ขอลาออก

กว่าตะวันฉายจะถึงบ้านก็เที่ยงคืนพอดี ในใจเขาวันนี้ไม่อยากทำงานต่อเลย เพราะมันว้าวุ่นไปหมด แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น และคนที่โทรมาก็เป็นสายลมนั่นเอง

“ฮัลโหล ว่าไงลม อ๋อ ได้สิ นายจำทางมาได้หรือเปล่าล่ะ อื้อ” ตะวันฉายดีใจเป็นพิเศษเมื่อรู้ว่าสายลมจะมาที่บ้าน นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อยู่คนเดียว นับตั้งแต่พ่อกับแม่เขาจากไป เขาก็อยู่บ้านหลังนี้เพียงลำพังทั้งเปล่าเปลี่ยวและอ้างว้าง ยิ่งตอนฝนตกความเหงายิ่งทวีคูณ พอคนที่เขาเฝ้ารอมาถึงตะวันก็ต้องแปลกใจ เมื่อคนที่ขับรถตามเขามาคือ คิง

เมื่อสองหนุ่มลงรถมา คิงก็หิ้วถุงเบียร์มาด้วย สองคนที่เพิ่งจะเอาเรื่องกันในที่ทำงานอยู่ประจำ ปล่อยวางเร็วจนบางทีตะวันฉายเองก็ตั้งรับแทบไม่ทัน แต่มันก็ดีวงจะได้อยู่กันยาว

“อ้าวว่าไง พวกนายนึกยังไงเนี่ย” ตะวันถามแบบสงสัยเต็มที

“ก็หมอนี่นะสิตามฉันมาบอกอยากดื่มฉันเลยรีบมาเลยเพราะฉันก็อยาก ฮ่าๆๆ นั่งตรงไหนล่ะ”

“งั้น เข้ามาข้างในเถอะ ข้างนอกยุงมันเยอะ” ตะวันฉายเดินนำทั้งสองคนเข้าไปในตัวบ้าน ตรงไปยังโซฟาหน้าทีวี มุมเชียร์บอลที่ประจำของพวกเขา “6 ขวดพอไหมล่ะ” ตะวันถาม

“เฮ้ย แค่นี้ก็พอเพื่อน พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงาน” คิงบอก

“พวกนายซื้อกับแกล้มมาด้วยไหม” ตะวันฉายถามอีก

“ซื้อมาสิ” เสียงนุ่มของสายลมเอ่ยขึ้น “ฉันซื้อแก้วพลาสติกที่ร้านสะดวกซื้อมาด้วยนะ นายจะได้ไม่ลำบากล้างมัน ใช้แล้วทิ้งเลย” ลมแจงขณะเอาทุกอย่างออกมา

ส่วนคิงก็จัดแจงเปิดเบียร์ ค่อยๆ รินมันลงในแก้วที่สายลมเพิ่งเอาน้ำแข็งใส่ แจกจ่ายให้ทั้งสองคน แล้วรินให้ตัวเอง ทั้งสามยกแก้วชนเป็นพิธีเปิดวันเกิดอยากดื่มของคืนนี้

พอน้ำสีเหลืองอำพันไหลลงคอ คำพูดหลายคำก็หลั่งไหลออกมา ทั้งสามคุยกันไปเรื่อย โดยที่ไม่ได้สนใจทีวีเลย จนกระทั่งเบียร์ขวดสุดท้าย สามคนดื่มแบบลากไปเรื่อยๆ ไม่รีบ เบียร์แค่หกขวดก็กินเวลาถึง 2 ชั่วโมง

“ฉันมีเรื่องสำคัญอยากจะบอกพวกนาย” สายลมเริ่มเข้าเรื่องที่เขาอยากจะคุยจริงๆ ในขณะที่คิงยกแก้วกระดก

“ว่ามาสิ นายมีปัญญาอะไรในใจอย่างงั้นเหรอ” ตะวันถามขณะยกแก้วขึ้นชนริมฝีปากแต่ก็ต้องหยุดชะงักกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน

“ฉันชอบผู้ชาย และฉันชอบคุณกาลมาก”

พู๊ด!!! เสียงคิงพ่นเบียร์ออกจากปากลงแก้วเพราะเกือบสำลัก “โทษทีพวก โทษที อดเลยแก้วสุดท้ายของฉัน”

“ทำไมวะ นายรับไม่ได้เหรอคิง หรือนายรังเกียจพวกผิดธรรมชาติแบบฉัน”

“เฮ้ย สรุปเอาเอง อะไรวะ ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลย” คิงลากเสียงในขณะที่ ตะวันฉายวางแก้วลงหลังจากยกมันซดจนหมดทีเดียวทั้งยังมองมันด้วยสายตาอันว่างเปล่าเหมือนกับมันที่ไม่มีของเหลวสีเหลืองหลงเหลือและตั้งอยู่ด้านหน้าเขา

“ฉันแค่ไม่คิดว่านายจะกล้าพูดมันออกมา” เสียงคิงพูด

“แล้วนายล่ะตะวันฉายนายรังเกียจหรือเปล่า” สายลมหันมาถามตะวันฉายและเขาก็ส่ายหน้า

“เพราะเรื่องนี้ใช่ไหมนายถึงเล่นเบสผิดคีย์” ตะวันฉายถามกลับ

“ใช่”

“นายชอบเขามากจนเสียสมาธิเลยเหรอ”

“ก็แบบนั้นแหละ ฉันขอโทษที่เกือบทำวงเสียชื่อคืนนี้”

“อืม” คิงและตะวันฉายรับคำขอโทษของสายลมพร้อมกัน

“แล้วทำไมรอบสองนายถึงยังเป็นแบบเดิมล่ะ” ตะวันถามเพิ่ม

“พอดีฉันเดินไปถามตี๋เรื่องคุณกาลกับผู้หญิงคนนั้นน่ะ”

“นายเลยไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานอย่างงั้นเหรอ” คิงถามบ้าง

“อืม” สายลมตอบ

“แต่ว่านายจะเป็นแบบนี้บ่อยๆ ไม่ได้นะเพื่อน ถึงจะเสียใจมากแค่ไหน นายก็ต้องตั้งใจทำในสิ่งที่นายกำลังทำอยู่ตรงหน้าให้มันจบเสียก่อนนะสายลม” คิงกล่าวแล้วเริ่มเล่าบางอย่างให้สายลมฟังต่อ

“รู้ไหม ฉันรู้จักนักเขียนคนหนึ่ง เธออกหัก เธอยังไม่ทิ้งงานเลย ผู้หญิงคนนั้นเขียนนิยายรักเล่มนั้นจนจบ”

“ทำไมล่ะ” สายลมหันไปถามคิง “มันหนักกว่าฉันเหรอ”

“ก็ไม่ต่างกันหรอก จะต่างอยู่แค่นายรักคุณกาลข้างเดียวโดยที่เขาไม่เคยรับรู้ แล้วนายก็ไม่เคยมีอะไรกันกับเขา คุณกาลเองก็ไม่เคยรบกวนนาย”

“แต่เรื่องของเธอ เธอรักผู้ชายคนนั้นข้างเดียวเป็นสิบปี พอบอกเขาให้ได้รู้ผู้ชายคนนั้นกลับแกล้งเข้ามาเพื่อหวังหลอกใช้และปอกลอกเธอ ทั้งขอเงินไปเล่นการพนันออนไลน์ จนเธอเกลียดสล๊อตเข้าไส้

ในช่วงที่เธอลำบาก แทนที่ผู้ชายคนนั้นจะเห็นใจเธอหยุดการกระทำของตัวเอง เขากลับทำมันตรงกันข้ามพยายามจะเอาเงินจากเธอให้ได้ขู่เข็นสารพัด แล้วยังบอกอีกด้วยว่าถ้าไม่ให้ก็ไม่ไปหาอีก

ยามเธอลำบาก เธอไม่เคยร้องขอให้เขาช่วยเลยสักนิด มีเพียงสิ่งเดียวที่เธอต้องการจากผู้ชายคนนั้น นั่นคือความเห็นใจ เผื่อเขาจะหยุดรบกวนเธอในช่วงที่เธอกำลังมีปัญหาบ้าง

แต่ทว่าว่าผู้ชายคนนั้นกลับไม่เคยสนใจความเป็นไปและความรู้สึกของเธอเลยสักนิด มีแต่จะเอาเงินไปเล่นพนันออนไลน์ลูกเดียว เพราะเป็นแบบนั้นเธอจึงคิดว่า ฝ่ายชายไม่ได้รักและไม่เคยรักเธอเลยเพราะแค่ความเห็นใจยังไม่มีให้กัน

พอเขาไม่ได้เงินตามที่ต้องการ ไม่นานนักผู้ชายก็พาผู้หญิงที่เขาปฏิเสธมาโดยตลอดเวลาเธอถามว่าไม่มีแฟนมาโชว์ตัว และเธอเห็นในขณะที่เธอกำลังเขียนนิยายรักซึ่งเหลืออีกสองตอนสำคัญ เธอคนนั้นเล่าให้ฉันฟัง เธอบอกว่าหน้าเธอชาไปหมดทำอะไรไม่ถูก สั่นไปทั้งตัวใครพูดอะไรก็ไม่เข้าหู แต่เธอก็หันหน้าเข้านิยายเขียนมันเหมือนหุ่นยนต์จนเธอผ่านมันมาได้

แล้วเธอยังบอกอีกนะว่า เธอไม่เสียใจสักนิดที่แอบไปมีอะไรกันจนเกินเลย แต่สิ่งที่น่าเจ็บใจคือเมื่อเธอรู้ทีหลังว่า ผู้ชายคนนั้นพยายามเอาเงินจากเธอไปเล่นการพนันโดยที่ไม่ได้สนใจว่าช่วงนั้นเธอมีชีวิตที่ยากลำบากและขัดสนเรื่องการเงินมากแค่ไหน แต่เงินที่เขาหามาได้ เขากลับเอาไปเปย์คนอื่น และผู้หญิงที่เขาพามา เขาก็คบกันนานแปดเดือนแล้ว มีการพาไปเปิดตัวกับญาติพี่น้องของฝ่ายชาย แต่ผู้ชายคนนั้นกลับหลอกเธอว่าตัวเองโสด

ที่ฉันยกตัวอย่างเรื่องนี้ ฉันอยากให้นายเอาอย่างเธอ เวลางานนายต้องตัดเรื่องรบกวนใจนายออกและมีสมาธิอยู่กับมันแล้วนายจะผ่านมันไปได้” คิงเล่าเรื่องคนรู้จักให้สายลมฟังจนจบ

“ก็เพราะเรื่องความรับผิดชอบนี่แหละฉันถึงเรียกนายมา คิง ตะวันฉาย เรื่องนี้ฉันขอรับผิดชอบด้วยการลาออกจากวงดนตรี ก่อนที่ทุกอย่างมันจะแย่ไปกว่านี้”

“เฮ้ย” คิงอุทานขึ้นในขณะที่ตะวันยังนั่งนิ่ง “ฉันไม่ได้อยากให้นายทำแบบนี้นะเว้ยเพื่อน”

“ฉันรู้ แต่ฉันไม่ได้เข้มแข็งขนาดนั้น ฉันไม่ใช่เธอคนนั้นนี่หว่า ฉันขอรับผิดชอบมันด้วยการลาออก”