ตอนที่ : 7 ตัดขาดพ่อลูก

3

ตัดขาดพ่อลูก

หลังจากเจนเนตรไม่ได้กลับบ้านในระยะเวลาที่บอกกับมารดาได้ และได้บอกกับท่านไปว่าจะอยู่เลี้ยงหลานที่นี่ไปก่อนแบบไม่มีกำหนด จากนั้นหญิงสาวก็ปิดเครื่องไม่ยอมรับสายจากมารดาอีก ทำให้นางเจนจิราโกรธจนต้องนั่งเครื่องมาที่นี่ในทันที

“มันเรื่องอะไรกันยัยซอ บอกแม่ว่าเดี๋ยวนี้นะ จู่ ๆ มาบอกว่าจะเลี้ยงหลานอยู่นี่ยังไม่กลับ ไม่รู้จะกลับตอนนี้ มันใช้ได้ที่ไหนกัน” มาถึงนางเจนจิราก็อาละวาดใส่ลูกสาวทันที

“แม่คะซอขอโทษค่ะซอกลับไมได้จริง ๆ”

“ซอกลับกับแม่เดี๋ยวนี้เลย”

“แม่ซอสงสารหลาน ทำไมแม่ไม่เข้าใจเลยคะ”

“ยัยซอ !”

“ซอเขาอยากเป็นเมียผมครับคุณแม่” นักรบเดินเข้ามาเจอสองแม่ลูกฉุดกระชากลากถูเข้าพอดี เขาเลยเติมเชื้อไฟเข้าไปอีกนิด

“ว่าไงนะ น่านพูดอะไรออกมาเมื่อกี้นี้”

“ผมบอกว่าซอเขาอยากเป็นเมียผมครับคุณแม่ แต่เออันที่จริงก็เป็นไปแล้วนะครับ ถ้าคุณแม่จะพาซอกลับกรุงเทพฯ ผมก็ไม่ห้ามนะครับ ลูกผมผมเลี้ยงเองได้ไม่จำเป็นต้องให้คนอื่นมาเลี้ยงให้” ความไม่ลงรอยกันของแม่ยายกับลูกเขยคู่นี้ ส่งผลให้เกิดถ้อยคำบาดใจของเจนเนตรยิ่งนัก

“ซอจริงไหมลูก” นางเจนจิราโกรธจนตัวสั่น หันมาถามลูกสาว ซึ่งตอนนี้ยกแขนขึ้นกอดตัวเองไว้ การไม่ปฏิเสธนั่นยอมหมายความว่าเรื่องมันได้เกิดขึ้นไปแล้วจริง ๆ

“ซอขอโทษค่ะแม่”

เพียะ ! นางเจนจิราสะบัดฝ่ามือใส่หน้าลูกสาวอย่างโมโห

“ทำไมซอทำเรื่องแบบนี้ได้ นั่นผัวพี่สาวซอนะ ทำไมทำแบบนี้ ทำไม ๆ” คนเป็นแม่ทั้งหยิกทั้งข่วนลูกสาว

“แม่ซอเจ็บนะ ซอขอโทษ แม่อย่า !”

เจนเนตรร้องไห้แทบใจจะขาดในตอนนี้ เธอไม่ได้อยากให้เรื่องราวมันเป็นแบบนี้เลย เพราะอารมณ์ชั่ววูบหรือความสงสารหลานชาย ทำให้เธอขาดสติไปในวันนั้น หญิงสาวหันไปมองนักรบเขาทำเพียงยืนนิ่ง ๆ มองเธอด้วยสายตาเย็นชา

“กลับกรุงเทพฯ กับแม่เดี๋ยวนี้” นางเจนจิรายื่นคำขาด

“เอาน้องวินกลับด้วยนะคะแม่”

“ฝันอยู่รึซอ ใครหน้าไหนก็ห้ามเอาลูกพี่ไปทั้งนั้น อีกอย่างซอเป็นเมียผมแล้วนะครับคุณแม่ ทำแบบนี้ไม่พรากผัวเมียเขาจากกันหรือยังไงครับ” นักรบสุมไฟใส่แม่ยายหนักขึ้น

“น่านเธอจะทำแบบนี้กับลูกสาวแม่ไม่ได้นะ”

“ผมทำไปแล้วครับคุณแม่ ลูกสาวคุณแม่นั่นแหละครับตัวต้นเหตุทำให้มันเกิดเรื่องนี้ขึ้น มันช่วยไม่ได้นะครับตอนนั้นผมสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวด้วย ถูกยั่วยุเข้าหน่อยก็เลยสติแตกไปเลย” นักรบโยนความผิดทั้งหมดให้เจนเนตร ซึ่งตอนนี้เจ้าตัวร้องไห้จนดวงตาบวมเป่งไปหมดแล้ว

“ยั่วยุอะไรของน่าน” นางเจนจิรามองหน้าลูกเขยทีลูกสาวที

“ยั่วโมโหน่ะครับ ซอไปร้องเรียนหน่วยงานที่เกี่ยวกับสิทธิเด็กและสตรี ให้เข้ามาตรวจสอบผม ผมเลยทำไปด้วยความโกรธ” นักรบอธิบายแบบคร่าว ๆ

“ซอจริงเหรอลูก”

“ก็ตอนนั้นพี่น่านไม่สนใจน้องวินเลยนี่คะ ซอก็แค่สงสารหลานเลยแจ้งไป” เจนเนตรบอกเสียงอ่อยในตอนท้ายประโยค สะอื้นฮัก ๆ ออกมาอย่างเสียใจ

เรื่องราวเป็นมาแบบนี้นี่เอง หญิงสูงวัยหลับตาลงแน่นเหมือนคนกำลังทำใจกับเรื่องที่ตนเองเพิ่งรับรู้มา เพราะอารมณ์ความอยากเอาชนะกันของคนทั้งคู่ทำให้เกิดเรื่องน่าปวดหัวนี้ขึ้น เสียงถอนหายใจดังขึ้นดัง ๆ

“งั้นเธอก็ต้องรับผิดชอบซอด้วยนะน่าน” เมื่อคิดดีแล้วนางเจนจิราก็เอ่ยคำพูดนี้กับนักรบ

“รับผิดชอบอย่างนั้นเหรอครับ” นักรบอึ้งไปเล็กน้อย เขาไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อน ไม่เคยคิดว่าต้องรับผิดชอบน้องเมียเลยจริง ๆ

“ใช่ ในเมื่อน่านกับซอเกินเลยกันไปแล้ว ก็ต้องทำให้มันถูกต้องรับผิดชอบซอด้วย”

“แม่คะซอไม่ได้ต้องการความรับผิดชอบนะคะ ซอแค่อยากช่วยหลาน ทำไมพี่น่านไม่จ้างคนมาเลี้ยงลูกล่ะคะ มันจะได้จบ ๆ ซอจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงอยู่แบบนี้” เจนเนตรพูดไปก็ปาดน้ำตาไปด้วย

“ยัยซอเรื่องมันเกิดไปแล้ว จ้างคนมาเลี้ยงน้องวินมันก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ ทำไมเข้าใจยากแบบนี้ล่ะลูก”

“แต่แม่คะ ฮะฮรึก” จะพูดยังไงก็เข้าตัวเองหมด ความเสียใจทะลักออกมาจนห้ามน้ำตาตัวเองไม่อยู่

“ไม่รู้ล่ะ ยังไงน่านก็ต้องรับผิดชอบซอ” คนเป็นแม่เห็นน้ำตาลูกก็อดใจอ่อนไม่ได้ ทว่าก็ต้องทำเรื่องนี้ให้ถูกต้องเหมือนกัน

“ถ้าให้ผมรับผิดชอบจริง ๆ ซอต้องอยู่ที่นี่เป็นเมียผมจริง ๆ เหมือนกันนะครับ จะได้ช่วยผมเลี้ยงลูกอย่างที่ซอต้องการไงล่ะ สมใจเลยล่ะคราวนี้” นักรบประชดประชันสองแม่ลูกกลาย ๆ

นางเจนจิราหันไปมองหน้าลูกสาว ซึ่งตอนนี้ก็ก้มหน้าอย่างสำนึกผิดอยู่เงียบ ๆ มีเพียงเสียงสะอื้นไห้เบา ๆ ที่ดังออกมา

“แม่เองก็ไม่อยากบังคับซอเหมือนกันนะ แม่จะให้ซอเลือกแล้วกันว่าจะกลับกรุงเทพฯ กับแม่หรือจะอยู่นี่เป็นเมียพี่น่านเขา”

ทางเลือกของมารดายิ่งทำให้เจนเนตรร้องไห้ออกมาดัง ๆ หลับตาลงแน่นพยายายามใช้ความคิดให้มากที่สุด ถ้าผ่านช่วงนี้ไปได้ให้น้องวินโตกว่านี้หน่อยค่อยจากไปคงไม่เป็นไร หญิงสาวหันไปมองหน้ามารดาพร้อมกับยิ้มฝืน ๆ ให้ท่าน

“ซอจะเลี้ยงน้องวินไปสักระยะหนึ่งก่อนค่ะแม่ค่อยกลับ”

นักรบกระตุกหนังตาทันทีที่ได้ยิน เขายิ้มเยาะออกมานิด ๆ

“นึกจะเดินเข้ามาก็เข้า นึกจะออกก็ออกเหรอซอ ทุกอย่างมันอยู่ที่เจ้าของบ้านอย่างพี่นะ”

“หมายความว่ายังไงน่าน เธอจะเอายังไงกันแน่”

“ผมไม่เอายังไงหรอกครับคุณแม่ แต่ซอสิจะเอายังไง ถ้าอยู่นี่อยากเลี้ยงลูกของผมก็ต้องเป็นเมียผมจริง ๆ ไม่งั้นคนได้ครหาว่าผมเคลมน้องเมียตัวเอง จะอยู่แบบอยากอยู่เฉย ๆไม่ได้นะครับ” เพราะคำว่าค่อยกลับของเจนเนตร ทำให้นักรบไม่ชอบใจขึ้นมา เขากลับลูกชายไม่ใช่ทางผ่านของใครทั้งนั้น

“ซอลูกแน่ใจแล้วนะว่าจะอยู่ที่นี่” คนเป็นแม่หันไปถามลูกสาวอีกครั้ง