปคพี่อุ่นจะต้องแบบนี้เท่านั้น ในชีวิตจริงมันหายากมากเลยนะคะ" ฉันอาจจะขึ้นคานจริงๆ เข้าใจแล้ว!

"อือ...ก็จริง ช่วงนี้ป้าข้างบ้านก็ชอบมาถามพี่ว่าเมื่อไหร่จะมีแฟน เมื่อไหร่จะแต่งงาน เมื่อไหร่ดีล่ะหนูดี" เมื่อคิดถึงเรื่องนี้แล้วก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเฉยเลย เหมือนกำลังถูกสังคมข้างบ้านกดดันยังไงก็ไม่รู้

"หนูดีไม่ทราบค่ะ"

เช้าวันจันทร์

วันนี้ฉันตื่นแต่เช้า เตรียมตัวเข้าไปเรียนรู้งานในโรงงานผลิต ตั้งแต่กระบวนการแรกจนถึงกระบวนการสุดท้าย หรือจะเรียกได้ว่าทุกขั้นตอนผลิตนั่นเอง เป็นระยะเวลาสามเดือนหรือจนกว่าฉันจะเข้าใจขั้นตอนการทำงานทุกขั้นตอนได้เป็นอย่างดี

หลังจากนี้ ฉันก็จะได้ย้ายกลับมาประจำอยู่ที่ออฟฟิศสำนักงานแทน สาเหตุที่ต้องไปเรียนงานที่โน่นก็เพื่อให้เข้าใจถึงผลิตภัณฑ์ของบริษัทในเชิงลึก ไม่ใช่แค่เพียงผิวเผินเหมือนพนักงานทั่วไป

ในขณะที่ฉันกำลังเดินลงบันไดมา ก็ได้เจอกับผู้ชายคนหนึ่ง เขากำลังยืนคุยอยู่กับปะป๊าและคุณแม่ น่าจะเป็นคนขับรถของฉันมั้งดูได้จากการแต่งตัว แต่ทำไมฉันถึงได้รู้สึกว่าเหมือนเคยเจอหน้าผู้ชายคนนี้ที่ไหน

"นั่นไงลงมาแล้ว อุ่นนี่คนขับรถของหนู เรียกเขาว่าพี่ภีร์ก็แล้วกัน" คุณแม่แนะนำให้ฉันกับเขารู้จักกัน

"สวัสดีครับคุณหนู"

"สวัสดีค่ะ"

"กินอะไรรองท้องก่อนไปสักหน่อยดีมั้ยลูก"

"อุ่นให้หนูดีทำแซนด์วิชใส่กล่องให้แล้วค่ะ เช้าๆอุ่นไม่ค่อยหิว" พูดถึงหนูดี หนูดีก็วิ่งเข้ามาหาพร้อมกับกล่องแซนด์วิชในมือ

"พี่อุ่นขนมปังที่สั่งได้แล้วค่ะ"

"ขอบใจนะ"

"ผมไปรอที่รถนะครับ" เขาเอ่ยขออนุญาตจากนั้นก็เดินออกไป

"ปะป๊าคุณแม่ ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ที่โน่นมีพี่อาชิอยู่ อุ่นจะรีบเรียนรู้งานทุกขั้นตอนให้เร็วที่สุด"

"แม่ไม่ได้เป็นห่วงอุ่น แม่เป็นห่วงพี่เขา อย่าดื้ออย่าซนนะลูก"

"คุณแม่...อุ่นโตแล้วนะคะ"

"พูดเผื่อๆไว้น่ะลูก"

"ปะป๊า..."

"ป๊าเห็นด้วยกับแม่ ไปเถอะเดี๋ยวสายรถจะติด" ไม่มีใครเข้าข้างฉันเลยสักคน ฉันจึงเดินไปที่รถที่กำลังจอดรออยู่

"เชิญครับคุณหนู" ฉันมองหน้าเขาอีกครั้ง รู้สึกคุ้นหน้าเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนจริงๆนะ แต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออก

"อุ่นไม่ชอบนั่งหลัง ขอนั่งข้างคนขับได้มั้ยคะ" ฉันชอบนั่งมองทางข้างหน้า

"จะดีเหรอครับ"

"มีปัญหาอะไรเหรอคะ"

"ผมไม่กล้ามีปัญหากับคุณหนูหรอกครับ เชิญครับคุณหนู" เขาปิดประตูทางด้านหลัง แล้วรีบมาเปิดประตูทางด้านหน้าฝั่งตรงข้ามกับคนขับให้ฉันเข้าไปนั่ง จากนั้นเขาก็ปิดประตู แล้วเดินอ้อมไปประจำที่คนขับ

ในขณะที่รถแล่นออกไปบนท้องถนนได้สักครู่ อยู่ๆฉันก็จำเขาขึ้นมาได้ ฉันเคยเห็นเขามาเป็นแขกในงานแต่งของพี่อาชิกับอลิซ ต้องใช่เขาแน่ๆ ว่าแต่เขาเป็นใครกันแน่ ภายในงานวันนั้นคนที่มาส่วนมากจะมีแต่นักธุรกิจและญาติสนิท

"ทำไมมองหน้าผมแบบนี้ล่ะครับคุณหนู"

"หน้าพี่ภีร์เหมือน..."

"เหมือนใครครับ"

"อุ่นไปเรียนอยู่ที่อังกฤษมาหลายปี ไม่ค่อยรู้จักใคร น่าจะจำคนผิดค่ะ" แต่ในใจของฉันกลับรู้สึกว่าเขาคนนั้นกับเขาคนนี้ต้องเป็นคนคนเดียวกันแน่ๆ

"ครับ" จากนั้นฉันกับเขาก็ไม่ได้คุยอะไรกันอีก จนกระทั่งรถแล่นเข้าไปจอดในโรงงาน

"คุณหนูครับ ระหว่างวันผมต้องทำอะไรบ้างครับ"

"ไม่มี"

"ครับ"

"ถ้ามีเดี๋ยวโทรเรียกแล้วกัน ขอบคุณนะที่ถาม"

"ครับ" จากนั้นฉันจึงเดินเข้าไปด้านใน เจอกับพี่อาชิที่ยืนรอฉันอยู่ก่อนแล้ว เขาคือพี่ชายคนโตของฉันเองค่ะ หลังจากวันงานแต่งของพี่ชายฉันผ่านไป เขาก็ได้ย้ายไปอยู่ที่บ้านโน้นกับอลิซภรรยาของเขา

?????