ตอนที่ : 6 อยากเลี้ยงลูกพี่ก็มาเป็นเมียพี่สิ 4

“ซอไม่หิวจริง ๆ ค่ะ”

“มาเดี๋ยวนี้ !”

คนถูกบังคับไม่อยากมีเรื่องกับเขาในตอนนี้ เจนเนตรตักข้าวครึ่งทัพพีเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา หญิงสาวไม่เงยหน้ามองนักรบด้วยซ้ำ ก้มหน้าก้มตากินไปแบบเงียบ ๆ ทว่าบางคนก็ไม่ได้ทำให้เรื่องมันง่ายขึ้นมาเลย

“รู้สึกยังไงที่ได้เอากับผัวพี่ตัวเอง”

เคร้ง ! ช้อนหล่นกระทบจานข้าวในทันที ความเจ็บปวดทางกายคงไม่อาจสู้ทางใจได้ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาแบบเต็มตาครั้งแรก หลังจากเกิดเรื่องเมื่อตอนกลางวัน

“รู้ว่าพี่กำลังอยู่ในช่วงเสียใจควบคุมตัวเองไม่ได้ ก็เลยเล่นบทนางเอกอยากเลี้ยงหลานขึ้นมา เป็นไงล่ะสมใจไหมได้อย่างที่ต้องการแล้วนี่”

เจนเนตรกัดปากตัวเองแน่นจนเจ็บ เธอแค่อยากดูแลหลานเพราะไม่ต้องการให้อยู่กับพ่อสติแตกตามลำพัง แต่สิ่งที่เขาเอ่ยออกมานั้นมันเลวร้ายจนเธอรู้สึกเจ็บร้าวไปทั้งหัวใจ หยาดน้ำตาหล่นผ่านแก้มลงมาถี่ ๆ อย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ไม่ต้องมาบีบน้ำตา แค่เธอเดินออกจากบ้านหลังนี้ไป ทุกอย่างมันก็ถูกต้องแล้ว แต่เธอดึงดันจะอยู่นี่มันเลยเกิดเรื่องขึ้น ทุกอย่างเป็นความผิดของเธอซอ แล้วทีนี้จะเอายังไงจะทำยังไงกัน !”

ครืด ! เจนเนตรเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วลุกหนีไปในทันที

“จะไปไหนซอมานี่เลยนะ บ้านหลังนี้มันไม่ได้ใหญ่พอจะหนีหน้าพี่ได้ตลอดหรอกนะ”

เจนเนตรทำเป็นไม่ได้ยินเสียงตะโกนไล่หลังของเขา วิ่งขึ้นบันไดตรงเข้าในห้องของหลานชายอย่างรวดเร็ว อาจเพราะเสียงเปิดประตูเข้ามาของหญิงสาวค่อนข้างดัง เลยทำให้เจ้าตัวน้อยที่อยู่บนเตียงนอนเด็กลืมตาตื่นขึ้นมา

“น้าขอโทษน้องวินเลยตื่นเลย” เจนเนตรช้อนอุ้มน้องวินขึ้นมาจากเตียงนอน จัดการแกะผ้าอ้อมสำเร็จรูปออก

“แล้วตื่นตอนนี้จะนอนตอนไหนล่ะนี่ ไหนน้าดูหน่อยฉี่เยอะหรือเปล่า ว้าเยอะเลยนี่ งั้นเราไปอาบน้ำกันดีกว่า” หญิงสาววางน้องวินไว้ในเตียงนอนเด็กเหมือนเดิม แล้วเดินเข้าไปผสมน้ำอุ่นให้หลานชายได้อาบ

เพราะอาบน้ำให้หลานชายทุกวัน หญิงสาวจึงเริ่มชำนาญขึ้น ทั้งสระผมให้อย่างระมัดระวัง ใช้เวลาไม่นานนักน้องวินก็พร้อมจะเข้าไปอยู่ในผ้าขนหนูนุ่ม ๆ เพื่อความอบอุ่นแก่ร่างกาย คนเป็นน้าใช้ผ้าผืนน้อยเช็ดเส้นผมน้อย ๆ ของหลานชายจนแห้งหมาด

จากนั้นก็สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย พามานอนเล่นบนเตียงด้วยกัน ทารกน้อยยังไร้เดียงสาหันซ้ายขวาตามเสียงของผู้เป็นน้า

“หิวหรือยังครับ ดูทำปากเข้าคงหิวล่ะสิ เดี๋ยวน้าไปชงนมไว้รอก่อนนะ” เจนเนตรเดินไปชงนมให้หลานชายและวางทิ้งไว้ให้ได้อุณหภูมิที่ต้องการ

ระหว่างรอหญิงสาวก็เดินมาดูหลานชายบนเตียงอีกครั้งหนึ่ง น้องวินผู้น่าสงสารเธอจะใจจำทิ้งได้ลงคอจริงหรือ หญิงสาวหยิบนามบัตรของเจ้าหน้าที่ที่เคยให้ไว้ ก่อนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหมายเลข ทว่าเธอจะบอกเหตุผลอะไรกับเขาดี เรื่องมันบานปลายไปแล้ว เลยเถิดไปเกินกว่าจะแก้ไขได้แล้ว

“ฮือ ฮือ ๆ ๆ” หญิงสาวระบายความสูญเสียออกมาเป็นหยาดน้ำตา ปรึกษาใครก็ไม่ได้บอกที่บ้านก็ยิ่งไม่ได้อีก ทุกอย่างมันเลวร้ายไปหมด โยนโทรศัพท์มือถือทิ้งไว้ที่เดิมยกฝ่ามือขึ้นปิดหน้าร้องไห้ออกมาดัง ๆ

แอะ แอะ

เสียงเจ้าตัวน้อยกับมือที่ไขว่คว้ากลางอากาศ ทำให้คนเป็นน้ายื่นปลายนิ้วไปหา น้องวินก็คว้ากำเอาไว้แน่น

“โถลูก” มือน้อย ๆ นั่นกำรอบนิ้วเธอไม่ยอมปล่อย เจนเนตรยิ่งน้ำตาไหลนองหน้าไม่ยอมหยุด หญิงสาวสะอื้นไห้อยู่นานสองนาน ก่อนจะพาหลานชายไปนอนบนเตียงนอนเด็ก แล้วตนเองก็เข้าห้องอาบน้ำไป

ร่องรอยความป่าเถื่อนจากฝีมือของนักรบ ยังปรากฏตามเนื้อตัว ผิวของเจนเนตรค่อนข้างขาวออกแรงนิดหน่อยก็เกิดริ้วรอยเต็มไปหมด หญิงสาวใช้เวลาอาบน้ำสักพักใหญ่ ๆ ก่อนจะกลับออกมา

“พี่น่าน” หญิงสาวตกใจจนต้องคว้าสายเสื้อคลุมอาบน้ำเอาไว้แน่น

“ทำไมพี่จะเข้ามาดูลูกตัวเองแค่นี้ ทำไมต้องตกใจด้วย” นักรบหรี่ตามองน้องเมียพร้อมยิ้มเยาะตรงมุมปาก

“ปกติพี่น่านไม่เคยเข้ามาห้องนี้นี่คะ”

“ก็วันนี้นึกอยากเข้าไงมีปัญหาเหรอซอ” ชายหนุ่มปรายตามองคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จหมาด ๆ ผมเผ้ายังเปียกแนบลู่ไปกับใบหน้า และภายใต้เสื้อคลุมนั่นก็คงจะไม่มีเสื้อผ้าเลยสักชิ้น

“ซอไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ แต่พี่น่านออกไปก่อนได้ไหมคะ ขอซอเปลี่ยนเสื้อก่อน”

“นี่บ้านพี่นะซอ ทำอะไรต้องอนุญาตคนอื่นเหรอ”

“ไม่ค่ะอยากทำอะไรก็เชิญ” เจนเนตรเถียงไม่ออก หญิงสาวเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้แล้วกลับเข้าห้องน้ำไป

ในใจก็เต้นตึกตักเหมือนคนแปลกหน้าต่อกันจริง ๆ เนื้อตัวสั่นเทาขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ยิ่งสายตาแปลก ๆ ของนักรบที่มองมานั้นยิ่งทำให้อึดอัดใจเป็นที่สุด จะว่าคิดไปเองก็ได้แต่จะให้มองหน้ากันแบบสนิทใจเหมือนเดิมนั้น เธอทำใจไม่ได้จริง ๆ

หญิงสาวออกจากห้องน้ำมาเห็นนักรบนอนบนเตียงของเธอ เขามองไปที่ลูกชายที่ลืมตาหันซ้ายขวาไปมาด้วยสายตาว่างเปล่า นั่นยิ่งทำให้เจนเนตรรู้สึกกลัวขึ้นมา กลัวความว่างเปล่าในสายตาคู่นั้นของเขาจริง ๆ

“น้องวินต้องกินนมถึงจะหลับได้ค่ะ” หญิงสาวรีบเดินไปอุ้มหลานชายตัวน้อยขึ้นมา เดินไปหยิบขวดนมแล้วป้อนเข้าที่ปากของน้องวิน ระหว่างนั้นหญิงสาวก็มองคนเป็นพ่อที่ลุกมาเอนหลังบนเตียงนอนของเธอ พร้อมกับมองมาด้วยสายตายากจะคาดเดาได้

แอะ แอะ ๆ เจ้าตัวน้อยในอ้อมกอดของเจนเนตร เริ่มแบะปากเหมือนเด็กถูกขาดใจ

“โอ๋ ๆ ไม่ร้อง ๆ นะครับคนเก่งของน้า นี่ไงนมของน้องวินอยู่นี่ไงครับ เอ่เอ้ ๆ ๆ” เจนเนตรโยกเจ้าตัวน้อยในอ้อมแขนเบา ๆ พอได้นมเสียงร้องเมื่อครู่ก็เงียบหายไป กลายเป็นเสียงดูดจุกนมเข้ามาแทนที่

นักรบมองดูสองน้าหลานอย่างเงียบ ๆ ทว่าภายในใจนั้นกลับรู้สึกพลุ่งพล่านด้วยความโกรธ ที่ปล่อยให้เกิดเรื่องแย่ ๆ แบบนั้นขึ้น เขาทำผิดต่อเจนนภัทร เป็นความผิดอันร้ายแรงที่ไม่อาจให้อภัยได้ สายตาที่มองไปยังน้องเมียนั้นจึงเต็มไปด้วยความชิงชัง ซึ่งคนถูกมองก็รับรู้ได้ในทันที เจนเนตรน้ำตาคลอเบ้าขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว หญิงสาวหันหลังให้เขาปล่อยหยดน้ำตาหล่นลงบนแก้มของหลานชาย รีบปัดออกอย่างเบามือ

“เธอมันคนบาปซอ นอนกับผัวพี่สาวตัวเองได้หน้าตาเฉย” ถ้อยคำที่เขาเอ่ยออกมานั้นเต็มไปด้วยความชิงชังอย่างรุนแรง เจนเนตรกัดปากตัวเองแน่นจนเจ็บกะพริบตาถี่ ๆ เพื่อไหล่หยาดน้ำตาออกมา

ปัง ! สะดุ้งกันทั้งน้าหลาน จนน้องวินคายจุกนมแล้วร้องไห้เสียงดังจ้าออกมา

“โอ๋ ๆ ไม่เป็นไร ๆ พ่อเขาแค่โกรธน้าแค่นั้นเอง น้องวินกินนมต่อนะลูกไม่ร้อง ๆ” เจนเนตรพาเจ้าตัวน้อยมานอนบนเตียงด้วยกัน ตบก้นกล่อมอยู่พักใหญ่ ๆ เจ้าตัวก็หลับปุ๋ยลงไปอย่างรวดเร็ว จึงช้อนอุ้มไปไว้บนเตียงนอนเด็กแทน

เรื่องราวแสนหนักหนาในวันนี้ได้จบสิ้นลงแล้ว พรุ่งนี้สิชีวิตของเจนเนตรจะเป็นอย่างไรต่อไป หยาดน้ำตาที่นองหน้าแห้งเหือดจนหยดสุดท้าย ยามเมื่อเจ้าตัวเข้าสู่ห้วงนิทราตามหลานชายตัวน้อยไป