บทที่ 10

“ลุทซ์” แม้ในยามที่ใกล้จะสิ้นสติ ลิซ่าก็ยังยินเสียงเจ้าคนผอมร้องออกมาอย่างตกใจ “ฉิบหายแล้ว...อีสท์แมนมา”

ลิซ่ารู้สึกว่ามือที่บีบอยู่ตรงคอคลายลง เมื่อเหลือกตาขึ้นมองไปตามทิศที่เสียงฝีเท้าดังขึ้นก็พบว่าเป็นแซมนั่นเองที่กำลังเดินเข้ามา เธอปล่อยฟันที่กำลังกัดลิ้นเจ้ายักษ์ใหญ่ลงและมันกลิ้งร่างลงจากตัวเธอพร้อมกับกระโดดลุกขึ้นยืน มือยังประกบอยู่ตรงปากที่มีเลือดลามไหลออกมา ลิซ่าหอบหายใจเข้าไว้ในปอดเต็มแรง จากภาพที่มองเห็นอยู่ทำให้เธอรู้ว่าเจ้ายักษ์ใหญ่ผมขาวจะต้องได้รับบาดเจ็บไม่น้อยเลย

ขณะนี้ เจ้าสองคนนั่นต่างยืนขึ้นแล้ว และกำลังหันไปเผชิญหน้ากับแซมอยู่ ลิซ่าเองก็อยากจะลุกขึ้น แต่ไม่ว่าจะบังคับร่างกายอย่างไรก็ลุกไม่ขึ้นอยู่นั่นเอง ร่างกายสั่นเทาด้วยความตกใจและกลัว จึงได้แต่นอนนิ่งอยู่บนพื้นหญ้าราวทารกแรกเกิดเช่นนั้น

“กลับไปแค้มป์เดี๋ยวนี้”

เสียงออกคำสั่งนั้นดังมาจากแซม สีหน้าของเขาในยามนี้เหมือนจำหลักออกมาจากศิลา ดวงตาเป็นประกายแข็งกร้าว เมื่อจ้องหน้าเจ้าสองคนที่หลบตาอยู่ ท่าทางของเขามีอำนาจยิ่งนัก โดยเฉพาะเมื่อยืนอยู่ในท่ากอดอกประจันหน้ากับคนทั้งสอง ลิซ่ารู้สึกดีใจอยู่บ้างที่ความโกรธของเขามิได้มาลงที่เธอ

“ก็แม่นี่อยากมายั่วเราก่อน” เจ้าคนหนุ่มกล่าวอ้างขึ้น

“ช่าย...ก็เขาอยากแก้ผ้าให้เราเห็นทำไมล่ะ แล้วนายจะให้เราทำยังไง” เจ้ายักษ์ผมขาวรีบสนับสนุนคำพูดของเพื่อนทันที

“ฉันสั่งให้พวกแกกลับแค้มป์เดี๋ยวนี้” แซมตวาดเสียงดังลั่น

ลิซ่าขยับจะกล่าวปฏิเสธต่อคำกล่าวหานั้น แต่ก็ไม่มีเสียงหลุดออกมาอีกเช่นเคย ได้แต่มองตามร่างของเจ้าสองคนที่เดินกลับแค้มป์ไปอย่างผิดหวัง เจ้าคนแก่ยังคงใช้มืออุดปากไว้ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็รูดซิปกางเกงขึ้นด้วยท่าทางยักแย่ยักยัน

แซมก้าวเข้ามายืนตระหง่านอยู่เหนือร่าง เรือนกายที่สูงใหญ่ของเขาบดบังท้องฟ้าไว้จากสายตา และแววตาที่มองมานั้นก็มิได้บอกถึงความเห็นอกเห็นใจอะไรเลย คล้ายกับกำลังมองเศษขยะชิ้นหนึ่งที่กองอยู่ตรงหน้าประตู มันทำให้ลิซ่าได้ตระหนักว่า เขาจะต้องเชื่อในคำพูดของเจ้าสองคนนั่น เธอเห็นแต่แววตำหนิและดูหมิ่นที่ปรากฏอยู่ในแววตาของเขา ขณะที่มันกวาดไปทั่วเรือนร่างที่เปลือยเปล่าและชอกช้ำด้วยต้องเสียดสีอยู่กับพื้นหญ้าตลอดเวลาที่ถูกข่มเหง

“ลุกขึ้น” เขาสั่งเสียงกร้าว ลิซ่ากะพริบตาถี่ๆ เธอไม่อาจจะขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวร่างกายได้เลย แม้ปรารถนาจะทำเช่นนั้นสักเพียงไรก็ตาม กล้ามเนื้อในร่างกายเหมือนจะเป็นอัมพาตไปหมด

“ลุกขึ้นสิ” ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขากำลังโกรธเธอมากมายเพียงไร มันแสดงออกทางน้ำเสียงที่ตวาดซ้ำนั่นอยู่แล้ว ดวงตาของเขาก็เป็นประกายวาวโรจน์อย่างน่ากลัว ลิซ่าเลียริมฝีปากอยู่และหลับตาลง

สิ่งที่เกิดขึ้นตามมานั้นกว่าจะรู้ตัวก็เมื่อเขาเอื้อมมือมาจนถึงร่างเธอแล้ว เธอรีบลืมตาขึ้นและเห็นเขาคุกเข่าอยู่ข้างกายสายตายังบอกความโกรธเกรี้ยวอยู่ ฝ่ามือนั้นลูบไล้อยู่ตรงชายโครงเลื่อนขึ้นไปตามแขนขา ลิซ่าขนลุกทั้งตัวด้วยสัมผัสนั้น ยกมือขึ้นกอดอกเพื่อปิดบังนวลเนื้อบนเรือนกาย ขณะเดียวกันก็ขดตัวจนกลม แซมยุติการกระทำของตัวเองและก้มหน้าลงมองดูเธออยู่

“คุณได้รับบาดเจ็บหรือเปล่านี่” เขาถามเสียงเครียด แววตาของลิซ่าตื่นตระหนกเมื่อจ้องหน้าเขาอยู่ เธอไม่สามารถจะขอความเป็นมิตรจากคนที่แสดงออกถึงความเป็นศัตรูได้อีกต่อไป

“ผมถามว่าคุณเจ็บหรือเปล่า” เขาถามย้ำ น้ำเสียงกร้าวกระด้างขึ้นกว่าเดิม...ลิซ่าหอบหายใจและส่ายศีรษะเป็นการปฏิเสธไปพลาง ปากคอสั่นอย่างไม่สามารถจะควบคุมได้

“คุณแน่ใจงั้นหรือ” เธอสังเกตเห็นกรามที่ขบกันจนนูนขึ้นเป็นสัน ท่าทางของเขาในยามนี้บอกให้รู้ว่าเขากำลังควบคุมสติอารมณ์ของตนเองไว้อย่างสุดความสามารถ ลิซ่าสั่นไปทั้งตัวทั้งนี้เพราะรู้อยู่ว่าความโกรธของเขามีเป้าหมายอยู่ที่ตัวเธอ

“ฉัน..ฉันแน่ใจค่ะ” เธอพยายามบังคับเสียงพูดให้หลุดลอดไรฟันที่สั่นจนกระทบกันออกมา สิ่งที่อยากจะทำอย่างที่สุดในเวลานี้ คือหลับตาลงและสิ้นสติไปเสียไม่ต้องการจะรับรู้ในสิ่งใดก็ตามที่กำลังจะเกิดตามมาอีก

“สงสัยคราวนี้ไอ้พวกนั้นมันจะเล่นกับคุณรุนแรงเกินกว่าที่คุณคาดคิดไว้สินะ” เขาคำรามออกมา และลิซ่าก็รานร้าวอย่างไม่เคยรู้สึกเช่นนั้นมาก่อน มีความรู้สึกเหมือนเขาใช้อะไรบางอย่างฟาดโครมลงมาบนตัวเธออย่างรุนแรง ใจหนึ่งก็ถามตัวเองว่า...จริงหรือที่เขาจะคิดและเชื่ออย่างจริงจังว่าเธอต้องการจะให้มีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น..มันไม่น่าจะเป็นไปได้เลย

“ถ้าคุณต้องการมากจนทนไม่ได้ละก้อ คุณน่าจะบอกให้ผมรู้นะ...คนสวย เรื่องอย่างนี้มันช่วยกันได้นี่” เขาทอดเสียงเอื่อยอ่อย

ทันทีที่สมองซึมซับเอาคำพูดประโยคนั้นเข้าไว้ ความโกรธอันรุนแรงก็แทรกผ่านเข้ามาในร่างกายที่กำลังอ่อนเปลี้ยทันที พลังของมันทำให้เธอถึงกับผวาขึ้น นั่งกำมือแน่นก่อนที่ฟาดโครมลงบนใบหน้าของเขาอย่างเต็มเหนี่ยว ซึ่งทำให้แซมถึงกับผงะหงายหลังไป

“ห่ะ...” เขาร้องอุทานออกมา ดวงตาเบิกกว้างทั้งแปลกใจ โกรธเคืองและเจ็บปวด “แก...นังตัวร้าย...นี่ผมควรจะตบคุณให้คว่ำไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”

เขาจ้องหน้าเธออยู่ด้วยดวงตาที่ลุกวาวด้วยโทสะ แต่ลิซ่าก็จ้องหน้าเขาเช่นเดียวกัน

“ก็ทำไมไม่ทำเล่า” เธอท้าทายเขาอย่างคั่งแค้นฤทธิ์แรงแห่งโทสะนั้น มันมากมายเกินกว่าที่จะพิจารณาถึงผลที่จะเกิดตามมา “คุณก็ตัวใหญ่ออกอย่างนั้น...เอาเลย...จะทำอะไรฉันก็ทำเลย...ตบสิ ถ้าอยากจะตบ...อย่างน้อยคุณก็เคยทำมาแล้วนี่”

เธอโกรธจนสั่นไปทั้งตัว โกรธจนไม่ยอมรับรู้ว่า ถ้าเขาจะกระทำการอันหักหาญกับเธอแล้ว เขาสามารถจะฉีกร่างเธอให้เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยได้ และในยามนี้เขาก็อยู่ในอารมณ์ที่สามารถจะทำเช่นนั้นได้ด้วย

“อย่ามายั่วโมโหผมนะ” เขาพูดเป็นเชิงเตือน กวาดสายตาไปทั่วร่างเปลือยเปล่าที่ปรากฏอยู่ต่อหน้า ก่อนที่จะเย้ยหยันออกมาว่า

“ดูคุณจะชินกับการแก้ผ้าเหลือเกินนะ” สายตาของเขาเหยียดหยามไม่ต่างจากน้ำเสียงที่พูดออกมาเลย

ลิซ่าอยากจะด่าหยาบๆ ออกมา แต่ก็พยายามสะกดกลั้นไว้

“คุณไม่เห็นหรือไงว่าพวกมันรุมฉัน” เธอร้อง “คุณตาบอดหรือมองไม่เห็นว่ามันพยายามจะข่มขืนฉัน” ในยามนี้เธอใคร่จะฆ่าเขาให้ตายคามือถ้าทำได้

“งั้นรึ” หางเสียงลากๆ นั่นเหมือนน้ำมันที่ราดลงบนกองเพลิง “งั้นช่วยบอกให้ผมรู้หน่อยสิคนสวยว่า ถ้าคุณเป็นผู้บริสุทธิ์ผุดผ่องอย่างที่สุดในเรื่องนี้แล้วละก้อ คุณออกมาที่นี่ทำไม ในเมื่อคุณควรจะอยู่แต่ในเต็นท์ แล้วนี่เสื้อผ้าคุณหายไปไหนหมด ผมไม่เห็นมันจะมีอยู่ตรงนี้สักชิ้นเลย ถ้าคุณดิ้นรนขัดขืนพวกนั้น มันน่าจะมีเศษเสื้อผ้าขาดวิ่นอยู่แถวๆ นี้บ้างสิ ผมว่าเจ้าลุทซ์กับเบรดี้มันพูดเมื่อกี้นี้น่าจะเป็นความจริงเสียละมั้ง เพราะพยานหลักฐานมันก็บ่งชัดอยู่แล้วนี่ เอาละ มันอาจจะอุ้มหรือลากตัวคุณมา แต่ผมก็ยังมองเห็นว่ามันเป็นความผิดของคุณเองมากกว่าจะเป็นความผิดของเจ้าพวกนั้นนะ”

“คุณ...ไอ้คนฉิบหาย”

ลิซ่ากระโดดขึ้นยืนทั้งตัว และแซมก็ลุกโดดตามขึ้นมาพร้อมกัน ครั้งนี้เขาเตรียมตัวไว้พร้อมแล้วที่จะต้อนรับการแสดงออกอย่างรุนแรงจากเธอ ขณะที่เธอตวัดฝ่ามือจะฟาดใส่หน้าเขาอีกครั้งนั้น เขาก็ยึดแขนไว้กระชากร่างจนเซถลา และก่อนที่เธอจะทันรู้ว่าอะไรเป็นอะไรร่างก็ถูกยกลิ่วขึ้นพาดไหล่เขาเสียแล้ว ศีรษะตกห้อยไปข้างหลังอย่างไม่มีทางจะช่วยตัวเองได้เลย ลิซ่าพยายามดิ้นรนอย่างสุดเหวี่ยง ด่าว่าเขาด้วยถ้อยคำที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะกล่าวหาออกมาได้ กำปั้นรัวอยู่กับหลังไหล่ เสียงหัวเราะที่แปร่งปร่าของเขายิ่งยั่วยุอารมณ์ให้แรงโลดยิ่งขึ้น

“เมื่อคราวก่อนคุณน่าจะบอกผมให้รู้นะว่า คุณชอบชนิดรุนแรง ผมจะได้ทำตามความต้องการของคุณ” เขาเอ่ยออกมาอีก ขณะที่แบกร่างเธอเดินออกจากที่นั่น