บทที่ 9

ลิซ่าโผล่ศีรษะออกไปภายนอก กะพริบตาถี่เมื่อกระทบกับแสงสว่างจัดจ้าของดวงตะวัน เหนือฟ้าแห่งแผ่นดินแอฟริกาเมื่อปรับสายตาให้เข้ากับแสงได้แล้ว เธอก็บอกกับตัวเองว่า มันช่างเป็นความรู้สึกที่ดีเสียเหลือเกินที่แสงอาทิตย์ได้สาดส่องต้องศีรษะเธออีกครั้ง ได้สูดกลิ่นอายอันสดชื่นของอากาศ ได้มองเห็นท้องฟ้าที่เป็นสีครามใส ได้เห็นความเขียวชอุ่มของแผ่นดินอันเป็นดินแดนที่ห่างไกลจากความศิวิไลซ์ทั้งหลายแหล่

เธอเดินตรงไปยังลำธารที่หมายตาไว้อย่างรวดเร็ว มิได้ชะลอฝีเท้าลงเลย จนกระทั่งเมื่อแมกไม้บดบังที่ตั้งของแค้มป์ไว้จากสายตาของเธอแล้ว มีแต่เพียงพุ่มไม้เตี้ยๆ ที่รายล้อม ช่วยปิดบังเรือนร่างของเธอไว้ด้วยใบเขียวชอุ่มของมัน นกที่มีสีสันสวยงามโผบินอยู่บนท่ามกลางพุ่มไม้นั้น เสียงร้องดังก้องอยู่ในอากาศ

และยังฝูงผีเสื้ออีกเล่า ปีกใหญ่ๆ ประดับด้วยสีสันเลื่อมลายขยับอยู่รอบตัวเธอ ในพงหญ้าสูงสีทองซึ่งขึ้นอยู่สองข้างทางเดิน เธอได้ยินเสียงกรีดร้องเบาๆ ของสัตว์เล็กแมลงน้อยซึ่งกำลังออกหากินอยู่ และพอนึกขึ้นมาได้ว่ามันอาจจะมีงูตัวเล็กๆ แฝงหาอาหารอยู่ในพงหญ้านั้น ลิซ่าก็รู้สึกตะครั่นตะครอขึ้นมาทันที แต่แล้วก็รีบปัดความคิดนั้นออกไปจากใจขณะนี้เธอจะต้องหาความสุขจากอิสรภาพที่เพิ่งได้รับเป็นครั้งแรก ของช่วงเวลาหลายเดือนที่ผ่านมาถึงแม้ว่าจะมีจระเข้รออยู่ตรงริมฝั่งน้ำ เธอก็จะยังไม่กลับไปแค้มป์อย่างแน่นอน

และแล้วจุดหมายปลายทางก็ปรากฏอยู่กับสายตา ลำธารสายนั้นช่างสวยเหลือเกิน น้ำใสแจ๋วมองเห็นกรวดทรายใต้ท้องลำธารได้อย่างถนัดตา และสะท้อนเป็นประกายอยู่ในท่ามกลางแสงแดด ลิซ่ากวาดสายตามองไปรอบๆ รู้สึกพอใจอย่างมากที่ขณะนี้ในที่นี้มีเธออยู่เพียงลำพังเท่านั้น จึงเร่งรีบถอดเสื้อผ้าชุดชั้นนอกออก เหลือไว้เพียงชุดชั้นในก่อนที่จะลงแหวกว่ายในลำธาร ซึ่งตรงส่วนที่ลึกที่สุดก็เพียงแค่ช่วงไหล่เธอเท่านั้น

เธอดำลงไปใต้น้ำอย่างสำราญใจ เมื่อโผล่ขึ้นมาอีกครั้งก็ใช้สบู่ฟอกผมและเนื้อตัว จากนั้นก็จุ่มตัวลงในน้ำอีกครั้งเพื่อล้างสบู่ออก เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วก็รู้สึกชื่นฉ่ำในหัวใจยิ่งนัก ยุติการอาบน้ำในครั้งนี้ด้วยการนอนหงายลอยตัวอยู่เหนือพื้นน้ำ ปล่อยให้เรือนผมสีบลอนด์สยายอยู่ในน้ำราวสาหร่ายสีสวยและในท่าดังกล่าวนี้ ทำให้เธอสามารถจะมองขึ้นไปยังท้องฟ้าสีครามใส สมมติว่าตัวเองเป็นเช่นหมู่เมฆที่กำลังล่องลอยไปเรื่อยๆ ด้วยแรงลม

จนกระทั่ง...เมื่อเงาดำๆ ของต้นไม้ต้นหนึ่งทอดทาบลงมาบนใบหน้า ที่ทำให้ลิซ่าตระหนักว่าเวลาช่างผ่านไปอย่างรวดเร็วเสียเหลือเกิน ตรงปลายฟ้า ปลายนิ้วสีชมพูของลำแสงเริ่มทอทาบขึ้นแล้ว ซึ่งนั่นก็หมายความว่าอีกไม่นานตะวันจะชิงพลบ

ลิซ่าผุดลุกขึ้นยืนสลัดเรือนผมที่เปียกโชก และปาดออกให้พ้นจากใบหน้า รู้สึกเสียดายที่จะต้องกลับไปแค้มป์อีกแล้ว ถ้าเธอจะไม่ต้องกลับไปที่นั่นได้มันก็คงจะดีอย่างยิ่งโดยเฉพาะกับการที่จะต้องไปเผชิญหน้ากับไรเล่ย์ ซึ่งเธอไม่อยากพบเห็นอย่างที่สุด

เธอรีบเดินขึ้นฝั่งอย่างรวดเร็ว บิดน้ำออกจากขมวดผมให้แห้งไปพลาง ขณะนี้ไม่มีเวลามากพอที่จะนอนผึ่งแดดตามริมฝั่งเช่นที่คิดไว้ในตอนแรกเสียแล้ว และอากาศก็ดูจะเยือกเย็นลงอย่างรวดเร็วเช่นกัน ลิซ่ารู้สึกหนาวขณะที่ถอดเสื้อกับกางเกงชุดชั้นในออกจากร่าง และใช้ผ้าเช็ดตัวที่ถือติดมือมาเช็ดตัวให้แห้ง บาดแผลที่ปรากฏอยู่ตรงท้องแขนเกือบจะหายสนิทแล้ว เมื่อเช็ดเนื้อตัวจนแห้งสนิทก็ใช้ผ้าผืนเดียวกันนั้นเช็ดเรือนผมที่เปียกน้ำชุ่มโชกต่อ

ตอนที่เธอหันหลังกลับไป เพื่อจะหยิบชุดชั้นในขึ้นมาสวมนั้นเองที่เธอได้เห็นว่ามีใครอีก 2 คน ยืนอยู่ในที่นั้นด้วย...และทั้งสองเป็นผู้ชาย...

ทั้งคู่แต่งกายด้วยชุดเครื่องแบบเหมือนกัน และกำลังจับจ้องมองร่างเธออยู่ สัญชาตญาณ ทำให้ลิซ่ารีบเอาผ้าเช็ดตัวผืนนั้นปิดบังเรือนกายด้านหน้าไว้เหมือนจะอำพรางให้พ้นจากสายตาของคนทั้งสอง เธอสังเกตเห็นแววตาที่วาวโรจน์เปี่ยมท้นด้วยความรู้สึกกระหือรือ ความเงียบงันที่เกิดอยู่ในยามนี้ทำให้เธอตระหนกยิ่งนัก

ลิซ่าขยับเท้าก้าวถอยหลังช้าๆ และหนึ่งในจำนวนนั้น ซึ่งเป็นคนรูปร่างใหญ่ล่ำสันก็สืบเท้าก้าวตามมา หน้าตาของเขาดูจะคุ้นๆ อย่างไรชอบกล ส่วนอีกคนหนึ่งซึ่งผอมกว่าคนแรกก็ตามมาด้วย เห็นได้ชัดว่าเป้าหมายของคนทั้งสองนี้อยู่ที่ตัวเธอนั่นเอง

หัวใจของลิซ่าเต้นระทึก เธอยังก้าวถอยหลังไปเรื่อยๆ จนรู้สึกว่าเท้าสัมผัสกับชายน้ำ เธอรีบกวาดสายตามองไปรอบๆ รู้ดีว่าไม่มีทางจะหนีจากคนทั้งสองนี้ไปทางไหนได้เลย ลำธารแห่งนั้นไม่สามารถจะป้องกันเธอไว้ให้พ้นจากอันตรายที่กำลังจะได้รับในครั้งนี้ได้ ความหวังอย่างเดียวที่เกิดอยู่ในใจขณะนี้ก็คือ ไรเล่ย์จะสังเกตเห็นว่าเธอหายตัวไป และเริ่มออกติดตามมาเท่านั้น

ลิซ่าสูดลมหายใจลึก อ้าปากขึ้นจะร้องตะโกนขอความช่วยเหลือ...แต่ดูเหมือนจะไม่มีเสียงหลุดลอดออกมาจากลำคอเอาเสียเลย และเจ้าคนที่แก่กว่าก็ยิ้มหยัน ดวงตาของมันเป็นสีฟ้าจางขุ่นๆ เรือนผมเป็นสีเกือบจะขาว สายตาของลิซ่าที่จับจ้องมองหน้ามันอยู่ในเวลานี้ เหมือนคนที่กำลังเห็นงูเห่าแผ่แม่เบี้ยอยู่ตรงหน้า และทันใดเธอก็ออกวิ่ง แต่ก็เป็นขณะเดียวกันกับที่ทั้งสองกระโจนเข้าถึงตัว

เธออ้าปากกรีดร้องออกมาอีกครั้ง ทันทีที่มือหยาบๆ เอื้อมมากระชากไหล่ที่เปลือยเปล่า รวมทั้งช่วงเอวและต้นแขนแต่เสียงดูคล้ายจะติดอยู่แค่ลำคอเท่านั้น ไม่มีโอกาสที่จะหลุดออกมา เมื่อมือเหม็นๆ ของมันอุดลงตรงปากสกัดกั้นเสียงร้องของเธอไว้ ลิซ่าทั้งถีบ ทั้งเตะ ทั้งกัด ขณะที่ร่างถูกอุ้มออกห่างจากชายน้ำประมาณ 15 ฟุต ซึ่งตรงนั้นมีพงหญ้าสีทองขึ้นอยู่และแล้วร่างของเธอก็ถูกวางลงบนหญ้าทั้งที่ยังดิ้นรนอย่างสุดเหวี่ยง เพื่อที่จะให้ตนเองได้รอดพ้นจากมหันตภัยในครั้งนี้และมือเหม็นๆ ของเจ้าคนหนึ่งก็ยังอุดปากเธออยู่

ทันทีที่มีความรู้สึกว่าแผ่นหลังแตะลงกับพื้นหญ้า เธอก็ดีดตัวขึ้นเพื่อจะหลบหนีไปเสียให้พ้นจากมือของพวกมัน

“เป็นอะไรไปเล่า อีหนู ทำไมเราสองคนมันไม่หล่อพอสำหรับเธอหรือไง” เจ้าคนผมขาวเอ่ยออกมา พร้อมกับผลักร่างเธอให้นอนราบลงกับพื้นหญ้าอย่างง่ายดาย และพร้อมกันมันก็โถมทับลงบนร่างเธอ น้ำหนักตัวของมันแทบจะทำให้ลิซ่าสิ้นลมหายใจ เธอจิกนิ้วลงบนลูกตามันเต็มแรง

“จับมืออีนังตัวแสบนี่ไว้” เขาร้องสั่ง และคนที่หนุ่มกว่าก็รีบปฏิบัติตามคำสั่งทันที หัวเราะลั่นเมื่อตรึงแขนเธอขึ้นไว้เหนือศีรษะ

“อย่านะ...อย่า...อย่า...” เธอส่ายศีรษะปฏิเสธอยู่เป็นพัลวัน แม้ในยามนี้เธอก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าตนเองกำลังจะถูกข่มขืน ทั้งที่มันกำลังจะเกิดขึ้นจริงๆ และแล้วอย่างคิดอะไรขึ้นมาได้ ลิซ่าบังคับตัวเองให้นอนนิ่งไว้ขณะที่แข้งขาที่มีกางเกงสีกากีสวมอยู่ กำลังพยายามจะแทรกตัวเข้าไประหว่างช่วงขาของเธอ บางทีอาจจะล่อให้มันตายใจเสียก่อนได้

“อา...อย่างนี้ค่อยยังชั่วหน่อย” มันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกความพอใจ เมื่อเธอมีท่าว่าจะยอมแพ้มันแต่โดยดี และรีบเลื่อนมือลงไปรูดซิปกางเกง ซึ่งทำให้ริมฝีปากของเธอเป็นอิสระพอที่จะกรีดร้องขอความช่วยเหลือออกไป แต่ทว่าปากเหม็นๆ ของมันก็ประกบลงมาอีกครั้ง มันแทรกปลายลิ้นอย่างรุนแรงเข้าไปในระหว่างร่องฟัน มือข้างหนึ่งตะโบมอยู่กับทรวงอก เคล้นคลึงยอดทรวงอย่างเมามัน ลิซ่ารู้สึกเสียดายเนื้อตัวยิ่งนัก ขณะเดียวกันก็มีความรู้สึกว่า เมื่อเสียงกรีดร้องนั้นไม่สามารถจะดังไปถึงหูใครได้ มันก็เท่ากับเธอได้สูญเสียโอกาสสุดท้ายของตัวเองไปแล้ว

แต่กระนั้นร่างกายของเธอก็ยังต่อสู้ เพื่อที่จะให้หลุดพ้นเป็นอิสระ ทั้งหลังไหล่เจ็บปวดไปหมดเมื่อครูดอยู่กับต้นหญ้าที่แห้งกรากและบางส่วนของพื้นดินที่แข็งกรัง และแล้วเธอก็ต้องตื่นตกใจยิ่งกว่านั้น เมื่อมีความรู้สึกว่าอวัยวะเพศของมันกำลังเสียดสีอยู่กับต้นขาด้านในอยู่

เธอกัดปลายลิ้นของมันลงไปเต็มแรง ที่จริงแล้วดูมันเป็นวิธีง่ายๆ ซึ่งลิซ่าอดคิดอย่างเสียดายไม่ได้ที่ความคิดเช่นนี้มิได้เกิดขึ้นกับเธอเร็วกว่านี้ มันส่งเสียงร้องออกมาเมื่อไรฟันขบลงบนเนื้อเยื่ออ่อนนุ่ม อาจจะเป็นเพราะสัญชาตญาณกระมัง ทีทำให้มันเอื้อมมือทั้งสองขึ้นมาบีบคอเธอ แต่ลิซ่าไม่ยอมปล่อย เธอตัดสินใจอย่างแน่วแน่ว่าถ้ามันยังไม่ยอมยุติ เธอจะต้องกัดลิ้นมันให้ขาดให้ได้ ขณะเดียวกันเพื่อนของเจ้าตัวยักษ์ใหญ่ก็กระชากผมเธอจนหน้าหงาย ลิซ่าเจ็บร้าวตรงลำคอแทบจะหายใจไม่ออก เธอรู้ว่าถ้ายังไม่ยอมปล่อยมันจะต้องบีบคอจนตายคามือแน่ แต่เธอก็ยอมตายดีกว่าจะถูกพวกมันข่มขืน