บทที่ 4

หยอกแหย่คนกันเองแล้ว เขาก็มองเจ้าปลาหมึกในมือ ที่ตอนนี้ยังกระดุกกระดิกหนวด บอกได้ถึงความสด มีของกินอร่อยๆ มื้อเที่ยงแล้ววันนี้ เขาเดินหิ้วมันกลับไปยังบ้านพักของตน ซึ่งเป็นบ้านพักเดิมของสิมิลัน ชายหนุ่มผู้ชอบความสิวิไลขั้นสุด บ้านพักของเขาจึงเหมือนอยู่ผิดที่ผิดทาง จากบ้านหลังอื่นอย่างเห็นได้เด่นชัด

บ้านชั้นเดียวกรุกระจกโดยรอบ เป็นกระจกนิรภัยหนาทึบคนข้างนอกไม่สามารถมองเข้ามาในตัวบ้านได้ มีสระน้ำเล็กๆ ล้อมรอบบ้านไว้ เลี้ยงปลาสวยงามราคาแพง และปลูกไม้น้ำหายาก มีระบบการจัดการอย่างดี น้ำใส พันธุ์น้ำงาม มีคนดูแลบ้านหลังนี้ถึงสามคน คนหนึ่งคนครัว คนหนึ่งคนสวน ดูแลสวนสวยงามที่มีเรือนกระจกปลูกไม้ดอกไม้ประดับจากต่างประเทศไว้ อีกคนคือช่างคอมพิวเตอร์ ไม่ผิด...ช่างคอมพิวเตอร์จริงๆ เพราะต้องดูแลวงจร ทุกอย่างในบ้านที่อันดามันแอบเรียกลับหลังว่า ไอ้บ้านโคตรอัจฉริยะ

ตอนนี้ทุกคนดูจะผ่อนคลาย สบายมาก ตั้งแต่เปลี่ยนจากนายหัวสิมิลัน มาเป็นนายหัวอันดามัน เพราะคนพี่มักจะอยู่แต่บ้าน เรียกนั่นเรียกนี่ทั้งวัน บางทีก็หงุดหงิดที่ไม่ได้ดั่งใจ พานพาโลเพราะต้องมาอยู่โยงที่เกาะนี้ เลยเป็นที่ปวดหัวของคนทั้งสาม แต่คนน้องแตกต่างโดยสิ้นเชิง นายหัวอันดามันเป็นง่ายๆ ไม่เปลี่ยนใจทุกห้านาทีเพื่อจะให้ป้าอุ่นหัวหมุนในการทำกับข้าว หรือคอยจิกนั่นจิกนี่เกี่ยวกับดอกไม้ต้นไม้ในเรือนกระจก จิกว่ามีหนอน ใบเหี่ยว กลีบดอกช้ำ ให้ลุงไข่ต้องแอบไปร้องไห้เพราะเครียด และไม่ได้ไปยุ่งวุ่นวาย กับนายวทัญญูช่างคอมพิวเตอร์ ให้ทำนั่นทำนี่ เซ็ตระบบยังไง ก็ไม่พอใจสักที จนหมอเกือบจะลาออกวันล่ะสามเวลาหลังอาหาร

แอบลงมติกันว่า นายหัวอันดามันน่าจะอยู่ไปนานๆ เฮ้อ...

“ป้าอุ่น ป้าอุ่นครับ มีของดีมาฝาก ป้าอุ่นไปจัดการให้ผมหน่อย อยากกินหมึกย่าง”

เสียงทุ้มตะโกนเรียกดังมาก่อนตัว นางอุ่นรีบวิ่งออกมารับพร้อมกับรอยยิ้ม นายหัวอันดามันเป็นขวัญใจของคนทั้งบ้าน เพราะความน่ารักเป็นกันเอง และไม่จิกใช้เหมือนพวกเขาเป็นคนล่ะชั้นกับตน

“โอ้โห ตัวใหญ่ๆ สดๆ แบบนี้ ท่าทางจะอร่อย”

“ตาก่ำให้มาตั้งหลายตัว พวงใหญ่เลย ทำให้ผมแค่ตัวเดียวพอล่ะป้าอุ่น ที่เหลือก็จัดการกันเลย”

“ค่ะ นายหัว”

นางอุ่นรับปลาหมึกสดๆ ไปจากมือเจ้านาย แล้วเดินหายไปเข้าครัวหลังบ้าน ที่แยกต่างหากจากตัวบ้าน เพราะครัวโคตรอัจฉริยะของบ้านนี้ นางทำไปร้องไห้ไป เพราะไม่คุ้นเคยกับปุ่มต่างๆ ที่มีเยอะแยะ ทำครัวทีก็ลำบากวทัญญูที ที่ต้องมาคอยกำกับ บอกว่าอะไรกดยังไง อะไรทำแบบไหน

อันดามันเดินผิวปากเป็นทำนองเพลงที่เขาชอบ หนีบหนังสือที่ยังอ่านค้างไว้ไปที่ระเบียงด้านที่ติดกับวิวทะเล เป็นพื้นไม้ปูไว้ขัดถูอย่างสะอาด ปลาตัวเล็กตัวน้อยว่ายวนไปมาอวดความงามของมัน เขานั่งขัดสมาธิ มองพวกมันเพลินๆ แล้วหยิบถุงอาหารปลามาโปรยให้

ความสงบสุขแบบนี้เป็นสิ่งที่เขารักเสียจริงๆ

อันดามันไม่รู้หรอกว่า ความสงบสุขของเขากำลังจะหมดไปเร็วๆ นี้

แต่มันจะมาพร้อมกับความบันเทิงใจแบบชนิดที่เขาคาดไม่ถึงเลยทีเดียว

.....

“ไหวไหมอีหนู”

เสียงทักอย่างเอ็นดู ทำให้หอมรักซึ่งกำลังนั่งหน้าซีด ดมยาดมอยู่ โบกมือนิดๆ เธอไม่อาจจะพูดโต้ตอบอะไรลุงแกได้ เพราะตอนนี้ทั้งวิงเวียน ทั้งจะหมดแรงจากการอาเจียนมาตลอดทาง

“อีกนิดเดียวเอง”

แกชี้มือไปยังเกาะที่เห็นตรงหน้าลิบๆ ความรู้สึกของหอมรักตอนนี้ที่พยายามป้องตามองจุดที่แกชี้คือ..

จะไกลไปไหมมมม...

ไอ้อ่าวน้ำเมาอะไรนี่ ไม่แปลกใจหรอกว่าทำไมถึงได้ชื่อนี้ เพราะเธอเมาเรือมาตลอดทาง ความโกรธที่ผลักดันเธอมาที่นี่มลายหายไปเล็กน้อย เพราะพิษของการเมาเรือนี่แหละ

แต่...

แค่เกือบหายเท่านั้น

คิดถึงตรงนี้เธอก็ทำตาขวางไป ดมยาดมไป ตามองไปยังเกาะที่เห็นลิบๆ อย่างเคืองแค้น เธอจะต้องจัดการ...ทวงความยุติธรรม และทวงความรับผิดชอบให้กับน้องสาวเธอให้ได้

ว่าแต่...

ความที่โมโหจนหูอื้ออึง เลยไม่ได้สอบถามอะไรสัญญามั่นมากนัก แถมคว้ากระเป๋าเดินลิ่วๆ ออกจากบ้านแบบไม่เหลียวหลัง ซ้ำยังลืมโทรศัพท์มือถือไว้ที่บ้านอีกต่างหาก ครั้งแรกที่เธอเป็นบ้า โมโหจนขาดสติมากขนาดนี้ หรือการมาครั้งนี้จะคว้าน้ำเหลวหว่า ก็เธอมัวตะโมโห จนจำไม่ได้ด้วยซ้ำ ว่าอีตานั่นคนที่เป็นคนเลวร้ายกาจ ทำลายน้องสาวของเธอชื่อว่าอะไร

ชื่ออะไรหว่า

จำได้แต่เป็นนายหัว

“เอ่อ...อะแฮ่ม”

หอมรักหายเวียนหัวบ้างแล้ว เธอจึงไปสะกิดลุงเจ้าของเรือ ที่ขับเรือไปฮัมเพลงลูกทุ่งไปด้วยอย่างเพลิดเพลิน ความที่ยังขุ่นไม่หายทำให้เธอนึกพาลลุงแก ว่าจะอารมณ์ดีอะไรนักหนา เสียงที่เอ่ยถามจึงตวัดห้วนดุกว่าปรกติเล็กน้อย จนลุงถึงกับสะดุ้ง

“ลุงคะ ที่เกาะมีนายหัวเอ่อ...นายหัว หรือเปล่าคะ?”

“นายหัว นายหัวอะไรล่ะอีหนู”

ลุงนาถขมวดคิ้ว หันมามองผู้หญิงตัวเล็ก หน้าตาน่ารักที่แกรับมาจากฝั่ง นึกสงสัยอยู่ว่ามาทำอะไรที่นี่ เพราะที่นี่ไม่มีผับเธคให้มาทำงาน ไม่มีโรงแรม สภาพของเจ้าหล่อนไม่น่าจะใช่ผู้หญิงอย่างว่า ตัวก็นิดเดียว หน้าตาก็ไม่เหมือนคนทางนี้สักเท่าไหร่

“คือ...”

หอมรักพยายามคิดว่าน้องสาวพูดชื่อของนายหัวคนที่ว่าบ้างหรือเปล่า จนหน้านิ่วคิ้วขมวดไปหมด ลุงนาถไหวไหล่ ก่อนจะพูดเสียงห้าว

“ถ้าที่อ่าวนั้นก็มีอยู่สองนายหัว นายหัวสิมิลัน กับนายหัวอันดามัน ตอนนี้อยู่แต่นายหัวอันดามันนั่นแหละ”

“นายหัวอันดามัน” เธออุทานชื่อนี้ออกมา ก่อนจะเขย่าแขนลุงนาถจนแกตกใจ

“คนนี้แหละลุง คนนี้เลย ใช่เลยๆ อยู่ที่นี่ใช่ไหม”

“เอ่อ...ก็อยู่ที่นี่นั่นแหละ ใครๆ ก็รู้จัก ว่าแต่ลุงถามนิดหนึ่งได้ไหมว่า เอ็งมาทำอะไรที่นี่ เป็นญาติกะนายหัวเค้ารึ”

“ใช่ค่ะ” หอมรักตอบเต็มปากเต็มคำ พร้อมกับทำหน้าเชิด

“หนูเป็นพี่ของเมียนายหัวอันดามัน”

“หะ!”

ลุงนาถอ้าปากหวอ จนเห็นฟันหลอซี่ในสุด หอมรักไม่เห็นอาการนั้น เธอเดินกลับไปยังที่นั่ง เพราะเรือเริ่มจะโคลงเคลงอีกแล้ว ก่อนจะสูดยาดมเข้าปอด เพื่อลดอาการวิงเวียน หนนี้เธอมองไปยังฝั่งที่เห็นลิบๆ นั้นอย่างมุ่งร้าย หมายขวัญนายหัว...นายหัวอันดามัน หึ หึ หึ

ไม่รู้ล่ะว่าจะต้องทำอะไรบ้าง แต่ยังไงหอมรักก็จะต้องลากเขาไปรับผิดชอบน้องสาวเธอให้ได้ ถ้าไม่ได้ เธอไม่มีทางยอมกลับ

พลังงานความรักและหวงแหนของสาวตัวเล็ก ที่รักคนในครอบครัวยิ่งกว่าตัวเอง หนนี้พาเธอมาไกล แถมมาอย่างมุ่งร้ายคนอื่นเขาเสียด้วยสิ

แต่จะสำเร็จหรือไม่นะ...