ตอนที่ : 5 อยากเลี้ยงลูกพี่ก็มาเป็นเมียพี่สิ 3

เจนเนตรถูกนักรบผลักลงไปนอนบนเตียง เขาจ้องเธอด้วยสายตาว่างเปล่า ดูเย็นชาเลือดเย็นไปหมด

“อยากเลี้ยงลูกพี่ก็ต้องเป็นเมียพี่เท่านั้นนะซอ” สายตาที่จ้องมาว่างเปล่า มือก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่สวมออกทีละเม็ด

เจนเนตรกะพริบตาถี่ ๆ ไม่รู้ว่าเธอควรทำอย่างไรในตอนนี้ หญิงสาวกลับตาลงแน่น เมื่อเขาแนบริมฝีปากเข้าหาอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เร็วจนเธอไม่ทันได้ตั้งตัว

นักรบกระชากเสื้อยืดเธอออกจากตัว เขาทำทุกอย่างอยากหยาบกระด้างไร้ความปรานี เจนเนตรคิดอะไรไม่ออกแล้วตอนนี้ ในหัวคิดแค่เรื่องของหลานชายตัวน้อย เพื่อหลานคำนี้คำเดียวยอมให้เจนเนตรหลับตาลงแน่น แล้วปล่อยให้เขากระทำหยาบคายต่อร่างกายตัวเอง ทุกอย่างไปเป็นเพราะนักรบอยากระบายทุกสิ่งอย่างที่เขาพบเจอออกมา คนรองรับอารมณ์ร้ายจากเขากัดฟันน้ำตาเล็ดออกมา

ความงดงามไร้อาภรณ์ตรงหน้าไม่ได้ทำให้อารมณ์โกรธจนอยากระบายออกของนักรบจางลงได้ เขาบีบปลายคางของคนด้านล่างเอาไว้แน่น แนบจูบร้อน ๆ เข้าหาอย่างดูดดื่ม

“อื้อ !” ความเจ็บมาพร้อมกับความรู้สึกแปลกใหม่ เจนเนตรมองไม่เห็นว่าเขาจะอ่อนโยนกับเธอได้ หญิงสาวหลับตาลงแน่นยามเขาถอดเสื้อออกจากตัว และดึงกางเกงออกจากด้านล่างของเธอ และตามด้วยของเขามาติด ๆ

ไม่ช้าทั้งคู่ก็เปลือยเปล่าด้วยกัน ทรวงอกอวบหยุ่นถูกฝ่ามือหนากอบกุมแล้วบีบเคล้นอย่างหนักหน่วง เกิดรอยนิ้วแดงปื้นผุดขึ้นทั้งสองข้าง

“อย่าพี่น่าน เจ็บ” คนถูกเคล้นอกถึงกับหน้าถอดสี

“อยากเป็นเมียพี่นักนี่ ทนเอาหน่อยแล้วกันซอ” นักรบแทนที่ฝ่ามือด้วยการครอบริมฝีปากเข้าหาตรงยอดถันสีสวย เขาเน้นจูบสลับข้างกันไปมา ปลายยอดบวมเป่งขึ้นทันตา

“อ๊ะ อื้อ !” คนถูกขบยอดถันแรง ๆ บิดตัวเป็นเกลียวด้วยความเจ็บ ปลายนิ้วจิกลงบนท่อนแขนเขาสุดแรงเกิด

“เล็บคมชะมัดหัดตัดบ้างนะซอ” คนเจ็บกัดฟันกรอดอย่างโมโห ง้างข้อมือทั้งสองข้างออก แล้วจูบซอกคอหญิงสาวอย่างหื่นกระหาย

เจนเนตรหลับตาลงแน่น เธอได้กลิ่นน้ำยาโกนหนวดจากเขาอย่างชัดเจน อีกทั้งต้นคอยังถูกระดมจูบจนถ้วนทั่ว หมดเรี่ยวแรงจะต่อต้านร่างกายอันหนาหนักนี้ได้อีก หญิงสาวลืมตาขึ้นมามองเพดานอีกรอบ ภาพเพดานเคลื่อนขึ้นลงตามแรงกระหน่ำของเขา บอกว่าเธอกำลังทำเรื่องลึกซึ้งกับเขาอยู่ เธอเป็นคนบอกเองว่าจะยอมเป็นเมียเขา ใช่ เธอยอมเอง

“อ๊ะอื้อ ! จะเจ็บ” คนถูกแทรกตัวแบบไม่ทันระวัง ตกใจปนเจ็บผวาหนีเขาในทันที แต่นักรบก็ตรึงตัวเธอเอาไว้แน่นกับที่นอน เบียดสะโพกเข้าหาไม่ยอมหยุด

“พี่น่านซอเจ็บ พี่น่าน !” หยาดน้ำตาไหลออกเป็นทาง

ทว่านักรบไม่ยอมผ่อนแรงลงแม้แต่น้อย เขาบดขยี้เจนเนตรแทบแหลกคาเตียง ไม่ได้ไยดีต่อสีหน้าอันบิดเบี้ยวด้วยความเจ็บของคนด้านล่างเลย รู้เพียงแค่ว่าอยากจะปลดปล่อยทุกความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ข้างในออกมา

กว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปได้ เนื้อตัวของเจนเนตรก็ร้าวระบมไปหมด ดวงตาคู่สวยบอบช้ำอย่างหนักหน่วง น้ำตาไหลเอ่อนองแก้มและค่อย ๆ เหือดแห้งไปในที่สุด หยดเลือดจาง ๆ บนผ้าปูเตียงบอกว่าเธอได้สูญเสียความสาวให้เขาไปแล้ว ส่วนคนทำก็ยืนสูบบุหรี่พ่นควันยาว ๆ ตรงหน้าต่าง

“เธอทำให้พี่เป็นคนเลวซอ เธอมันเลวยิ่งกว่าพี่เสียอีก”

ไม่ทันที่เจนเนตรจะได้อ้าปากพูดอะไรออกมา เสียงน้องวินก็ร้องดังจ้าขึ้นเสียก่อน หญิงสาวรีบคว้าเสื้อผ้ามาสวมใส่แบบลวก ๆ แล้วรีบลงบันไดบ้านไปดูหลานชายตัวน้อย

“น้ามาแล้ว ๆ โอ๋ ๆ ตื่นมาก็ร้องเลยนะน้องวิน น้า ฮึกฮะฮือ” หญิงสาวอุ้มหลานชายพาดบ่าพร้อมกับสะอื้นไห้ตามไปด้วย ไม่รู้เธอใครปลอบใครกันแน่ในตอนนี้

เสียงรถของนักรบแล่นออกจากบ้านไปด้วยความเร็ว เจนเนตรสะดุ้งเล็กน้อยก่อนเดินไปชงนมให้หลาน แล้วพามานั่งป้อนนมอยู่บนเตียง ดวงตาเหม่อลอยคล้ายเรื่องที่เพิ่งผ่านพ้นไปเป็นเพียงแค่ฝันร้าย ทว่าภาพใบหน้าของนักรบในระยะใกล้ชิด กับลมหายใจที่หอบกระเส่าของเขา ยังติดตาและอยู่ในความรู้สึกไม่จางหาย

‘ยัยซอเป็นแบบนี้แล้วจะทำไงดี จะทำไงดี’

ทว่าเรื่องที่ทำให้เจนเนตรรู้สึกแปลกใจในเวลาต่อมา นักรบกลับเข้ามาภายในบ้านภายในไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง เขาตรงมาหาเธอในห้องเด็ก

“อ่านฉลากแล้วกินตามนั้นซะ”

กล่องยาถูกโยนลงบนเตียง จากนั้นคนโยนก็เดินออกไปในทันที เขาเร่งรีบออกจากบ้านไปเพื่อสิ่งนี้หรือ เจนเนตรหยิบกล่องยาขึ้นมาอ่านดู น้ำตาพลันทะลักออกมาอีกรอบ เพราะบนกล่องนั้นเขียนไว้ว่า

‘ยาคุมฉุกเฉิน’

มื้อค่ำวันนี้เป็นไปด้วยความกระอักกระอ่วนใจ ร่องรอยความป่าเถื่อนของนักรบยังปรากฏอยู่บนซอกคอของเจนเนตร ตอนนี้จากรอยสีแดงเริ่มเปลี่ยนสีเป็นคล้ำขึ้นเล็กน้อย หญิงสาวตักข้าวให้เขาแล้วกำลังจะเดินจากไป

“ทำไมไม่กินด้วยกันเหมือนทุกวันล่ะซอ” คนถามมองตาขวางใสเจนเนตร

“ซอไม่ค่อยหิวค่ะพี่น่าน” คนตอบแทบไม่สบสายตากับนักรบ เจนเนตรไม่สามารถมองหน้ากันได้สนิทอีกต่อไป แต่ก็ไม่กล้าลุกมาโวยวายในเรื่องที่เกิดขึ้น ต้องยอมรับว่าตัวเธอก็มีส่วนทำให้มันเกิดด้วยเหมือนกัน

“ไม่หิวก็ต้องกิน” จู่ ๆ เจนเนตรก็ทำเหมือนเขาเป็นคนแปลกหน้า เพราะเรื่องเมื่อตอนกลางวันนั่น นักรบแทบไม่รู้สติด้วยซ้ำว่าทำอะไรลงไป และไม่คิดว่าเจนเนตรจะไม่ขัดขืนอีกด้วย รู้ตัวอีกทีทุกอย่างก็เกินห้ามความปรารถนาอันเร่าร้อนนั้นได้