ตอนที่ 4 : บุรุษมือนุ่มนิ่ม

“ก๊อก ก๊อก”

“ผู้ใด” มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นสองครั้งท่ามกลางความเงียบ หวังลี่จวินตะโกนถามกลับไปด้วยความตกใจ คงเพราะนางกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ เลยไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าของคนที่มา

“หนิงชิง สาวใช้ของจวนอ๋องเจ้าค่ะ” เสียงใสของสตรีที่อยู่ด้านนอกตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเคารพ

“เข้ามาเถอะ” เมื่อได้ยินผู้มาเยือนแนะนำตัวเอง หวังลี่จวินจึงอนุญาตให้สาวรับใช้เปิดประตูเข้ามาได้

ผิดคาดอย่างมาก นางคิดว่างานแต่งวันนี้คนที่นางเห็นหน้าคนแรกจะเป็นเจ้าบ่าว แต่กลับเป็นสาวใช้ตัวน้อยเสียได้ แม้ลึก ๆ จะผิดหวังที่มิได้รับความสนใจจากเขา แต่หวังลี่จวินก็คิดว่าเป็นเช่นนี้ก็ดี จะได้ต่างคนต่างอยู่ อย่างน้อยก็ไม่จำเป็นต้องมองหน้ากันด้วยความคับแค้นใจ สู้ไม่เห็นหน้ากันเช่นนี้แหละจะได้ไม่อึดอัด

“ข้าชื่อหนิงชิงเจ้าค่ะ พระชายาให้มาดูแลฮูหยินน้อย นับแต่นี้ไปหนิงชิงจะเป็นสาวใช้ประจำกายของฮูหยินน้อยนะเจ้าคะ” สาวใช้เดินเข้ามาพร้อมกับย่อกายให้หวังลี่จวินหนึ่งครั้งเพื่อแสดงความเคารพแล้วแนะนำตัวเอง

สาวใช้ส่วนตัวนางก็ไม่ได้พามาด้วย เพราะในสินสอดตอนแรกมิได้ระบุไว้ มารดาจึงมิกล้าให้นางนำคนเข้าจวนอ๋องมาโดยพลการ แต่ดูเหมือนว่าแม่สามีของนางจะค่อนข้างรอบคอบ จึงส่งสาวใช้มาให้ด้วยตัวเอง

หวังลี่จวินมีสาวใช้ประจำกายก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาเปลาะหนึ่ง อย่างน้อยนางก็มีเพื่อนสนทนาและมีจะมีคนมาคอยดูแลนางตอนที่อยู่ในจวนอ๋องแห่งนี้บ้าง ชีวิตที่นี่คงไม่โดดเดี่ยวเกินไปกระมัง

“ดีเลย เจ้านั่งก่อนสิ” หวังลี่จวินเรียกให้หนิงชิงมานั่งที่เตียงข้าง ๆ ตนเอง

“มิได้หรอกเจ้าค่ะ หนิงชิงเป็นบ่าวจะนั่งเสมอกับผู้เป็นนายอย่างฮูหยินน้อยได้อย่างไรเจ้าคะ” หนิงชิงพูดขึ้นมาด้วยท่าทีที่บ่งบอกถึงความเคารพและมีความนอบน้อมอยู่ในที

ในใจพลันคิดว่ามิกล้าตีตัวนั่งเสมอฮูหยินน้อยที่พึ่งแต่งเข้าจวนมาได้ ช่วงนี้นางต้องระมัดระวังตัวและศึกษาดูนิสัยใจคอฮูหยินน้อยเสียก่อนว่าเป็นคนเช่นไร ขืนทำตัวไม่เคารพนางเกรงว่าจะถูกลากไปโบยจนต้องเจ็บตัวเปล่า ๆ

“ไม่นั่ง แล้วเจ้าจะทำอย่างไร” หวังลี่จวินถามตอนแรกก็สงสัย แต่ตอนหลังก็นึกออกว่าสังคมโบราณนี้แบ่งแยกชนชั้นชัดเจน บ่าวหรือสาวใช้ไม่สามารถตีตัวเสมอผู้เป็นเจ้านายได้ ส่วนใหญ่จึงต้องยืนทั้งวันเพื่อรอรับคำสั่งโดยไม่สามารถปริปากบ่นได้เลย

“ยืนเจ้าค่ะ”

หวังลี่จวินมิได้ทำสีหน้าแปลกใจ แล้วถามกลับ “ถ้าอย่างนั้นเวลาที่อยู่ในห้องกับข้าเจ้าก็จะยืนตลอดอย่างนั้นหรือ”

“ใช่เจ้าค่ะ”

เมื่อได้ยินคำตอบแล้ว หวังลี่จวินยิ้มให้สาวใช้ของตนคราหนึ่งก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “อยู่กับข้ามิต้องพิธีรีตองขนาดนั้นหรอก ข้าอนุญาตให้นั่งได้ ถ้านั่งบนเตียงกับข้าไม่ได้ก็ไปลากเก้าอี้มานั่ง จะได้สนทนากันสะดวก”

“ขอบคุณเจ้าค่ะ” หนิงชิงตอบรับแล้วจึงไปลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าผู้เป็นนาย

“ตอนเจ้าเข้ามาเหมือนมีเรื่องจะบอกข้า เจ้ามีเรื่องอันใดหรือ” หวังลี่จวินนึกได้ว่าตอนที่หนิงชิงเข้ามาคล้ายกับมีเรื่องจะรายงาน แต่ก็ถูกนางถามขัดจังหวะเสียก่อน

หนิงชิงเหมือนกับจะลืมไปแล้วว่าตนเข้ามาทำอะไรก็แหงนหน้าขึ้นมองเพดานทำท่าคิด “อืม...นึกออกแล้วเจ้าค่ะ พระชายาให้มาบอกกับฮูหยินน้อยว่า นายท่านถูกเรียกตัวเข้าวังกะทันหัน ให้ฮูหยินน้อยพักผ่อนก่อนได้เลยเจ้าค่ะ”

“พักผ่อน....ถ้าอย่างนั้นเจ้ามาช่วยข้าถอดชุดเถอะ” หวังลี่จวินบอกกับสาวใช้ ไม่ได้รู้สึกแย่ที่เจ้าบ่าวไม่สะดวกมา แต่กลับโล่งใจที่เขาไม่อยู่ เพราะนางก็ยังไม่พร้อมจะเข้าห้องหอกับบุรุษแปลกหน้า แม้ว่าเขาจะมีตำแหน่งเป็นสามีของนางแล้วก็ตาม

หนิงชิงรีบพานางมาที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งแล้วบรรจงถอดเครื่องหัวอลังการบนศีรษะของผู้เป็นนายหญิงออกอย่างเบามือ

หวังลี่จวินที่แบกเครื่องหัวหนักอึ้งนี้มาตลอดทั้งวัน เมื่อได้ถอดออกก็รู้สึกโล่งขึ้นมาทันที หลังจากนั้นก็ถอดชุดเจ้าสาวไปแขวนไว้ที่ไม้แขวนอีกด้านหนึ่ง หนิงชิงได้เตรียมน้ำร้อนไว้ในอ่างอาบน้ำรอนางเรียบร้อยแล้ว

...........

พิธียกน้ำชาในเช้าวันต่อมาถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย เบื้องหน้ามีเพียงท่านอ๋องเจียงและพระชายาซึ่งเป็นบิดามารดาของเจียงจื่อหยาง แล้วก็ท่านอาเจียงเฉิงที่เป็นผู้ใหญ่ที่ไปรับตัวเจ้าสาวมาเมื่อวานนี้

เมื่อพบกับเจียงจื่อหยางหวังลี่จวินก็รู้สึกเกร็งขึ้นมาเล็กน้อย ด้วยท่าทีที่เย็นชาใบหน้านิ่งเฉยของเขาทำให้นางถึงกับเสียวสันหลังวูบวาบจนเกือบจะทำน้ำชาหก แต่ยังดีที่เขายื่นมือเข้ามาประคองถ้วยน้ำชายในมือช่วยนางไว้ได้ทัน ครั้งแรกที่ได้สัมผัสมือของเขาทำให้นางรู้สึกประหลาดใจขึ้นมา

‘เป็นบุรุษเหตุใดมือถึงได้นุ่มนิ่มเพียงนี้’