นายรักเขา แต่ฉันรักนาย

"นายคิดดีแล้วเหรอลม” ตะวันฉายเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขานั่งแข็งเป็นหินอยู่นาน

“ใช่ฉันคิดดีแล้ว” สายลมตอบพลางพยักหน้า

“อืม จะเอาแบบนั้นก็ได้ ถ้าใจคนมันไม่อยากอยู่ฉันก็ไม่อยากจะรั้งนายเอาไว้”

“เฮ้ย ตะวันฉาย ทำไมนายพูดแบบนั้นล่ะ กล่อมเขาสิแล้วจะหามือเบสที่ไหนล่ะ พรุ่งนี้ต้องโชว์นะ เราอาจตกงานกันทั้งวงก็ได้แล้วจะอธิบายให้กีตาร์กับปั๊บฟังยังไง”

“ก็บอกให้น้องๆ ช่วยกันหามือเบสใหม่ ประกาศผ่านโซเชียลให้เร็วที่สุด”

“นี่นายโกรธฉันเหรอตะวัน” สายลมแย้งขึ้น

“เปล่า” ตะวันตอบทั้งที่ขัดกับความรู้สึกที่มันกำลังจุกอยู่ในอก

“เดี๋ยวนะ นายแน่ใจเหรอ” สายลมถามอีกครั้ง

“แน่ใจสิ” ตะวันย้ำ “ทำไมล่ะหรือว่านายเปลี่ยนใจแล้ว”

“เฮ้ย ตะวันฉายใจเย็นๆ เพื่อน” คิงเรียกสติเขาเพราะรู้ดีว่าตะวันเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง และบางครั้งก็ชอบประชดประชันเพราะเก็บอาการนอยเอาไว้ไม่อยู่

สายลมเริ่มน้ำตาคลอเบ้า เขาพยักหน้างึกๆ เพราะคิดว่าเพื่อนเองก็คงตั้งตัวไม่ทันที่อยู่ๆ ตนมาบอกว่าจะลาออกแบบนี้

“แต่...พวกนายไม่รังเกียจฉันแน่นะ ที่ฉันเป็นแบบนี้”

“ไม่เลยพวก ฉันเข้าใจดี เพื่อนฉันมีหลายประเภทมาก ทอม ดี้ สาวแปลงเพศ เก้ง กวาง บ่าง ชะนี ล้วนมีหมดนั่นแหละจะแปลกอะไรกับผู้ชายแมนๆ รักผู้ชายแมนๆ”

“แต่ว่านะ..สายลม ฉันอยากให้นายรักคนที่เขารักนายตอบมากกว่า ความรักของนายถึงจะมีค่า เพราะถ้าหากเป็นคุณกาลฉันว่านายไม่มีหวังหรอกเพื่อน ถึงเขาจะพยายามทำตัวติดดินแค่ไหน แต่ฉันดูออกว่าเขาสูงส่ง เราแค่ไม่รู้ปูมหลังของเขาเท่านั้นเอง” คิงบอก

“มันจะมีสักกี่คนบนโลกใบนี้กันเชียว ที่ยอมแบ่งเงินเดือนตัวเองให้ลูกน้องได้ขนาดนั้น อีกอย่างตั้งแต่ทำงานที่นี่ฉันเคยเห็นผู้ชายพยายามมาเกาะแกะเขาก็บ่อยแต่เขาก็วางตัวดีตลอดจนคนเหล่านั้นเลิกยุ่งไปเอง”

“ใช่ สายลม... นายน่ะ จะรักคนที่รักนายไม่ได้เหรอ” เมื่อได้ยินตะวันฉายแทรกขึ้นสายลมก็หันมามองเข้าไปในดวงตาของเขา

“ฉัน....” สายลมกระอึกกระอักอยู่ในลำคอ ส่วนตะวันฉายที่กำลังจะพูดต่อเขาก็ต้องก้มหน้าลงเพราะรู้สึกไม่มั่นใจ

“เฮ้อ..งั้นฉันว่า ฉันกลับดีกว่า พรุ่งนี้ฉันจะทักบอกน้องให้ช่วยหามือเบส” คิงขัดจังหวะการพูดของสายลม

พอสายลมได้ยินคิงพูดดังนั้น หัวใจของเขาก็หล่นวูบ แต่เขาคิดว่าเขาได้ตัดสินใจแล้วเพราะหากเขาเห็นรติกาลมากับผู้หญิงคนนั้นอีกเขาคงทำใจไม่ได้และเสียสมาธิจนพาเพื่อนเสียกันหมดแน่ๆ เขารู้ดีว่าเขาไม่ใช่คนเข้มแข็งขนาดนั้น

“ฉันไปนะ คิงพูดพลางลุกขึ้น”

“อืม ขับรถดีๆ ล่ะ” ตะวันบอก

“เออ ลม” “ฮึ ว่าไงคิง”

“ฉันแอบหวังว่านายจะเปลี่ยนใจ และเจอนายที่ผับในคืนพรุ่งนี้นะอ่อ..ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงรีบโทรบอกฉันด้วยนะตะวัน ฉันไปล่ะ”

พอคิงพูดจบเขาก็โบกมือลาแล้วเดินออกจากบ้านไม่นานนักเสียงสตาร์ทเครื่องยนต์ของรถเก๋งสีขาวก็ดังขึ้นและขับออกไปจนแสงไฟท้ายรถถูกความมืดกลืนกินตะวันฉายหลับตาในขณะที่เอนตัวลงพิงโซฟา

“นายไม่เปลี่ยนใจแน่เหรอสายลม” เขาถามเมื่อเหลืออยู่กันเพียงสองคน

“ฉันไม่รู้ว่ะ แต่จากเรื่องที่ผ่านมาในคืนนี้ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานเลย ฉันกลัวว่า ถ้าฉันเจอกับตาจังๆ คงจะแย่แน่”

“แต่มันก็กะทันหันเกินไปนะ แล้วอีกอย่างนายก็น่าจะให้เวลาพวกเราหน่อย”

“ฉันขอโทษ ฉันหวังว่านายจะไม่โกรธฉันนะ”

ตะวันฉายไม่ตอบเอาแต่นั่งเงียบ สักพักชายหนุ่มก็รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ มาจ่ออยู่ที่ใบหน้า เมื่อเขาค่อยๆ ลืมตาขึ้น ก็เห็นสายลมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ ตะวันฉายสบตากับสายลมอยู่สักพัก เขาก็ไม่อาจต้านทานแรงปรารถนาที่ก่อตัวอยู่ในใจของเขามาเนิ่นนานไว้ได้อีกแล้ว

ชายหนุ่มยกมือซ้ายขึ้นประคองใบหน้าของอีกฝ่ายเอาไว้ ความเงียบปกคลุมทุกสิ่งอย่าง แม้แต่เสียงหัวใจของตัวเองก็ได้ยิน ชายหนุ่มยันกายตนเองออกจากโซฟาพุ่งเข้าจูบอีกฝ่ายอย่างร้อนแรง แล้วผละออก

“นายไม่รังเกียจฉันเหรอ” สายลมถาม

“ไม่เคยเลยสักครั้ง รู้ไหมฉันชอบนายมานานแล้ว แต่จำเป็นต้องเก็บความรู้สึกเอาไว้ เพราะฉันกลัวเสียนายไป และกลัวว่าวงดนตรีของพวกเราจะมีปัญหา ฉันคิดว่าถ้าฉันบอกความรู้สึกของฉันออกไปนายอาจจะพยายามหลบหน้าฉันก็ได้”

“งั้นเราจะลองคบกันดูไหมล่ะ”

“ก็ดีสิ แต่ไม่คบเฉยๆ นะ ขอเอาด้วย” ตะวันพูดอย่างเดียวไม่พอยังล้วงมือเข้าใต้เสื้อลูบไล้ร่างายที่อบอุ่นของสายลม

“อะ เดี๋ยวสินายมีถุงยางรึเปล่า”

“วันนี้ไม่มีหรอกไม่ได้เตรียม เอาไว้ใส่วันหน้าก็แล้วกัน วันนี้ฉันขอสดก่อนนะ ถุงค่อยใส่รอบอื่นก็ได้” ตะวันฉายบอก สายลมพยักหน้ายิ้มให้เขาแล้วก็อนุญาตให้ชายหนุ่มรุกล้ำเข้ามาในตัว ต่างฝ่ายต่างอนุญาตให้รุกล้ำซึ่งกันและกัน

“อา เอาอีก เอาฉันอีกตะวัน ทำไมนายใหญ่จัง อื้อ ฮะ อ๊าๆ ซี๊ด” สายลมร้องขอให้เขาจัดหนักอีกครั้ง ตะวันฉายไม่ขัดใจจัดให้ตามต้องการ

“ตะวัน เอาอย่างงี้ก็แล้วกัน ฉันว่า ฉันจะอยู่ช่วยพวกนายสักพัก จนกว่าพวกนายจะหาคนใหม่ได้ แต่ฉันก็ไม่อยากรับประกันหรอกนะว่าฉันจะไม่ทำพลาดหากเจอคุณกาลอยู่กับผู้หญิงคนนั้นอีก”

“นี่นายเอากับฉันอยู่นายยังจะพูดถึงเขาอีกเหรอ นายมีฉันแล้วนายยังจะไปอีกเหรอ”

“ตะวันฉาย ตะวัน ตะวัน เฮ้”

“ห๊ะ วะ ว่าไงเหรอสายลม” ตะวันลืมตาและออกจากจินตนาการที่เขาสร้างขึ้นเมื่อสายลมเรียกเขาเสียงดังทั้งยังเขย่าตัวแรง

“นี่นายฟังฉันอยู่หรือเปล่า นายหลับเหรอ”

“ปะ เปล่าๆ ฉันแค่... คิดอะไรเพลินๆ น่ะ แล้วนายว่าไงนะ”

“อ้าว สรุปนายไม่ได้ยินที่ฉันพูดเหรอ”

“ก็แว่วๆ น่ะ ไม่ค่อยเข้าหูเท่าไหร่ โทษที”

แล้วสายลมก็อธิบายให้ตะวันฟังอีกครั้ง จากนั้นก็ขอตัวกลับบ้านตะวันฉายเดินไปส่งเพื่อนที่หน้าประตูบ้าน

“สายลม” ตะวันฉายเรียกตามในขณะที่สายลมเดินออกจากประตูไปได้สามก้าว

“ฮึ ว่าไงเหรอ” เขาหยุดแล้วหันกลับมาถาม

“คือ ฉันมีเรื่องอยากจะบอกนาย”

“เรื่องอะไรเหรอ” สายลมถามแต่ตะวันก็อ้ำอึ้งอยู่ “พูดมาสิฉันรอฟังอยู่เพื่อน”

“ขับรถดีๆ นะไว้พรุ่งนี้เจอกัน” ตะวันบอก

“แค่นี้เหรอ”

“อื้อ”

“ขอบใจนะ ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันไปล่ะ”

“อือฮึ..”

“ฉันจะกล้าพูดได้ยังไงล่ะ ว่าฉันรักนาย ถ้านายรักเขา” ตะวันพึมพำอยู่คนเดียว ได้แต่มองตามสายลมขับรถออกไปจนลับสายตาชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก้มหน้ายอมรับความจริง ปิดประตู แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา

“ฮัลโหลคิง นายนอนรึยัง เขาไม่เปลี่ยนใจนะนายหาคนใหม่เข้ามาได้เลย เขาจะอยู่จนกว่าเราจะหาคนได้"