ตอนที่ 5 : พ่อแม่สามี

หลังจากพิธียกน้ำชาสำหรับผู้อาวุโสและพ่อแม่สามีเสร็จแล้ว หวังลี่จวินก็ทำการกล่าวฝากเนื้อฝากตัวกับท่านอ๋องเจียงและพระชายาไป๋

“หม่อมฉันหวังลี่จวินบุตรีตระกูลหวัง บิดาคือเจ้ากรมพิธีการหวังเว่ยกง ขอบพระทัยท่านทั้งสองที่เมตตาเพคะ”

“บุตรีของใต้เท้าหวังเติบโตขึ้นมาก็งดงามไม่น้อยเลย” ท่านอ๋องเจียงเอ่ยชมลูกสะใภ้

แม้ว่าคราแรกจะมิค่อยเห็นด้วยกับงานมงคลนี้ เพราะเกรงว่าจะได้สตรีด่างพร้อยเข้าตระกูล แต่บุตรชายยืนยันว่านางมิได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกโจรในครานั้น เขาจึงเบาใจและยอมให้นางแต่งเข้ามาตามคำขอ

พระชายาเองก็ยิ้มให้หวังลี่จวินครั้งหนึ่ง ก่อนจะถามว่า “ไม่รู้ว่าเจ้าจำพวกเราได้หรือไม่ ตอนเด็กเจ้าเองก็เคยเข้ามาวิ่งเล่นในวังนี้อยู่บ่อย ๆ”

“ต้องขออภัยด้วยเพคะพระชายา ตอนนั้นหม่อมฉันน่าจะยังเด็กมาก จำมิได้เลย” หวังลี่จวินทำท่าคิดครู่หนึ่งเพื่อทบทวนความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม เมื่อนึกอันใดมิออกก็เอ่ยตอบออกไปด้วยใบหน้าจริงจัง

ท่านอ๋องเจียงอยู่ ๆ ก็หัวเราะขึ้นมา “ฮ่า ๆ ๆ ดูเจ้าสิ เป็นลูกสะใภ้จวนข้าแล้วยังจะมาเรียกท่านอ๋องเรียกพระชายาอะไรอยู่อีก เจ้าต้องเรียกเราว่าเสด็จพ่อเสด็จแม่ยามอยู่ด้านนอก หรือจะเรียกท่านพ่อท่านแม่ยามอยู่ในจวนก็ได้ แล้วคำพูดทางการก็มิต้องพูดให้มากพิธี”

เจียงจื่อเซวียนบิดาของเจียงจื่อหยางมีศักดิ์เป็นอ๋องที่ได้รับการแต่งตั้งจากฮ่องเต้เป็นเจียงอ๋อง เนื่องจากความสามารถและการทำคุณงามความดีให้กับแผ่นดินของเขานั้นยิ่งใหญ่นัก

ก่อนหน้านี้ เขาดำรงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่ก็สามารถชนะศึกมาได้ไม่ต่ำกว่ายี่สิบครั้ง ตลอดทั้งชีวิตของเขาอยู่ที่สนามรบทำเพื่อชาติบ้านเมืองมาตลอดเลยก็ว่าได้ อีกทั้งเขายังเป็นน้องชายของฮองเฮาองค์ปัจจุบันอีกด้วย

ดังนั้นเจียงจื่อหยางเองถ้านับตามศักดิ์แล้ว เขาก็คือหลานชายของฮ่องเต้กับฮองเฮา ดังนั้นเหล่าผู้สูงศักดิ์ในวังต่างก็รักใคร่เขาอยู่มิใช่น้อย

ฮ่องเต้นั้นก็ดูจะเอ็นดูเขาเป็นพิเศษ เขาเองเปรียบเสมือนซื่อจื่อ หรืออ๋องน้อยแห่งจวนนี้ และหวังลี่จวินก็มีศักดิ์เป็นพระชายาซื่อจื่อ แต่เพราะเขาเองชอบให้คนเรียกตำแหน่งทางการอย่างเสนาบดีมากกว่า เมื่อแต่งภรรยาเข้ามา บรรดาสาวใช้จึงเรียกนางว่าฮูหยินน้อย

“เพคะ...เอ่อ...เจ้าค่ะท่านพ่อ” หวังลี่จวินตอบอึก ๆ อัก ๆ

คล้ายจะเกรงกลัวบารมีบิดามารดาสามี แต่จริง ๆ แล้วนางแค่อยากดูเชิงคนในครอบครัวนี้ก่อน ว่าแต่ละคนมีนิสัยอย่างไร นางจะได้ทำตัวถูก ว่าควรจะเจียมตัวอยู่ห่าง ๆ หรือสนิทสนมไว้เนื้อเชื่อใจใครได้บ้าง

“เจ้าทำตัวตามสบายเถอะ ถึงอย่างไรต่อจากนี้ที่นี่ก็เป็นบ้านของเจ้าแล้ว อย่าได้ลำบากใจไป พวกเราเห็นเจ้ามาตั้งแต่ยังเล็ก คราแรกคิดว่าเมื่อปักปิ่นแล้วจะไปสู่ขอเจ้าให้กับจื่อหยาง แต่ตอนนั้นเขาก็ดันมีคนรักเสียก่อน” แม่สามีประคองแขนสองข้างของหวังลี่จวินให้ลุกขึ้นพลางเอ่ยคำพูดอย่างเป็นกันเอง เพราะไม่อยากให้ลูกสะใภ้กังวลและอึดอัดยามอยู่ในจวน

เจียงจื่อหยางมีคนรักอยู่คนหนึ่งถึงขั้นตบแต่งกันเป็นสามีภรรยา และนางผู้นี้คือที่หนึ่งในดวงใจของเขาเสมอมา แต่ว่าเกิดเหตุที่ทำให้นางผู้นั้นจากไปอย่างกะทันหันบ้างก็ว่านางฆ่าตัวตาย บ้างก็ว่านางประสบอุบัติเหตุบางอย่าง ซึ่งสาเหตุที่แท้จริงก็ยังไม่มีใครสามารถตอบได้มาจนถึงทุกวันนี้

เนื่องจากเจียงจื่อหยางเป็นชายหนุ่มรูปงาม มีความสามารถและมีอนาคตไกลจึงมีบุตรสาวของตระกูลต่าง ๆ ในต้าจิ้นปรารถนาแต่งเข้าจวนอ๋องไม่ขาดสาย เขาจึงได้ชื่อว่าเป็นบุรุษที่เจ้าชู้มีเมียเยอะ แต่ว่าเขาก็ได้หาสนใจข่าวลือเหล่านั้นไม่และไม่ไปชี้แจ้งกับผู้ใดด้วยว่าเขาไม่เคยแตะต้องสตรีเหล่านั้นเลยแม่แต่น้อย

หวังลี่จวินถูกจัดให้พักในเรือนของภรรยาเอกซึ่งเป็นเรือนเดียวกับที่ภรรยาเก่าของเขาเคยอยู่ก่อนที่จะตายไป เมื่อนางกลับมาที่ห้องของตนเองแล้วก็เดินมองดูรอบ ๆ ห้องคราวหนึ่ง

“หนิงชิง เจ้าว่าเรือนนี้ดูเศร้าหมองหรือไม่” หวังลี่จวินเอ่ยถามสาวใช้

ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือไม่ว่าเรือนหลังนี้ แม้จะดูงดงามโอ่อ่า แต่พอเดินเข้ามาแล้วบรรยากาศอึมครึมมิค่อยสดใสนัก

“อาจเป็นเพราะเรือนนี้ถูกทิ้งร้างมาหลายปี ไม่ได้ซ่อมแซมหรือว่าขัดถูทุกวันก็เลยทำให้สีของห้องดูหม่นหมองไปบ้างเจ้าค่ะ” หนิงชิงมองตามสายตาของผู้เป็นนายแล้วก็เอ่ยคำพูดออกมาตามที่คิด

เรือนหลังนี้มิมีผู้ใดอยู่มานานแล้ว นาน ๆ ทีจะมีบ่าวไพร่มาทำความสะอาดบ้าง แต่ก็มิเคยมีการปรับปรุงเลย ทำให้ทั้งโต๊ะ เก้าอี้ และทุกอย่างที่นี่ดูเก่าไปสักหน่อย

“ไม่ใช่แค่นั้นนะหนิงชิง แม้กระทั่งข้าวของที่อยู่ในห้องต่างก็ดูไม่สดใสไปเสียหมด”

“เช่นนั้นฮูหยินน้อยจะทำอย่างไรเล่าเจ้าคะ” หนิงชิงสาวใช้ตัวน้อยเอ่ยถามอย่างสงสัย

นางไม่คิดว่าจะทำอันใดได้ เพราะเรือนนี้ก็เป็นเช่นนี้มานานแล้ว ไม่มีใครกล้าแตะต้องหรือเปลี่ยนแปลงสิ่งใด หากไม่มีคำสั่งของท่านเสนาบดี

“ข้าอยากจะปรับปรุงใหม่เสียหน่อย ไหน ๆ ที่นี่ก็กลายเป็นเรือนของข้าแล้ว ข้าเองก็อยากทำให้เหมาะกับตัวเอง” หวังลี่จวินเอามือเท้าคางแล้วกลอกสายตาวนไปรอบห้องอีกครั้ง