บทที่2 ตอน "มืดมิด" 1

๒

มืดมิด

“โอะ...โอ๊ยย! ปะ...ปวดหัว...”

“คุณหมอ คนไข้ฟื้นแล้วค่ะ” เสียงครางไม่เป็นภาษาของคนป่วยทำให้นางพยาบาลที่ดูโทรทัศน์อยู่หันไปมองเตียงคนป่วย หล่อนรีบปิดทีวี แล้วกดปุ่มฉุกเฉินเรียกคุณหมอทันที

“มะ...แม่ขา...จะ...จันทร์เจ็บตาค่ะ”

ความเจ็บปวดระบมไปทั้งร่างกายที่ไหวระริกยามถูกมือของนางพยาบาลจับทำให้จันทร์ฉัตรครางเสียงสั่นเครือหามารดาเป็นคนแรก มือทั้งสองข้างก็ยกขึ้นพยายามที่จะดึงผ้าก็อซออกจากดวงตาทั้งสองข้าง

“อย่าเพิ่งขยับตัวนะคะ รอให้คุณหมอมาดูอาการก่อนค่ะ แล้วค่อยลุก” นางพยาบาลเอ่ยเสียงเบาๆ บอกคนป่วย มือของหล่อนก็จับมือของคนป่วยไม่ให้เธอดึงผ้าก็อซปิดตาออก

“ฉะ...ฉันเป็นอะไร แล้วที่นี่ที่ไหนคะ?” จันทร์ฉัตรพยายามที่จะลืมตาทั้งสองข้างที่มีผ้าก็อซปิดอยู่ เธอขืนตัวดิ้นไม่ยอมฟังนางพยาบาลห้าม

“โรงพยาบาลค่ะ” นางพยาบาลบอก

“โรงพยาบาล?” คนป่วยเพิ่งฟื้นใบหน้าบูดเบี้ยวเมื่อปวดศีรษะจนจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ เธอพยายามคิดถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมา

“ใช่ค่ะ เมื่อสองอาทิตย์ก่อน คุณถูกรถชนค่ะ” นางพยาบาลพูดย้ำเพื่อกระตุ้นความทรงจำให้หญิงสาว

“มะ...แม่ แล้วแม่ฉันล่ะคะ” เมื่อเรื่องราวต่างๆ ไหลวนเวียนเข้ามาในสมอง ‘ใช่’ เธอถูกรถชนเพราะวิ่งหนีสิ่งเลวร้าย

‘ออกไปจากชีวิตของฉันซะ อย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าอีก ไปซะ! ไปสิ!’ เสียงของสามียังดังกึกก้องอยู่ในหัว จันทร์ฉัตรน้ำตาไหลซึมจนผ้าก็อซที่ปิดดวงตาสองข้างชุ่มฉ่ำ

“แม่ของคุณน่ะ...” นางพยาบาลหยุดพูดคำว่า ‘นอนอยู่ในห้องดูแลผู้ป่วยหนัก’ ทันทีเมื่อประตูห้องเปิด นางพยาบาลก้มหน้าหลบสายตาของคุณหมอ แล้วเดินเลี่ยงไปยืนอยู่ตรงปลายเตียง

“หมอขอเช็กร่างกายหน่อยนะครับ”

คุณหมอมีชื่อว่า ‘คมสันต์’ เขามองหน้านางพยาบาลอย่างตำหนิ แล้วเข้าไปยืนตรงข้างเตียงที่เดิมของนางพยาบาล

“คุ...คุณหมอ...ละ...ลูกของฉันล่ะคะ” สิ่งแรกที่จันทร์ฉัตรนึกถึงคือลูกในท้อง เธอถามหมอเสียงสั่นระริก น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลอาบหางตาเมื่อนึกถึงรถคันนั้นที่วิ่งเข้ามาชนจนร่างของเธอกระเด็นกลิ้งไปชนขอบฟุตปาธ ความเจ็บร่างกายและหน้าท้องและหน่วงทรมานหัวใจทำให้เธอหมดสติ ไม่รับรู้เรื่องราวโหดร้ายไปในทันที

“คุณถูกรถชน คุณจำได้ไหมครับ?” หมอบอกพร้อมทั้งสอบถามความทรงจำของหญิงสาว

“จำได้ค่ะ” จันทร์ฉัตรสะอื้นไห้ เธอจำได้แม้กระทั่งสามีกำลังทำอะไรกับหญิงอื่น ทุกคำพูดของเขาที่ขับไล่เธอให้ออกไปจากชีวิต ตะวันฉายไม่ปรานีเธอ เขาเหยียบความรักของเธอจนหัวใจกลัดหนองแหลกเหลวไม่มีชิ้นดี

“ร่างกายของคุณบอบช้ำมาก หมอไม่สามารถช่วยเด็กในท้องไว้ได้ครับ” คุณหมอพูดให้กำลังใจคนป่วยเสียงไพเราะอ่อนโยน และคุณหมอยังค่อยๆ แกะผ้าก็อซสีขาวออกจากตาทั้งสองข้างให้อย่างเบามือ

“ไม่จริง! คุณหมอโกหก ลูกฉันยังอยู่กับฉัน เขายังไม่ไปไหน เขายังอยู่ในนี้” จันทร์ฉัตรกรีดร้องผสมเสียงสะอึกไห้อยู่ในลำคอตีบตัน เธอร้องไห้ไม่มีเสียง มีเพียงน้ำตาที่กลายเป็นสายเลือดจริงๆ ไหลอาบร่องหางตาหยดลงสู่หมอนที่หนุน

“หมอทำดีที่สุดแล้วนะครับ คุณทำใจเย็นๆ ไว้นะครับ รักษาตัวให้หาย โอกาสที่จะมีลูกอีกยังมีครับ” เสียงทุ้มนุ่มหูของหมอไม่ได้ทำให้คนป่วยหายโศกเศร้า จันทร์ฉัตรเจ็บทรมานหัวใจ พยายามกลั้นเสียงสะอื้นไห้จนดวงหน้างามแดงก่ำ

“แม่เลวเหลือเกินที่ไม่อาจปกป้องหนูได้ ทำไมแม่ไม่ตายตามหนูไปด้วย ทำไมหนูถึงทิ้งแม่ไว้คนเดียวแบบนี้...ฮืออ” จันทร์ฉัตรฝืนคำหมอ สะบัดข้อมือข้างที่มีเข้มน้ำเกลือให้หลุดจากมือของหมอ มือเธอสั่นระริกเหมือนหัวใจของเธอที่เต้นอย่างหนักหน่วงยามลูบคลำหาลูกในท้องแบนราบ

“ฮืออ...ลูกแม่ แม่ขอโทษ” จันทร์ฉัตรไม่ฟังหมอ เธอขัดขืนนอนหันข้างงอตัวเข้าหากัน ใช้แขนทั้งสองข้างโอบกอดตัวเองไว้เมื่อความหนาวเหน็บร้าวรานหัวใจเข้ามาเยือน เธอร้องไห้จนน้ำตากลายเป็นสายเลือด เมื่อเลือดที่ยังหลงเหลือจากรอยแผลผ่าตัดซึมออกมาผสมน้ำใสๆ ไหลอาบพวงแก้มขาวซีดสองข้าง

“หมอจะเอาผ้าออกจากตาของคุณ ถ้าเจ็บก็บอกหมอได้นะครับ” คุณหมอถอนหายใจเบาๆ บอกให้นางพยาบาลช่วยจับตัวคนเจ็บให้นอนหงาย หมอสงสารคนเจ็บหน้าสวยจึงทำอย่างเบามือเมื่อหญิงสาวสะดุ้งทุกครั้งเมื่อเขาแตะแผลบนดวงตา