ตอนที่ 2 : ข้าไม่อยากแต่งงาน

ภายในห้องโถงใหญ่มีบิดาของนางเอง หวังเว่ยกงนั่งรออยู่ที่เก้าอี้ใหญ่สำหรับเจ้าของบ้านตรงกลางห้องโถง เก้าอี้ที่ฝั่งขวามือเป็นมารดาของนางเวินฮูหยิน ส่วนเก้าอี้ฝั่งซ้ายมือนั้นเป็นฮูหยินผู้เฒ่าย่าของเจ้าของร่างนี้

หวังเว่ยกงรับตำแหน่งเจ้ากรมพิธีการ มีหน้าที่เกี่ยวกับการจัดการพิธีการต่าง ๆ ที่เกี่ยวกับการทูต รวมทั้งพิธีการที่จัดขึ้นภายในแคว้น รวมถึงการควบคุมดูแลการสอบจอหงวนด้วย

เขามักจะมีงานยุ่งอยู่เสมอ จึงไม่ค่อยได้พูดคุยกับบุตรีเพียงคนเดียวของเขาคนนี้สักเท่าไร ช่วงเช้าของวันนี้เขาพอจะมีเวลาอยู่บ้างจึงได้เรียกให้หวังลี่จวินเข้ามาพบ

“มาแล้วหรือลี่จวิน นั่งก่อนสิ” หวังเว่ยกงเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นบุตรสาวเดินเข้ามา

“ท่านพ่อ ท่านแม่ มีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ” หวังลี่จวินย่อกายเล็กน้อยเป็นการเคารพเมื่อเจอหน้าบิดามารดา แล้วเอ่ยถามด้วยความสงสัย ปกติแล้วตัวนางเองไม่สนิทกับใครเลยที่นั่งอยู่ในห้องโถงนี้

“ข้าเพียงแต่จะเรียกเจ้ามาถามว่าเตรียมตัวพร้อมหรือไม่”

หวังลี่จวินได้ฟังก็รู้ทันทีว่าท่านพ่อจะต้องพูดถึงเรื่องแต่งงานของนางกับบุรุษผู้นั้นเป็นแน่ อีกทั้งนางเองก็ไม่ได้อยากแต่งงาน เนื่องจากในชาติที่แล้วผิดหวังในความรัก แถมยังถูกฆ่าตายจากคนคุ้นเคยอีก ก็เลยไม่อยากมีความรักอีกต่อไปจึงได้เอ่ยตอบปฏิเสธขึ้นมาทันที

“ท่านพ่อ ข้ายังไม่อยากแต่งงาน ท่านช่วยยกเลิกงานแต่งงานนี้เถอะเจ้าค่ะ”

“ไม่แต่งได้อย่างไร เรื่องดำเนินไปจนถึงขั้นนี้แล้ว หากมายกเลิกตอนนี้ ข้าจะสู้หน้าตระกูลเจียงได้อย่างไร” หวังเว่ยกงโวยวายขึ้นมาเมื่อได้ยินคำปฏิเสธการแต่งงานที่บุตรสาวเอ่ยออกมา

“การแต่งงานที่ฝืนใจระหว่างคนสองคนที่ไม่ได้รักกันนั้นก็คงจะมิเกิดมีความสุขใช่หรือไม่ท่านพ่อ การบังคับฝืนเด็ดแตงย่อมไม่หวานเจ้าค่ะ” หวังลี่จวินพยายามหาคำพูดเพื่อมาโน้มน้าวบิดาของตน แม้ลึก ๆ จะรู้ว่า ในยุคโบราณเช่นนี้การแต่งงานของบุตรสาวย่อมเป็นไปตามที่บิดามารดากำหนด

ผู้เป็นบิดาเห็นสีหน้าเป็นกังวลของบุตรสาวแล้วอีกใจหนึ่งก็อดที่จะสงสารไม่ได้ เขาเกือบจะตอบตกลงแล้ว ว่าจะบากหน้าไปขอยกเลิกการแต่งงานให้นาง ถึงแม้ว่าจะต้องลำบากใจจนสู้หน้าตระกูลเจียงไม่ได้ก็ตาม แต่ทว่ากลับถูกผู้อาวุโสของบ้านอย่างฮูหยินผู้เฒ่าห้ามไว้เสียก่อน

“ถึงอย่างไรก็ต้องแต่ง ตระกูลหวังของเรามีบุตรีเพียงคนเดียว เรื่องที่ผ่านมาเจ้าก็เสื่อมเสียชื่อเสียงไปมากแล้ว ถ้าหากไม่ได้ตระกูลเจียงมาช่วยกูหน้าไว้ต่อไปผู้อื่นจะครหานินทาไม่จบไม่สิ้น เพราะฉะนั้นเจ้าปฏิเสธการแต่งงานนี้มิได้” ฮูหยินผู้เฒ่ายื่นคำขาดออกมาเสียงดัง

หลานสาวชื่อเสียงไม่ค่อยดีนักเมื่อพบการแต่งงานที่ดีเช่นนี้ยังจะปฏิเสธ มีหรือที่ผู้อาวุโสอย่างนางจะยินยอม

เมื่อเป็นคำพูดของฮูหยินผู้เฒ่าจึงไม่มีใครสามารถปฏิเสธคำสั่งของนางได้ เวินฮูหยินสงสารบุตรสาวตัวเองจับใจจึงได้เดินมาใกล้ ๆ แล้วเอ่ยปลอบนางว่า

“เจ้าอย่าได้เป็นกังวลไป ตอนที่แม่แต่งงานกับบิดาของเจ้า แม่ก็มิเคยได้พบหน้าหรือมีความรักกันมาก่อนเช่นกัน รู้เพียงแต่ว่าบิดาของเจ้าเป็นคนดีและเขาก็ดีเสมอต้นเสมอปลายจากวันนั้นไม่เคยเปลี่ยน แม่จึงอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ จากมิได้รักก็กลายเป็นความรักความผูกพัน แล้วก็มีเจ้าออกมานี่อย่างไรเล่า ท่านเสนาบดีเองก็เป็นคนดีอยู่มิใช่น้อย ภายภาคหน้าเจ้ากับเขาก็อาจจะเข้ากันได้ดีก็เป็นได้”

“เจ้าค่ะ แต่ว่าลูกของเวลาอีกสามวันได้ไหมเจ้าคะ ขอจัดการอะไรให้เรียบร้อยก่อน” หวังลี่จวินตอบรับคำของมารดา เพราะรู้ว่างานมงคลนี้คงไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้อีกแล้ว ตอนนี้ก็ได้แต่ต้องทำใจยอมรับเท่านั้นเอง

“ได้ เดี๋ยวแม่จะไปพูดกับพ่อของเจ้าให้” เวินฮูหยินพูดจบก็ตบหลังลูกสาวสองสามทีเบา ๆ ก่อนจะเดินจากไป

หวังลี่จวินกำลังจะเดินกลับเรือนของตนเอง ขณะที่นางกำลังเดินผ่านหน้าห้องครัวก็ได้ยินสาวใช้กลุ่มหนึ่งกำลังซุบซิบกันว่า ท่านเสนาบดีที่นางจะแต่งงานด้วยนั้นเป็นพ่อหม้าย ตั้งแต่ภรรยาเอกฆ่าตัวตายไปก็ครองโสดมาจนถึงทุกวันนี้ พระชายาอ๋องเจียงมารดาของท่านเสนาบดีพยายามหาบุตรสาวหลายตระกูลส่งเข้าจวนไปเพื่อเป็นอนุแต่เขาก็ไม่เคยแตะต้องสตรีเหล่านั้นเลย จนพวกนางทนไม่ไหวขอกลับบ้านเดิมกันเกือบหมด

หลังจากที่หวังลี่จวินได้ยินที่พวกสาวใช้คุยกัน นางจึงคิดขึ้นมาได้ว่ามีหนทางที่ทำให้ไม่ต้องใช้ชีวิตคู่กับเขาแล้ว นางก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมาทันที ถึงแม้ว่าในภายภาคหน้าจะตกต่ำจนไม่มีชายใดมาสู่ขอ เพราะเป็นหญิงที่เคยแต่งงานแล้วก็ตาม แต่นางก็มิสนใจหรอก

‘หึ...เพียงแค่แต่งเข้าไปแล้วก็ทำให้เขาไม่ชอบหน้าข้าเสีย เพียงแค่นี้ข้าก็จะได้กลับมาใช้ชีวิตที่สุขสบายในจวนตระกูลหวังเช่นเดิมแล้ว’ นางคิดได้ดังนี้แล้วก็เดินกลับห้องไปอย่างมีความสุข