ตอนที่ 1 : หวังลี่จวิน

ชาติที่แล้วหลี่ลี่จวินเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกอุปการะโดยครอบครัวเศรษฐีในเมืองหนานจิง ผู้เป็นภรรยาประสบภาวะมีบุตรยากจึงได้พากันไปอุปการะหลี่ลี่จวินมาไว้ในการดูแล

ช่วงแรกที่อยู่กับครอบครัวนี้หลี่ลี่จวินก็อยู่อย่างสุขสบายและมีความสุข แต่สิ่งดี ๆ มักจะอยู่ไม่นาน วันหนึ่งแม่เลี้ยงของเธอก็ดันตั้งครรภ์และให้กำเนิดลูกสาวขึ้นมาหนึ่งคน หลังจากนั้นชะตาชีวิตของเธอก็กลับตาลปัตรทันที พวกเขาปฏิบัติกับเธอราวกับว่าเป็นคนรับใช้ รองมือรองเท้าของทุกคนในครอบครัว จนกระทั่งเธอเรียนจบ และทำงานในที่สุด

หลี่ลี่จวินแต่งงานกับชายหนุ่มคนหนึ่งหลังจากคบหาดูใจกันกว่าหนึ่งปี เธอพาเขามาอยู่ที่บ้านด้วย แต่พอมาอยู่ได้ไม่นานเขากลับเป็นชู้กับน้องสาวของเธอเอง(ซึ่งก็คือลูกสาวแท้ ๆ ของพ่อแม่บุญธรรม)

น้องสาวและสามีของเธอวางแผนที่จะฆ่าเธอด้วยการหลอกเธอขึ้นไปยังดาดฟ้าของตึกแห่งหนึ่งแล้วผลักเธอตกลงมา แล้วหลังจากนั้นเธอก็ได้มาเข้ามาอยู่ในร่างของบุตรสาวเสนาบดีตระกูลหวังที่จวนแห่งนี้ที่มีนามว่า หวังลี่จวิน ก่อนที่นางจะตายนางได้สาบานเอาไว้ว่าไม่ว่าพบชาติไหนก็จะไม่รักใครอีก

แต่เมื่อวิญญาณของหลี่ลี่จวินกลับมาเกิดในชาติพบนี้แล้วกลับพบว่าตนเองมาอยู่ในร่างของคุณหนูตระกูลสูงศักดิ์ บ้านช่องใหญ่โต และคิดเข้าข้างตัวเองว่า ต่อจากนี้คงมีชีวิตที่สุขสบายเป็นแน่ การตายครั้งนี้ไม่เสียเปล่าเลยจริง ๆ หลังจากที่หลี่ลี่จวินพยายามคิดทบทวนความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม พอยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัวจนในที่สุดนางก็สลบไป

เสียงประตูถูกผลักเข้ามาดังพลั่กทำให้หลี่ลี่จวินที่อยู่ในร่างใหม่นั้นสะดุ้งตื่นขึ้นมา เมื่อมองออกไปทางประตูก็พบว่าเป็นบุรุษผู้หนึ่งกำลังเดินโซซัดโซเซมาทางนาง เขายังไม่ทันได้เดินมาถึงก็ล้มพับลงไปอย่างอ่อนแรง นางตกใจมากไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เมื่อเห็นเขาตอนแรกก็ถึงกลับจะกรีดร้องแต่ว่าพอเขาใกล้เข้ามา ใบหน้าหล่อเหลากลับทำให้ความรู้สึกกลัวหายไปเสียอย่างนั้น นางจึงเข้าไปประคองเขามาที่เตียง วางเขาลงแล้วจึงเดินไปปิดประตู

“หวังลี่จวิน น้ำ...ข้าขอน้ำ” บุรุษนั้นเอ่ยด้วยเสียงที่แผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน

หลี่ลี่จวินได้ยินก็รีบเดินไปรินน้ำชาจากที่โต๊ะมาให้เขา นางมองบุรุษตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เขาใส่ชุดสีดำสนิท ที่คอมีผ้าสำหรับโพกปิดหน้าพันไว้ ต้นแขนซ้ายได้รับบาดเจ็บจากของมีคมซึ่งนางคิดว่าน่าจะเป็นดาบหรือไม่ก็กระบี่ เขาหายใจหอบจนหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง

“ท่านพักก่อน เดี๋ยวข้าจะทำแผลให้” พูดจบหลี่ลี่จวินก็เดินไปค้นหาสิ่งของตามที่ต่างๆ ให้ห้องเพื่อนำมาทำแผล นางได้ผ้าสีขาวผืนเล็กมาหนึ่งผืนกับน้ำสะอาดที่ใส่มาในอ่างล้างหน้า

นางทำความสะอาดแผลให้เขาเบา ๆ แล้วถามว่า “ท่านเป็นใคร แล้วบาดเจ็บได้อย่างไร”

เมื่อได้ยินคำถามที่ว่าเขาเป็นใครเจียงจื่อหยางก็ถึงกับงงงันวูบไหว นี่นางจำเขาไม่ได้หรืออย่างไร เขามองหน้านางอีกเพื่อให้แน่ใจว่าไม่ได้เข้ามาผิดห้อง

“เจ้าจะแต่งงานกับข้าในอีกไม่กี่วันข้างหน้า ยังจะมาเฉไฉจำข้าไม่ได้อย่างนั้นหรือ” เขาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงลอดไรฟันคล้ายกับไม่ค่อยพอใจนัก

“หา! แต่งงาน” นางอุทานออกมาเสียงดัง ก็จะให้จำอะไรได้มากมายกันล่ะ นางมิใช่หวังลี่จวินตัวจริงนี่นา

“อย่าเพิ่งสนใจเรื่องนั้นเลย ทำแผลก่อนเถอะ” เขาพูดขึ้นมาอย่างอ่อนล้า เพราะเสียเลือดจากบาดแผลค่อนข้างมาก ยังทำแผลมิทันเสร็จดีเขาก็ผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้าเสียแล้ว

แสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาตามซอกเล็ก ๆ ของหน้าต่าง บ่งบอกว่านี่เป็นเวลาเช้าแล้ว หลี่ลี่จวินที่นั่งฟุบหลับอยู่ที่เก้าอี้กลางห้องก็ตื่นขึ้นมา นางปวดตามเนื้อตามตัวไปหมด เนื่องจากตกลงมาจากเชือกที่แขวนคอกระแทกกับพื้นอีกทั้งยังต้องนั่งหลับบนเก้าอี้ทั้งคืนเพราะโดนบุรุษที่บอกว่ากำลังจะแต่งงานกับนางแย่งเตียงไปทั้งคืนเสียนี่ การตื่นมาในเช้านี้ก็เลยไม่ค่อยจะสดใสสบายตัวนัก

“เมื่อคืนนี้เขาเรียกข้าว่าอะไรนะ หวัง...ลี่จวิน อย่างนั้นหรือ แม่นางผู้นี้มีชื่อเดียวกับข้า ต่างกันเพียงแซ่ ถ้าอย่างนั้นก็ดีจะได้เรียกง่ายจำง่ายหน่อย ต่อไปก็เรียกตัวเองว่าหวังลี่จวินก็แล้วกัน” หวังลี่จวินหรือก็คือหลี่ลี่จวินที่ทะลุมิติมาพูดพึมพำบ่นอยู่คนเดียวเบา ๆ

“คุณหนูเจ้าคะ นายท่านให้มาตามไปที่ห้องโถงเจ้าค่ะ” เสียงสาวใช้นางหนึ่งตะโกนดังมาจากทางประตูนางน่าจะยืนอยู่หน้าห้องพอดี

เมื่อได้ยินว่ามีคนมาหวังลี่จวินก็ตกใจถึงกับสะดุ้ง บนเตียงของนางมีบุรุษนอนอยู่ ถึงแม้ว่าจะเป็นบุรุษที่เป็นคู่หมั้นคู่หมายของนางก็ตามที แต่ว่ายังไม่ได้เข้าเรือนหอหรือผ่านพิธีมงคลด้วยกันเลย ถ้าหากมีใครมาเห็นเข้าก็คงไม่เป็นเรื่องดีแน่ นางจึงได้รีบตะโกนออกไปเพื่อไม่ให้สาวใช้นางนั้นเปิดประตูเข้ามา

“เจ้ารอข้าประเดี๋ยว อย่าเพิ่งเข้ามา”

“เจ้าค่ะ” สาวใช้นางนั้นตอบรับ แม้จะสงสัยว่าทำไมวันนี้ผู้เจ้านายถึงตื่นสาย แล้วยังไม่ยอมให้ใครเข้าไปปรนนิบัติอีก

สักครู่หวังลี่จวินก็เดินออกมาเปิดประตูห้อง แล้วเดินตามสาวใช้ไปที่ห้องโถงใหญ่ ที่จริงแล้วนางก็กะว่าจะไปคุยกับบิดามารดาอยู่พอดีก็เลยประจวบเหมาะกับที่ทั้งสองท่านเรียกไปหา ระหว่างทางที่เดินมานางจึงคิดเตรียมคำพูดไว้ในหัวเพื่อให้เหมาะสมที่สุดและแนบเนียนที่สุด ไม่ให้ใครจับพิรุธได้ว่าหวังลี่จวินเปลี่ยนไป