ตอนที่ : 8 ตัดขาดพ่อลูก 2

“ค่ะแม่”

“งั้นก็ต้องแต่งงานกันให้เป็นเรื่องเป็นราว”

“ผมไม่แต่งครับ”

“ทำไมล่ะน่าน”

“ได้มากสุดแค่พาไปจดทะเบียนสมรสที่อำเภอ ให้คนรู้ว่าเป็นเมียผมแล้ว แต่จะไม่มีการแต่งงานเด็ดขาดครับคุณแม่”

“ทำแบบนั้นแม่ว่ามัน”

“ซอเห็นด้วยกับพี่น่านค่ะแม่ ไม่ต้องจัดให้มันยุ่งยากหรอกค่ะ” เจนเนตรไม่อยากเจอหน้าผู้คนไม่ต่างไปจากนักรบ

“ซอคิดดีแล้วใช่ไหมลูกที่จะไม่มีการจัดงานแต่ง”

“ซอคิดดีแล้วค่ะแม่” คนเป็นลูกเงยหน้ามาฝืนยิ้มให้มารดา

“น่านแม่ขอคุยกับซอสองต่อสองหน่อย” หญิงสูงวัยหันไปบอกลูกเขย

“ตามสบายครับ”

นางเจนจิราขยับเข้ามานั่งใกล้ ๆ กับลูกสาว มองเห็นแววตาแห่งความเจ็บช้ำอยู่ในนั้น ทั้งสงสารทั้งผิดหวังในเวลาเดียวกัน

“ซอขอโทษค่ะแม่” เจนเนตรยกมือขึ้นไหว้มารดาด้วยรู้ว่าตัวเองทำเรื่องใหญ่โตเกินแก้ไขได้

“แม่ไม่รู้นะว่าซอคิดอะไรตอนทำเรื่องนั้นลงไป มันโง่มากรู้ไหม แต่เมื่อเรื่องมันเกิดไปแล้วต่อให้แม่ตบตีซอมันก็เอาคืนมาไม่ได้ อย่างน้อยน่านก็ยังรับผิดชอบซอ”

“ความจริงซอไม่ได้ต้องการแบบนี้ค่ะแม่ ซออยากได้น้องวินแค่นั้นเอง”

“ซอนั่นลูกของน่านไม่ใช่ลูกซอรู้ใช่ไหม”

“ซอเลี้ยงน้องวินมาตั้งแต่วันแรกที่คลอด พี่น่านไม่เคยสนใจน้องวินเลยนะคะแม่ ไม่มองหน้าน้องวินด้วยซ้ำ เหมือนพี่น่านเขาทำใจยอมรับไม่ได้ที่น้องวินเป็นสาเหตุที่ทำให้พี่ซูต้องตาย”

“แล้วทำไมถึงเกิดเรื่องได้ล่ะซอ”

“ก็อย่างที่เล่านั่นแหละค่ะ ซอแจ้งเจ้าหน้าที่ให้มาตรวจสอบค่ะ ก่อนหน้าพี่น่านเมาเหล้าทุกวันไม่สนใจลูกเลย ซอขอให้พี่น่านจ้างคนมาเลี้ยงหลานพี่น่านก็ไม่สนใจ เป็นช่วงที่แม่โทรมาเร่งให้ซอกลับบ้านด้วย”

“แล้วยังไงต่อ”

“พี่น่านเหมือนรู้ทันซอค่ะตอนซอไปเคาะประตูเรียก พี่น่านขอเวลาสิบนาทีซอน่าจะเอะใจตอนนั้น หรือไม่ก็ไม่ควรบอกว่าใครมารอพบ” เจนเนตรนึกถึงความผิดพลาดแบบไม่น่าให้อภัยของตนเองในวันนี้

“แล้วทำไมเจ้าหน้าที่เขาถึงทำอะไรไม่ได้”

“วันนั้นพี่น่านตื่นสายค่ะ ยังไม่ได้กินเหล้าในห้องนั่งเล่น และโกนหนวดเคราแต่งตัวสะอาดสะอ้าน ยืนยันกับเจ้าหน้าที่ว่าเขาเลี้ยงลูกเองได้ ด้วยสภาพปกติดีแบบนั้นเจ้าหน้าที่เลยทำอะไรไม่ได้” เล่ามาถึงตรงนี้น้ำตาของคนเล่าก็คลอเบ้าขึ้นมาอีกรอบ

“ไม่เป็นไรซอ ไม่เป็นไร” นางเจนจิราลูบหลังลูกสาวเบา ๆ

“หลังจากเจ้าหน้าที่กลับไปแล้ว พี่น่านก็โกรธมากไล่ซอออกจากบ้าน ซอไม่อยากทิ้งน้องวินไปค่ะ มันชุลมุนอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่พี่น่านจะบอกว่า” เจนเนตรหยุดเล่าแล้วเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น เงยหน้ามองมารดาแล้วหยดน้ำตาก็หล่นแหมะลงมา

“ถ้าอยากอยู่นี่ก็ต้องเป็นเมียพี่เขา ฮะฮรึก ซอรู้ว่าพี่น่านเขาแค่อยากไล่ซอไปให้พ้น ๆ แต่ซอดันพูดออกไปว่าได้ค่ะ เรื่องมันเลยเกิดเพราะความโมโหอยากเอาชนะกัน” เจนเนตรเล่าจบน้ำตาก็ทะลักออกมาอย่างไม่ขาดสาย พร้อมกับเสียงสะอื้นไห้ดัง ๆ คนเป็นแม่ต้องดึงตัวลูกสาวเข้ามากอดลูบศีรษะปลอบโยน

“มันเวรกรรมอะไรของลูกสาวแม่ถึงได้เจอแต่เรื่องร้าย ๆ กันแบบนี้ ซอไม่ต้องทนก็ได้นะลูก ยังมีโอกาสเจอผู้ชายดี ๆ อีกเยอะ ไม่ต้องจมปลักอยู่ที่นี่เหมือนพี่ซูเขาหรอก” ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดแล้ว ผู้เป็นแม่ก็สงสารลูกสาวขึ้นมาจับใจ

“ซอทิ้งน้องวินไม่ได้จริง ๆ ค่ะแม่”

“โธ่ซอ” หญิงสูงวัยเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมนักรบถึงดื้อดึง ไม่ยอมให้คนเข้ามาช่วยเลี้ยงลูกตัวเองตั้งแต่แรก เลยทำให้เกิดเรื่องราวใหญ่โตขนาดนี้ขึ้น

“วันไหนพี่น่านกลับมาเป็นคนเดิม ซอจะไปจากที่นี่ทันทีค่ะแม่ซอสัญญานะคะ”

“กว่าจะถึงวันนั้นซอก็ต้องเป็นเมียพี่น่านเขาจริง ๆ แล้วนะลูก จะไปจะมาก็ใช่จะทำได้ตามใจชอบ”

“ซอจะพยายามค่ะแม่ ไม่ว่าจะยากแค่ไหน ตอนนี้ซอห่วงแค่หลาน พี่น่านอวดเก่งว่าเลี้ยงลูกได้ หรือแท้ที่จริงแล้วแค่ไม่อยากให้คนอื่นเข้ามาเห็นตัวเองในสภาพนี้ก็ไม่รู้”

“แม่ว่าน่าจะอย่างหลังมากกว่า แต่ในเมื่อซอตัดสินใจอยู่ที่นี่แล้วแม่ก็ไม่ห้าม แต่หลังจากแม่กลับไปแล้ว ซอต้องโทรไปคุยกับพ่อเขานะลูก แม่จะพยายามพูดให้พ่อเขาเข้าใจ มันอาจจะยากหน่อยนะพ่อเขาไม่ได้เข้าใจอะไรง่าย ๆ แบบแม่เสียด้วยสิ”

“ซอรู้ค่ะแม่ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วงนะคะ ซอทำใจไว้แล้วล่ะค่ะ”

“ถ้างั้นแม่ต้องกลับก่อนแล้ว อย่าลืมมีปัญหาอะไรให้ติดต่อแม่มานะซอ อย่าเงียบหายไปแบบพี่ซูเขานะรู้ไหม”

“ค่ะแม่”

เจนเนตรยืนมองรถคันที่มารดานั่งมา แล่นลับสายตาไปอย่างช้า ๆ ไม่คิดว่าเรื่องราวมันจะลงเอยแบบนี้ เธอจำต้องติดอยู่ที่นี่กับนักรบจริง ๆ ได้เป็นแม่ของหลานและเมียของพี่เขยแบบไม่ทันได้ตั้งตัวเลย หญิงสาวเดินเข้าไปในห้องนอนเด็ก มองเจ้าตัวน้อยที่หลับปุ๋ยอยู่บนเตียง ใช้ปลายนิ้วไล้พวงแก้มยุ้ย ๆ นั้นอย่างเบามือ

‘ซอพี่กลัวมากซอมาอยู่เป็นเพื่อนพี่ตอนรอคลอดได้ไหม’

‘ได้ค่ะพี่ซู ความจริงซอออกจากงานมาแล้วค่ะ แต่พ่อกับแม่ไม่รู้ ตอนนี้เลยว่าทุกวันเลย’

‘งั้นดีเลยซอ พี่จะได้บอกน่านเขาไว้’

‘มีพี่น่านอยู่ทั้งคนยังจะกลัวอีกเหรอพี่ซู’

‘น่านเขาไปทำงานที่ไร่ ช่วงนี้มีปัญหาเรื่องยอดชาไม่ได้คุณภาพอยู่ด้วย พี่ไม่อยากรบกวนเลยว่าให้ซอมาอยู่เป็นเพื่อนพี่ดีกว่า มาคุยให้พี่คลายเครียดหน่อย’